So many moons, so many dark memories.

Foxkit liep naar een hoek in het kamp en ging daar zitten, het was al bijna Maanhoog. Maar hij kon niet slapen. Tenminste, hij wou niet. Hij likte aan zijn poot, de smaak van bloed plakte nog in zijn smaakpapillen en de dood van zijn broertjes en zusjes zat nog vers in zijn oogklier. Hij zocht nog Summerkit, die weggelopen was na de dood van zijn familie. Foxkit moest hem vinden. De rode kater voelde weer het bloed, hij wist niet wat er aan de hand was. Soms wordt hij helemaal gek! Hij zag weer die flashback hoe hij Stormkit vermoordt had nadat het kleintje bloed kreeg door een splinter in zijn poot. Iedere keer dat Foxkit bloed zag had hij de neiging iemand te vermoorden. Foxkit keek naar de maan, hij was pas half vol.

OPEN

Dandeliontail

And none of you'll remember a single thing I said

They don't want the truth, they just want the words

Het was laat, heel erg laat en eigenlijk zou Dandelion al moeten slapen. Maar hier stond ze toch, met haar pootjes op haar nest. Met onhandige stappen liep ze toch de nursery uit, af en toe een enorme omweg nemend zodat ze niet over een staart van een Queen hoefde te klimmen of iets dergelijks, want dan zouden ze zeker wakker worden en haar weer naar bed sturen. En liet Dandelionkit nou echt geen zin hebben om te gaan slapen nog. De sneeuwwitte poes rekte zich eventjes uit en liet zichzelf de nursery uitglijden, waarna haar blik al vrij snel viel op een andere kat, wie ze nog niet gesproken had zover ze wist. "Hallo?" besloot ze te vragen, een paar pasjes dichterbij stappend.

∎ ◣ ◥

Hallo? miauwde een kitten achter hem. Foxkit draaide zijn kop naar het kleintje toe, zijn ogen glinsterden gevaarlijk, zijn poot bloedde. Rondom zijn lip was er ook bloed. Hij probeerde het te wassen maar iets zei hem naar het poesje te gaan en haar aan te vallen. Foxkit zei niks, de maan weerkaatste een rode gloed in zijn blauwe ogen. Hij liet zijn tanden zien. "Hallo, kleine meid."

Zijn oortjes wiebelde toen hij stemmen hoorden, er waren dus meerdere wakker. Gelijk liep hij erop af, en zag hoe een rode kit een poes gedag zei. Hij fronste en liep erop af om naast de witte poes te gaan staan. "Zeg, zo begroet je een dame toch niet?" Sprak hij en trok zijn wenkbrauwen op. Oh, Puddlekit... So charming.

Dandeliontail

And none of you'll remember a single thing I said

They don't want the truth, they just want the words

De andere kat, ze kon hem niet heel erg goed zien in het donker, draaide zich om naar haar en begroette haar met kleine meid. Huh, kleine meid? Eventjes boog Dandelion haar hoofdje, kijkend naar haar eigen lichaam, waarna ze weer naar de iets oudere kitten keek. "Ikke ben niet zo heel klein," piepte ze, haar oortjes iets spitsend. Nee toch? Ze was al best groot! Heel erg gegroeid ook! Maar al snel genoeg verscheen er ook een andere kitten. Eventjes keek Dandelionkit op naar de andere kitten en hield haar hoofd scheef. Dame?

∎ ◣ ◥

Foxkit schudde de rare gedachtes af "Maar natuurlijk niet, wat onbeleefd van me... Mevrouwtje en meneertje, hoe schwttig?" Hij zwiepte met zijn staart en liep naar het midden van het kamp. Iedereen sliep al, maar zo erg is het toch niet?

Hij trok zijn wenkbrauwen op, hoe oud was hij! Uit irritatie gromde hij wat, zijn ogen stonden letterlijk op 'moordstand.' Als een ander niet beter wist zou deze denken dat er gauw een eind aan Foxkits leven zou komen. Hij zuchtte en keek naar de witte poes, glimlachte even vriendelijk. "Ben je niet bang om opgegeten te worden, zo midden in de nacht?" Grinnikte hij. Wie wist nou wel niet wat er rond sloop rond deze tijd!

Foxkit zag de haat in de ogen van het katertje, Ah, your first victim, go ahead. zei een stemmetje weer. Foxkit schudde zijn kop weer, maar nu kwam hij teeds dichterbijer Puddlekit. "Ben JIJ niet bang opgegeten te worden?" dreigde hij. Zijn tanden waren ontbloot.

De rode kitten deed een beetje apart. Hij ontblootte zijn tandjes en kwam dichterbij. Dandelionkit legde haar oortjes lichtjes naar achteren en zwiepte wat nerveus met haar staart. "Ik wil niet opgegeten worden," piepte de poes wat zachtjes. Nee toch? Er zou hier toch niemand komen eten? Foxkit toch ook niet? want de kitten deed wel een beetje vreemd. Ze slikte zachtjes en dook wat ineen, wat nerveus naar de rode kitten kijkend. "Gaat het?" besloot ze te vragen.

Hij glimlachte. "Dat word je niet, ik zal je beschermen." Zei hij stoer en stak zijn borst vooruit. Hij keek wat verward toen Foxkit op hem af kwam, wat deed hij raar! Voor hij kon reageren deed de witte poes het, en Puddles kopje was ondertussen scheef gaan staan. "F-Foxkit, je doet raar."

Onderwerp: Re: So many moons, so many dark memories.