A sunset of wonders (geboortetopic)

Emeraldtail was al de hele dag onrustig en haar hart bonkte in haar keel. Het liefst zou ze haar hart luchten bij Venom maar dat zou een beetje raar overkomen. Een kleine grom ontsnapte uit haar keel. De kittens leken altijd te willen dat ze in beweging bleef. Als ze zoals nu ergens ging zitten schopten ze haar. Hup in beweging mammie! Mammie. Zou ze echt mammie genoemd gaan worden? Het was voor haar een vreemde ervaring. Ze had zichzelf nooit een echt moeder type gevonden anders dan haar eigen moeder. Kittens had ze meestal irritant gevonden. Tot die van haar vriending Leopardskin geboren werden. Ze had opeens een lief teder gevoel gevoeld. Alles was veranderd nadat Venom in haar leven was verschenen. Op een fijne manier. Maar toch. Nu ze binnenkort moeder zou worden kon ze echt niet alles meer doen en laten. Het was altijd leuk geweest clans te irriteren en een beetje met katers te flirten. Maar dat kon écht niet als moeder. Plotseling voelde ze een kramp in haar buik. Zouden de kittens? Maar de volgende kramp bleef weg. Misschien had ze iets verkeerds gegeten? Voor de zekerheid ging ze maar richting het hol. Bij het hol ging ze richting een soort oud konijnen hol waar ze bedmos in bewaarde. Zo bleef het soepel en vers. Nu werd het toch tijd die voorraad aan te breken. Venom was weer eens nergens te bekennen dus deed ze het zelf wel. Hun oude nest naar buiten, gewoon dat het niet in de weg lag. Nog een schop. Harder nu. Met haar scherpe tanden haakte ze het mos vast. Het verse mos lag veel beter en had minder bacterienen. Ze moest er niet aan denken dat haar kittens ziek zouden worden. Het was warm. De bruine poes zocht wat schaduw en ging liggen.

De schaduwen werden langer en de avond begon. Het fijne aan Greenleaf was dat de dagen langer waren. Daar lag ze stil tot de zon bijna de horizon raakte. Plotseling ging er een harde kramp door haar lijf gevolgd door schoppen. Dat waren niet zomaar krampen, dat waren weeën! De geur van haar partner drong in haar neus. Mooi zo. "Venom! De kittens komen!" riep ze geschrokken. Deze keer was de kalme Emerald eventjes verdwenen. Wat moest ze doen?? Wat wat wat moest ze doen?! Ruuuustig... Het hol in, wachten op Venom, en dan zouden de kittens geboren worden. De geur van Venom werd sterker. Mooi, dan ha hij har waarschijnlijk gehoord. Met haar klauwen woelde ze de grond om. Dit was echt spannend. Opeens voelde ze ook een steek van pijn. Niet zoveel. Maar ze had gehoord dat het echt pijn deed. Nou, in haar leven had ze heel veel pijn gevoeld, dus het zou wel lukken toch?

-Eerste post voor Venom, ik geef wel aan wanneer de eerst volgende post voor een kitten zal zijn.

Opgelucht zag ze hoe Venom het hol binnen kwam. Haar optimisme verdween echter weer toen hij ook paniekerig was. Ze slikte. "Ik heb andere poezen dit vaak zien doen... Zou makkelijk moeten zijn.." mauwde ze. Eens zien... "Kan jij met wat mos water halen uit de beek! Dt is maar een minuutje heen en weer," zei ze maar. Een wee trok weer door haar lijf. Maar hierna zouden har kittens geboren worden. Dat zou de moeite meer dan waard zijn.

-Kort sorry ik ben nogal moe en m'n batterij is nog maar 1%

Ze snorde zachtjes toen ze merkte dat Venom al weer terug was. Wacht eventjes, ik ga papaverzaadjes en bernage halen.' Emerald lachte zachtjes. Een bevalling kwam altijd onverwacht maar ze had alles goed voorbereid. 'Ik was bang dat je misschien de geboorte van de eerste kitten zou missen als je te lang weg bleef. De papaverbloemen groeien een stuk weg. Ik heb al veel bernageblad en papaverzaad ingeslagen onder die dikke boomwortel.' mauwde ze zachtjes. Ze moest haar adem sparen net als haar energie. Er trok opnieuw een kramp door het lijf van de bruine poes. Ze zouden alles maar gewoon laten gebeuren. Starclan zou alles toch wel in de gaten houden ofzo? De paniek zakte weg en haar groene ogen kregen weer een kalm blik. Maar ze was heel zenuwachtig. Nu voelde ze duidelijk een hardere wee. Ook begon het nog meer te bewegen in haar buik. De eerste kitten! 'Auw!' riep ze geschrokken.  Hm, oké het was waar, het deed pijn. Maar die keer dat ze van een hoge rots was gevallen, uit de boom of zwaargewond na een gevecht had ook pijn gedaan. Dit wilde ze.

-Eerst Venom daarna Mountain of ik

Haar staart raakte die van Venom aan en gaf een klein zenuwachtig trekje. Na de jaren in haar eentje overleven had ze geleerd dat je met angst tonen niks opschoot. Maar dat betekende niet dat ze niet zenuwachtig kon zijn. Nog een kramp. Haar ogen werden kort vochtig. Dit deed echt écht pijn. De kattin klemde haar kaken op elkaar en deed haar best haar ogen niet weer vochtig te maken. Dat stond zo zwak. De eerste kitten zou nu echt bijna geboren worden. De krampen werden heviger. Een kleine 'auw' ontsnapte haar mond nog voordat ze haar kaken weer op elkaar kneep. Gewoon de twee stappen herhalem, herhalen en herhalen.

Een heel harde kramp trok door haar lichaam gevolgd door pijn. Eindelijk kwam de kitten naar buiten. Gelijk draaide Emerald zich nog half verdoofd om en likte de kitten. Haar ogen straalden trots. 'Venom! Ónze eerste kitten!' riep ze blij uit met nadruk op de o. Het was hun kitten. En geen ongelukje. De bruine poes keek Venom aan. Hij was toch ook blij? Starclan help me, ik ben nu al moe... Zuchtte ze in gedachten. Snel ging ze verder met likken. Een cypers poesjes met de ogen nog dicht. Die zouden wel open gaan nadat ze geslapen hadden. Quasi-boos keek ze van Venom naar de kitten. 'Heb jij mama al die schoppen bezorgd?' mauwde ze zachtjes. Voorzichtig bracht ze met haart staart de kitten naar haar borst om haar te laten drinken. 'Hoe noemen we haar? Ik had al een ideetje...' mauwde ze zacht. Tijd om op antwoord te wachten kreeg ze niet. De tweede kitten kwam eraan.

Het waren vreemde uren geweest. In de donkere ruimte tegen zijn broertjes en zusjes aan , daar lag hij. En zo was het altijd al geweest in zijn beleving. Hij lag het dichts bij een broertje. Het was alsof de de twee al een soort band hadden opgebouwd nog voor ze elkaar ooit in de ogen hadden aan gekeken. Samen hadden ze zich de afgelopen tijd ontwikkeld. Zonder dat echt door te hebben. Ze waren klaar voor de wereld. Plotseling werd de ruimte kleiner. De kitten draaide zich op zijn zij. Hij had geen idee wat er aan de hand was. De kitten die zich bij hem in de buurt had bevonden en soms zijn achterpoot aan raakte was plotseling verdwenen. De ruimte werd steeds smaller. En zonder er ook maar iets tegen te kunnen doen dreef hij naar de plaats weer die kitten zo juist nog had gelegen. Hij probeerde naar zijn broertje die altijd naast hem had gelegen te tasten. Maar kon hem nergens vinden. Enigszins bang zijn broertjes en zusjes niet weer te zien wachtte hij af wat er zou gaan gebeuren. Het volgende moment dreef hij weg van van de veilige donkere ruimte. Een enorme hoop dingen overweldigen hem. De ijskoude lucht. Het licht. Want het was hier lichter dan in de donkere ruimte. De vreemde ondergrond. En de hoeveelheid geuren duizelde hem. Hij liet zijn stem goed horen om te laten weten dat hij het totaal niet mee eens was zich plots in zo'n koude ruimte te moeten bevinden.

Na niet al te lange tijd kwam zijn broertje weer naast hem terecht. Iets dat hem al enigszins geruststelde. Ze waren elkaar dus niet kwijt geraakt. Maar waar waren ze nu dan? Het volgende moment voelde hij warme vacht om zich heen en rook de geur van zijn moeder. Voorzichtig werd hij naar haar en de andere kittens toegeschoven. Dat maakte dat hij zijn klaagzang staakte. Vervolgens wist hij zich een weg de wringen naar zijn moeder haar borst. Waar hij zich kon voeden. Langzaam begon hij te wennen aan de geuren van zijn moeder , vader , broertjes en zusjes. Uiteindelijk doezelde hij weg in een heerlijke slaap. Tegen zijn moeder aan en tussen zijn broertjes en zusjes in. Het was een lange dag geweest vandaag.