As the sun goes down

Haar amberkleurige oogjes weerkaatsten het laatste zonlicht toen de rosse kitten opkeek naar de ondergaande zon. het was een enorme, rode vuurbal, en hoe dichter hij bij de horizon kwam, hoe donkerder het werd. het zou niet heel lang meer duren voor het compleet donker zou zijn. De lichtrosse tabby was nu al drie moons oud, al halverwege naar het apprentice zijn. Om eerlijk te zijn beangstigde dat idee haar. Om buiten het camp te gaan. wie weet welke gevaren zich daar verscholen? Zeker als er geen oudere kat bij zou zijn.. Aan het warriorschap wou Redkit al helemaal niet denken. Dan moest ze het helemaal zelf doen, en wie zei dat ze dat zou kunnen?

Eerste post Snowblossom

Rustig keek de poes naar haar kittens. Een, twee, drie, vier... waar was de vijfde. Kort keek ze om zich heen. Waar was Redkit. Ze keek naar de andere kittens die al lagen te slapen en stond zachtjes op hopend dat ze hun niet zou wekken met haar bewegingen. Toen ze eenmaal stond keek ze snel om zich heen, waarna ze de Nursery verliet. Ze verwachtte niet dat haar kleine poesje in het nest van iemand anders zou gaan liggen. En het klopte want ze zag Red al zitten. Ze zat naar de zon te staren. Ietwat opgelucht liep ze om de rosse kitten af en gaf haar een liefdevol likje waarna ze naast haar ging zitten en haar staart zachtjes om de kitten heen legde. 'Waarom lig je niet bij je niet bij je broertje en zusjes, lieverd?' vroeg ze zacht, met een liefdevolle stem.

Ze schrok op toen ze voelde hoe iemand naast haar kwam zitten, maar ontspande iets toen ze merkte dat het alleen maar haar moeder was. De rosse kitten keek naar haar op, de blik in haar oogjes verontschuldigend, maar ook wat angstig. "Sorry", zei ze zachtjes, alvorens haar amberen oogjes weer naar de grond te richten. Ze deed ook nooit iets goed hé? "Het is gewoon.." De woorden waren gemompeld, maar ze eindigde haar zin niet. Wat voor zin had het ook? Ze zat hier zonder toestemming van haar moeder, nu zou ze vast wel boos zijn.

Toen de kitten naar haar opkeek raakte ze toch wat bezorgd. Ze had toch niet boos geklonken of wel, waarom zou ze boos zijn. Rustig hiel ze haar staart om de kitten gebonden. Ze keek naar het rosse poesje, et zat haar dwars ene dat lag Snow niet helemaal. Ze wilde niet dat haar kitten zich rot voelde. 'Wat is er mis, lieverd' vroeg ze zacht toen ze haar zin niet afmaakte en begon haar zacht te likken om haar gerust te stellen. Misschien was ze niet de beste moeder maar ze deed haar best. Ze hield zich zacht naast haar kitten.

Ze keek op bij de vraag van haar moeder, die haar nu probeerde gerust te stellen door haar vachtje te likken. Het werkte een beetje, maar niet veel. Redkit was er immers nog steeds niet van overtuigd dat haar moeder niet boos op haar was. "Ik deed iets zonder je toestemming..", was haar gemompelde antwoord. Heel lang bleef de rosse kitten niet opkijken, want al snel keerde haar amberen blik terug naar haar pootjes.

Een korte glimlach verscheen op haar kop door het antwoord. Ja dat was Red, die alles, echt alles heel letterlijk nam en zich schuldig voelde als het er ook maar een beetje naast zat. Eigenlijk was het niet iets wat ze wou voor haar kittens want dan zouden ze zich heel heel vaak schuldig gaan voelen in hun leven. Ze moest dit haar afleren. 'Dat maakt toch helemaal niet uit, schatje' antwoordde ze zacht. 'Ik ben blij dat je naar de zon bent gaan kijken, je vader en ik deden dat ook heel vaak, het is mooi of niet' Ze was nu alleen maar bezig met haar kitten gerustgesteld en vrolijk maken.

Aarzelend knikte de kitten, waarna ze haar amberen blik weer op de ondergaande zon richtte. Er was enkel nog een dun streepje zonlicht over. "Het is rustiger in het camp als het donker is", mompelde ze zachtjes. Dat was echt een gewoonte die ze zou moeten afleren, dat mompelen. Waarschijnlijk verstonden katten haar amper. Maar aan de andere kant, meestal was ze tamelijk bang dat katten haar zouden horen. Wat als het nou niet klopte wat ze zei?

Kort knikte ze naar haar kitten en keek weer op. Het was inderdaad rustiger als het donker was. 'Maar dat is omdat iedereen dan slaapt. Net als jij zou moeten doen Redkit' antwoordde ze zacht keek naar het kleine streepje licht. Tot nog een stem hoorde. Snel keek ze terug naar de Nursery maar zag daar niets maar voelde wel iets in haar vacht. 'Hey daar Sandkit, wat doe je buiten?' vroeg ze zacht. Ze was aan het proberen Red juist binnen te krijgen niet iedereen naar buiten. Het werd donker uilen werden wakker. Bezorg sloeg ze haar staart om de kittens heen

De rosse tabby knikte en keek weer naar haar pootjes. Ondanks het maanlicht, dat haar oogjes een zilveren gloed gaf, leken haar amberen ogen dof. Daar ging haar enige rustige tijd van de dag, de tijd waarin ze niet bang hoefde te zijn dat ze iets fout deed omdat er toch niemand was. "Ja, mama.", mompelde ze gehoorzaam, waarna ze even kort opkeek naar haar zandkleurige zusje toen die ook bij hen ging zitten. Nu zou haar moeder vast al haar aandacht richten op Sandkit. Ergens was dat een opluchting, maar diep vanbinnen wou Redkit gewoon geaccepteerd worden.