So evil, the devil worships her

Weet je, zijn dag begon goed, wakker worden voor de zon op kwam om mee te kunnen op patrol, daarna kijken naar zonsopgang met wat anderen, praten over het weer - wel zo makkelijk - en daarna weer op weg naar huis, de prooistapel. Een paar kikkers en salamanders werden erbij op gegooid en alles leek zo goed te gaan. De kittens werden langzaam aan wakker, de vogels floten… Wacht eens, de vogels floten verleden tijd, het was akelig stil plotseling, alles leek in slow motion te gaan en lag het aan Tall of keek iedereen ook dramatisch over zijn of haar schouder? De kater vernauwde zijn ogen en scande het kamp, iets was niet in de haak, dat 'iets' being een poes met een grijs/zwarte vacht, ijsblauwe ogen en een attitude waar de duivel nog van kon leren. Het was zo goed begonnen, maar nu was het te laat, en door zijn onoplettendheid was hij te dichtbij gekomen, sterker nog, de kater was op een drafje op weg geweest naar de prooistapel om de salamander erop te gooien, maar nu maakte hij een noodstop. Zijn mond was opengegaan door de verbazing van het zien van… dat, en dit alles had catastrofale gevolgen. Het dode, slijmerige beest vloog door de lucht, en natuurlijk haatte Starclan hem en moest het de duivel poes raken, tot zover het niet gezien worden..

Slatepaw & Open (come save him!)

Even hoopte hij met heel zijn hart dat ze het gewoon niet gemerkt zou hebben, dat het allemaal voorbij ging zonder dat ze reageerde. Om eerlijk te zijn zou het hem niet eens heel erg verbaasd hebben, maar helaas was de wereld hem wederom niet gunstig gezind. Iemand daarboven wilde hem dood, hij wist het zeker. De poes stond op en keek hem zelfs aan, haar vacht ging langzaam omhoog, wat hem al een stapje terug deed zetten. Daarna begon de tirade, en hij kon zich niet herinneren dat ze ooit zoveel woorden tegen hem gezegd had, meestal was ze zacht en creepy, bekeek ze iedereen om te ontdekken hoe ze hem of haar het beste aan hun einde kon brengen, nu plots niet meer. Ze schreeuwde zelfs! "Waarom, waarom moet je me altijd zo lastig vallen!" Zijn mond viel open, wat?! De wanhoop ontging hem volledig, helemaal in beslag genomen door verwarring luisterde de kater. "laat me met rust, pestkop! Je hebt het altijd al op me gemunt gehad en ik ben er klaar mee!" Zijn ogen waren zo ver opengesperd in lichte angst en verbazing als maar kon, en zijn mond vormde nog steeds een perfecte 'o'. "Ga weg!" Nu fronste Tall dan eindelijk, dit was vreemd. Zo hoorde ze niet te reageren, het leek alsof ze zichzelf verdedigde tegen hem.. "Wat?" Vroeg hij na een korte stilte, vol ongeloof, "Je denkt dat ik jou lastig val?" Het ongeloof en verwarring klonk door in zijn stem. "Waarom reageer je niet zoals je altijd doet?" Dat was eerder een gedachte die volgde omdat hij door zijn verwarring het lastig vond goed na te denken, het hielp als je dan hardop dacht, al stond het desbetreffende persoon er nu bij.

Zijn groene ogen had hij gericht op een prooi, een best wel dikke muis om precies te zijn. De grote, grijze kater spande zijn spieren aan en deed nog een klein stapje dichterbij. De muis had hem nog niet geroken, maar hij voelde hoe de wind lichtjes begon te draaien en het zou straks afhangen van de seconde. Precies op tijd moest hij springen, precies op tijd moest hij naar voren schieten en zijn klauwen in zijn prooi zetten. Dat deed hij dan ook. Hij schoot vooruit en haalde met twee klauwen uit naar de muis, maar helaas voor hem was de wind net iets sneller gedraaid dan gedacht en had de muis hem aan zien komen. Het beestje schoot weg in het dichte struikgewas en was ontsnapt. Bulletproof kwam overeind en schudde zuchtend zijn pels uit. Nou, dan maar met een muis minder terug naar het kamp. De grote kater liep een eindje terug en groef een van zijn eerder gevangen prooien weer op, waarmee hij terugkeerde naar het vertrouwde kamp. Toen hij echter door de kampingang heen stapte leek het wat minder vredig te zijn als gehoopt. Twee katten stonden tegenover elkaar in het kamp, vlak bij de prooistapel waar hij toch moest wezen. Bulletproof liet zijn eigen prooi vallen op de stapel en keerde zich tot de andere twee. De warrior herkende hij als Tallshadow, een zoon van Shrewstar en Wolftail. De ander was een oudere apprentice die hij zich kon herinneren als Slatepaw. "Wat is er aan de hand?" mauwde hij toen rustig, half tussenbeide komend en van de één naar de ander kijkend.

Er was een ding waar de kater heel erg gevoelig voor was, en dat waren poezen die gingen huilen. Noem hem maar een cliché, het was echt zo, en zodra hij dan ook de traan zag voelde hij zich volledig ontwapend. Een en al verwarring was op zijn gezicht te lezen, en als versteend stond hij daar, zijn gedachten waren er nog niet helemaal voor klaar om haar als veilig te beschouwen, maar om haar op het moment een duivel te vinden was erg lastig. "Je weet best waar ik het over heb! Je doet al vervelend sinds ik een kitten ben!" Wanhopig probeerde hij in zijn geheugen een moment te vinden waarover de poes aan het praten kon zijn, maar het liet hem in de steek, het enige wat boven kwam waren ontmoetingen waarbij zij hem in de problemen bracht, expres. "Tallshadow gooide een hagedis in m'n gezicht!" Nu pas ontdekte hij Bulletproof, even zwaaide hij eens met zijn staart als hallo en keek toen weer naar Slate, nog steeds had hij geen idee waar ze het over had, dat beest van net? Zou ze? Dacht ze..? Nee toch? "Hij moet me eindelijk eens een keer met rust laten en stoppen met me te pesten!" Dit werd met de seconde verwarrender, het duurde even voor hij de woorden kon bevatten, en het meest intelligente antwoord wat hij kon verwoorden was "Hè?" Waarna hij verward naar de poes bleef kijken en nadacht over haar woorden. Waar had ze het ooit over? "Begin eens rustig te vertellen wat ik heb misdaan dan," Begon hij, na de verwarring weggeslikt te hebben, "Want in mijn geheugen eindigde elke ontmoeting van ons met mij in de problemen terwijl ik jou weer eens hielp of redde," Was ze dat dan allemaal gewoon vergeten?

Het werd nu allemaal wel heel erg complicated, Roughpaw kwam er ook nog eens bij en koos -natuurlijk- haar zusje's kant. Tegelijkertijd bleef Slate doorgaan met het noemen van beschuldigingen, waar hij niet van wist dat de poes ze zo had opgevat. Nu hij dus eindelijk wist waar de ander het over had knikte hij eens resoluut, en wendde toen zijn ogen, die gefixeerd waren geweest op Rough, tot Slate. "Oke," Mauwde hij eens, zwakjes, "Maar weet alsjeblieft dat al die gebeurtenissen die je noemt en zou gaan noemen, niets anders dan goede bedoelingen waren," Vervolgde hij, vastbesloten zijn naam te zuiveren bij de poes met wie hij blijkbaar in een groot misverstand geleefd had. Dit verklaarde namelijk ook meteen haar acties naar hem toe. "Toen je een kitten was waren we aan het spelen, en ik begreep niet waarom je op m'n neus wilde, de keren dat ik je daarna zag wilde ik niets liever dan het goed maken door je te helpen maar dat liep meerdere keren dramatisch fout…" Hij stopte even en dacht eraan terug, het lot had hem echt niet gemogen. "En de salamander van deze keer was mijn eten wat toen in struikelde per ongeluk, echt waar, op jou terecht kwam. Lord! Als ik had geweten dat je daar zat was ik waarschijnlijk de andere kant uitgelopen omdat ik juist het idee had dat je een hekel had aan mij!" Zijn gezicht was een en al ontzetting aangezien hij nog steeds verbaasd was door het feit dat ze hem blijkbaar niet haatte, maar eng vond. Dat was nog eens een openbaring als je je hele leven in angst voor de ander had gezeten.