{Windpaw} Cause this one river flows in you

_{You are just too young to find the senses in your life
Looking for something else, like the dream that you have
Filled your life with something else like teardrops in your eyes
Who does care what you are, while the river flows in you
You are not the fool no, you're a beautiful one
You are like the sun cause this one river flows in you
You are not the no one, you just look for more here}

Haar dochter had haar gevolgd, dat was mooi. Snowynight had geen zin om haar aan het nekvel het kamp uit te slepen eigenlijk, dat had alleen maar meer aandacht getrokken, niet waar? Ze wilde Windpaw voor nu weghebben van alle priemende ogen, want in het kamp had je er voldoende. Maar voor nu had de sneeuwwitte poes nog niet gesproken. Pas nadat wat haar betrof voldoende afstand tot het kamp ontstaan was, begon de sneeuwwitte poes te spreken. "Weet je, toen ik nog een apprentice was, heb ik je vader aangevallen, midden in het kamp," vertelde de poes rustig zonder om te kijken.

Met hangend hoofd wandelde de apprentice achter haar moeder. Ze kon de ogen van nieuwsgierige katten in haar vacht voelen prikken, zelfs als ze buiten het camp waren. Waarom was ze zo dom? Zo Naïef? Dat was immers de start van deze problemen, haar naïviteit. En het feit dat Hazelpaw daar misbruik van gemaakt had. Toen Snowynight begon te spreken keek de tabby op, een frons boven haar ogen. De tranen die ze niet liet vallen waren zichtbaar in haar ogen. Haar moeder liep echter nog steeds door, keek niet eens om. "Waarom?", vroeg Windpaw uiteindelijk, maar haar stem kwam er zacht en amper verstaanbaar uit. ze schraapte even haar keel en wachtte tot de poes verder zou gaan.

Snowynight glimlachte wat zwakjes toen Windpaw toehapte op haar woorden en doorvroeg. De herinneringen aan deze gebeurtenis waren op dit moment amusant, vroeger was dat echter niet het geval. Ze was toen echt boos en beledigd geweest. "Je vader en ik hadden ruzie, hij had nieuwe vrienden en vond mij niet 'cool' genoeg meer. Dus ik was boos," sprak ze met een zwakke glimlach, "Rushstar, de clanleader destijds heeft ons uit elkaar getrokken als ik het me goed herinner. Ik heb nog wel een maan naar teken gezocht bij de elders" Jep, oeps. Dat was niet haar meest charmantste herinnering, maar goed, de parallel met de situatie van Windpaw was er wel.

De tabby versnelde haar pas iets, zodat ze niet meer achter maar naast haar moeder liep. Ze fronste, maar terwijl ze zich afvroeg waarom haar moeder haar dit vertelde merkte ze wel dat ze niet meer zo zeer de aandrang had om te huilen. Blijkbaar was ene beetje afleiding genoeg geweest. "Waarom vertel je me dit?", vroeg ze, en dit keer klonk de stem van de apprentice iets sterker. Ze kon zich niet voorstellen dat haar ouders ooit even oud waren geweest als zijzelf, hoewel ze wist dat het dom was om te geloven dat ze altijd al zo oud geweest waren. Maar het was vreemd. Dat was de tijd dat ze nog Snowypaw en Thrushpaw heetten, toch? Dat was vast al lang geleden, als er ook een andere léider was geweest toen.

Haar mondhoeken krulden omhoog tot een glimlach toen ze de pootstappen van Windpaw dichterbij hoorde komen en keek opzij naar de tabby toen deze naast haar terecht kwam. Kijk eens aan, ze zag er ook minder uit alsof ze elk moment kon gaan huilen. Dat was al iets. De apprentice stelde wel een vraag waar Snowy eventjes over na moest denken, maar de sneeuwwitte queen had wel een antwoord erop. "Mhm, ik moet eraan denken door iets wat ik zojuist heb meegemaakt," zei de poes op een rustige toon, ze liet haar blik weer naar beneden glijden naar haar dochter, "ik dacht toen dat mijn leven redelijk over was, maar ik loop hier nog," ging ze luchtig verder, maar daarna werd haar blik serieuzer. "Wat is er gebeurd?"

De tabby zuchtte even en keek naar haar moeder. Hoewel ze tamelijk groot was, zeker voor haar leeftijd, moest ze nog steeds ietwat opkijken naar haar. Misschien ook omdat ze op dit moment nogal ineengedoken liep, in plaats van de grote trotse houding die ze meestal had. "Mijn leven is niet over.", mompelde ze. "Alleen wat ik had met Hazelpaw is over.." Haar stem klonk verdrietig. Ze had hem graag, ze wou niet dat ze ruzie maakten. Bij de vraag van de witte poes keek Windpaw op. Ze slikte even en begon toen te vertellen met zachte stem. "Hazel zei dat hij me iets wou tonen. Ik volgde hem. Toen we bij de grens waren zei hij dat we naar Riverclan zouden gaan. Ik twijfelde, want ik wist neit zeker of dat wel mocht, maar hij zei dat we geen problemen zouden krijgen. Ik vertrouwde in hem.." Haar stem stokte, en de tabby haalde even diep adem alvorens verder te gaan. "Dus ik volgde hem. We liepen zonder problemen door Thunderclan, tot aan hun grens met Riverclan, aan de rivier. Daar toonde Hazelpaw me hoe hij zichzelf leerde zwemmen.." Ze wist het nog, hoe het water zijn bruine vacht doorweekt had en donker kleurde, waardoor de vacht tegen zijn lichaam plakte en al zijn spieren duidelijk zichtbaar was. Ze herinnerde zich de enthousiaste blik in zijn ogen toen hij haar toonde hoe hij zichzelf voortbewoog in het water. toen was het nog makkelijk geweest.. "Maar toen kwam papa opeens uit de struiken. Ik begroette hem vrolijk, zoals altijd, maar hij.. Hij.." De gedachte aan hoe teleurgesteld hij was was vreselijk voor de tabby. Haar schouders zakten naar beneden en ze stopte met lopen. Haar blik richtte op de grond, en de rest van het verhaal was zachtjes, bijna fluisterend, verteld. "Hij was zo.. Teleurgesteld, zo boos. Ik wou niet dat hij boos op me is. Ik wil dat jullie trots op me zijn.. En.. En toen zei hij dat we problemen hadden en.. En toen.. Toen wist ik dat Hazel me voorgelogen had.."

Zwijgzaam luisterde Snowynight naar het hele verhaal wat Windpaw vertelde met licht achteruit gelegde oren. Ze keek naar haar dochter en gaf haar een voorzichtige lik over haar kop. "Maar meisje toch," prevelde de witte moederkat zachtjes, "Heeft Otterflight je nooit verteld dat je de grenzen niet over mag?" Ze zwiepte eventjes kort met haar staart. "Papa en ik zullen altijd trots op je zijn, maar papa reageerde waarschijnlijk zo boos omdat hij geschrokken was. Andere clans reageren niet aardig op indringers, net zoals dat wij ze verjagen. Jullie hadden heel erg gewond kunnen raken of erger. En we willen geen van beide dat onze kleine meid iets overkomt." Eventjes viel de moederpoes stil bij haar volgende woorden. "Maar of je Hazelpaw wil vergeven, dat is aan jou. Ik wil alleen niet dat je dingen doet waar je later spijt van krijgt. Wat als Shrewstar of Innerghost er eerder bij was gekomen dan ik?"

De tabby haalde haar schouders op. Ze meende zich ergens wel te herinneren dat Otterflight dat ooit gezegd had, maar heel zeker was ze niet. Het was al even geleden dat ze nog een training had gekregen van der, en Tallshadow had ze nog maar net als mentor. Bij haar volgende woorden keek Windpaw echter weer op bij haar moeder, haar ogen gevuld met tranen. Niet enkel van verdriet, maar ook van schaamte en ergens ook van geluk. Haar onderlip trilde amper zichtbaar, maar toch. De poes had niet gehuild sinds ze kon zien, en ze had ook geen zin om daar verandering in te brengen, maar soms kon je het gewoon niet echt helpen. Ze glimlachte zwakjes en duwde haar kopje in de witte vacht van haar moeder, zoals ze deed toen ze nog een kitten was. "Echt waar?", zei ze zachtjes, haar woorden weggemoffeld in de vacht van de moederpoes en de brok die zich in haar keel vormde. Toen Snowynight vroeg wat er gebeurd was als haar leider of deputy er eerder bijgekomen waren, keek ze weer op. Haar groene oogjes waren waterig. Waarom was ze toch zo'n stomkop? "Dat was niet goed geweest..", fluisterde Windpaw zachtjes met haar hoge stemmetje.

Snowynight begon langzaam te spinnen toen haar dochter geraakt leek door haar woorden en haar kop in haar witte pels begroef. Snowynight liet haar kopje wat zakken en liet haar kin op het achterhoofd van Windpaw rusten. "Shhh... Het is al goed," murmelde de poes zachtjes, terwijl ze zachtjes met haar staart over de rug van de tabby streelde. De apprentice klonk ongelovig, waardoor Snowynight alleen maar meer moest glimlachen. "Ja echt," sprak de kattin zachtjes. Ze tilde haar kop weer op en gaf de apprentice een lik over haar kop. "Hazelpaw wilde waarschijnlijk indruk op je maken joh," sprak de poes met een plagerige knipoog, waarna ze weer wat serieuzer keek. "Maar beloof me dat je alleen in geval van nood de grenzen over gaat. Ik wil je niet verliezen," prevelde de poes zachtjes. Nee, haar kittens verliezen? Ze moest er niet aan denken.

Een trillerig glimlachje verscheen op haar snoetje bij de plagerige toon van de witte poes, maar ze kon het zich toch niet inbeelden. Indruk maken? Waarom dat? Ze knikte wel. "Ik beloof het, mama.", zei ze zachtjes, maar verstaanbaar. De tabby haalde diep adem en raapte zichzelf weer wat bijeen. Het moest vreselijk geweest zijn voor Snowynight als ze gewond was geraakt door haar tripje, of misschien zelfs niet teruggekomen was. Windpaw mocht dan groot zijn, en relatief sterk, ze was bijlange na geen goed getrainde warrior. Nu pas dacht ze na over de consequenties die dat meegebracht konden hebben.. En ook besefte ze dat ze misschien een beetje overdreven gereageerd had tegen Hazelpaw. Ze was immers zelf over de grens gegaan, hij had haar niet gedwongen. En had hij echt gezegd dat ze niet in de problemen zouden komen? Om eerlijk te zijn kon de poes het zich niet meer herinneren. "Het spijt me..", zei de poes, haar stem al iets sterker, al iets meer bijeengeraapt.

Windpaw leek wat meer tot rust te komen gelukkig en Snowynight glimlachte er zachtjes door. De poes glimlachte naar haar dochtertje, al voelde ze zich van binnen wat geschrokken. Ze had haar dochter kwijt kunnen raken. Haar dochter had ook tegen haar geschreeuwd. Ze werden allemaal groot en ze moest ze eigenlijk wat meer los gaan laten, maar tot nu toe.. Ze kon het niet. "Goed zo," murmelde ze zachtjes, terwijl ze haar kopje weer wat terug trok en haar dochter aankeek met haar blauwe ogen. Het was even stil, Windpaw leek ook na te denken, maar uiteindelijk doorbrak de tabby de stilte weer. "Het is al goed," glimlachte de poes, "je bent immers de verantwoordelijke grote zus of niet?" sprak ze op een wat plagerig toontje.

De poes glimlachte lichtjes, waardoor haar groene ogen weer die vertrouwde, vrolijke gloed over zich krijgen. Het was vast de puberteit, al die stemmingswisselingen. Dat is wat ze zeiden, toch? Windpaw knikte zachtjes, maar zei niets als antwoord. Eigenlijk leek ze in niets op haar moeder. Snowynight had een sneeuwwitte, pluizige vacht en felblauwe ogen. Ze was ook vrouwelijker gebouwd, waar Windpaw een bruine tabby vacht had en groene ogen, en natuurlijk haar ietwat mannelijke bouw met de brede schouders en de relatief grote gestalte. Om maar niet te zeggen hoe slim haar moeder was, waar ze zelf maar een dommerik was. Dat was immers wat haar in deze positie gebracht had, nietwaar? Haar naïeve, domme zelf.