From today on, I'll be the one who decides who needs to die

Doodstil zat de kater langs het Thunderptath. Af en toe raasde er een monster voorbij, en elke keer voelde hij de neiging om ervoor te springen. Al zijn lijden en pijn zal ophouden, en heel misschien zal hij hen allemaal weer zien. Maar er was iets wat de kater nog bond aan dit leven. Niemand zal om hem rouwen, en hij zou niemand missen, maar hij kon het niet. Hoe graag Deathstroke het ook wilde, hij kon geen einde maken aan zijn leven. Er waren nog dingen die hij moest doen. Hij moest alleen nog maar uitzoeken wat. Hij was klaar met het leven, maar het leven was nog niet klaar met hem. Een monster reed voorbij, en met een emotieloze blik keek de kater hem na. Hij zat daar zo een tijdje tot er een andere kat naderde. Deathstroke herkende de geur als Shadowclan, maar keek verder niet op.

Ghostface only

De zwarte kater was amper te zien in de schaduwen van zijn territorium. De donkere, dode bomen behoedden al het licht van het schijnen, en alles wat te zien was, was een stel gifgroene ogen. Zijn vacht was dof, zijn ogen leken van het leven beroofd en zijn ribben waren door zijn vacht heen te zien. Elke kat met een paar ogen kon zien dat hij ongezond was. Het was altijd meer mentaal geweest, maar nu begon het ook fysiek zijn tol te eisen. Het was nog een wonder dat hij vooruit kwam, vond hij zelf. Hij kon nog jagen, en vechten was hem vaak ook nog gelukt, maar de wilskracht was zo langzamerhand uit hem weggesijpeld. Van de enthousiaste en ambitieuze kater van vroeger was niets meer over. Aan dezelfde kant van het Thunderpath zag hij een kater die er ongeveer net zo depressief bij zat als hij. Ironisch. Medelijden voelde hij echter niet. "In plaats van zo te zitten kijken, kun je er ook meteen voor springen," riep hij verbitterd naar de kater. Hij had geen zin om zielig te doen.

"In plaats van zo te zitten kijken, kun je er ook meteen voor springen," Fel trok de kater zijn kop op, en keek de andere kat aan. Zijn groene oog fonkelde vervaarlijk. De kat die hem zo respectloos toe had gesproken was in een woord zwak. Zijn ribben stoken uit, zijn vacht en ogen waren dof, en Deathstroke kon aan zijn loopje zien dat het hem niet zo gemakkelijk afging als het zou moeten. Fel keek hij de ander aan. "Zal ik jou anders even helpen met springen?" Vroeg hij licht geamuseerd. De kater kon niet zeggen dat hij ooit een ander opzettelijk pijn had gedaan, maar na alles wat er gebeurd was leek het nu heel verleidelijk. "Want het lijkt er niet op dat je het zelf gaat redden." Langzaam stond de gespierde kater op, en liep op zijn slachtoffer af.

Met een ruk kwam de kater omhoog, en Ghostface waardeerde niet echt wat hij zag. Eén groen oog dat hem fel aankeek, en waarschijnlijk waren de intenties daarachter niet al te goed. Maar hij zou geen Clangenoot vermoorden, toch? Ghost snoof even, en keek de kater strak aan met zijn eigen gifgroene ogen, zonder angst. Deathstroke had waarschijnlijk wel door dat Ghost niet tip top in staat was, en dat leek slecht nieuws te zijn voor de gitzwarte kater. "Zal ik jou anders even helpen met springen?" vroeg de kater hem toen, en Ghost fronste. Hij klonk geamuseerd, en Ghost had twijfels over of hij nou echt iets van plan was of niet. De kater stond op, en kwam op hem aflopen. Ghostface deinsde terug, geschrokken. "Een beetje persoonlijke ruimte, graag," gromde hij naar de grotere kater, en hij haalde uit met een uitgestoken klauw, als waarschuwing.

De zwarte kater deinsde terug, en het gaf Deathstroke een vreemd gevoel van voldoening. De ander was bang voor hem. Niet vanwege zijn uiterlijk of vaardigheden, maar puur voor hetgeen waar hij toe in staat was. Het was waar hij had nog nooit een kat gedood of opzettelijk pijn gedaan, maar hij stond op het punt het te doen. "Een beetje persoonlijke ruimte, graag," Gromde Ghostface. Hij herkende zijn clangenoot nu, maar dat veranderde niets. De rood-zwarte kater grinnikte toen de ander naar hem uithaalde. "Wat is dit nu?" Vroeg hij met een verbaasd stemmetje. "Een dreigement? En we zijn nog wel clangenootjes." Met zelfverzekerdere passen liet Deathstroke op de ander af. Hun blikken kruisten elkaar nog een keer en toen nam, en toen nam hij de sprong. Met zijn achterpoten zette hij zich krachtig af en strekte zijn scherpe klauwen uit, in een poging om op Ghost's rug te landen en hem tegen de grond te drukken. Er was nu geen weg meer terug.

Hoe meer ongemak zich in Ghostface leek te vestigen, hoe groter de grijns op Deathstroke's gezicht werd. Hij was er niet meer zo zeker van of Deathstroke hem wel of geen pijn zou doen. Het leek hem niet logisch, ze zaten bij elkaar in de Clan. Shrewstar zou hierover horen. Zijn uithaal had alles waarschijnlijk alleen nog maar erger gemaakt. De kater zag zijn verdediging meer als een uitnodiging tot een gevecht, en Ghostface stapte nog een stukje achteruit. Hij voelde asfalt onder zijn voetkussentjes. Hij keek achterom en zijn gifgroene ogen keken neer op het Thunderpath. Hij kon niet naar achteren, of hij zou waarschijnlijk overreden worden. En anders zat hij op Thunderclangebied. Toen hij zich weer omdraaide, zag hij de grote kater op hem afkomen. De klauwen werden in zijn huid geduwd, en de zwarte kater bezweek onder het gewicht. Met zijn eigen klauwen, haalde Ghostface uit naar het gezicht van Deathstroke, in een poging om hem te verwonden en zichzelf te bevrijden.