Weak warrior, weak clan

Hoewel de poes niet echt had terug gevochten had, of ook maar iets van opvallende wonden had gemaakt. Het waren voornamelijk ondiepe sneetjes, op een na op haar achterpoot. Die begon licht te stekken. Maar hey, als dat alles was. Opnieuw liet ze de zwarte poes op de grond vallen. Ze was groot, en dat maakte haar tegelijk zwaar. Zeker dood gewicht was zwaarder, nou was ze niet dood maar buiten bewustzijn maar toch. Ze bewoog niet, hing daar maar een beetje. Hijgend keek ze naar de grote zwarte poes voor ze die weer op tilde. Ze waren ongeveer even groot, misschien was zij zelf nog een stukje groter maar dat betekende niet dat het minder zwaar werd. Ze was best sterk maar er zat ook een limiet aan. Snel keek ze om zich heen. Ze was er bijna, ze kon nu echt niet te lang stil blijven staan. Rustig pakte ze de nekvel weer vast en begon haar weer te verslepen. Eerst door de ingang, gelukkig liep er op dit moment niemand naar buiten. Haar houding werd groter toen ze het kamp in stapte en de poes neer smeet. Ietwat hijgend keek ze om zich heen met een kille moordende blik keek ze om zich heen. Wat was de naam ook alweer van die leider. Ze hoorde hem al geroepen worden. Een duistere grijns kwam op haar kop. 'Butterstar!' riep ze duidelijk bulderend. Wachtend op de reactie van de leidster terwijl ze om zich heen keek, waarschijnlijk deed de rest hetzelfde, want voor nu werd ze nog niet aangeraakt. Ze keek naar de Flame-point. 'I came to return this...' ze wees naar Whisper die nog rustig adem haalde. 'Whatever it is, not a good warrior in any way' mompelde ze af en keek weer op.

{ First Butterstar, I say when it's open }
{ Vervolg op : Click! }

Meerdere katten riepen naar hun leidster terwijl Sushi om zich heen keek. Ze bekeek de warriors en apprentices even. Ze zagen er niet al te sterk uit maar het waren er best veel. Hoewel ze al dacht aan een weg uit bleef ze rustig staan, wachtend op de poes. Misschien moest ze zometeen dan toch echt gaan rennen, gaan vluchten. Aan de andere kant, ze zou nooit, echt nooit zomaar ergens voor vluchten. En dan had je het feit nog dat ze zichzelf eigenlijk behoorlijk uitgeput had, snel was ze dus niet meer. De drypaw zou ze opzich kwijt kunnen raken door in het water te springen. Maar dat had ze het nadeel nog dat zij zelf ook echt een gruwelijke hekel had aan het water sinds ze door het ijs gezakt was, bijna verdronken was en een klein moment blind geweest was door het stekende gevoel dat het had koude water verzorgd had in haar ogen. Daarbij zouden echte riverclanners een stuk sneller kunnen zwemmen dan zij kon.
Okey, genoeg met denken aan een uitweg, ze zou vanzelf wel zien hoe dit ging lopen. De uitdrukking op haar kop stond nog altijd even uitdrukking loos als toen ze net het lichaam neergesmeten had. Ze leek zelfverzekerd van haar zaak. Ze stond recht waardoor ze al groot was en hield haar borst naar voren waardoor ze alleen maar groter leek. Ook hield ze haar spieren gespannen terwijl ze naar de leidster keek die eindelijk haar den uit kwam. Meende ze die. Dat kleine poesje moest hun leiden. Was dit een grap ofzo. Haar spieren ontspande zich een beetje bij het aanzicht en rolde ietwat met haar ogen. Zelfs toen ze de haren in de nek ophoog zag kaan moest ze zeggen dat ze de flame point er alles behalve eng uit zag zien. Toch was ze wel op haar hoede, de kleintjes hadden vaak de scherpste klauwen. 'Like I said, I wanted to return this piece of fur, and ask you something' een lichte grijns kwam op haar kop. 'Please, train your warriors mor because this' ze tikte met haar achterpoot tegen de zwarte vacht van Whisperwind. 'Was no fun' Sprak ze terwijl ze Butterstar recht aan keek.

Een lichte frons kwam op haar kop toen de clanleidster begon te lachen. Vond ze dit leuk ofzo, die poes spoorde echt niet. Voor haar was dit leuk, dit hoorde niet leuk te zijn voor de poes tegenover haar, die hoorde niet te lachen. En daar was die naam weer Sweetpaw. Ze herkende haar dus als de thunderclanner die ze ooit geweest was. Een grom gleed uit haar bek terwijl ze de leader aankeek. Als ze ergens een hekel aan had waren haar vorige namen. Wacht.. Zei ze nou medicine cat. Meteen schoten haar ogen naar de zwarte vacht naast haar. Ze had een medicine cat te pakken gekregen. Betere vraag, waarom had ze de kans laten lopen om een medicine cat te doden. Ooh ze hoopte dat de apprentice nog niet genoeg getrained was om haar beter te maken. Langzaam keek ze terug naar Butterstar maar voelde de nagels al eerder in haar borstkas. Ze liet zich niet omduwen door de kleine poes en bleef grommend op haar poten staan maar voelde dat de kras over haar borst begon te bloeden. Kort keek ze erop neer en keek naar de langzaam rood kleurende vacht. Great, ze zou er niet aan dood gaan maar hij bloedde weg genoeg. Met dit tempo zou ze de grenzen niet eens halen en zou ze ervoor nog bewusteloos neerzakken.

{ Ik geef toestemming aan 2 warriors om Butter te helpen Sushi te verwonden. Niets blijvends of langgenezends, gewoon genoeg krassen om haar buiten westen te laten raken }

Het was vroeg geweest dat de poes was gaan jagen, iets wat een goed idee was geweest want de rivier zat vol met vis. Met een vier-tal vissen tussen haar kaken liep de poes dan ook richting het kamp. De andere gevangen prooien zou ze nog moeten gaan ophalen, maar ze zou eerst dit naar de elders gaan brengen. Ze wist dat het de taak van de apprentices was, maar ergens dacht ze wel dat de oudere katten dit wel konden gebruiken. Het zou hun vacht weer opnieuw laten glimmen. Bij de ingang van het kamp tilde ze haar kopje kort op. Rogue? Wat deed de geur van rogue in hun kamp? Een enkele stap had ze in het kamp gezet toen ze zag dat Butterstar uithaalde naar een rogue die vlak naast een hoopje zwarte vacht stond. Wat was dit in Starclansnaam?! Ze liet abrupt haar vangst op de grond vallen en sprintte naar haar leader toe. Kort schoof haar blik naar Butterstar om te zien of zij nog niets had. Uitleg had ze niet nodig, de hoop vacht naast de rogue zei haar al genoeg. Ze besloot om niet langer te wachten en sprong direct op de rogue af en zette haar tanden stevig in haar nekvel, om haar zo naar de grond te trekken. Ze zou haar kop weghouden van de rest, zodat iemand anders haar nog stevig zou kunnen toetakelen. Silvercloud was dan misschien niet zo groot, maar ze had een heel arsenaal van technieken en wist deze, heel vaak, goed te volbrengen. Haar ogen schoten kort naar Butterstar en ze zette haar poot nog snel stevig in Sushi's schouder.

Met een slaperige blik liep Panthergrowl de den uit. Toen hij het felle zonlicht instapte besefte hij dat hij had uitgeslapen en een nutteloze kat geweest was vandaag. Mompelend over dat hij 'wel is een snipperdag verdiende' wilde hij naar de prooistapel lopen, maar werd echter verstoord door harde stemmen en het levenloze lichaam van Whisperwind. Meteen schoten zijn ogen wijd open en was alle slaperigheid voorbij. De grote, grijze kater keek om zich heen en zijn blik viel meteen op een kat die hij nog nooit eerder gezien had. Panther snoof aan de lucht en kwam tot de conclusie dat het een vrouwelijke rogue was - die hoogstwaarschijnlijk Whisperwind vermoord had. Woedde vlamde in hem op en leek als een vurige tong aan zijn borst te likken. Hij kreeg het er warm van en keek naar Butterstar, die uithaalde naar de rogue en toen kwam opeens Silvercloud uit het niets die de rogue ook begon aan te vallen. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht - het was tijd om zijn spieren in werking te zetten, al was de reden erachter nogal zuur. Met een grauw sloeg hij zijn klauw naar de kop van de rogue met een enorme kracht, zodat - als hij raak was - ze een flinke wond zou hebben, hopelijk zelfs in haar oog. Hij schonk Silvercloud een dankbare blik dat ze hem op de grond hield.

Zijn klauw raakte helaas niet haar oog doordat de rogue haar kop wist te draaien, maar liet een diepe wond op haar wang achterliet. "Oh darling you just entered your worst nightmare." hoorde hij achter zich en een trotse grijns op zijn gezicht. Dit vond hij wel een leuk team; Silvercloud, Butterstar en hij. Zo moesten ze is op patrouille gaan, gezellig. "Geef haar eens een warm Riverclan welkom Panther." Zijn grijns verbreedde; zie je, ze wist dat hij goed was. Hij beet hard in het oor van de rogue en liet vervolgens zijn nagels over de bruine vacht haalde, dit ging allemaal verbazingwekkend makkelijk doordat Silver haar zo goed vasthield. "Onze geeerde gast hier zal verblijven in de clearing tot ik weet wat ik met het moet doen." Panthergrowl hoorde alles van wat Butterstar zei. "Ik hoop dat je van vis houd darling." Dit vond hij wel een mooie laatste zin voor de kattin om te horen en haalde voor een laatste keer uit met zijn klauw en raakte de kattin vol op haar slaap, zodat het lichaam van haar slap ging. Ze was niet dood - dat was tegen de Warrior Code en Panther was er dus wel zeker van dat de klap niet hard genoeg was - maar bewusteloos wel.
- Ik ging even verder, hopelijk niet erg? Als Tess hier problemen mee heeft, stuur maar een pm C:

Grommend likte de poes haar lippen terwijl ze om zich heen keek. Ze luisterde niet echt meer naar de woorden van de leidster, al sloeg ze ze wel op zodra ze er later nog even van kon genieten. Maar voor nu had ze er niet teveel gedachte bij. Bij het aankomen van een andere poes, een kleinere echter wel. Die probeerde haar tegen de grond te trekken. Normaal zou dat dus echt niet lukken maar op een of andere manier gleden haar poten onder haar lichaam vandaan en kracht op zichzelf op te hijsen en de kat van haar nek af te trekken had ze nu niet. De enige manier waarop zij weg zou kunnen komen was eerst de poes weg te halen. Dus greep ze grommend in het rond om het poesje te pakken te krijgen maar voor ze haar had kwam er een kater bij. Ze keek toe hoe hij naar haar kop uithaalde en draaide net optijd haar kop weg zodat hij haar wang openhaalde in plaats van haar oog. Voor ze zich kon herstellen begon de kater aan haar buik. Dit was ze niet gewend. Ze was altijd fit in een gevecht, ze had ze makkelijk aangekund als ze net niet een zwaargewicht op haar rug had meegesleept. Ze schudde zich liggend uit in de hoop zo de greep in haar nek kwijt te raken. Misschien als ze op haar poten kon raken. Haar oren en kop schoten op toen ze de woorden van de leidster hoorde. Hier blijven en vis eten kon ze al helemaal vergeten. Nog eens greep ze om zich heen om de katten te grijpen maar voelde ervoor nog een stoot tegen haar slaap. Zonder dat ze het zelf echt door had gleed haar lichaam slap op de grond. Wat was dit. Langzaam gleden haar ogen dicht en werd het zwart om haar heen. Ook hoorde ze niets meer, ze had geen idee wat er allemaal aan de hand was, het enige wat ze kon doen was wachten. Ze lag hier in een vijandig kamp bewusteloos op de grond te wachten. Als het kon zou ze nu zo hard uithalen naar de katten om haar heen. Maar dat kon ze niet, ze kon nu voor even helemaal niets meer. Ze kon haar maar beter aan de grond vast gemaakt hebben waarneer ze wakker werd want ze gingen er allemaal aan.

{ Sorry heel, heel erg laat }