{Windpaw} Cause this one river flows in you

Met hangend hoofd wandelde de apprentice achter haar moeder. Ze kon de ogen van nieuwsgierige katten in haar vacht voelen prikken, zelfs als ze buiten het camp waren. Waarom was ze zo dom? Zo Naïef? Dat was immers de start van deze problemen, haar naïviteit. En het feit dat Hazelpaw daar misbruik van gemaakt had. Toen Snowynight begon te spreken keek de tabby op, een frons boven haar ogen. De tranen die ze niet liet vallen waren zichtbaar in haar ogen. Haar moeder liep echter nog steeds door, keek niet eens om. "Waarom?", vroeg Windpaw uiteindelijk, maar haar stem kwam er zacht en amper verstaanbaar uit. ze schraapte even haar keel en wachtte tot de poes verder zou gaan.

De tabby versnelde haar pas iets, zodat ze niet meer achter maar naast haar moeder liep. Ze fronste, maar terwijl ze zich afvroeg waarom haar moeder haar dit vertelde merkte ze wel dat ze niet meer zo zeer de aandrang had om te huilen. Blijkbaar was ene beetje afleiding genoeg geweest. "Waarom vertel je me dit?", vroeg ze, en dit keer klonk de stem van de apprentice iets sterker. Ze kon zich niet voorstellen dat haar ouders ooit even oud waren geweest als zijzelf, hoewel ze wist dat het dom was om te geloven dat ze altijd al zo oud geweest waren. Maar het was vreemd. Dat was de tijd dat ze nog Snowypaw en Thrushpaw heetten, toch? Dat was vast al lang geleden, als er ook een andere léider was geweest toen.

De tabby zuchtte even en keek naar haar moeder. Hoewel ze tamelijk groot was, zeker voor haar leeftijd, moest ze nog steeds ietwat opkijken naar haar. Misschien ook omdat ze op dit moment nogal ineengedoken liep, in plaats van de grote trotse houding die ze meestal had. "Mijn leven is niet over.", mompelde ze. "Alleen wat ik had met Hazelpaw is over.." Haar stem klonk verdrietig. Ze had hem graag, ze wou niet dat ze ruzie maakten. Bij de vraag van de witte poes keek Windpaw op. Ze slikte even en begon toen te vertellen met zachte stem. "Hazel zei dat hij me iets wou tonen. Ik volgde hem. Toen we bij de grens waren zei hij dat we naar Riverclan zouden gaan. Ik twijfelde, want ik wist neit zeker of dat wel mocht, maar hij zei dat we geen problemen zouden krijgen. Ik vertrouwde in hem.." Haar stem stokte, en de tabby haalde even diep adem alvorens verder te gaan. "Dus ik volgde hem. We liepen zonder problemen door Thunderclan, tot aan hun grens met Riverclan, aan de rivier. Daar toonde Hazelpaw me hoe hij zichzelf leerde zwemmen.." Ze wist het nog, hoe het water zijn bruine vacht doorweekt had en donker kleurde, waardoor de vacht tegen zijn lichaam plakte en al zijn spieren duidelijk zichtbaar was. Ze herinnerde zich de enthousiaste blik in zijn ogen toen hij haar toonde hoe hij zichzelf voortbewoog in het water. toen was het nog makkelijk geweest.. "Maar toen kwam papa opeens uit de struiken. Ik begroette hem vrolijk, zoals altijd, maar hij.. Hij.." De gedachte aan hoe teleurgesteld hij was was vreselijk voor de tabby. Haar schouders zakten naar beneden en ze stopte met lopen. Haar blik richtte op de grond, en de rest van het verhaal was zachtjes, bijna fluisterend, verteld. "Hij was zo.. Teleurgesteld, zo boos. Ik wou niet dat hij boos op me is. Ik wil dat jullie trots op me zijn.. En.. En toen zei hij dat we problemen hadden en.. En toen.. Toen wist ik dat Hazel me voorgelogen had.."

De tabby haalde haar schouders op. Ze meende zich ergens wel te herinneren dat Otterflight dat ooit gezegd had, maar heel zeker was ze niet. Het was al even geleden dat ze nog een training had gekregen van der, en Tallshadow had ze nog maar net als mentor. Bij haar volgende woorden keek Windpaw echter weer op bij haar moeder, haar ogen gevuld met tranen. Niet enkel van verdriet, maar ook van schaamte en ergens ook van geluk. Haar onderlip trilde amper zichtbaar, maar toch. De poes had niet gehuild sinds ze kon zien, en ze had ook geen zin om daar verandering in te brengen, maar soms kon je het gewoon niet echt helpen. Ze glimlachte zwakjes en duwde haar kopje in de witte vacht van haar moeder, zoals ze deed toen ze nog een kitten was. "Echt waar?", zei ze zachtjes, haar woorden weggemoffeld in de vacht van de moederpoes en de brok die zich in haar keel vormde. Toen Snowynight vroeg wat er gebeurd was als haar leider of deputy er eerder bijgekomen waren, keek ze weer op. Haar groene oogjes waren waterig. Waarom was ze toch zo'n stomkop? "Dat was niet goed geweest..", fluisterde Windpaw zachtjes met haar hoge stemmetje.

Een trillerig glimlachje verscheen op haar snoetje bij de plagerige toon van de witte poes, maar ze kon het zich toch niet inbeelden. Indruk maken? Waarom dat? Ze knikte wel. "Ik beloof het, mama.", zei ze zachtjes, maar verstaanbaar. De tabby haalde diep adem en raapte zichzelf weer wat bijeen. Het moest vreselijk geweest zijn voor Snowynight als ze gewond was geraakt door haar tripje, of misschien zelfs niet teruggekomen was. Windpaw mocht dan groot zijn, en relatief sterk, ze was bijlange na geen goed getrainde warrior. Nu pas dacht ze na over de consequenties die dat meegebracht konden hebben.. En ook besefte ze dat ze misschien een beetje overdreven gereageerd had tegen Hazelpaw. Ze was immers zelf over de grens gegaan, hij had haar niet gedwongen. En had hij echt gezegd dat ze niet in de problemen zouden komen? Om eerlijk te zijn kon de poes het zich niet meer herinneren. "Het spijt me..", zei de poes, haar stem al iets sterker, al iets meer bijeengeraapt.

De poes glimlachte lichtjes, waardoor haar groene ogen weer die vertrouwde, vrolijke gloed over zich krijgen. Het was vast de puberteit, al die stemmingswisselingen. Dat is wat ze zeiden, toch? Windpaw knikte zachtjes, maar zei niets als antwoord. Eigenlijk leek ze in niets op haar moeder. Snowynight had een sneeuwwitte, pluizige vacht en felblauwe ogen. Ze was ook vrouwelijker gebouwd, waar Windpaw een bruine tabby vacht had en groene ogen, en natuurlijk haar ietwat mannelijke bouw met de brede schouders en de relatief grote gestalte. Om maar niet te zeggen hoe slim haar moeder was, waar ze zelf maar een dommerik was. Dat was immers wat haar in deze positie gebracht had, nietwaar? Haar naïeve, domme zelf.