They are watching us

Voorzichtig sloop de kitten de nursery uit, zodat ze niemand zou wakker maken. Haar oogjes schoten naar de donkere hemel die bezaaid was met talloze sterren. Even bleef het poesje staan, kijkend naar Starclan. Het waren er ook zoveel, zoveel katten die het leven achter zich hadden gelaten. Snel trippelde de poes verder naar de Medicine den, waar ze overdag nog met Sparrowfeather had gezeten. Deze keer moest ze echter niet naar binnen gaan, want ze zag de kater al buiten. In stilte sloop ze wat dichter en zette zich naast de kater neer. "Is Starclan tegen je aan het praten?" vroeg ze nieuwsgierig op een duidelijke fluistertoon en liet haar blik even vluchtig naar de hemel gaan. Het puntje van haar staart zwiepte geamuseerd heen en weer en een glimlachje stond op haar snoetje. "Zou Icyrose ons kunnen zien?" Een kort moment stopte haar staartje met heen en weer wiebelen toen ze aan haar moeder dacht.

{Sparrowfeather}

Een kort moment was ze wat teleurgesteld toen hij zijn kop schudde, maar al snel had hij haar volledige aandacht weer toen hij positief antwoordde op haar tweede vraag. "Weet je, ik heb jouw moeder vroeger best goed gekend," Ze draaide zich een kwartslag om en haar oortjes stonden nu nieuwsgierig naar voren, net zoals ze daarstraks gedaan had toen hij uitleg gaf over bepaalde kruiden. "Hoe was mama?" vroeg ze dan ook direct. Zelf had ze haar moeder wel gekend, maar ze was toen amper 2 of 3 moons. Even haalde ze haar wenkbrauw op. "Hoe kende je haar?"

De kitten volgde de blik van de warrior en richtte haar grijzige oogjes op de sterren. "Jouw moeder was een sterke warrior, en een geweldige Queen," Haar ene mondhoek schoot naar boven in een glimlach toen Sparrowfeather dat zei. Whitelion zei bijna nooit iets over haar moeder. Het enige wat er bij hem uitkwam was een ijzige stilte, dus het was fijn om eens van een andere kat te horen hoe Icyrose was. "Toen ik mijn apprentice ceremonie kreeg waarvan ik van Sparrowkit naar Sparrowpaw ging, kreeg ik jouw moeder aangewezen als mijn mentor." Bij het volgende trok ze even met haar oortje en draaide ze zich weer wat zijdelings om naar de Medicine Cat. Ze wist wel vaag hoe Sparrowfeather uiteindelijk Medicine apprentice was geworden en wat de reden was, maar ze had nooit geweten dat haar moeder de kater als apprentice had. Even ging haar blik naar de kater zijn poten. Het was duidelijk zichtbaar bij hem. Al snel wendde ze haar oogjes naar haar poten. Haar evenwichtsprobleem was niet zichtbaar. Ze had het al lang weten te verbergen voor eender wie. Eén van die redenen was omdat ze haar vader niet wilde teleurstellen. Haar oogjes gingen weer naar de sterrenhemel. Ze moest maar eens snel van onderwerp gaan veranderen want straks zou ze haar mond nog voorbij praten. Ze kende zichzelf maar al te goed. "Ben je al terug nieuwe besjes en kamille gaan zoeken?" vroeg ze uiteindelijk met een onschuldig glimlachje op haar snoetje.

"Afgelopen middag heb ik wel weer wat jeneverbessen gevonden, maar voor de kamille zal ik morgen afreizen naar de twoleg place. Die groeien alleen in hun tuinen," Ze knipperde kort met haar oogjes bij wat de kater zei en wiebelde even met haar oortjes. "Is dat gevaarlijk?" vroeg ze zachtjes en keek de kater nu met een frons aan. Ze zou wel eens met hem mee willen, maar ze wist niet of ze een stap uit het kamp durfde zetten.

"Misschien wel, ja." Even schoot haar blik nog eens naar de sterrenhemel waarna ze haar oogjes weer op de kater richtte. "Laten we het erop houden dat sommige twolegs het niet zo op katten hebben. Tevens hebben sommige honden, die ook niet zo van katten houden, in hun tuinen om de wacht te houden." Kort trok ze met haar oortjes bij wat hij zei. "Maar je krijgt daar toch hulp bij? Toch?" Sparrowfeather deed die dingen toch niet helemaal alleen? "Starclan zal je sowieso bijstaan!" mauwde ze direct enthousiast. "Mijn mama staat je sowieso bij," voegde ze er vervolgens iets stiller aan toe. "Dat voel ik in m'n snorharen." snorde ze nu, de eerdere vraag die ze gesteld had was ze bijna vergeten.

Ze snorde even zachtjes toen hij positief reageerde op wat ze net allemaal gezegd had. Misschien was ergens ook iemand die haar bijstond. Iemand die aan haar kant stond en die wel eens een poot naar haar uitstak. Ze schrok op uit haar gedachten bij wat de kater vervolgens zei. "Maar, wordt jij niet gemist daarbinnen?" Haar oogjes werden iets groter bij wat hij had gezegd. Brindleleaf zou haar zeker zijn gaan zoeken als ze door ha dat ze niet in haar nest lag. "Misschien," mauwde ze twijfelend en keek even zijdelings naar achteren. Misschien was het toch slimmer om nu te gaan, voordat het kamp nog onderste boven stond omdat zij niet in haar nest lag. Lizard trok zichzelf recht en gaf de kater kort een speels kopje. "Tot morgen!" mauwde ze enthousiast ter afscheid en draaide haar kopje van hem weg om een geeuw te onderdrukken. Haar blik schoot weer naar de sterrenhemel. Zo liep ze in haar eentje naar de nursery waar ze zich in stilte in haar nestje settelde. Niemand die haar gemist had.

Lizard Out