Words get lost in the echo

_{Waarom in godesnaam voelde de lucht zo koud aan, terwijl het toch echt newleaf was. De wind was guur, ofwel veel te koud voor waar Aife van hield. De poes zuchtte even, niet geheel tevreden met het feit dat dit haar nieuwe leventje zou worden. Maar wat moest ze anders? Ze was het niet eens met de clans, en als rogue zou ze het nooit lang uithouden. De enige keuze wat overbleef was bloodclan. En ook al was ze niet voor de volle honderd procent met hun ideologie eens, ze moest toch wat. Overleven was wat op het moment telde, en overleven was wat ze hoe dan ook zou doen. Haar kleine mannetje was het dan niet gelukt, maar haar zou het zeker weten lukken. Ze zou alles op alles zetten.

Eventjes rilde de poes toen er onverwachts een kraai langsvloog. Ze was dit onverwachtse, deze buitenwereld, helemaal niet gewend. De grond was hard en koud en er was geen zacht mandje om op te slapen, of eten wanneer ze honger had. Ze schudde haar kop, waarna ze verder stapte. Er was geen tijd om na te denken of ze wel de goede keuze had gemaakt, ze moest verder. En verder zou ze gaan, ook al zou ze opgehouden worden. Verder, altijd verder.
Snowkiller}

Weg, weg wilde hij van die bedrukkende omgeving. Hij werd soms gewoon ziek als hij om zich heen keek in het kamp. Ziek van iedereen die dacht dat ze groots waren. Kon Starclan ze niet gewoon allemaal in een keer van de aardbodem wegvagen, dat zou het een heel stuk rustiger maken. En dan zijn leader, die was echt het topje van de ijsberg. Als er een ontruiming kwam mochten ze met haar beginnen en misschien wel een aantal anderen terugbrengen. Dat zou de gehele clan sterker maken. Hoe zwak kon je jezelf vertonen als je openlijk ging vragen of je iets waarvoor gevochten was wilde teruggeven? Niet dat iemand naar hem zou luisteren, de enige zou zijn kleine dochtertje zijn maar die leek hem op een afstandje geweldig te vinden. Wellicht was hij daarin wel iets verzacht, hij had het van zich af gezet dat ze net zo zou worden als dat hij was. Hij zou haar accepteren zolang ze maar uitgroeide tot haar volle potentiële kracht want die bezat ze zonder twijfel. Zijn bouw maar ook een karakter dat toch anders was dan dat van anderen. Toen hij net terug was, had zijn nest naar haar geroken waardoor hij vermoedde dat ze daar vaak had gelegen. Maar ook nu als hij ging slapen rook hij haar bijna elke dag, alsof het een gewoonte was geworden.

Het verbaasde hem dat hij niet echt clan territoria aan het verlaten was, maar terugkeerde naar de plek waar hij voor het laatst had toegeslagen. Wellicht lag dat lijkje er nog of misschien hing de geur van het bloed nog aan de ondergrond. Hij was te nieuwsgierig. Maar toch werd hij afgeleid door een andere geur die hij besloot te volgen. De wind deerde hem niet omdat zijn vacht lekker dik was en hij niet ondervoed was zoals de rest van de clan. Hoe hopeloos konden ze wel niet zijn. als ze zo zwak werden, hij had zich flink kunnen voeden en zelfs in zijn gewonde staat. Ach, ze konden niet allemaal zo zijn zoals hij was. Niet dat hij zou zeggen dat hij perfect was, nee hij had nog een heel hoop te leren. Zijn ogen vielen op een rode poes en hij fronstte voor er een grijns rond zijn snuit verscheen. ''Nou nou, kijk eens wat ik hier zomaar vind.'' Merkte hij bijna onschuldig op, maar de blik in zijn ogen vertelde hele andere dingen dan onschuld.

_{Als ze ergens geen zin in had, dan was het dit wel. Ze had hem wel geroken, natuurlijk, maar de rode poes had gehoopt dat hij haar zou negeren. Als hij gewoon verder had gelopen, zou dat heel erg fijn zijn. Maar nee, natuurlijk niet. Hoe kon er ook iets in haar voordeel werken? Echt alles ging mis, alles. Ze hoorde zijn stem van een aantal meter afstand, langzaam maar zeker draaide Aife zich om en keek hem met fijngeknepen ogen aan. Echter verraste de blik in zijn ogen haar wel, ze had dit niet verwacht. De stem klonk redelijk onschuldig, misschien zelfs vriendelijk. Maar die blik.. Hoe ze het moest noemen wist ze niet, maar het was alles behalve vriendelijk en onschuldig. Compleet het tegenovergestelde. Meteen wist ze dat er met deze kater niet te spotten viel, ze voelde het aan. Waarschijnlijk hadden een hoop andere katten voor haar het ook al aangevoeld. Kort richtte ze haar blik richting zijn nek, maar er was geen halsband te zien met eventuele hondentanden. Geen bloodclanner dus, was daaruit te concluderen. Misschien een rogue? Want tja, wat had een kat uit een andere clan hier te zoeken? Haar ogen focusten zich weer op die van de naamloze kater.

"Wat we hier hebben?" vroeg ze op haar gewoonlijke, verveelde toon. Niet dat ze verveeld was, alles behalve dat. Op het moment had ze al haar zintuigen op scherp staan. "Just piss off, pussy," zei ze na een korte pauze. "I'm not in the mood" Ze zuchtte waarna ze richting de kater liep in een poging langs te lopen en haar staart nog even kort in zijn gezicht te zwiepen. Haar staart, waar ze zo trots op was. Als korthaar een staart met lange haren was in haar ogen toch wel iets speciaals.}

Hij bleef de poes onbewogen aankijken die hem leek in te schatten. Een bloodclanner? Nee dat was hij niet, hij zou waarschijnlijk prima binnen hun rangen en gedrag passen maar er was te weinig order. Niet dat hij nu omringt was met order maar hopelijk kwam daar snel weer verandering in. Wellicht werd Starclan wijs en besloot misschien wel om een fatsoenlijke leader te kiezen. Maar wie weet kon ze nog iets aan een sterke leader worden. Alhoewel als hij er goed over nadacht betwijfelde hij het ten zeerste. Als het kon had hij haar neergehaald en laten zien wat een sterke leader inhoud maar dat zou betekenen dat hij toch naar Bloodclan moest en zijn kleine dochtertje hem geheid achterna kwam. Dat was hem veel te riskant. Toch rook hij aan deze poes wel Bloodclan en vroeg zich af wat ze bij die bende afvalvreters moest. Ze leek nou niet echt het type daarvoor, al wist hij als geen ander dat het uiterlijk van iemand heel verraderlijk kon zijn.

Zodra ze sprak rolde hij enkel met zijn ogen en gaapte. Wanneer besefte anderen eens dat het niet zo slim was om een grote mond open te trekken? ''Wat gaat jou het aan?'' Kaatste hij simpelweg terug. Bijna moest hij lachen om haar volgende opmerking maar zijn ogen werden donkerder voor hij snoof. ''Or else?'' Vroeg hij zacht en draaide zijn lichaam half om haar de weg te blokkeren. Zijn klauwen schraapte even over de harde ondergrond maar ze ging nu niet zo gemakkelijk van hem af komen. ''Because that's too bad, I've been bored for a little too long. I need some action..'' Ging hij verder en zwiepte met zijn staart voor hij iets haar kant op kwam. Hij was niet boos, absoluut niet maar eerder geïrriteerd. ''Bovendien word het toch echt tijd om jullie afvalvreters eens te leren dat je tegen mij niet zo een grote mond moet hebben.'' Snauwde hij voor hij zijn vacht opzette. hij had zich dan wel verveeld maar als het geen uitdaging was ging hij maar door met een poging haar enkel de stuipen op het lijf te jagen met woorden.

But my dreams they aren't as empty
As my conscience seems to be

Ze bleef hem strak aankijken, alsof zijn blik en woorden haar geen angst bezorgden. Het tegenovergestelde was natuurlijk waar. Als ze geen geweldige actrice was, had ze nu staan schudden in haar tuig. In haar gedachten schudde ze haar hoofd, ze kon niet bang zijn. Ze was geen huiskat meer, ze was vrij. En bij vrijheid hoorde natuurlijk gevaar, die moest ze met opgeheven kop trotseren. Gevaar hoorde er bij deze levensstijl, nu ze bij de bloodclan zat kon ze het niet meer uit de weg lopen, hoe graag ze het ook wilde. Nogmaals nam de rode poes de grote kater in zich op. Hij was zeker niet klein, eerder een reus. Zijn lange zwart witte vacht wapperde zachtjes in de wind en in tegenstelling tot de meeste katten die ze in haar korte tijd als bloodclanner was tegengekomen, was hij niet bepaald mager. Nee, helemaal niet. Deze kat had vast en zeker een aantal trucjes geleerd, en Aife kon op het eerste gezicht zo nog veel van deze kater leren.

''Because that's too bad, I've been bored for a little too long. I need some action..'' Met deze woorden werd Aife uit haar gedachten getrokken en richtte ze haar blik meteen weer op die van de zeker niet onaantrekkelijke kater. Zijn blik joeg haar nog steeds de stuipen op het lijf, en dat terwijl zijn stem de rust zelve was. Zijn woorden spraken haar daar in tegen niet bepaald aan, maar als bloodclanner moest je sterk in je schoenen staan. En ook al maakte ze geen schijn van kans, ze zou niet angstig in een hoekje gaan zitten mauwen voor hulp. "Well, handsome, het ligt er een beetje aan welke actie, of ik me zal verzetten of niet." De kater kwam iets haar kant op, en ongewild deinsde Aife een stukje terug.

''Bovendien word het toch echt tijd om jullie afvalvreters eens te leren dat je tegen mij niet zo een grote mond moet hebben.'' De kater zette zijn vacht op en leek haar boos aan te kijken. Nogmaals zonder dat ze het zelf wilde zette Aife een stapje achteruit, verder weg van de kater. Ze wilde niet laten zien dat ze echt doodsbang was, dat ging haar trots te boven. Toch was ze het, en waarschijnlijk had de kater dit maar al te goed door. Snel rechtte ze haar rug en probeerde ze de kater weer strak aan te kijken, maar vrijwel meteen moest ze zijn blik ontwijken. Het was simpelweg te intimiderend. "Ten eerste, deze afvalvreter heeft een naam. Aife. En ten tweede ik geef een grote mond wanneer ik daar behoefte tot zie." Ze probeerde sterk over te komen, maar dit ging niet geheel volgens plan. In plaats van een stap naar achteren, zette ze nu een stap richting de nog naamloze kater. Angst was iets wat ze niet mocht tonen, ook al had hij het waarschijnlijk een tijd geleden al geroken. God Aife, man up.

Het verbaasde de grote kater wel dat ze hem gewoon bleef aankijken. Dat gebeurde hem meestal als het uit liep op een gevecht en zijn tegenstander was dan echt een heel stuk feller dan deze poes was. Er was iets vreemds aan haar wat hij niet helemaal kon plaatsen. Hij kon aflezen van haar dat ze niet helemaal zeker was van de situatie maar hij moest toegeven dat hij haar toch wel dapper vond. De meeste Bloodclanner waren uit op een gevecht of kwamen niet eens in de buurt en de meeste rogue's lieten hem toch wel met rust. Ze was bang, hij wist het zeker. Maar hij besloot niet te laten merken dat hij dat doorhad. Althans nog niet, dat kwam nog wel als hij over haar heen wilde walsen. Nu wilde hij gewoon kijken hoe dapper ze werkelijk was en of ze stom genoeg was de eerste slag te slaan tegen hem. Deed ze dat, dan kon hij haar verzekeren dat hij niet zou twijfelen om toe te slaan.

Hij bekeek haar eens goed en bewoog een van zijn oren iets naar achteren, eigenlijk vond hij dit best wel grappig. Haar antwoord deed hem toch even zacht lachen waardoor zijn gezicht iets zachter was. Hij lachtte niet spottend, maar geamuseerd iets wat niet al te vaak gebeurde. Haar woorden streelden zijn ego maar gaven hem ook de ruimte om duidelijk te maken wat hij werkelijk was. ''Sweetheart, mijn actie zal altijd eindigen in een bloedbad.'' Antwoordde hij zacht en keek haar weer aan voor hij zijn gezicht in een plooi trok. Zodra ze achteruit deinsde was het helemaal zeker dat ze bang was en dat deed hem goed. Hij vond het heerlijk als anderen bang waren, al isoleerde het hem wel enorm. De enige in de clan zelf die hem niet vermeed en constant aanstaarde was zijn eigen dochtertje en daar begon hij steeds minder problemen mee te krijgen. Toch bleef hij zijn aandacht erbij houden om haar reactie tot in detail op te kunnen pikken. Hij wilde zien hoe ze hierop ging reageren.

Zodra zijn vacht bijna rechtop stond zette ze weer een pas achteruit wat hem deed grinniken. Voor een Bloodclanner deinsde ze wel heel erg veel achteruit en weg van een gevecht. Wellicht was zij wel een van die watjes of een die wat minder op een psychopaat leek. Hij werd niet aangekeken en dat maakte haar alleen maar verdachter voor hem en ook leek ze steeds meer op een te makkelijk doelwit te lijken. En daar had hij eigenlijk ook niet zo heel veel zin in. Maar haar antwoord deed hem even fronsen voor hij snoof en met zijn ogen rolde. ''Wauw je hebt een naam, nu neem ik aan dat je verwacht dat ik je de mijne vertel?'' Kaatste hij terug maar tilde zijn kop iets verder op zodra ze toch nu wel een pas zijn kant op kwam. ''Snowkiller is de naam,'' Sprak hij terwijl hij de nadruk op killer legde. Hij hield van zijn naam, het was echt een goede naam geweest die Stormstar had uitgekozen voor hem. ''En het is je ten zwaarste af te raden om tegen mij een grote waffel op te zetten, ik schijn nogal een temperament te hebben als woorden mij niet aanstaan.'' Hij begon langzaam te fluisteren en liet zijn kop zakken zodat zijn ogen op gelijke hoogte hingen. ''En hoe je het ook went of keert, in mijn ogen blijven jullie afvalvreters en een slap excuus voor een clan. Al moet ik zeggen dat die van mij ook niet zo heel erg veel meer voorstelt.''

But my dreams they aren't as empty
As my conscience seems to be

"Zo zo, meneer heeft een náám." Ze grinnikte, maar waarschijnlijk kwam die grinnik er niet zo zelfverzekerd uit als dat de bedoeling was. De angst die ze diep van binnen voelde voor deze grote kater was groter dan haar echo, die niet bepaald klein was. Maar misschien, héél misschien, zou hij het laten afweten als hij dacht dat ze niet bang voor hem was. "En niet zomaar een naam, Snowkiller nog wel!" Kraaide ze misschien iets te gestoord. Niet dat dat erg was, misschien zou het de kater wel afschrikken. Ze had slechtere namen gehoord, maar Snowkiller vond Aife toch niet zo geweldig. Het had wel iets, maar het feit dat deze kater er zo trots op was maakte dat zei het de grond in wilde boren. "Ik heb beter namen gehoord, Snowkiller. Of Snow, ik neem aan dat ik je wel zo mag noemen." Nog een grijns, de zoveelste alweer.
De kater waarschuwde haar nog over het feit dat ze niet zo'n toen moest opzetten, maar luisteren deed ze niet. Tenminste, ze probeerde niet te luister. Zijn stem jaagde de rillingen door haar lijfje heen, die immers ook niet zo heel vet was. Als je onderaan stond in de bloodclan was eten schaars. Zijn volgende woorden deden Aife even vreemd opkijken. Zo te horen was hij ook niet al te blij met zijn clan. "Zeg, wat maakt het dat jou clan niet zo veel meer voorstelt?" Ze zette een kleine stap naar voren, toch wel heel erg nieuwsgierig.

-Mijn excuses Gaby, ik hou mijn postjes voor nu even kort zodat ik tenminste post.

Onderwerp: Re: Words get lost in the echo