Can't find that simple word {Claw}

Het lukte haar nauwelijks om haar poten vooruit te slepen, en het voelde alsof iemand stenen op haar borstkas had gelegd. Met grote tegenzin liep ze naar barn one. Na de ruzie had ze zich alleen maar rottig gevoeld, en enorm veel schuld. Ze wou het weer goed maken. En zo kwam het dat ze op een prachtige greenleaf middag voor de schuur stond waar haar vader sliep. Ze stapte naar binnen, waardoor er een straal licht mee naar binnen kwam. Yu slikte, maar het voelde alsof al haar ingewanden in de knoop zaten. Ze zag hem zitten. Normaal was ze op hem af gerend, tegen hem aan geduwd, maar nu kon ze enkel afstand bewaren. Ze had zich namelijk nog iets gerealiseerd. "Goedemiddag," Sprak ze formeel, en het voelde raar, zo raar. Ze slikte opnieuw en rechtte haar schouders. Het ding wat haar het meest angst aanjaagde, haar nieuwe plan. Afstand houden. Ze wou hem niet opnieuw teleurstellen, hem niet wanhopig zien, hem geen pijn doen. Ze wou haar vader zien als een leider. Het was veiliger zo. Zo zou hij op een dag kunnen kijken en, misschien een beetje trots voelen?

De zwart-witte poes boog haar kop, en lied haar stem duidelijk en vast door de schuur klinken. "Ik bied mijn excuses aan voor mijn gedrag. Ik zie nu in wat mijn fouten waren en mijn reacties kinderlijk." Ze zweeg, ogen op de grond. Ja, dit voelde bijna verkeerd. Maar misschien was het beter zo, voor haar, voor Claw.

Hijgend lag hij op de grond, zijn borstkas ging ongecontroleerd op en neer. Plots flitste zijn groengele ogen open met een verwilderde blik erin. Hij had het nou al een paar dagen die vreselijke nachtmerries. Het kwam door het gesprek met Moonwhite en haar onverschilligheid. Het had hem aan het denken gezet en als hij echt begon te denken dan kwam dat kleine stukje Claw naar buiten, dat stukje Claw die gebroken en onzeker was. Blijkbaar wilde zijn ex zich niet meer om hun kittens bekommeren, maar had hij eigenlijk ook wel anders verwacht? Toch had hij zich er over opgewonden en daardoor zijn eigen rusteloosheid veroorzaakt. Hoe moest het nou met Clouddust en had hij er geen potje mee gemaakt met Yu? Cobra leek van de aardbodem verdwenen en hij vroeg zich af of zijn zoon überhaupt nog wel in leven was. Ze waren belabberde ouders en dat begon hij langzamerhand in te zien. Hij kreunde zacht toen zijn maag zich omkeerde en hij bijna de muis weer uitbraakte die hij gegeten had. Net op dat moment stapte zijn dochter zijn barn in en zijn spieren verstrakte. Zijn ademhaling was nog steeds te snel en zijn kop hing bijna op de grond terwijl hij moeizaam omhoog krabbelde. De weinig slaap die hij kreeg putte hem uit en de zorgen maakten hem misselijk. Hij had zich al een paar dagen in zijn barn opgesloten, omdat hij niet wilde dat ze hem zo zagen. Toch had hij moeten inzien dat Yu op een gegeven moment binnen zou komen stappen, de enige kattin die dat zonder zijn toestemming mocht doen. Hij staarde haar enkel aan toen ze haar formele praatje tegen hem begon te houden. Ja, hij had het dus werkelijk compleet verprutst. Hij wist niet wat hij moest zeggen terwijl hij zichzelf bij elkaar probeerde te rapen en zijn ademhaling op peil probeerde te brengen. “Yu.” Fluisterde hij zacht, zijn stem trilde iets. Dit was niet de Claw zoals de elite hem kende. Dit was de Claw die had liggen huilen bij zijn moeders lichaam en zich druk kon maakte over zijn kittens.

Ze hief haar kop een beetje omhoog, en zag toen pas hoe slecht hij er aan toe was. Het was niet heel licht in de schuur, maar ze kon duidelijk zien hoe hij trilde, bijna op de grond lag. Had hij gevochten? Nee, ze rook geen bloed en zag geen wonden. Toch hoorde Yu haar vader hijgen. Hij.. was toch niet zo boos? Nee, hij leek niet kwaad of woedend, hij leek uitgeput, verzwakt. “Yu.” Claw's stem trilde, en het leek iets in haar wakker te schudden. Haar vader was sterk, maar ook hij had zijn limieten. Hij was niet de superheld die ze dacht dat hij was toen ze een kit was; het was een kater. Enorm sterk, elite leider, maar uiteindelijk bleef hij een vader. Haar plan om afstandelijk te doen... Het was niet beter. Niet voor haar niet voor hem. Ze wist enkel niet wat ze moest doen, of wat hem zo had gebroken. De young-one liep op hem af, en bleef even aarzelend voor de kater staan. Iets schreeuwde in haar om hem te omhelzen, maar er was ook iets wat haar weerhield. Ze wist enkel niet wat het was, dus lukte het haar uiteindelijk om een zin te vormen. "Wat is er gebeurt?" Sprak ze op fluistertoon, omdat ze ook niet wist wat ze moest doen, ze wist dat ze zich kinderachtig had gedragen, ze wist dat het haar speet. Haar formele toon was weg, net als haar houding. Je zou haar verschijning nu kunnen beschrijven als onhandig.

Zijn gelaatsuitdrukking betrok nog wat meer toen hij iets te veel gewicht op zijn zere voorpoot neerzette. Het werd al wat minder gevoelig, maar weg was het nog zeker niet. Het was ook zijn eigen domme schuld, hij had niet uit die boom moeten springen. Een bibberige zucht verliet zijn keel toen Yu iets dichter naar hem toe kwam lopen. Hij hief zijn kop op en knipperde een paar keer met zijn ogen, om de wazigheid eruit te krijgen. Hij wilde haar tegen hem aanduwen, haar vertellen hoe veel hij van haar hield. Alleen hij kon het niet, hij had geen flauw idee hoe. Claw was geen kat van de emoties en liefkozingen, dat had hij simpelweg nooit geleerd. “Ik…” Het kwam niet vaak voor dat hij eigenlijk geen idee had wat hij moest zeggen. Wat was er gebeurd, niet iets waar een andere kat van onder de indruk zou zijn. Privézaken, zaken over haar. Hoe ging hij haar vertellen dat het gesprek met Moonwhite de reden was dat hij zo kapot was, het had hem niet zo moeten raken. Het was veruit verkeerd hoeveel het bij hem losgemaakt had en hij vervloekte zichzelf erom, maar zou zijn dochter hem daarom veroordelen? Alles wat hij zo lang opgekropt had was eruit gekomen, hij had lopen schelden en tieren maar het had niets geholpen. Er was niets veranderd en waarschijnlijk zou dat ook nooit gebeuren en dat, dat zat hem dwars. De tijd kon niet teruggedraaid worden, hij kon zijn kinderen niet alsnog de jeugd aanbieden de ze verdiend hadden. “Ik heb het helemaal verkeerd gedaan.” Er lag bijna een eng smekende blik in zijn groengele ogen toen hij haar weer aankeek. “Yu, wil je bij mij komen.” Hij ontlaste zijn voorpoot ietsje terwijl hij haar aan bleef kijken. “Alsjeblieft.” Dat woord klonk bijna vreemd uit zijn bek. Het leek niet te kloppen, maar ondertussen ook weer wel. Hij stelde zich zowaar helemaal open voor haar, voor zijn dochter. De enige kattin die hij werkelijk liefhad.

Zijn poot. Het was zijn poot. Yu zag hoe haar vader vertrok toen hij op die poot steunde. Zijn blik was wazig, en het deed haar pijn om hem zo te zien. “Ik…” Hij leek zo gebroken. Het was verschrikkelijk, verschrikkelijk omdat het bijna voelde alsof het haar schuld was. Misschien niet alleen haar schuld, maar de schuld van het nest. Waren zij het niet wie hun ouders uit elkaar hadden gedreven? Al haar gelukkige momenten uit haar jeugd waren met Claw. Ja, misschien was het echt zo. Had zij de relatie gebroken tussen Moon en Claw? Een felle pijn schoot door haar borstkas. Nee, ophouden nu. Stop met medelijden hebben voor jezelf! Ha.. Grappig. Dat hoorde ze bijna in Sushi's stem. “Ik heb het helemaal verkeerd gedaan.” De wanhopige blik in zijn normaal zo kille ogen liet haar afbrokkelen vanbinnen. “Yu, wil je bij mij komen.” De poes ademde verrast in. Hij... Hij...“Alsjeblieft.” Midden in het woord gooide ze zichzelf tegen haar vader aan, gaf hem kopjes, drukte haar snuit in zijn vacht zodat hij haar tranen niet zou zien. Hij hield nog van haar. Hij hield nog van haar. De zwarte vacht van Claw was net als de hare nat door haar tranen. Ergens was het geruststellend om haar vader zo te zien. Altijd wou ze net zoals hem worden, uiteindelijk los van emoties en zonder zwakte. Maar ze realiseerde zich ineens heel scherp dat dit niet het geval was. Het was juist drie keer zo moeilijk voor hem. Hij moest alles in houden, opkroppen, samen met een niet zo'n fijne jeugd en dramatische ex moest dat zo ondraaglijk zijn. Ze was zijn zwaktepunt. "Het spijt me, het spijt me, het spijt me..." Yu bleef die drie woordjes maar door fluisteren alsof het een spreuk was. Ze keek een moment op, om zijn blik te ontmoeten. "En het spijt me dat ik me zo heb gedragen en dat je daar helemaal alleen doorheen moest en, en..." Het lukte haar niet om nog verder te praten, dus duwde ze haar gevlekte snuit weer in zijn vacht. Beverig haalde ze adem.

Hij liet zich weer door zijn poten heen zakken en liet Yu begaan. Het interesseerde hem niet dat zijn gitzwarte vacht zwart werd door haar tranen. Ook zijn groengele ogen werd wat vochtig terwijl hij snel zijn ogen sloot en zijn kop van haar afwende. Hij wilde niet dat ze zag dat ook hij tranen in zijn ogen kreeg. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling om er voor te zorgen dat zijn ogen niet nog vochtiger werden en deed zijn ogen open toen ze zich plots begon te verontschuldigen. Hij keek haar wat onbeholpen aan, niet goed wetend wat hij moest zeggen. Het was niet haar schuld, het was zijn schuld en de schuld van Moonwhite. Het was helemaal niet de bedoeling dat zij haar verontschuldigen aan ging bieden, dat wilde hij helemaal niet. “Niet doen.” Hij snauwde het bijna, waardoor het er veel botter uitkwam dan dat hij bedoelde. Snel sloeg hij zijn staart om haar heen zoals hij altijd gedaan had toen ze nog jonger was geweest, uit voorzorg als ze weer bij hem vandaan wilde gaan door zijn onhandige gedrag. “Jij hebt niets verkeerd gedaan Yu, dat moet je helemaal niet denken.” Zijn stem klonk wat rustiger en hij zuchtte zachtjes, wat ook niet meer zo bibberig klonk. Al zag je duidelijk de worsteling in zijn groengele ogen. De worsteling om zichzelf, om hoe hij nou deed. Aan de ene kant wilde hij zichzelf en schop verkopen en sterk zijn, maar aan de andere kant voelde het goed om alles eruit te gooien. Misschien kon hij het dan loslaten. “Wij hebben jou niet de kittentijd gegeven die je verdiende en nou is het te laat.” Hij legde zijn kop op die van haar. “Moonwhite vertikt het om zich nog om Cloud te bekommeren. Ik heb haar een paar dagen geleden gesproken. Toen besefte ik wat voor potje wij er van gemaakt hebben.” Het lukte hem niet om sorry te zeggen, dat zat niet in zijn woordenboek. Alleen voor Claw was dit al een manier om zich te verontschuldigingen, iets wat hij eigenlijk nog nooit had gedaan. “Ik maak me zorgen.” En dat meende hij, het kwam recht uit zijn hart. “Ik ben nooit echt een vader voor jullie geweest.” Verslagen legde hij zijn kop op zijn voorpoten neer. Dat waren de woorden die hij nooit gedacht had ooit uit te spreken. Er leek iets in hem te knappen, opeens overviel hem de vermoeidheid die hij steeds tegengehouden had.

“Niet doen.” Siste haar vader. Ze schrok van de plotselinge scherpe toon. Er gin een schok door haar lichaam. Bijna was ze bang dat ze niet had mogen huilen. Maar nee, ze voelde iets unieks. Een warm en geborgen gevoel van vroeger. Ah, haar vaders staart om haar heen. "Jij hebt niets verkeerd gedaan Yu, dat moet je helemaal niet denken.” Ze haalde nogmaals diep adem, en kalmeerde een beetje. “Wij hebben jou niet de kittentijd gegeven die je verdiende en nou is het te laat.” Ze voelde Claws kop tegen die van haar. “Moonwhite vertikt het om zich nog om Cloud te bekommeren. Ik heb haar een paar dagen geleden gesproken. Toen besefte ik wat voor potje wij er van gemaakt hebben.” Yu's ogen verwijdde zich. Hij had haar gesproken? En ze wou zich niet meer bekommeren om Coud? O nee, dit was slecht, heel slecht. “Ik maak me zorgen.” Ze hoorde hoe elk woord in volle ernst en eerlijkheid werd uitgesproken. “Ik ben nooit echt een vader voor jullie geweest.” De kater liet zijn kop verlagen op zijn voorpoten vallen, alsof hij had gefaald. De poes slikte iets weg. "Nee," haar stem was nog rauw van het huilen. "Nee, je bent wel een vader voor me geweest. Als ik het moeilijk had met Moon, kon ik bij jou terecht. Jij was er voor me toen ik niet wist wat ik moest doen, waar ik heen moest; jij hebt me opgevangen. Je hebt me leren jagen, me sterk gemaakt. Je hebt me liefde gegeven die ik van niemand ander kreeg. Als dat geen echte vader is, wat dan wel?" Ze ging naast hem liggen, en nestelde zich tegen hem aan. "En ik hou van je, ondanks dat het soms niet zo lijkt."

Haar woorden stelden hem gerust. Hij wist niet waarom, maar het deed hem goed dat ze dat zei. Een voorzichtig glimlachje gleed om zijn lippen en hij tilde zijn kop op. Langzaam kwam de fonkeling terug in zijn groengele ogen. “En ik hou van jou.” Fluisterde hij zacht in haar oor toen ze tegen hem aankroop. Het was de eerste keer dat hij dat tegen haar zei en waarschijnlijk zou dat ook niet vaak meer gebeuren. Het voelde raar om zijn gevoelens echt een keer te uiten, maar het was wel alsof er een last van zijn schouders af was gevallen. Misschien was het maar goed dat Yu het moment gekozen had om met hem te gaan praten, anders had hij zich nog veel langer opgesloten. Nou had hij opeens zin om naar buiten te gaan, om zijn taken weer op te pakken. Ze zouden hem vast niet gemist hebben, want de meeste katten hadden het toch te druk met zichzelf. En als het wel opgevallen was dat hij zijn standaard rondjes niet gemaakt had, dan kon hij altijd nog mededelen dat hij bezig was met strategieën. Hij rechtte zijn schouder en ging zitten. Zijn gezicht vertrok wat door de pijn in zijn poot. Zijn poot was ook stijf geworden omdat hij een tijd niet gelopen had. “Zullen we een eindje wandelen Yu?” Hij moest de stijfheid uit zijn lijf lopen en misschien ook een beetje de emoties van zich af laten glijden. Hij moest zich herpakken, dat moest gewoon. Straks zouden ze nog vergeten dat ze ook een leider hadden.

“En ik hou van jou.” Het was de eerste keer dat hij dat zei, en een rilling gleed over haar ruggengraat. Daarna voelde ze echter alleen maar warmte verspreiden door haar lichaam. Ja, met zijn tweeën konden ze alles aan. Claw rechtte zich, en Yu zag zijn gezicht vertrekken toen hij op zijn poot steunde. “Zullen we een eindje wandelen Yu?” Ze wou gelijk enthousisast ja knikken, maar aarzelde even om na te denken. "Heel graag, maar lukt het wel met je poot?" Ze bleef even stil, het onderwerp wat ze eigelijk niet wou aansnijden brandde op haar tong. "En zullen katten het niet verdacht vinden dat de leader zomaar met een young-one aan het wandelen is?" Misschien zouden ze het binnenkort moeten vertellen. Nee, pas nadat ze een kittypet vermoord had. Pas dan leek het haar een goed idee. Had ze nog andere familie in de bloodclan? Ze wist dat Claw's familie dood was, maar van Moon kant wist ze niet zo gek veel. Familie... Haar gedachten schoten naar Cloud, koud en alleen. Arme Cloud.

Hij stond op en knikte. “Het lukt wel. Hij is gewoon stijf, dan is het juist goed om te lopen en hersteld het sneller.” Toen zuchtte hij en knarste zijn tanden over elkaar. “We kunnen achter mijn barn langslopen, daar is ook een uitgang en dan valt het minder op. We hoeven dan niet het hele camp door te lopen.” Hij glipte daar altijd langs, wanneer hij iets ging doen wat niet de hele Elite hoefde te weten. Zoals het bespieden van Silverstar bijvoorbeeld. Pas wanneer hij zijn hele plan bedacht had, ging hij dat delen met de clan. Ja, daar moest hij ook maar weer eens mee bezig. Hij had veel te lang hier liggen kniezen, maar toch wist hij dat het hem goed had gedaan. Zelfs zijn spieren waren niet meer zo strakgespannen na het gesprek met Yu. Hij hinkte naar de opening in zijn barn toe en glipte vlak langs de schuur naar de andere uitgang. Op die manier zou hij het minst opvallen, wanneer hij in de schaduw van zijn barn bleef. Toen hij buiten het camp was stopte hij met lopen en keek achterom. Hij sloot even zijn ogen toen de wind door zijn vacht waaide, dat had hij gemist. Toen deed hij zijn ogen weer open en keek naar zijn dochter.

“Het lukt wel. Hij is gewoon stijf, dan is het juist goed om te lopen en hersteld het sneller.” Yu knikte, zekerder. Soms vroeg ze zich af hoe Claw dit soort dingen wist, maar zijn vader was best een sterke kater, misschien had die algemene medische kennis doorgegeven. “We kunnen achter mijn barn langslopen, daar is ook een uitgang en dan valt het minder op. We hoeven dan niet het hele camp door te lopen.” Nu herinnerde ze zich weer die uitgang, vlak na het incident met Zira was ze ook daardoor naar haar vader gegaan. Ze stond ook op, en keek toe terwijl haar vader door de opening naar buiten gleed. Yu wachtte even, en volgde daarna. Ze ontmoette zijn blik. "Welke kant op?" Vanbinnen popelde ze om weer samen tijd met haar vader door te brengen, want eigenlijk had ze het enorm gemist.

Hij wachtte totdat ze naast hem stond, voordat hij verder begon te hinken. Hij probeerde steeds meer gewicht op zijn poot te zetten. Al bezorgde hem dat elke keer een steek die helemaal doortrok naar zijn schouder. “Zullen we langs de grens van Thunderclan lopen?” Hij had geen zin om Twolegs tegen te komen of irritante Kittypets. Hij wilde even helemaal alleen zijn met zijn dochter. Bij het Thunderclan territorium hadden ze de kans om een patrouille tegen het lijf te lopen, maar als ze het territorium niet in gingen zouden die hun niks doen. Dus koos hij voor die kant. “Hoe gaat het met je trainingen Yu?” Vroeg hij toen. In zijn ooghoek keek hij naar zijn dochter terwijl hij met een iets wat pijnlijke blik verder hinkelde.

“Zullen we langs de grens van Thunderclan lopen?” Ze knikte langzaam, en volgde haar hinkende vader. Ze had het eerlijk gezegd niet van hem verwacht, juist omdat hij niet zo'n goede band het met thunderclan. Maar zolang het langs de grens was, kon het geen kwaad niet? “Hoe gaat het met je trainingen Yu?” Ze keek meer naar Claw en zijn pijn dan dat ze luisterde naar zijn woorden. "Mijn trainingen? Prima, prima..." Ze zweeg even. "Claw," Begon ze toen, ze had besloten dat het veiliger was om hem bij zijn naam te noemen in plaats van pap tot dat ze weer alleen waren. "Is het niet handig om iemand met medische kennis in de clan te hebben? Niet zoals een clankat, maar qua kennis is de elite zwak." Er zaten een paar knappe koppen bij, maar een groot deel van bloodclan's sterkte was brute kracht. Het enige wat die clans goed deden was dat ze beleven leren, ze wisten dingen die zij zelf simpelweg niet zouden begrijpen, tactieken die van kat tot kat werden doorgegeven.

Hij bromde goedkeurend toen Yu zei dat het goed met haar trainingen ging. Zijn oor draaide naar haar toe toen ze zijn naam uitsprak op een manier waarop hij begreep dat er nog wat achteraan ging komen. Hij draaide zijn hele kop na haar volgende woorden. “Dat zou inderdaad handig zijn, maar ik denk niet dat iemand met die kennis zich vrijwillig bij ons aansluit en ik heb geen zin om continu op te moeten letten of die kat dan niet wegloopt.” Zei hij toen. “Daarnaast moet iedereen voor zichzelf kunnen zorgen. Als dat je niet lukt dan ben je te zwak voor de Bloodclan.” Vervolgde hij simpel. Hij was daar heel makkelijk in. Al wist hij dat hij zich daar heel anders bij zou voelen als Yu iets zou overkomen en met die gedachten trok er een frons in zijn kop. “Maar misschien heb je wel gelijk.” Mompelde hij er bijna onhoorbaar achteraan. Nee, het gesprek moest niet deze kant op gaan en hij moest niet toe gaan geven. Hij knarste even zijn tanden over elkaar terwijl zijn blik nors werd. Even werd hij stil en hinkte hij iets harder vooruit, al ging dat niet zo gemakkelijk met zijn zere poot. Plots dacht hij aan de kater die hij net had toegelaten in de Elite en in zijn ooghoek keek hij naar zijn dochter. Jemig, wat had hij opeens. Hij besloot er niet over te beginnen, het sloeg nergens op.