Don't break his heart, his achy breaky heart

Het was fout gegaan, heel erg fout gegaan. Hij was gewoon op zoek gegaan naar iets om op te jagen, totdat de zoete en zeer herkenbare geur van catnip zijn neus binnen was gegleden. Nou.. zeker rond dit punt in greenleaf was dat kruid heel belangrijk en aangezien hij zich wel in de buurt van een grens bevond, kon hij het niet gokken om eerst Acefray te halen. Wie weet haalde een of andere windclan kat het kruid dan weg en zou zijn clan een groot verlies lijden!
Dus hij was er in z'n eentje op af gegaan en probeerde het kruid zo voorzichtig mogelijk uit de grond te graven. De angst had hij niet om het te beschadigen, maar meer dat de zoete geur hem zou verleiden. Met zijn adem ingehouden, groef hij, totdat hij de tere wortels van het plantje zag en zijn adem opgelaten uitblies. Nog een keer hapte hij naar adem en beet de stengels door, om vervolgens het kruid uit de grond te trekken. Triomfant hief hij zijn grijsgestreepte kop op en trippelde weer terug naar het onderdak van de dennen.
Daar ging het dus fout. Het kruid bevond zich heel dicht bij zijn snuit en zo lang kon hij zijn adem niet inhouden. De zoete geur dreef zijn neus binnen en ook al probeerde Ashdrizzle de drang om zijn snuit in de planten te drukken te weerstaan, maar het lukte niet. De kater liet de kruiden op de grond vallen en drukte zijn snuit tegen het groen aan. Oh ja.. die geur. Hmm..

Er was een groot gat ontstaan in zijn geheugen, maar hij hervond zichzelf onder het stof. Ashdrizzle dacht dat hij zichzelf wel weer onder controle had, maar zijn hoofd was een en al waas. Voordat hij het zelf doorhad volgde hij de geur van een van zijn clangenoten, Primroseblossom, en slaakte een of andere vreemde lokroep. "My fair lady, what are you doing all alone?" Snorde hij uiterst charmant en stapte op de witte poes af, zijn blauwe kijkers wat dof staande.

Haar ogen schoten schichtig naar het dikke bladerdak boven haar. Ze hoopte maar dat het de zon tegen hield; ze was blij met de verkoeling die de bomen gaven. Primroseblossom vroeg zich af hoe het kon dat andere clans nog lééfden na een warme dag waar de zon de hele tijd op hun ruggen brandde. Echter was ze niet van plan om het te vragen, zo ver ging haar nieuwsgierigheid nou ook weer niet. Ze was niet van plan om zich onnodig tussen katten die hun vijanden - was dat het goede woord? - waren te bevinden, al vond ze het wel leuk om mee te gaan naar een Gathering en daar wat van hier naar daar te trippelen om met anderen te praten. Toch ging haar voorkeur voor gezelschap toch echt uit naar de katten waarmee ze was opgegroeid in de ShadowClan. Maar toen er opeens een kater met een doffe blik in zijn ogen - die Prim toch echt wel herkende als Ashdrizzle - voor haar kwam staan, keek ze even verrast op. Hij was een stukje jonger dan haar en meestal gingen dat soort katten met hun eigen generatie om. Haar ambere kijkers keken hem vragend aan; was er iets mis? "My fair lady, what are you doing all alone?" Dat was niet wat ze verwacht had. Even zei Primroseblossom niks. Wat moest ze hiermee? Was hij met haar aan het... Flirten? Ze kreeg bij deze gedachte heel hard de neiging om weg te kijken van Ashdrizzle zijn ogen. "E-euh.." Mompelde ze en haar blik schoot voor één seconde naar de grond waarna ze weer vluchtig terug keek. Pas toen merkte ze het kattenkruid op dat tussen zijn kaken geklemd zat; dus dat was het probleem. Een schaapachtig grijnsje verscheen op haar gezicht. "J-je, je bent high, Ashdrizzle," miauwde ze hem toe en schudde haar langharige vacht uit. Haha, wat moest ze hiermee?

Ze leek wel verbaasd te zijn met zijn gracieuze verschijning. Ach, wat kon hij er ook aan doen, Starclan had hem vervloekt met zijn uiterlijk en iedereen op zijn pad leek altijd wel overdonderd te zijn door zijn aanwezigheid. Misschien werd hij daarom altijd nagekeken door iedereen in het kamp? Ja, ja, dat moest het wel zien! En nu ook nog eens deze warrior voor hem. Konden haar ogen maar spreken, zodat de stilte niet verbroken zou worden. Toch was ze zelf wel iets van sprakeloos, zo leek het en het bijzondere oogcontact dat ze hadden werd verbroken. Oh nee, wat had hij gedaan in die paar seconden? Of was ze verlegen geworden van zijn woorden?
"J-je, je bent high, Ashdrizzle," De woorden leken wel langs hem heen te gaan en hij deed een stap dichterbij. "Wanna join in?" Hij liet het kruid voor haar poten vallen en gaf het nog een klein zetje met zijn grijze voorpoot. Met een schaapachtige glimlach keek hij haar weer aan. "Zoveel lol beleef je nooit en d'r is ook helemaal niemand in de buurt." Fluisterde hij vervolgens in haar oor, voordat hij in een kleine lachbui uitbarstte. "Je bent net een groot levend sneeuwvlokje."

De zwart met witte kater leek nou niet echt te beseffen wat ze zojuist gezegd had. Toch gaf hij wel een antwoord, alleen niet precies het antwoord wat ze wilde. Toen hij een stap vooruit zette, zette ze automatisch een stap achteruit. "Wanna join in?" Klonk het, en een schaapachtige grijns kwam op haar gezicht - nee, bedankt. "N-nou, niet precies.." Mompelde ze hem, wetend dat het toch geen zin zou hebben om hem proberen te overtuigen dat het niet slim was om high te zijn van kattenkruid, er konden allemaal rare dingen gebeuren en zo. Ashdrizzle liet het kattenkruid op de grond vallen en ze keek er ietwat geïrriteerd naar omdat het zo juist alleen nog maar meer geur af gaf. Ze ademde zo goed mogelijk door haar mond. Oh nee, de kater boog naar voren... Wat ging hij doen? Onhandig en proberend zijn blik te ontwijken keek ze naar de grond. Ze rilde kort toen hij wat fluisterde in haar oor. "Zoveel lol beleef je nooit en d'r is ook helemaal niemand in de buurt." Onwillekeurig keek ze om zich heen en zag dat het waar was. Zou ze dan toch..? Nee, nee, dat was echt niet slim. Opeens begon Ashdrizzle te lachen en verbaasd keek Primroseblossom op. Had ze iets verkeerds gedaan? Vond hij haar preuts? "Je bent net een groot levend sneeuwvlokje." Oké, dat was onverwacht. Toch giechelde Prim mee, de lucht van het kattenkruid was onvermijdelijk en ze begon al een klein beetje de gevolgen ervan te krijgen. "Nou, leuk toch?" Vroeg ze hem, met ietsjes minder onzekerheid in haar stem. Haar blik gleed naar het kattenkruid. Verdomd spul dat het was.

Niet precies? Hoe was dat een antwoord op zijn vraag? Misschien wilde ze half wel, maar wilde ze haar eer niet opzij zetten om een gezellige tijd te hebben? Of misschien wilde ze het een beetje niet, maar leek het haar wel een beetje een leuk idee. Raar, poezen waren gewoon raar. Altijd zo verwarrend. Waarom glimlachte ze dan? Zelfs toen hij weer tegen haar sprak keek ze weg, waar waren haar manieren opeens naartoe gegaan, zeg!
Toch zag hij wel dat ze een paar naar beneden keek, naar haar poten om precies te zijn en wat lag daar ..? Juist ja! Het kleine goudmijntje dat hij had gevonden en misschien was het het kattenkruid dat zijn hoofd warrig maakte, maar misschien zag hij wel wat interesse in haar blik. Of dat was zijn interesse erin, maar dan weerspiegeld. "Nou, leuk toch?" En daar begon ze ineen om te lachen. Voor een moment verdween de grijns van zijn gezicht en keek hij de witte poes echt doodserieus aan. "Hè?" Vroeg hij, geen enkele spier in zijn gezicht bewegende. "Sinds wanneer praten sneeuwvlokjes?" Vroeg hij zich hardop af en porde met zijn pootje in haar vacht. Wat?! Dat was niet eens koud!
"Maar ..!" Hij begon weer over iets heel anders en de serieuze blik verdween uit zijn ogen, waarna hij weer vrolijk naar boven keek. "Hoe gaat het met jou Primrosevlokje?"

Oh nee, had ze iets verkeerds gezegd? Misschien haatte Ashdrizzle sneeuw wel. Er moest toch een reden zijn dat die grijns opeens van z'n gezicht afging? "Hè?" klonk het, en Primroseblossom keek hem vragend aan. Wat hè? "Sinds wanneer praten sneeuwvlokjes?" ging hij toen verder, en een glimlach kwam op het gezicht van Prim. Ooh, hij maakte maar een grapje. Toch leek hij uiterst serieus in haar vacht te porren. Ze giechelde; dat kietelde! "Maar ..!" verwachtingsvol keek de witte poes naar Ashdrizzle. "Hoe gaat het met jou Primrosevlokje?" Opnieuw giechelde ze na zijn woorden. Primrosevlokje, haha! Dat was haar naam, maar dan anders, want ze was een sneeuwvlok. Ze snapte het wel, hoor. "Héél goed," miauwde ze, haar stem iets hoger dan normaal - het kattenkruid was nu bijna volledig tot werking gekomen. "En met jou, Ashie?"

Er werd steeds meer gelachen en Ashdrizzle voelde zich nu heel wat. 'Niet echt precies' was dus het tegenovergestelde van een afkorting voor 'ja', dat moest hij vanaf nu onthouden, want dat maakte elk gesprek wel makkelijker! "Héél goed," Ze ging het met haar, had ze zelf gezegd. Zou het misschien beter zijn, nu ze een beetje kattenkruid geur had geroken. Misschien moest hij een klein deel verstoppen, op een geheime plek, zodat hij voor altijd gelukkig kon zijn. Ja.. ergens waar niemand het kon vinden ..
"En met jou, Ashie?" Wat dromerig had hij voor zich uitgekeken, in zijn gedachten op zoek naar de perfecte verstopplek, maar zij haalde hem uit die gedachten. "Helaas," Hij zuchtte. "dit arme hartje wordt vaker gebroken dan het aankan." De dramatische toon in zijn stem werd versterkt doordat hij zijn kop liet hangen. "Maar jouw gezelschap tovert deze glimlach weer op mijn gezicht." Ze hief haar kop op en liet een stralende glimlach zien.

Met een stralende glimlach keek de witte poes hem aan toen ze aan hem vroeg hoe het dan met hém ging. Toch was zijn houding niet helemaal meer zo vrolijk als eerst en bezorgd keek Primroseblossom hem aan. "Helaas," Ashdrizzle zuchtte diep, waarbij ze hem nog bezorgder aankeek. Wat was er met hem aan de hand? "dit arme hartje wordt vaker gebroken dan het aankan." Ooh, liefdesproblemen. Een begrijpelijke blik kwam in haar ogen en als automatisch voelde ze een steek door haar hart heen gaan. "Maar jouw gezelschap tovert deze glimlach weer op mijn gezicht." Een stralende glimlach kwam weer op zijn snoet en wat schaapachtig grijnsde Primrose. "Je bent niet de enige hoor," verzekerde ze hem. "Mijn eigen partner is doodgegaan. Maar tenminste wel nobel in het gevecht." Het laatste voegde ze er haastig aan toe. Nee, het was allemaal niet voor niets gebeurd. "Maar jouw gezelschap doet mij ook glimlachen," miauwde ze en schonk hem dezelfde stralende glimlach als hij aan haar had laten zien. Ze mocht deze Ashdrizzle wel; al helemaal nu ze aan de kattenkruid zat.

"Je bent niet de enige hoor," Oh nee? Gasp. "Mijn eigen partner is doodgegaan. Maar tenminste wel nobel in het gevecht." Oh ja, dat klonk inderdaad ook niet zo vrolijk. Zelf wist hij niet wat hij liever zou willen, een gebroken hart oplopen door de dood van een geliefde of een gebroken hart oplopen door het verlaten worden door een geliefde. Liever helemaal niets, maar bestond die optie nog wel in deze wereld? "Maar jouw gezelschap doet mij ook glimlachen," De glimlach bleef door deze woorden wel op zijn gezicht staan. "Het lijkt wel.. alsof we echt precies hetzelfde denken." Wow .. heftige stuff hier zo. "Get out of my head, bruh." Grinnikte hij voor geen enkele duidelijk reden en gaf de witte poes een por op haar schouder.

"Het lijkt wel.. alsof we echt precies hetzelfde denken." Primroseblossom knikte instemmend, met een frons op haar gezicht. Was iedereen hetzelfde, of waren hun dat alleen? "Get out of my head, bruh." Hierom giechelde Prim net zoals Ashdrizzle die moest grinniken, en voelde dat ze gepord werd op haar schouder. Haar bruine oogjes schoten omhoog om naar Ash te kijken. Ze voelde zich op haar gemak; dat had ze niet vaak bij andere katten, behalve als ze ze heel goed kende. En ergens diep vanbinnen wist ze wel dat ze zich alleen maar op haar gemak voelde door de plantjes die onder haar neus lagen. "Ashdrizzle," miauwde ze langzaam. "Ik zou nóóit van je weglopen hoor!" vervolgde ze toen met een ietwat triomfantelijke blik in haar ogen.

Huh? Waarom lachte ze daarom? Hij was echt super serieus! Waarom zat ze in zijn hoofd rond te snuffelen? Maar al snel leidde de zoete en onweerstaanbare geur van catnip hem weer af en keek hij met een afwezige grijns op zijn gelaat weer voor zich uit. Hij had nooit de tijd genomen om het Shadowclan gebied, en dan vooral het bos, goed te bekijken en wow, al die kleuren waren zo mooi! Zelfs de lucht had een freaky gave groene tint en alles leek wel een beetje te bewegen.
"Ashdrizzle," Bij het genoemd worden van zijn naam neuriede hij zachtjes en draaide hij zijn hoofd langzaam om. Wie had zijn naam genoemd? "Ik zou nóóit van je weglopen hoor!" Oh yeah, right, zijn maatje, Primrosevlokje, was er ook nog. "Echt niet?" Vroeg hij wat ongelovig. Nee joh! Dit was een grapje! "Ook niet als ik zei dat ik--" Een wenkbrauwwiebel onderbrak zijn woorden voor een moment. "--zei dat ik stiekem een Riverclan kat ben." Fluisterde hij toen, om vervolgens in een lachbui weer uit te barsten.

"Echt niet?" Vroeg hij, en hierbij knikte ze wild. Echt niet. "Ook niet als ik zei dat ik--" Primroseblossom giechelde om zijn wenkbrauwen die wat raars deden. "--zei dat ik stiekem een Riverclan kat ben." Hierbij opende Prim geschrokken haar mond, maar toen Ash lachte, deed ze vrolijk mee. "Gekkie," begon ze, waarna ze een hikje gaf van het lachen. "Jij bent toch geen RiverClanner! Jij bent Ashdrizzle!" Miauwde ze en gaf een por op zijn hoofd waarna ze in een lachbui uitbrak.

"Gekkie," Noemde ze hem nou gek?! Wow, waar kwam de moed vandaan om hém een gekkie te noemen! "Jij bent toch geen RiverClanner! Jij bent Ashdrizzle!" De kater keek haar beduusd aan en knipperde een paar keer langzaam met zijn ogen. "Hè?" Mompelde hij toen zijn witte gezelschap uitbarstte in een lachbui. Alsof de wereld zojuist onder zijn poten was verdwenen keek hij om zich heen. Wat gebeurde er?
"Hoe weet je dat ik iets ben? Misschien is dit allemaal wel een droom van jou .. of van mij!" Geschrokken sprong hij overeind. "Of van een Riverclan kat!"