Minnowpaw!

Onderwerp: Minnowpaw! di 7 jun 2011 - 22:35

Met vlugge, maar kleine stapjes liep Minnowpaw door het territorium van Thunderclan heen. De zon stond nog laag aan de hemel, en de lucht was nog een beetje rozig gekleurd door het ochtendlicht. Kleine schapenwolkjes waren over de lucht heen verspreid, en werden ook mooi meegekleurd. Oftewel, een prachtige ochtend, of niet dan? Vrolijk neuriënd stapte ze door, een lichte, vrolijke tred. Haar staartje wuifde hoog in de lucht terwijl ze doorstapte. Al snel hoorde ze het geklater van water, en kwamen de zonnerotsen in haar zicht. Haar ogen werden groot van plezier en begonnen te twinkelen. Haar vacht glansde in het zonlicht, maar wat nog het meest straalde was haar glimlach en haar ogen. Ze vond het geweldig dat ze nu eindelijk hier was! De grauwe rotsen leken ook te stralen met warmte, en al snel probeerde Minnowpaw omhoog te klauteren, een beetje onhandig, maar het ging wel. "Ik heb het gehaald!" Joelde ze vrolijk, toen ze eenmaal bovenop de rots stond. Haar staart wuifde weer in de lucht, en haar kop hief ze hoog in de lucht. Nieuwsgierig keek ze in het rond, benieuwd of er nog iemand anders was.

Onderwerp: Re: Minnowpaw! wo 8 jun 2011 - 17:46

Moonpaw was na een hele dag jagen uitgeput. Het begon allemaal al deze morgen, toen had een apprentiice genaamd Brightpaw ontmoet. Nu waren ze goede vrienden geworden en ze waren samen gaan jagen. Bijna was in een tweebeentuin gesprongen en Moonpaw kreeg er nu nog rilllingen van spanning van. Brightpaw was wel boos geweest, maar niet voor lang. Ze hadden om het meest prooi vangen gedaan. Ze waren ongeveer gelijktijdig geëindigt. Toen moest ze helaas weg met haar mentor Darkfire. Moonpaw had het vuur in de ogen gezien toen de warrior hem aankeek. In zichzelf beloofde hij om Brightpaw zoveel mogelijk te beschermen tegen de machtsbelustheid van de donkere krijger. Zijn eigen mentor was Hawkstripe en die verwaarloosde zijn leerling zo erg dat Moonpaw steeds ging grommen bij het horen van die naam. Hij likte zijn vacht snel maar grondig bij elkaar. Was Brightpaw er maar! Hij sloop naar de bovenste rots. De zon scheen nog net boven de bomen. De laatste zonnenstralen waren altijd het warmst en hij draaide zich een paar keer om, om dan te gaan liggen op de verwarmde stenen. Aan de overkant had hij Riverclanterritorium. Misschien zag hij zelfs een paar vijandelijke krijgers! Moonpaw werd opgewonden. Hij was nog niet zo lang apprentice. De zon ging onder. Hij moest terug naar het kamp. Zachtjes stond hij op en trippelde naar de hoop prooi die hij had verzameld in de loop van de dag. HIj moest een tweede keer terug om alle prooi mee te nemen. Voorzichtig nam hij een deel in zijn mond. Hij keek om zich heen. Moonpaw kreeg het gevoel dat er iemand naar hem stond te kijken. Hopelijk geen vijandige krijger schoot het door zijn hoofd! Voorzichtig keek hij om. Zachtjes hoorde hij iemand naar hem toe sluipen.