-Open- What a cyanide surprise

Met een ruk zat Tinderlight rechtop in haar nest, kortademig en kort huiverend. Weer een nachtmerrie, de zoveelste. Wat ongemakkelijk legde ze haar oren plat en zakte ze weer wat meer terug in haar nest. Er was teveel naar haar hoofd geslingerd de laatste maanden. Vader verbannen, moeder dood. Het was allemaal niet eerlijk. En dan ook nog Whitelion deputy en ze wist maar al te goed dat haar zuster de witte kater niet vertrouwde. Maar daar wilde ze niet teveel over nadenken. Ze wilde überhaupt niet teveel nadenken en gewoon slapen, maar dat werd haar niet gegund. Ze wist maar al te goed dat ze niet zou kunnen slapen zonder heel erg veel te woelen en eerst rustig te worden. Dan maar eventjes sociaal zijn naar haar clangenoten en buiten rustig worden.. Voorzichtig kwam ze overeind uit haar nest en stapte ze naar de uitgang, haar poten voorzichtig neerzettend om geen verdwaalde poten of staarten te pletten. Eenmaal buiten ging ze zitten en sloeg ze haar staart om haar poten heen om ze warm te houden. Adem in.. Adem uit. En rustig worden. Het waren maar nachtmerries, niks echts aan.

Ze verliet de nursery met een geïrriteerde blik in haar goudgele ogen. Het queen zijn begon haar op de zenuwen te werken. Dat was niet de schuld van haar kittens of de goede zorgen van anderen, maar het was het gevoel dat ze opgesloten zat in het camp. Daarom begon ze steeds vaker zo onopvallend mogelijk het camp uit te glippen, soms zelfs met één van haar kittens. Ze wist dat het verkeerd was, dat ze het niet moest doen. Alleen de drang was sterker dan haar verstand, dus deed ze het gewoon. Ook dit keer wilde ze stiekem het camp uitglippen, maar voordat ze daar de kans voor kreeg viel haar blik op Tinderlight. De dochter van Icyrose en Lionroar. Ze leek op haar vader, dat dacht ze elke keer als ze haar zag. Ze rook de onrust aan de vacht van de andere kattin. Dus stapte ze naar haar toe en ging naast haar zitten. “Hallo Tinderlight.” Een vriendelijke glimlach sierde haar lippen. Ze was aardig tegen andere kattinnen zolang ze niet het gevoel had dat ze haar zwart probeerde te maken. Richting katers was ze heel anders, tenzij ze veel jonger dan haar waren. “Je zult ze wel missen.” Even gleed haar blik naar de lucht, maar daarna keek ze weer naar de Windclan poes. Er was geen spoortje ironie in haar stem te ontdekken. Ze was oprecht en dat kwam niet zo vaak voor.

Haar staartpunt bewoog langzaam heen en weer terwijl ze zichzelf iets tot rust voelde komen, nou ja, ietsjes dan. Ze trok haar schouders iets op, omdat die houding instinctief iets veiliger voelde. Ze kon het niet helpen, ze voelde zich kwetsbaar tussen haar clangenoten, misschien juist vanwege haar afkomst. Vroeger had ze zich altijd trots gevoeld dat ze dochter was van haar ouders, maar wat moest ze nu nog denken? Ze wist het niet meer. Ze wist dat sommige andere katten haar vader ook nog eens een keer in haar zagen en dat zat haar nog meer dwars. Ze was haar eigen persoon.. Ze bevroor iets toen ze pootstappen hoorde en toen een kat naast haar ging zitten. Eventjes keek ze behoedzaam op, haar blauwe ogen gevuld met licht wantrouwen. Het was Brindleleaf, één van de queens. Wat deed zij nog wakker? Moest ze niet bij haar kittens zijn? "Goedenavond Brindleleaf," sprak ze echter beleefd. Ze wilde geen slechte indruk maken, maar de volgende vraag raakte toch wat meer snaren dan de bedoeling was. "Ja," reageerde de poes, misschien iets stugger dan de bedoeling was, dus vulde ze maar snel haar woorden aan met een wedervraag. "Hoe is het met de kittens?"

Ze merkte echt het stugge antwoord van de andere kattin wel op, maar ze besloot er niet op door te gaan. In haar ooghoek keek ze haar alleen maar even scherp aan. Toen Tinderlight vroeg naar haar kittens fleurde ze weer op. Haar goudgele ogen begonnen te stralen en een warme glimlach sierde haar lippen. “Heel goed. Soms maak ik me wel eens zorgen om Mousekit, omdat ze vaak ziek is. Gelukkig schijnt ze er zelf niet echt last van te hebben, want ze is wel vrolijk. Ze zijn allemaal heel nieuwsgierig. Alleen is Polarkit soms wel wat gemeen naar haar nestgenootjes, maar dat komt vanzelf wel weer goed denk ik.” Ze fronste want heel zeker was ze daar niet over, maar ja haar dochter leek niet echt naar haar woorden te luisteren. Ze had haar eigen willetje en ze herkende zichzelf in haar, daarom vond ze het moeilijk om haar er op aan te spreken. “Hoe gaat het met jouw broertjes en zusjes?” Vroeg ze terwijl de frons weer uit haar gezicht trok.

Gelukkig wist ze de poes af te leiden door over haar kittens te beginnen. Een heel relaas kwam eruit over de voortgang van de jonkies. Tinderlight glimlachte er zachtjes door. Dat soort dingen waren leuk om te horen en tegelijkertijd een beetje triest voor haar. Happy families, het was zo dubbel. Maar in de essentie werd ze er toch vrolijk van. "Ik denk dat het wel goedkomt met Mousekit, als ze zo vaak ziek is geweest en er nog is, dan is het een sterke kitten. En Polarkit groeit daar vast wel overheen," sprak de poes met een warme toon. Maar de gedachte aan haar siblings liet haar haar oren wat naar achteren leggen. "Lizardpaw en Carrotpaw heb ik al een hele tijd niet meer gesproken, we hadden nooit zo heel erg goed contact.. Maar ik denk dat het wel goed met ze gaat." Haar pootjes kneedden de grond. "Spottedwish en ik.. hebben ook niet zoveel meer gepraat.." mompelde ze er nog zachter achteraan. Ze had zich redelijk teruggetrokken van haar familie. Van de meeste katten überhaupt…

Ze waardeerde het dat Tinderlight haar gerust probeerde te stellen, dat was lief van haar. Ze hoopte inderdaad dat alles goed kwam, maar ze zeiden wel vaker dat elke moeder zich zorgen maakte om haar kittens dat hoorde er vast bij. Ze geloofde er ook wel in dat alles goed kwam, ze had nou eenmaal geweldige kittens. Het maakte haar niet uit dat ook dat iets was wat elke moeder over haar eigen kits zei. Zij vond het gewoon zo, dus was het zo. Ze fronste even iets wat ongerust toen de andere kattin begon over haar familie. Ze zou vast eenzaam zijn en dat vond ze erg voor haar. Ze begon Tinderlight te mogen door haar manier van doen tegen haar. Ze probeerde haar niet voor te zijn met opmerkingen en probeerde haar niet af te snauwen. Ze was aardig tegen haar en zolang Tinderlight aardig was tegen haar, dan was zij aardig tegen Tinderlight. Zo werkte het in haar hersenen. “Als je je ooit eenzaam voelt. Je bent altijd welkom, om een praatje te maken of bij mijn kittens te kijken.” Dat was iets wat Brindleleaf niet vaak voorstelde, eigenlijk had ze dat nog nooit gedaan behalve bij Sparrowfeather natuurlijk. Dus het was een hele eer wat ze daar tegen de andere poes zei.

Foxkit keek geinterreseerd naar de flamepoint poes, ze schoot wakker uit haar nest. Terwijl ze net nog rustig had liggen maffen, Foxkit had zin gehad om op haar af te springen en wakker te maken, maar dat was dus niet nodig geweest. Vervolgens was de poes met een andere poes aan de praat gegaan, en het zag eruit alsof de flamepoint poes zich niet geweldig voelde, dat bewees ook waarom ze waarschijnlijk een nachtmerrie had gehad. Dus besloot hij de poes op te gaan vrolijken. "Heeeeey!" Piepte hij terwijl hij huppelend en rollend met volle enthousiasme op de poezen afging. "Wie zijn jullie? Ik ben Foxkit! Ik ben een warrior!" Schijnbaar vonden katten het grappig als hij zei dat hij een warrior was, maar dat was hij toch ook? Hij snapte de fun niet, maar het was blijkbaar wel fun. Sooo..

Het gesprek raakte ondertussen gelukkig iets ontspannener en Tinderlight stond zichzelf toe om iets te glimlachen en te gaan verzitten. Ze liet haar schouders iets zakken in een wat minder gespannen houding en stopte met het heen en weer bewegen van haar staartpunt. Het onderwerp familie maakte haar alleen wel een beetje onrustig en dat viel duidelijk aan haar te zien. Ze keek weer wat weg, al werd er een verbaasde blik op Brindleleaf gericht toen deze aangaf dat ze altijd naar haar kittens mocht komen kijken. Een glimlach verscheen op het gelaat van de flame point poes, ze wist zeker dat het een gul aanbod was avn Brindleleaf. Het betrof immers haar kittens, queens waren daar altijd heel erg beschermend over. "Dank je, ik zal zeker een keer komen kijken," snorde de poes, waarna ze wat verbaasd opkeek door de plotselinge verschijning van een kitten. "Oh.. hallo daar, hoor jij niet te slapen kleine?" vroeg ze wat twijfelachtig. Starclan, kittens maakten haar een beetje nerveus, ze wist niet goed hoe ze ermee om moest gaan. Eventjes keek ze naar Brindleleaf. Die had kittens, zij had queen powers! Die moest weten hoe dat moest!

'Oh.. hallo daar, hoor jij niet te slapen kleine?' zijn poging tot opfleuring bleek mislukt. Een veronschuldigend geronk klonk in zijn borstkast. Eigenlijk moest hij slapen.. maar hij miste zijn vader en moeder die hij nooit had geken. Lakeside was altijd weg, hij was er nooit voor hem of badgerkit. En mam.. ja mam.. was ze dood? Niemand wou antwoorden op de vragen. Hij wist niet eens hoe ze heette! Hij had onrustig wakkergelegen, met zin om te bewegen en te lachen zoals altijd. Maar niemand was wakker geweest, buiten deze twee poezen. "Ik mis paps en mams." piepte hij ietwat neerslachtig, maar vlak daarna ging hij rechtop zitten en toverde een glimlach te voorschijn. "Maar ik ben een sterke kitten! Ik zal een warrior worden! Slapen heb ik niet nodig.."... een korte stilte "Jij wel?"

Ze knikte Tinderlight met een glimlach toe, toen ze zei dat ze een keer kwam kijken. “Leuk.” En dat meende ze echt. Ze zou het leuk vinden als ze een keer kwam kijken. Haar oren draaiden naar een geluid uit de nursery. Ze was nou eenmaal heel erg gefocust op geluid vanaf de plek waar ook haar kittens sliepen. De geur die haar neus binnen drong was niet die van één van haar eigen kittens, maar van Foxkit. Voordat ze antwoord kon geven, antwoorde Tinderlight al op de kitten waardoor Foxkit meteen doorratelde. “Foxkit.” Haar stem klonk vriendelijk, maar het was duidelijk dat ze geen tegenspraak duldde. Ze was sowieso geen kattin die van tegenspraak hield, daar kon ze niet zo goed tegen. “Ook jij hebt slaap nodig. Zelfs de allersterkste warrior heeft slaap nodig anders val je op een gegeven moment om. Dat wil je toch niet? Jij wilt toch net zo sterk worden als de beste warriors, maar dan moet je wel slapen.” Voor de rest ging ze niet op zijn opmerkingen in. Hij bazelde van alles en ook dingen waar ze niets op te zeggen had, omdat ze er niets aan kon veranderen. Wat ze wel wist was dat hij terug in zijn nest moest.

'Foxkit.' direct viel de kitten stil. En keek de poes met grote, bolle oogjes aan. Ze klonk zeker van zichzelf, standvastig. Als een moederkat die geen tegenspraak dulde, waar hij gehoor aan gaf. "Maar nee! Ik ben sterker dan die warriors." hij stond trots op zijn plek met zijn staartje in de lucht. Vervolgens zonk hij in wat hij gevechthouding zou noemen. "Kom maar op, ik zal het je laten zien."

Onderwerp: Re: -Open- What a cyanide surprise