It was a long day {Brat}

Met trage passen keek Hurricane op van een boom, de tak erop was net zo breed als de stronk zelf dus Hurricane kon er alles mee doen. Zijn klauwen gleden automatisch uit zijn hulzen en verdwenen in de tak toen hij plotseling uitgleed en met alleen beide voorpoten er aan de tak hing. Zonder moeite rees hij zich op tot hij weer met beide vier poten erop zat. Zijn blauwe ogen keken naar de zonsondergang en Hurricane slaakte een diepe zucht. Hij wist dat hij Brat verwaarloosd had, er ontstonde ruzies en ze ontweken elkaar, tenminste ontweek Hurricane haar. Zonder te weten waarom. Ze hadden samen de liefde voor elkaar bekend gemaakt, nou, soort van. Ze vonden partners wat te... Anders. Dus het was net geen echte relatie. Het was een aan elkaar gebreidde band. Ze waren naar elkaar toe geplakt. Maar Brat en hij hadden het ingewikkeld voor elkaar gemaakt. Het was een lange maan vol stress en vermoeidheid, vooral nu er nieuwelingen waren. En beide waren slachtoffers van hun reacties over de veranderingen. Eigenlijk hoopte de kater dat alleen de rode poes hiernaartoe kwam waar hij zo erg van hield. Gewoon om een normaal gesprekje te voeren zonder dit keer geschreeuw of geruzie. Geen kinderachtige discussie. Ze moesten dit als volwassenen bespreken. Tenminste, als ze het wou.

Only Brat

Met een snelle pas bijna rennend liep de poes over het twoleg gebied heen, ze voelden zich opgefokt boos in de war verdrietig alles ging door haar heen ' darling rustig!' de poes zuchte en sprong op een muurtjedat over een tuin van een twoleg keek, Waarom ging het opeens zo slecht tussen haar en hurricane? ze kregen steeds meer ruzie ontweken elkaar nou het leek vooral of hurricane haar ontweek ' wat heb ik gezegt? hij was niet te vertrouwen zinloos love is stupid!' klonk een stem serieus op nieuwe zuchte de rode poes 'Misshien had je gelijk' maiwude ze zachtjes ze wist het allemaal even niet meer, waarom was alles zo moeilijk! met een bosse blik keek de ze naar boven het was een mooie nacht vol sterren volle maan de poes sprong met een sierlijk sprong weer van het muurtje af met een verdrietige blik keek ze naar haar poten ' waarom gebeurden dit?' opeens schoten haar haren om hog en schoten haar nagels hulzen en maakte een lange kras op de stenen Zeg gewoon wat ik fout doe!' schreeuwde ze ' Brat niet schreeuwen ! met een plof ging de poes midde op de straat liggen haar haren ging weer liggen en ze werd langzaam weer rustig net voordat ze wilden op staan vulden een geur haar neus gaten 'Hurricane' hij was hier net ver van daan brat volgende de geur tot ze bij een boom kwam daar zat hij vast in, de poes ging tegen de boom liggen en keek naar boven 'Hurricane'

Hurricane zuchtte en sloot zijn ogen voor seconden. Hij was ook zo moe, hij wou alles eruitspugen. Maar dat ging niet makkelijk voor een BloodClankat. Plots schoten zijn ogen open en zijn oren spotsten recht toen hij een bekende stem hoorde. 'Hurricane', met een ruk keek Hurricane naar beneden en lag in oog in oog met de rode kattin. 'Brat,' miauwde hij alsof hij nog spijt had, en dat had hij ook. Ze konden elkaar geen kopjes meer geven of bij elkaar slapen, dan begon het trappen of sissen weer. Hurricane keek in haar cyanblauwe ogen. 'Brat,' miauwde hij zacht. 'Wil je naast me komen?' Zijn ijsblauwe ogen vol zorg wat er al die manen gebeurd was. Het was een onacceptabele maan geweest, ze moeten het weer opbouwen, wat dus erg lang zal duren. Hurricane sloeg zijn staart om zijn middel heen en bekeek de sterren die 1 voor 1 zichtbaar werden, toen pas wendde hij zijn blik op de zonsojdergang voor hem en de kater merkte dat de zon halverwege is. 'Ze moet naar je luisteren, ze moet!' schreeuwde een stem door zijn hoofd. Hurricane negeerde het en likte bemoedigend zijn borst, dit kan is moeilijk worden.

Voor ze het wist keek ze recht in de ogen van de kater 'Brat,' miauwde hij alsof hij nog spijt had, de poes zuchte het voelde goed om zijn stem te horen maar aan de andere kant wilden ze het liefst naar boven klimmen en hem verrot schelden, Maar dat kon ze gewoon niet wat was er toch in de maan gebeurt? ze deden niks meer samen het was alleen hissen schelden schoppen ' het komt omdat hij vast iets met dier Fortuna heeft' nee dat zal toch niet? hij voelde toch niks voor haar? . 'Brat,' miauwde hij zacht. 'Wil je naast me komen?' Zijn ijsblauwe ogen vol zorg wat er al die manen gebeurd was, de poes keek van hem weg 'Niet doen!' zwijgend keek ze naar haar poten ze bewoog geen poot hel leek wel of ze van steen was ' Hurricane' zei ze vervolgens, weer keek ze naar boven in de hoop dat de kater naar haar toe zou komen, ze wist het gewoon niet meer ze moesten echt praten, als vollwassen katten.

Hurricane sloot zijn ogen weer, de tijd verstreek zo langzaam. Hij kon toch niet zo blijven en tegen de haren strijken? Dat maakte het alleen maar erger. 'Hurricane,' zei de poes weer. De kater begreep haar boodschap en sprong van de boom. Met een grote plof belandde hij op, de aarde. Zijn poten lieten een wolk van hedroogd zand opstijgen en even nieste hij. Heel even dacht hij dat hij dit niet zal redden, dat de poes niet wou luisteren. Maar Hurricane moest dit goedmaken. 'Brat, het spijt me,' miauwd hij. Langzaam keerde hij zijn blik op zijn voorpoten. 'Het spijt me,' miauwde hij weer maar dan zachter. 'Het spijt me dat ik er niet was wanneer je me nodig moest hebben, het spijt me dat ik je negeert hebt en het spijt me dat ik kinderachtig bezig was, het verward me.' Hiij keek in de ogen van de poes. Het leek alsof de adrenaline op was, Hurricane had al sinds eergisteren niet goed geslopen en even had hij de neiging om te slapen, maar dit uitpraten was belangerijk. Het moest gewoon.

de zwarte kater begreep haar hint en sprong de boom uit met ene plof belande hij naast haar, brat keek hem diep zijn ogen aan zijn mooie blauwe ogen 'Brat, het spijt me,' miauwd hij. Langzaam keerde hij zijn blik op zijn voorpoten. 'Het spijt me,' miauwde hij weer maar dan zachter de rode tabby bleef hem zwijgend aan kijken het voelde net als of ze niet meer kon praten of haar stem weg was, al kon ze wel in zijn ogen zien dat hij echt spijt had 'Het spijt me dat ik er niet was wanneer je me nodig moest hebben, het spijt me dat ik je negeert hebt en het spijt me dat ik kinderachtig bezig was, het verward me'' brat schudde zachtjes met haar hoofd 'Nee hurricane ik was hier net zo fout in...Het spijt mij' met grote ogen keek ze hem aan, ' DAT JIJ NOG SORRY ZEGT HIJ IS DE FOUTE HIER!' Weer schudde de poes met haar hoofd, ze waren alle twee fout ook zij.

Hurricane keek wat spijtig toen de poes haar kop zachtjes schudde. 'Nee hurricane ik was hier net zo fout in...Het spijt mij' Het was hun schuld. De kater sloeg zijn ogrn voor seconden neer en deed ze dan weer open om vervolgens naar de zon te kijken die met zijn laatste restjes licht wegvaagde onder de grond. Even wou Hurricane zich bij de poes aansluiten maar zelfs hij vond het geen goed idee. 'Ik... Ik wou je geen pijn doen, ik wou je niet lijden. Maar ik... Mijn halfbroer joinde de Elite, met een paar andere katten. Het wordt steeds voller en daar maak ik me zorgen om.' hij keek haar aan. 'Ik maak me speciaal zorgen voor jou.' miauwde de kater zachtjes, hij wendde zijn blik op zijn voorpoten. 'Omdat ik... Omdat ik van je hou.' het was eruit voor Hurricane het erg erin had. Het was een woord dat Hurricane nooit meestal zei, maar dit keer meende hij het ook.

'Ik... Ik wou je geen pijn doen, ik wou je niet lijden. Maar ik... Mijn halfbroer joinde de Elite, met een paar andere katten. Het wordt steeds voller en daar maak ik me zorgen om'' zwijgend hoorde ze zijn verhaal aan, waar had hij het over? oh hij vertrouwde haar dus niet daar komt het dus op neer?! ' Niet als of ik hem vertrouw' hij keek haar aan snel keek de poes de andere kant op, met een beetje nors gezicht keek ze naar de grond en dat was wanneer ze hem weer hoorde praten 'Omdat ik... Omdat ik van je hou.' met een ruk draaide ze zich om zei hij dat nou echt? diep keek ze hem in de ogen aan al was het al aan zijn stem te horen dat hij het echt meende 'Hurricane' fluisterde ze zachtjes ' I love you to' miawude de ze, ze voelden dat haar ogen vochtig werden opeens begon te hard te lachen ' GEK! waarom lach je?!' ze kon het niet helpen het voelde zo goed om iemand te horen zeggen dat die van je houdt het is gewoon om te lachen.