Can't find that simple word {Claw}

Het lukte haar nauwelijks om haar poten vooruit te slepen, en het voelde alsof iemand stenen op haar borstkas had gelegd. Met grote tegenzin liep ze naar barn one. Na de ruzie had ze zich alleen maar rottig gevoeld, en enorm veel schuld. Ze wou het weer goed maken. En zo kwam het dat ze op een prachtige greenleaf middag voor de schuur stond waar haar vader sliep. Ze stapte naar binnen, waardoor er een straal licht mee naar binnen kwam. Yu slikte, maar het voelde alsof al haar ingewanden in de knoop zaten. Ze zag hem zitten. Normaal was ze op hem af gerend, tegen hem aan geduwd, maar nu kon ze enkel afstand bewaren. Ze had zich namelijk nog iets gerealiseerd. "Goedemiddag," Sprak ze formeel, en het voelde raar, zo raar. Ze slikte opnieuw en rechtte haar schouders. Het ding wat haar het meest angst aanjaagde, haar nieuwe plan. Afstand houden. Ze wou hem niet opnieuw teleurstellen, hem niet wanhopig zien, hem geen pijn doen. Ze wou haar vader zien als een leider. Het was veiliger zo. Zo zou hij op een dag kunnen kijken en, misschien een beetje trots voelen?

De zwart-witte poes boog haar kop, en lied haar stem duidelijk en vast door de schuur klinken. "Ik bied mijn excuses aan voor mijn gedrag. Ik zie nu in wat mijn fouten waren en mijn reacties kinderlijk." Ze zweeg, ogen op de grond. Ja, dit voelde bijna verkeerd. Maar misschien was het beter zo, voor haar, voor Claw.

Ze hief haar kop een beetje omhoog, en zag toen pas hoe slecht hij er aan toe was. Het was niet heel licht in de schuur, maar ze kon duidelijk zien hoe hij trilde, bijna op de grond lag. Had hij gevochten? Nee, ze rook geen bloed en zag geen wonden. Toch hoorde Yu haar vader hijgen. Hij.. was toch niet zo boos? Nee, hij leek niet kwaad of woedend, hij leek uitgeput, verzwakt. “Yu.” Claw's stem trilde, en het leek iets in haar wakker te schudden. Haar vader was sterk, maar ook hij had zijn limieten. Hij was niet de superheld die ze dacht dat hij was toen ze een kit was; het was een kater. Enorm sterk, elite leider, maar uiteindelijk bleef hij een vader. Haar plan om afstandelijk te doen... Het was niet beter. Niet voor haar niet voor hem. Ze wist enkel niet wat ze moest doen, of wat hem zo had gebroken. De young-one liep op hem af, en bleef even aarzelend voor de kater staan. Iets schreeuwde in haar om hem te omhelzen, maar er was ook iets wat haar weerhield. Ze wist enkel niet wat het was, dus lukte het haar uiteindelijk om een zin te vormen. "Wat is er gebeurt?" Sprak ze op fluistertoon, omdat ze ook niet wist wat ze moest doen, ze wist dat ze zich kinderachtig had gedragen, ze wist dat het haar speet. Haar formele toon was weg, net als haar houding. Je zou haar verschijning nu kunnen beschrijven als onhandig.

Zijn poot. Het was zijn poot. Yu zag hoe haar vader vertrok toen hij op die poot steunde. Zijn blik was wazig, en het deed haar pijn om hem zo te zien. “Ik…” Hij leek zo gebroken. Het was verschrikkelijk, verschrikkelijk omdat het bijna voelde alsof het haar schuld was. Misschien niet alleen haar schuld, maar de schuld van het nest. Waren zij het niet wie hun ouders uit elkaar hadden gedreven? Al haar gelukkige momenten uit haar jeugd waren met Claw. Ja, misschien was het echt zo. Had zij de relatie gebroken tussen Moon en Claw? Een felle pijn schoot door haar borstkas. Nee, ophouden nu. Stop met medelijden hebben voor jezelf! Ha.. Grappig. Dat hoorde ze bijna in Sushi's stem. “Ik heb het helemaal verkeerd gedaan.” De wanhopige blik in zijn normaal zo kille ogen liet haar afbrokkelen vanbinnen. “Yu, wil je bij mij komen.” De poes ademde verrast in. Hij... Hij...“Alsjeblieft.” Midden in het woord gooide ze zichzelf tegen haar vader aan, gaf hem kopjes, drukte haar snuit in zijn vacht zodat hij haar tranen niet zou zien. Hij hield nog van haar. Hij hield nog van haar. De zwarte vacht van Claw was net als de hare nat door haar tranen. Ergens was het geruststellend om haar vader zo te zien. Altijd wou ze net zoals hem worden, uiteindelijk los van emoties en zonder zwakte. Maar ze realiseerde zich ineens heel scherp dat dit niet het geval was. Het was juist drie keer zo moeilijk voor hem. Hij moest alles in houden, opkroppen, samen met een niet zo'n fijne jeugd en dramatische ex moest dat zo ondraaglijk zijn. Ze was zijn zwaktepunt. "Het spijt me, het spijt me, het spijt me..." Yu bleef die drie woordjes maar door fluisteren alsof het een spreuk was. Ze keek een moment op, om zijn blik te ontmoeten. "En het spijt me dat ik me zo heb gedragen en dat je daar helemaal alleen doorheen moest en, en..." Het lukte haar niet om nog verder te praten, dus duwde ze haar gevlekte snuit weer in zijn vacht. Beverig haalde ze adem.

“Niet doen.” Siste haar vader. Ze schrok van de plotselinge scherpe toon. Er gin een schok door haar lichaam. Bijna was ze bang dat ze niet had mogen huilen. Maar nee, ze voelde iets unieks. Een warm en geborgen gevoel van vroeger. Ah, haar vaders staart om haar heen. "Jij hebt niets verkeerd gedaan Yu, dat moet je helemaal niet denken.” Ze haalde nogmaals diep adem, en kalmeerde een beetje. “Wij hebben jou niet de kittentijd gegeven die je verdiende en nou is het te laat.” Ze voelde Claws kop tegen die van haar. “Moonwhite vertikt het om zich nog om Cloud te bekommeren. Ik heb haar een paar dagen geleden gesproken. Toen besefte ik wat voor potje wij er van gemaakt hebben.” Yu's ogen verwijdde zich. Hij had haar gesproken? En ze wou zich niet meer bekommeren om Coud? O nee, dit was slecht, heel slecht. “Ik maak me zorgen.” Ze hoorde hoe elk woord in volle ernst en eerlijkheid werd uitgesproken. “Ik ben nooit echt een vader voor jullie geweest.” De kater liet zijn kop verlagen op zijn voorpoten vallen, alsof hij had gefaald. De poes slikte iets weg. "Nee," haar stem was nog rauw van het huilen. "Nee, je bent wel een vader voor me geweest. Als ik het moeilijk had met Moon, kon ik bij jou terecht. Jij was er voor me toen ik niet wist wat ik moest doen, waar ik heen moest; jij hebt me opgevangen. Je hebt me leren jagen, me sterk gemaakt. Je hebt me liefde gegeven die ik van niemand ander kreeg. Als dat geen echte vader is, wat dan wel?" Ze ging naast hem liggen, en nestelde zich tegen hem aan. "En ik hou van je, ondanks dat het soms niet zo lijkt."

“En ik hou van jou.” Het was de eerste keer dat hij dat zei, en een rilling gleed over haar ruggengraat. Daarna voelde ze echter alleen maar warmte verspreiden door haar lichaam. Ja, met zijn tweeën konden ze alles aan. Claw rechtte zich, en Yu zag zijn gezicht vertrekken toen hij op zijn poot steunde. “Zullen we een eindje wandelen Yu?” Ze wou gelijk enthousisast ja knikken, maar aarzelde even om na te denken. "Heel graag, maar lukt het wel met je poot?" Ze bleef even stil, het onderwerp wat ze eigelijk niet wou aansnijden brandde op haar tong. "En zullen katten het niet verdacht vinden dat de leader zomaar met een young-one aan het wandelen is?" Misschien zouden ze het binnenkort moeten vertellen. Nee, pas nadat ze een kittypet vermoord had. Pas dan leek het haar een goed idee. Had ze nog andere familie in de bloodclan? Ze wist dat Claw's familie dood was, maar van Moon kant wist ze niet zo gek veel. Familie... Haar gedachten schoten naar Cloud, koud en alleen. Arme Cloud.

“Het lukt wel. Hij is gewoon stijf, dan is het juist goed om te lopen en hersteld het sneller.” Yu knikte, zekerder. Soms vroeg ze zich af hoe Claw dit soort dingen wist, maar zijn vader was best een sterke kater, misschien had die algemene medische kennis doorgegeven. “We kunnen achter mijn barn langslopen, daar is ook een uitgang en dan valt het minder op. We hoeven dan niet het hele camp door te lopen.” Nu herinnerde ze zich weer die uitgang, vlak na het incident met Zira was ze ook daardoor naar haar vader gegaan. Ze stond ook op, en keek toe terwijl haar vader door de opening naar buiten gleed. Yu wachtte even, en volgde daarna. Ze ontmoette zijn blik. "Welke kant op?" Vanbinnen popelde ze om weer samen tijd met haar vader door te brengen, want eigenlijk had ze het enorm gemist.

“Zullen we langs de grens van Thunderclan lopen?” Ze knikte langzaam, en volgde haar hinkende vader. Ze had het eerlijk gezegd niet van hem verwacht, juist omdat hij niet zo'n goede band het met thunderclan. Maar zolang het langs de grens was, kon het geen kwaad niet? “Hoe gaat het met je trainingen Yu?” Ze keek meer naar Claw en zijn pijn dan dat ze luisterde naar zijn woorden. "Mijn trainingen? Prima, prima..." Ze zweeg even. "Claw," Begon ze toen, ze had besloten dat het veiliger was om hem bij zijn naam te noemen in plaats van pap tot dat ze weer alleen waren. "Is het niet handig om iemand met medische kennis in de clan te hebben? Niet zoals een clankat, maar qua kennis is de elite zwak." Er zaten een paar knappe koppen bij, maar een groot deel van bloodclan's sterkte was brute kracht. Het enige wat die clans goed deden was dat ze beleven leren, ze wisten dingen die zij zelf simpelweg niet zouden begrijpen, tactieken die van kat tot kat werden doorgegeven.