{Open} Strangulation

Ze was koortsig, alweer. Poppyleaf wist niet hoe ze het voor mekaar kreeg, maar ze was vaker ziek dan dat een eekhoorn een boom in sprong. Ze kneep haar goudkleurige ogen eventjes lichtjes dicht en schudde haar kop terwijl benauwdheid haar overkwam. Met een klein plofje leunde ze tegen een boom aan. Ze was eindelijk een warrior geworden, maar het had zes manen langer geduurd dan dat het had moeten duren. Zo vaak had ze in de medicine cat den gelegen, al had ze ook ruzie gehad met haar voormalige mentor maar dat terzijde. Haar adem kwam wat rasperig naar buiten en ze sloot haar ogen terwijl ze probeerde de benauwdheid weg te dwingen. Rustig blijven staan, kalm blijven.. Maar haar longen leken te branden. Starclan. Was ze eindelijk door haar apprentice tijd heen en nu alsnog? Ze snoof eventjes wat zwakjes en kneep haar goudgekleurde ogen dicht. Adem in, adem uit. Ze kon dit. Als ze nog veel vaker ziek werd, zouden ze haar straks nog naar de elders sturen en dat was haar grootste nachtmerrie eigenlijk. De dochter van de oud clanleader, een elder op zo’n jonge leeftijd? Nee. Al kon ze niet ontkennen dat er geen verbetering zat in haar immuunsysteem...

Briarpaw liep maar wat rond, ze had de laatste tijd niet veel te doen, dus was ze maar gaan jagen, zo ging de tijd iets sneller voorbij. Nadat ze haar zoveelste muis onder zand had bedolven zag ze een kat hijgen tegen een boom. Daar leek iets mis. Het leek dat de kat moeite had met ademhalen, dus ging Briar een kijkje nemen bij de kat. "Euhm... Alles oké? Je ziet er niet zo goed uit..." Ze keek de kattin nog eens goed aan, zou ze hulp nodig hebben? "Oh, sorry, ik ben Briarpaw." Hoe onbeleefd, ze vergat zichzelf voor te stellen aan een warrior. Ze kon zichzelf wel op haar kop slaan.

Rustig in en uit blijven ademen. Ze had ondertussen al wel geleerd wat ze moest doen in dit soort situaties. Maar dat nam niet weg dat het vervelend was om het zo benauwd te hebben. Het was alsof iemand klauwen in haar borstkas had geslagen en goed aan het knijpen was. Het maakte haar enorm kortademig en het deed ook pijn. Haar ademhaling klonk dan ook wat piepend terwijl ze tegen de boom aanleunde. En net haar geluk, een apprentice kwam haar kant op gelopen, bezorgd en wel, en het was vast wel goed bedoeld, maar dat maakte Poppyleaf alleen maar nerveuzer. "Het.. het gaat zo wel.." mompelde de calico poes terwijl ze haar ogen eventjes dichtkneep en weer probeerde te focussen op haar ademhaling. "Beetje.. benauwd." Ze zou zichzelf zometeen wel voorstellen, ze kon er op dit moment eventjes niet de zuurstof voor vinden.

Zijn spieren rimpelden onder zijn pels terwijl hij met een rustig drafje zich verder bewoog over het Thunderclan gebied. Zijn helderblauwe ogen vingen af en toe het gestalte van een eekhoorn op, maar aangezien die zich hoog in de bomen bevonden had hij het niet gewaagd om zijn zinnen erop te zetten. In plaats daarvan genoot hij simpelweg van het zonnetje dat zijn brede schouders verwarmde en snorde hij even toen een frisse wind over zijn rug heen rolde. Pas toen hij in de verte twee katten zag staan vulde nieuwsgierigheid zijn blauwe poelen. Zealpaw versnelde zijn passen wat en gleed weer tot stilstand eenmaal hij bij de twee gearriveerd was. "Goedendag," Begroette hij ze met een vriendelijke knik, de gevlekte kattin een wat bezorgde blik toewerpende. Hij had haar nog net horen zeggen dat ze het benauwd had en dus kon hij het niet laten om even ongerust adem op te snuiven. "Misschien is het beter als je even gaat zitten in de schaduw?" Stelde hij voor terwijl hij haar aankeek.

"Goedendag" hoorde Briarpaw achter zich, waar ze een cyperse kater zag staan. "Misschien is het beter als je even gaat zitten in de schaduw?" zei hij. Dat was misschien niet zo'n slecht idee, aangezien het wel warm was, en de zon niet zo erg hielp als je er zo koortsig uitzag. "Euh, dat kan je best wel doen.", zei Briarpaw aarzelend tegen de zieke kat. "H... hallo, ik ben Briarpaw."Stelde ze zich voor terwijl ze de kater aankeek, recht in zijn helderblauwe ogen. "Jij bent Zealpaw, toch?" Na dat gezegd te hebben draaide ze zich terug om naar de zieke kattin om haar te helpen. Wachten op een antwoord was niet zo van haar doen. Rustig liep ze naar de haar toe om haar in de schaduw te helpen. Ze moest wel voorzichtig zijn, dat ze niet te ruw deed voor de kat en dat ze zelf die koorts niet over zou krijgen, ze had geen zin om in de med's den te gaan liggen.