YOU TRAITOR!

De anders zo vrolijke blik van de tabby stond op onweer. Waar was hij, de verrader? Ze was woedend. Om eerlijk te zijn wist Windpaw niet echt waarom ze zó kwaad was. Misschien omdat haar vertrouwen in hem heilig was, en hij dat geschonden had. Misschien omdat ze verwachtte dat katten eerlijk waren tegen haar. Daar, daar stond de verrader. Haar pootstappen waren harder dan normaal als de poes stampend naar hem toeliep. "JIJ", riep ze woedend. "LEUGENAAR!"

Eerste post Hazelpaw~

Om Windpaw te vermijden was de kater al vroeg op pad getrokken om te gaan jagen. Het had niet lang geduurd voordat hij een hele verzameling prooi bijeen gescharreld had en hij keerde dan snel terug naar het kamp. Hij gooide het meeste op de prooistapel en keerde vervolgens terug met een stevige vogel naar de Elders. Hij stapte net de den van de elders uit toen Windpaw plots voor hem verscheen met een donderwolk op haar gezicht. Hazelpaw's oren schoten direct in zijn nek bij het horen van haar woorden. Zijn ogen schoten kort over de open plek. Moest dat nu perse hier? "Ik ben geen leugenaar!" schoot hij direct in de verdediging en zette een enkele stap naar achteren om niet plots een klauw in z'n gezicht te krijgen. Deze kant van Wind had hij nog niet eerder gezien. en was dus onvoorspelbaar.

Als blikken konden doden zou Hazelpaw nu dood neervallen. Zo kwaad was ze nog nooit geweest. De lafaard durfde het nog te ontkennen ook! Ze snoof en zette een stapje dichterbij toen hij een stapje achteruit ging. "Jij zei me dat we geen problemen zouden krijgen", siste ze. Haar oortjes stonden vijandig rechtop, en al haar spieren waren aangespannen. Klaar om aan te vallen. "Maar jij WIST dat dat niet waar was", vervolgde Windpaw, en met ieder woord ging ze weer iets luider praten. "Jij WIST dat het tegen de regels was!"

"Ik zei dat we geen problemen kregen als we niet betrapt werden!" grauwde hij nu luider. Ze wist toch zelf wat wel en niet mocht. Ze wist dat ze naar Riverclan territory ging en toch had ze toegestemd. Wat was haar probleem nu eigenlijk? Waarom duwde ze nu alle schuld naar hem toe?! "Jij moet zelf ook weten waar de warrior code voor staat!" siste hij en zijn oortjes schoten nog meer naar zijn nek. "En als je het zovele beter weet waarom heb je dan toegestemd om mee te gaan hé?!" Tijdens zijn verdediging had de kater zich automatisch wat groter gemaakt.

De tabby wou net antwoordden, toen ze een andere stem hoorde. Een kalme, bekende stem. Als door een wesp gestoken draaide Windpaw zich om naar haar moeder. De woede maakte het moeilijk om logisch na te denken. "Hou je er buiten", viel ze dan ook uit tegen de witte poes, hoewel die er niets mee te maken had. Daarna richtte ze haar woedende blik terug op de kater die ze ooit zo geweldig vond. "Je weet best hoe naïef ik ben", grauwde ze, zichzelf hatend om dat karaktertrek. "Je weet best wat voor vertrouwen ik in je had, en jij besliste dat te beschamen!"

Hazel zwiepte gespannen met zijn staart bij Windpaw's houding. "Windpaw, Hazelpaw," De kater trok nerveus met z'n oortje toen hij Snowynight schuin achter Windpaw zag verschijnen. Ze kwam als geroepen. Iets wat verrast schoten zijn oortjes omhoog bij wat de jonge poes vervolgens tegen de queen zei. "Hou je er buiten" En dat allemaal om een klein misverstand. Zijn oortjes schoven terug wat opzij toen de apprentice gewoon verder ging met haar beschuldigingen jegens hem. Zij zag maar één kant van het verhaal en weigerde om al de rest er ook bij te pakken. Deze keer hield de kater wijselijk zijn mond, maar tich zei zijn houding genoeg over hoe hij over haar opmerking dacht.

De tabby kater gaf absoluut geen reactie op haar woorden, al zei zijn houding genoeg. Ze knarste met haar tanden en draaide zich om naar haar moeder, die haar ferm toesprak. Haar groene ogen stonden nog steeds op onweer, maar ze zag in dat het nutteloos was. Die idioot zou toch niet naar haar luisteren. Ze kreunde gefrustreerd. "Je snapt het niet", zei ze, al was haar toon niet meer zo snauwend. Eerder gefrustreerd. De grote tabby keek nog eens van de een naar de ander. Dit was nutteloos. Windpaw draaide zich de andere kant op en stampte naar de rand van het camp, waar ze boos met haar rug naar de andere twee ging zitten mokken.

Hazelpaw's staart bewoog nog steeds gespannen heen en weer terwijl Snowynight haar dochter ferm aansprak op haar gedrag. De haren in zijn nek zakte iets toen de poes haar dreigende houding wat liet varen en plaats maakte voor een gefrustreerde ondertoon in haar stem. "Je snapt het niet" Straks zei ze nog tegen iedereen dat hij de enige was die de schuldige was, dat hij alles deed wat tegen de warrior-code was. Hij volgde de jonge poes door zijn kopje kort mee te draaien terwijl ze koppig wegliep, waarna hij zijn blik naar Snowynight liet gaan. Weer trok hij even met zijn oortjes. Straks mocht hij het nog gaan uitleggen, terwijl hij eigenlijk gewoon zijn prooi weg was gaan brengen naar de Elders. "Het was niet volledig mijn schuld," mompelde hij vluchtig en zwiepte kort met zijn staart. Sowieso dat de queen zich zou zetten aan de kant van haar dochter, dat deden alle ouders. Natuurlijk dat de kater dan ook direct in de verdediging viel.

Ze zuchtte even en voelde hoe de woede en irritatie verzwakten en plaats maakten voor iets dat eerder als verdriet beschreven kon worden. Tranen hoopten zich op achter haar ogen, maar ze liet ze niet vloeien. dat was zwak. Haar groene ogen keken op naar de witte poes toen die voorstelde om een stukje te gaan wandelen. Nu ja, voorstelde. Even aarzelde Windpaw, maar uiteindelijk stond ze toch op met een klein zuchtje en liep achter haar moeder aan, nog steeds druk bezig de tranen binnen te houden. Waarom zou ze überhaupt huilen? Omdat ze Hazelpaw nu kwijt was? Het was ergens haar eigen schuld, en dat snapte ze heel goed. Waarom was ze dan zo verdrietig?

Roughpaw had op een afstandje toe zitten kijken. De ruzie was haar wel opgemerkt en eigenlijk had ze zich er aan gestoord, toch was ze nieuwsgierig geweest. Toen Snowynight erbij kwam en Windpaw uitviel naar haar eigen moeder beet ze op haar liep om geen geluid te maken, want een 'oeh' was heel verleidelijk geweest. Toen Snowynight haar dochter mee nam stond ze op en liep ze naar Hazelpaw. Hazelpaw was ook een soort van vriend van haar, dus wou ze wel weten hoe het nu met hem ging. "Hé, Hazelpaw. Gaat het wat?" Vroeg ze met een scheef glimlachje op haar gelaat. Dit soort situaties waren niet haar favorieten, want zichzelf er in plaatsen was niet haar sterkste punt, maar, anderen opvrolijken wel.

OOC: Ik vermoed dat Snowy en Wind topic uit zijn en Hazel er nog wel is? :')

Kort trok hij met zijn oortje toen ook Snowynight wegliep zonder verder nog iets tegen hem te zeggen. Sowieso dat ze allemaal aan Windpaw's kant stonden. Zijn oortjes zakten wat opzij en zijn blik ging kort naar de grond, totdat hij plots een stem hoorde. "Hé, Hazelpaw. Gaat het wat?" Hij liet zijn blik gaan naar Roughpaw. Hij was blij om haar te zien, maar toch bleven zijn oortjes half in zijn nek liggen. "Bwa," was het enige wat hij eerst zei en zette zich tegelijkertijd met een plof neer. "Wind is gewoon wat humeurig." voegde hij er luchtig aan toe.

De reactie van Hazelpaw was nuchter en ze geloofde het niet. "Wind is gewoon wat humeurig," waren zijn woorden. Roughpaw weerhield zich ervan in de lach te schieten, want dat was iets heel typerend voor haar om te doen. "Oh, maak dat een muis wijs. Wat was er?" Vroeg ze, terwijl ze hem aankeek. "Ik bedoel, écht niet dat Windpaw zo tekeer zou gaan tegen haar moeder," vervolgde ze met een zwaai van haar staart. Ze schudde haar ruige vacht uit en wachtte af op een antwoord.

"Oh, maak dat een muis wijs. Wat was er?" Even haalde de kater zijn mondhoek op bij wat de poes vervolgens zei. Typisch ook. Hij kon ook echt niet liegen. Dat had hij kunnen weten. "Ik bedoel, écht niet dat Windpaw zo tekeer zou gaan tegen haar moeder," Even keek hij bedenkelijk naar de ingang van het kamp waarna hij zich nu toch volledig richtte op Roughpaw. "Ik had voorgesteld om de grens over te steken en zij stemde in." begon hij uiteindelijk maar. Je moest hem niet gaan zeggen dat niemand van Shadowclan dat ooit gedaan had. Hij kon genoeg namen opnoemen die net hetzelfde gedaan hadden. "Maar Thrushdive moest onze geur opgepikt hebben en we zijn dus door hem gezien." voegde hij er nog aan toen en trok kort met zijn oortje. "En nu steekt mevrouw alle schuld op mij en zegt dat ik een verrader ben, daar komt het op neer." Kort maar bondig. Hazelpaw was niet bepaald goed met woorden. In zijn kopje ging altijd alles wel goed, maar als hij het eenmaal moest uitleggen... Hij had niet echt het gevoel dat dat zijn sterkste vlak was.

Oh wat was ze ook goed in opmerken wanneer katten logen, al was dit wel heel erg klaarblijkelijk. Ik bedoel, zo tekeer gaan om een slecht humeur? Zelfs een zwangere Queen was niet zó erg. "Ik had voorgesteld om de grens over te steken en zij stemde in," begon Hazelpaw toen maar. Roughpaw knikte, niet zo heel bijzonder. Al wist ze ook wel dat het niet slim was en tegen de regels waren, maar Roughpaw was de braafste niet. "Maar Thrushdive moest onze geur opgepikt hebben en we zijn dus door hem gezien," vertelde hij. "Auwch, Windpaw's vader," merkte ze op. "En nu steekt mevrouw alle schuld op mij en zegt dat ik een verrader ben, daar komt het op neer." Roughpaw maakte haar ogen groot. "Waar slaat dát op. Ik bedoel, als kitten leer je de warrior code al en de grenzen oversteken is denk ik wel één die twintig keer op een dag herhaald wordt," merkte ze op en rolde met haar ogen. "Ik vind het gemeen van haar dan zo tegen jou te doen," vervolgde ze.

"Auwch, Windpaw's vader," Hij beet kort op zijn lip. "Ik weet het," zuchtte hij en zwiepte kort met zijn staart. "Dat maakt het nog vervelender." Stel je voor dat hij Wind's familie helemaal tegen hem kreeg. Hij zou het normaal niet echt een ramp vinden, maar hij wist hoe ver die bloedlijn doorliep. Het waren niet mààr een paar katten. "Waar slaat dát op. Ik bedoel, als kitten leer je de warrior code al en de grenzen oversteken is denk ik wel één die twintig keer op een dag herhaald wordt," Dat dacht hij dus ook. "Toen Thrushdive om uitleg vroeg zei Wind dat ze van niets wist, terwijl we eigenlijk de volgende ceremonie warrior zouden worden." "Ik vind het gemeen van haar dan zo tegen jou te doen," Even greens hij bij wat ze zei. "Toch één iemand die mijn kant van het verhaal geloofd." mauwde hij en sloeg zijn staart rond zijn pootjes. Hij liet zijn blik kort naar de apprentice den gaan. "Ze heeft zelfs haar nest verplaatst."

Ja, het feit dat het om Windpaw's vader ging maakte het toch wel wat erger. "Toen Thrushdive om uitleg vroeg zei Wind dat ze van niets wist, terwijl we eigenlijk de volgende ceremonie warrior zouden worden." Nog net niet viel Roughpaw's kaak op de grond, al viel haar bek wel open. "Grapje zeker? Ik bedoel, wat is dat voor domme smoes? Daarmee laat je anderen alleen maar denken dat je dom bent," ze snoof even en draaide een oor naar achteren. "En ik vind dat ze met smoesjes verzinnen dat ze nergens van wist alleen maar dom tegen over jou, ik bedoel, dat doen vrienden niet," merkte ze op. Hierna zei Roughpaw dat ze het gemeen vond. "Toch één iemand die mijn kant van het verhaal geloofd," zei Hazelpaw en Roughpaw glimlachte. "Ik ben niet iemand van kortzichtigheid," miauwde ze. "Ze heeft zelfs haar nest verplaatst." Ze slaakte een diepe zucht. "Sorry dat ik het zeg, maar zo vind ik haar echt een aansteller," miauwde ze. "En sorry voor je dat het de volgende ceremonie niet wordt, het worden van een warrior. Voor wat ik weet was je al aardig op weg," miauwde ze met een spijtig lachje.

"Grapje zeker? Ik bedoel, wat is dat voor domme smoes? Daarmee laat je anderen alleen maar denken dat je dom bent," De kater haalde zijn schouders op bij wat ze zei. Daar kon hij eigenlijk niet veel mee aan toevoegen. Zijn ogen schoten lichtelijk beschaamd naar de grond bij zijn eigen gedachtes. "En sorry voor je dat het de volgende ceremonie niet wordt, het worden van een warrior. Voor wat ik weet was je al aardig op weg," Zijn ogen schoten terug omhoog. "Dankje," mauwde hij met een flauw glimlachje en richtte zichzelf vervolgens terug wat op. Die ineen gezakte houding vond hij maar niets. "Heb jij toevallig zin om morgen samen wat te trainen, voordat jij wél je warriorsnaam krijgt?" Vroeg hij uiteindelijk maar om dat vervelend onderwerp achter zich te houden.