I want to go already! [&ZEALPAW]

Een zwart-witte kater lag opgerold in de Apprentice’s Den. Zijn volledige lichaam was zwart behalve het gedeelte onder zijn snuit, zijn borst en zijn voorpoten. Zijn achterpoten waren wel gewoon zwart, wat een grappige combinatie was als je het hem vroeg. Het kwam omdat zijn vader, Silverheart, een zwarte kater was en zijn moeder, Roseclaw, een witte poes. Zijn doodgeboren broertje, welke de naam Blackkit zou hebben gekregen, was wel helemaal zwart geweest. Het was de reden geweest waarom zijn ouders hem behandelden alsof hij het kind van de StarClan zelf was. Ze wilden hem niet verliezen. Zijn moeder was tijdens een verkeerd gelopen jacht echter overleden en zijn vader had zich vroeg moeten terugtrekken vanwege zijn verminderde zicht en een slecht gehoor. Thornpaw sprak niet vaak met zijn vader omdat deze sinds zijn partners dood alleen nog aan zichzelf dacht. Gelukkig hadden andere moederkatten de zorg over Thornpaw overgenomen en was hij nu wie hij was: een vriendelijke, behulpzame, nieuwsgierige en moedige kater van de ThunderClan. Zijn snorharen trilden geamuseerd toen hij schreeuwende kittens hoorde die een schijngevecht hielden met elkaar. Hij bedacht zich dat hij nu wel op moest gaan staan. Hij stond op, rekte zich uit en ging vervolgens de Apprentice’s Den uit. Een tikkeltje jaloers keek hij naar de leerlingen die zich samen met hun mentoren klaarmaakten om in het woud te gaan jagen. Hij wilde ook gaan jagen! Hij wilde ook een mentor hebben! Verveeld zakte hij neer op zijn kont en keek een beetje geïrriteerd zijnde naar de prooihoop. Hij besloot om maar iets te gaan eten, stond op en maakte zijn weg naar de prooihoop. Doordat hij in gedachten verzonken was, merkte hij niet meteen de kat op die ook naar de prooihoop aan het lopen was en botste tegen de kat op. ‘Sorry!’ bracht hij uit.

Lui lag hij te genieten van de warme zon die zijn rode vacht bescheen. Zijn blauwe ogen waren gesloten en zijn kin hield hij een beetje opgeheven omhoog. Zijn staart had hij naast zijn lichaam gelegd en zijn voorpoten hadden zich wijd voor hem uitgestrekt. Dit alles tezamen gaf hem een uiterst ontspannen uitstraling. Echter ging dit allemaal verloren toen hij het geschreeuw van enkele kittens hoorde. Geïrriteerd opende hij weer één oog en keek hij wat gestoord naar het stel dat hem uit zijn rust had gehaald. Maar afgezien het feit dat hij een zwakte had voor kits kon hij het niet over zijn hart halen om hun pret te verpesten. En dus stond hij maar op, half zuchtende toen hij zich uitstrekte en zijn pels enkele snelle likken gaf tot deze weer in zijn plooi lag. Vervolgens baande Zealpaw zich een weg naar de prooistapel toe, besluitende dat hij eerst wat ging eten voor hij maar eens echt aan de slag ging. Maar net toen hij een ekster wou pakken, botste iets of iemand tegen hem op en verloor hij bijna zijn evenwicht. Nog net kon hij zich herpakken en voorkomen dat hij met zijn platte gezicht in de prooistapel viel. Opnieuw rees irritatie bij hem omhoog en draaide hij zich met een ruk om. 'Sorry!' Werd hem toegeroepen. Met een wat sceptische blik bekeek hij de jonge kater. "Geeft niets." Miauwde hij slechts terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Kijk de volgende keer gewoon wat beter uit." Voegde hij er nog aan toe, niet bepaald vrolijk maar wel vriendelijk genoeg om te voorkomen dat de jonge leerling zich slecht zou voelen.

Thornpaw wist niet zeker wat hij moest denken van de kat waar hij tegen was gebotst. Niet per se van het antwoord wat hij kreeg, maar omwille van het feit dat de kater groter was dan hem en waarschijnlijk ook ouder. Toch had hij dezelfde geuren rond zich heen hangen als hem: de geuren van hun holgenoten. Thornpaw vond dat de kater de leeftijd had bereikt waarop hij wel eens een Warrior had kunnen zijn, maar misschien schatte hij dat gewoon verkeerd in. Hij moest eerlijk toegeven dat hij niet bepaald geweldig was met leeftijden raden. Natuurlijk kon hij het wel vertellen als iemand ouder was dan hem, maar hij kon nooit precies zeggen hoe oud. Toch zou hij bij deze kater denken dat hij een Warrior zou zijn op de één of andere manier. De kater had een pels zo licht gekleurd als zand en ijsblauwe ogen. Zijn borst was, net als die van Thornpaw, voor een gedeelte wit gekleurd. ‘Zal ik doen,’ sprak hij met een knikje tegen de oudere Apprentice. Hij boog zich voorover en pakte een vinkje van de prooistapel. Hij voelde zich stom omdat hij een Apprentice was en van voedsel at waaraan hij zelf niet eens mee had gedaan om het te vangen. Hij wilde ook een mentor krijgen en zijn eigen voedsel gaan vangen. Hij wilde een Warrior worden en de voldoening hebben om zich in het woud te wanen terwijl hij genoeg prooi ving om zijn hele Clan te voeden. Daar gingen zijn dromen altijd over. De Apprentice draaide zijn kop naar de oudere kat toe. ‘Heb jij één van die prooien gevangen?’ vroeg hij nieuwsgierig en er klonk overduidelijk bewondering in zijn stem. ‘Ik zou ook graag prooi vangen, maar ik heb nog geen toestemming gekregen om het kamp uit te staan.’ Toen hij dit zei liet hij zijn blik treurig hangen op zijn witte voorpoten. Hij was de vink voor even vergeten. Wanneer was een vink nou belangrijker als je met een ervaren Apprentice kon praten, right?!

Hij had de rare blikken van de apprentice die hij herkende als Thornpaw heus wel gezien. Maar aangezien hij zich daar niets van aantrok maakte het hem niet veel uit. Hij moest niet aan iedereens neus gaan hangen dat zijn eerste mentor plots verdwenen was, en dat hij een tijd ziek was geweest. Hierdoor waren zijn trainingen voor een lange tijd uitgesteld geweest. Gelukkig had hij de beste mentor die hij zich had kunnen wensen, Silverstar, en was het bijna zover. Hij wist dat het niet meer lang zou duren voordat hij eindelijk krijger werd. 20 moons was dan al wel een hele leeftijd, vooral voor een apprentice. Normaal gezien zou je dan al acht manen krijger moeten zijn. Maar goed. Veel kon hij er niet aandoen. Starclan zou vast wel een reden hebben gehad hiervoor, en dus moest hij de feiten gewoon maar accepteren zoals ze waren. Zealpaw keek even op toen hij de stem van Thornpaw hoorde en greens even. "Ja, ik ben gisteren mee op jachtpatrouille geweest." Miauwde hij simpel, zijn oren spitsende toen hij diens volgende zin hoorde. "Is dat zo? Als je wilt kan ik je straks wel even meenemen? Dan laat ik je zien hoe je een muis kunt vangen." Na dit gezegd te hebben pakte hij de ekster opnieuw vast en nam hij het prooidier mee naar zijn gebruikelijke etensplaats. Hij wierp de apprentice een blik toe en maakte teken met zijn staart dat die eventjes moest komen.

Thornpaw grijnsde ongemakkelijk terug toen hij de grijns van de Apprentice zag. Hij durfde te wedden dat de Apprentice hem aanzag als zo’n typische leerling: enthousiast en stuntelig tegelijkertijd, ongeduldig zijnde om het woud eindelijk te kunnen ontdekken. Misschien was dat ook wel waar en ook wel hoe hij in elkaar zat een beetje, maar hij wilde de Clan gewoon laten zien dat hij werkelijk iets waard was. Zijn moeder mocht dan wel gestorven zijn en zijn vader mocht dan wel tot de Elders behoren en niks meer om hem geven, hij wilde laten zien dat hij het op zijn eentje ook wel kon. Voor Blackkit, zijn overleden broertje. De gedachten aan zijn moeder en broertje vulden hem met verdriet, maar dat maakte plaats toen de oudere Apprentice een voorstel deed. ‘Dat zou echt zo tof van je zijn!’ sprak de zwart-witte kater enthousiast, maar zijn vacht begon al te prikkelen van nervositeit. Hij had nog nooit een prooi gevangen en als hij moest afgaan op de mislukte jachthoudingen die hij altijd creëerde als hij een dode muis besprong, dan zou het bijna beschamend zijn om samen met deze Apprentice naar het woud te gaan om prooi op te jagen. Toch wilde Thornpaw deze kans niet voorbij laten gaan, want wie weet hoe lang het nog duurde eer dat hij zijn mentor kreeg. Als hij al wat ervaring op kon doen van een ervaren Apprentice, zou hij misschien ook niet zo veel lessen hoeven te volgen van een volleerde Warrior! Hij trippelde, met zijn prooi in zijn kaken nadat hij deze weer had opgepakt, achter de Apprentice aan toen hij het seintje ontving om deze te volgen. ‘Ik bewonder je dat je zo ervaren bent,’ sprak hij, maar hij had geen idee of de Apprentice hem kon verstaan met het vinkje in zijn bek. ‘Zo’n jachtpatrouille mee mogen doen is toch echt geweldig!’ Zijn oogjes schitterden toen hij zich inbeeldde hoe hij met een aantal katten mee ging op jachtpatrouille. Dat maakte zijn opwinding om dadelijk met deze kater het woud in te gaan trouwens nog groter, als dat al mogelijk was.