A Different Chapter ~ Hogwarts

‘Dumbass,’ someone yelled as I walked by. ‘He, you geeky!’ A new voice made me look up, I didn’t respond. ‘Nerd, I was talking to you.’ I realized the voice sounded familiar, it was James Potter, he was in my department too. With a soft sigh, I looked him in the eyes. ‘What is it?’ I softly muttered, as usual I was scared to be noticed. ‘Nothin’ I just wanted to make sure, you know you are an ugly person.’ He grinned, his friends were laughing very loud. And it wasn’t even that funny. The words were painful, though I didn’t show.
I guess that was the reason I started training, to be a Snow leopard. I knew it wasn't easy, the people who learned to shift were much older than me. But I just needed that distraction, that feeling to reach something, something I actually could reach. Secretly I practiced every week, sometimes even more. It was all that I'd hoped for. It helped me to clear my mind, just long enough to forget about all the things they called me.

Een zachte zucht ontsnapte uit mijn mond, alleen al bij de gedachte aan het komende jaar. Starend keek ik naar buiten, mijn lange bruinen haren lagen over mijn schouders gedrapeerd. En mijn bruine ogen keken naar de flitsende buitenwereld. Aangezien ik een half-blood was, had ik tot groep acht op een basisschool gezeten.
Je zou het niet denken, maar ik was het meest geliefde meisje van de school. Het is niet dat ik rijk was, maar ik had het ook niet verkeerd thuis. Het was prettig om bij mijn ouders en muggle vrienden te zijn. Ze accepteerde me, en waren vriendelijk. Iedereen wilde mijn vriend zijn, de school was goed, en de docenten waren aardig tegen me. Ik was leergierig, en haalde hoge cijfers. Maar nu, nu was dat allemaal veranderd, en dan had ik het niet over de cijfers.
Zo opgewonden als ik was, om naar Hogwarts te gaan, zo verschrikkelijk dat ik het nu vond. En dat allemaal door de pesterijen die me zo onzeker hadden gemaakt, vooral door die verschrikkelijk James Potter. Het enige wat me op de been hield, waren de vakanties en het fijt dat ik mezelf redelijk goed in een sneeuw luipaard wist te veranderen. Het kostte me uren van training, weken van uitputtende momenten, maar het was de moeite waard.
Nog nooit was ik zo trots geweest op mezelf, dit overschreed alles, elke 10 van de muggle school was niks vergeleken het shape-shiften. Je kreeg hier pas les in, in de oudere jaren, maar met een beetje neuzen in de bibliotheek had ik het mezelf aangeleerd.
Natuurlijk was ik blij met het feit, dat ik zo’n prachtig en gracieus beest was. Een machtige katachtige, met scherpe klauwen die iedereen konden verwonden. Alleen was ik niet zo, ik was een verlegen, bescheiden meisje dat zich het liefst onzichtbaar toverde. Letterlijk. Ik had nog niet alle techniek onder de knie, en moest de puntjes nog op de i zetten. Maar ik was al trots genoeg op wat ik had bereikt.
De natuur en bergen flitsten aan me voorbij, keer op keer vond ik het prachtig om te zien, en kon er geen genoeg van krijgen. De treinreis was het enige moment, waarin ik nog een beetje rust had, en niet werd lastig gevallen door de andere uit Gryffindor. Zoals altijd zat ik alleen, niemand wilde mijn vriend zijn, omdat ik het lokaas was van de beruchte ‘bende.’
Met een snelle blik keek ik naar de deur van de coupé, daar zag ik iemand met zwart haar naar binnen kijken. Toen ik zag wie het was, voelde ik het bloed naar mijn wangen schieten. Verlegen lachte ik naar de grond, en legde mijn handen op mijn schoot. Waarom moest ik me nu weer zo stom gedragen? Na nog een keer naar de deur te staren, en hem in zijn ogen te kijken, liep hij weg. Severus Snape, de geheimzinnige, maar leukste jongen van Hogwarts.
Weer richtte ik mijn blik naar buiten, om de hitte kwijt te raken, die me zojuist was overspoeld. Tot de deur weer open geschoven werd. ‘Hé Loserface,’ ik schoot omhoog van de stem. Nee, nee, nee, nee! Dat kon niet. Ik voelde de tranen al in mijn ogen schieten , maar keek naar buiten om het te verbergen. De groep negerend, leunde mijn hoofd tegen het raam aan. ‘Je moet wat aan je gehoor doen,’ hoorde ik James ’s stem dichtbij. Hij ging tegenover me zitten, en keek me doordringend aan. ‘Dit is hoe het werkt, als ik je een vraag stel, of je roep, reageer je. Geen andere manier.’ Siste hij tegen me. ‘Begrijp je dat?’ Ik slikte, niet durvend te antwoordden, ik trilde als een gek. ‘Snap je dat?!’ Schreeuwde hij nu half naar me. Ook Sirius, keek me doordringend aan, terwijl ik ongerust met mijn vingers speelde.

Mijn lange bruine lokken hingen als een sluier voor mijn gezicht. Dit was het enige wat nog tussen mij en James in zat. Als hij steeds naar mij toe zou komen werd het wel heel moeilijk om hem te negeren. Het liefst zou ik hem nooit meer tegen het lijf lopen, maar dat ging nogal moeilijk als je in dezelfde afdeling zat. In hetzelfde jaar nog wel.
Zijn schreeuwende stem galmde nog na in mijn hoofd. De jongen deed de schuifdeur iets verder open. Met zijn grijsachtige ogen keek hij me strak aan. 'EN?!' zei hij op een dreigende toon. Een gemene lach sierde zijn lippen. Ik slikte even en wenste dat ik door de bank zou kunnen zakken om te verdwijnen. 'Ik euhm,' bracht ik zacht uit. James leek zijn zin te hebben, want de grijns op zijn lippen verbreedde. Sirius keek met twinkelende ogen naar mij en daarna terug naar James. 'Duss, waarom ben jij zo lelijk?' vroeg de jongen spottend.
Ik voelde mijn huid warm worden van de inspanning die ik leverde om niet te laten zien hoe erg ik dit vond. Met moeite beet ik zacht op mijn onderlip. Alles om de tranen maar te stoppen. Ik voelde dat mijn ogen al nat werden. Snel tuurde ik tussen mijn haren door naar James. Hij werd wazig, alles werd wazig. Tranen hadden zich ondanks de moeite in mijn ogen opgehoopt. Ik wist dat ik slechts één maal hoefde te knipperen om ze over mijn wangen te laten glijden. Dit genoegen wilde ik hen echter niet schenken.
Plotseling liep de jongen op me af en gaf me een por tegen mijn schouder. Ik verstijfde van angst bij zijn aanraking. 'Geef je nog antwoord?!' zei hij tegen me. Zijn ogen leken door mijn scherm van haren heen te boren. Ik hield het niet meer. Langzaam liet ik mijn ogen dichtklappen. Op het moment dat de wereld volledig donker was, voelde ik hoe de tranen hun weg vonden langs mijn wimpers, over mijn wangen en uiteindelijk mijn kin bereikte. Waar ze zich ophoopte om dan op mijn kleren te vallen.
Zoals ik al had verwacht, merkte James elk klein detail in mijn gedrag op. Toen ik mijn ogen angstig opende en hem aankeek, zag ik zijn mondhoeken verder omhoog schieten. 'Het grietje kan er niet meer tegen en gaat huilen, wat zielig,' zei hij tegen Sirius die nog steeds in de deuropening stond. Het sarcasme droop van zijn stem. Mij was het duidelijk dat dit precies was wat hij wilde. Als woeste honden die een druppel bloed hebben geroken, begonnen ze hard te lachen, er zou meer volgen.
Hoewel ze het geweldig vonden dat ik was gaan huilen, had ik nog geen antwoord gegeven op de laatste vraag. James scheen te verwachten dat dit antwoord nog steeds zou komen, gezien hij mij ongeduldig aanstaarde met die gemene grijns van hem. Toen ik geen aanstalten maakte om mijn mond open te doen, nog steeds vechtend tegen meer tranen, hief hij zijn arm op en mepte me vol op mijn wang. Een striemende pijn schoot over mijn huid heen op de plaats waar hij me geraakt had. Ik voelde hoe het bloed naar mijn hoofd rees en mijn wang verhitte als een kachel. Sirius en James lachte schel. Wanhopig hield ik mezelf overeind door in de bekleding van de bank te knijpen. Stilletjes schoof ik verder achteruit, terwijl meer tranen over mijn zere wang vloeide.
Ik was in de hoek weggekropen toen ik Sirius plots op zag kijken naar een meisje dat kwam aanlopen. Ze keek naar binnen, zag mij en daarna James. Hij keek achterom en staarde naar haar. De manier waarop hij naar haar keek verbaasde mij nogal. Ze negeerde zijn blik en wuifde de twee met een boze uitdrukking weg. James en Sirius luisterde naar haar als een stel schoothondjes en maakte zich uit de voeten. Mijn coupé was weer stil.