Spaces between us {Open}

Het was nog altijd een enorme schok voor haar. De aanblik van haar steeds dikker wordende buik. Ze was nog maar net een warrior en nu kreeg ze al kittens.. Wat zouden al die andere katten wel niet van haar denken? De kater die ze had ontmoet was heel aardig geweest, maar ze wist toch zeker dat dat zich alleen in haar hoofd had afgespeeld, toch? Ze sjokte door het territorium, normaal lopen werd al moeilijk. Ergens vond ze het geweldig. Ze werd immers moeder! Ze zou het leven doorgeven, de bloedlijn van haar ouders voortzetten.. Maar toch zat er ook een enorme downside aan haar zwangerschap. Ze had bijna niemand om de vreugde mee te delen en haar kittens zouden dus ook weinig andere katten leren kennen. Ze hoopte dat na de ontmoeting met Rowanflight, ze hem weer vaker zou gaan zien. Ze miste Starlingdash ook verschrikkelijk. Ze hoopte dat ook zij meer in haar leven zou komen, ook vooral voor de kittens. Ze hebben al geen vader, geen oma.. Ze stond er helemaal alleen voor. Ergens onder een boom ging ze zitten. Ze sloeg haar staart beschermend om haar buik.
Nou hier had ze dus van gedroomd: moeder worden. Maar het plan was wel gewijzigd, in haar droomwereldje was er een vader. Haar kittens zouden medelevende ooms en tantes hebben en zelfs neefjes en nichtjes! Maar dat werd geen werkelijkheid, helaas. Ze zal er zelf iets van moeten maken.. Ze staarde sip voor zich uit.

Open voor iedereen die zich geroepen voelt binnen te vallen :'D

Rustig verliet Brightspots het kamp, ze had wat ruimte nodig. Sinds net een moon had ze twee kittens geadopteerd, maar het waren de kleinkinderen van Darkfire. Ze was bang dat zijn karakter in hun zat. De kittens konden haar dan wel niks doen, maar wel iets ergs betekenen voor de clan; net als toen. Ze wist het nog als de dag van gisteren dat Darkfire een bontje sloot van een Shadowclan kater en het zich zo uitgebreid had tot rogues en zelfs Bloodclan. Het was een totale ravage geweest. Katten waren gedood door Darkfire, er was zoveel slechts gebeurd. Zij was daar een heftige slachtoffer van geweest, de trauma's zaten nog steeds in haar kopje. Terwijl ze zo piekerend door hinkte, drong de geur van Thunderclan poes haar neusgaten binnen. Nog sterker, ze rook de geur van een zwangere poes. Enkel een Queen zelve of de medicine cat kon dit opmerken. Met een frons op haat gelaat hinkte ze naar de bron, het was Sassyrose. Een jonge warrior die nog geen moon warrior was. Dit kon je niet menen. Ze was nog een halve kitten! "Gegroet, Sassyrose," miauwde ze met een glimlach, terwijl ze haar bestudeerde. Ze had een buikje en haar staart daar beschermend omheen geslagen. Echter stond haar gezichtsuitdrukking nogal sip. "Hoe is het?" Vroeg ze daarom ook op haar gebruikelijke warme toon.

Ze hoorde ineens geritsel dichterbij komen. Pootstappen en het rook als een Thunderclan kat. Al gauw liet de poes zich zien, het was Brightspots. Brightspots had al een heel verleden achter haar rug, wist ze, een heel verleden met Darkfire. En Darkfire wordt door veel katten beschouwt als het kwaad zelve. En ze hadden ook gelijk, hij had verschrikkelijke dingen gedaan en was nooit loyaal geweest aan de clan. "Gegroet, Sassyrose," miauwde ze met een glimlach, haar in zich opnemend. "Hoe is het?" vroeg ze daarna. De warme stem van de poes liet haar mondhoeken iets meer naar boven trekken. "Oh, hey Brightspots," sprak ze, zo volwassen mogelijk. Ze moest toch iets proberen om alle roddels tegen te gaan in de clan. Haar moeder zou waarschijnlijk niet trots op haar zijn.. Ze keek de poes aan in haar ogen, alsof ze het zonder woorden wilde zeggen wat er scheelde. "Het gaat wel, ik ben.." antwoordde ze toen maar, mocht ze de boodschap niet begrepen hebben. "Ik ben zwanger." Ze sloeg haar ogen weer neer. Ze wist dat Brightspots ook kittens had, maar niet op zo'n jonge leeftijd al.

Brightspots stond er om bekend vriendelijk, behulpzaam en zorgzaam te zijn, naast haar nerveuze karakter. Het was ook niet gek dat ze zo nerveus was na wat ze allemaal had mee moeten maken. Dit was echter voorbij, dus haar positieve karaktereigenschappen kwamen steeds meer in beeld, zeker nu ze volwassen was. Ze was die hulpeloze apprentice niet meer, of die angstige, depressieve poes. Ze was nu een verminkte Queen voor het leven, maar wel nuttig voor de clan. Daarom was ze niet geheel ongelukkig, misschien vond ze dit ergens ook fijner dan het warrior leven. "Oh, hey Brightspots," sprak Sassyrose, overduidelijk zo volwassen mogelijk. Brightspots glimlachte enkel. "Het gaat wel, ik ben.." zei de lichte poes waarna ze er achteraan zei dat ze zwanger was. "Dat had ik al opgemerkt, Sassyrose," miauwde ze, waarna ze een zucht slaakte. "Weet je al hoe ver je bent?" Vroeg ze vervolgens. Brightspots kon een vermoeden hebben, maar als de poes zelve kon je dat het beste zelf aanvoelen.

De poes voor haar glimlachte alleen. Sassyrose betrad haar droomwereldje weer eens voor een paar minuten. De kater die ze had leren kennen, waarvan ze zijn naam niet meer kon herinneren, was een bruine tabby geweest met felgele ogen. Hij was goed gebouwd, niet per se erg gespierd. Ze hadden een paar dagen met elkaar opgetrokken, een vriendschap opgebouwd en blijkbaar toch iets meer. Het was de eerste keer dat ze zich echt gewaardeerd voelde door een andere kat dan iemand uit haar familie. Was dat dan echte liefde? Ze zal het waarschijnlijk nooit weten. En nu zou ze kittens van hem krijgen.. Allemaal terwijl zij dacht dat ze gewoon droomde. Nou, guessed wrong. Ze wierp een blik op haar buikje, benieuwd naar wat zich daar nu afspeelde. Ze had geen idee hoeveel kittens er in zouden zitten, sterker nog, geen idee hoe ze de kittens zou moeten opvoeden zonder vader! Zij had maar kort een moeder gehad, dus ze wist wel iets over opgevoed worden door maar één ouder, maar toch. "Dat had ik al opgemerkt, Sassyrose." De stem van Brightspots haalde haar uit haar gedachten. Een zucht volgde. "Weet je al hoe ver je bent?" vroeg ze daarna. Ze wierp nogmaals een blik op haar buikje en schudde haar kop. "Ik heb geen idee, maar lopen wordt steeds moeilijker," sprak ze toen, nog altijd een sip gezichtje.

Brightspots bekeek de jonge poes nog eens goed. Ze was nog klein en groeide waarschijnlijk nog steeds wat. Ze was ook niet veel ouder dan maar een jaar, dan maar twaalf moons. Ze had zelfs hier en daar haar zorgen of haar jonge lichaam wel sterk genoeg was om kittens te baren, gezien de poes nog steeds wel wat moest groeien. Twaalf moons op zich was al aardig jong om warrior te worden, dus moest je na gaan hoe jong het dan wel niet was om kittens te krijgen. "Ik heb geen idee, maar lopen wordt steeds moeilijker," beantwoorde Sassyrose haar vraag. Brightspots knikte. "Dan komen ze al vrij snel en adviseer ik je plaats te nemen in de nursery en gezien je leeftijd zal ik maar niet eigenwijs gaan doen," miauwde ze misschien wat streng, maar voornamelijk moederlijk en zorgzaam als een echte Queen. "Wie is de vader, als ik vragen mag?" Vroeg ze vervolgens. Brightspots was wel benieuwd van wie deze kittens afkomstig waren én wie deze domme kater was om zo'n jonge poes te dekken. De gevlekte poes dacht niet heel snel zo fel, maar ze kon dit gewoon niet goedkeuren. Dit was zowel gevaarlijk voor Sassyrose als voor de kittens die ze met zich mee droeg. Er kon zoveel fout gaan.

Ze zag de gevlekte poes knikken nadat ze vertelde dat het lopen steeds moeilijker ging. Waarschijnlijk had ze dat al gezien aan haar, of in ieder geval vermoedt. Het was dan ook niet moeilijk te zien aan haar, dacht ze. "Dan komen ze al vrij snel en adviseer ik je plaats te nemen in de nursery en gezien je leeftijd zal ik maar niet eigenwijs gaan doen," mauwde Brightspots toen, een beetje streng, maar dat was waarschijnlijk ook wel nodig. Niet dat Sassyrose geen respect had voor ouderen in de clan, maar ze had liever nog wat langer rondgelopen in het territorium. Dat zat er dus blijkbaar niet meer in. Eigenlijk schrok ze zelfs een beetje, ze had dit niet verwacht. Tuurlijk, het was niet in haar planning geweest om nu zwanger te worden maar ze had zeker niet verwacht dat een zwangerschap zo snel ging. Ze knikte een beetje beduusd. "Wie is de vader, als ik vragen mag?" vroeg Brightspots nog aan haar. Ja, wie was dat nou eigenlijk? "Ik .. Ik weet niet wie de vader is .." stotterde ze wat ongemakkelijk. "Ik .. Ik weet pas net dat ik zwanger ben en .. en ik weet niet hoe .." Ze keek naar de grond. Ze was beschaamd, want normaal zou je daar toch wel bij zijn met je gedachten? En was je ook blij om zwanger te zijn en kende je de vader. Maar dat was niet het geval.

Brightspots verwachtte dat de kittens ongeveer met een moon zouden komen en dat betekende dat de jonge Queen rust moest nemen en er voor moest zorgen dat haar kittens niets overkwam in haar buik. Ongeveer elke Queen ging een moon voor dat de kittens kwamen plaats nemen in de nursery en een jonge Queen als Sassyrose moest dat dus ook zeker doen. Brightspots vroeg naar de vader, maar kreeg daar niet een gewenste antwoord op. Ze wist het niet en dat schokte Brightspots zeker. "Je weet het niet of je wilt het niet vertellen?" Hierna stotterde Sassyrose was, waarin ze zei dat ze pas net wist dat ze zwanger was en dat ze niet wist hoe het kwam, ook al maakte de jonge Queen haar zin niet af. "Natuurlijk weet je wel hóé het komt dat je zwanger bent, daar is maar één bepaalde daad voor nodig, Sassyrose," miauwde ze. Het maakte Brightspots wat pissig dat dit zo gegaan was. "Ben je er blij mee?" Wou ze vervolgens weten, dat was het belangrijkste. Een Queen moest blij zijn met haar kittens en van ze houden, anders kreeg je gevalletjes als Darkfire.

Ze zag dat het de Queen schokte. "Je weet het niet of je wilt het niet vertellen?" vroeg ze toen, nog altijd op een strenge toon. Ergens vond ze het wel fijn, alsof ze even haar moeder terug had die haar op haar plaats zette. Ze keek nogal beschaamd nadat ze haar laatste woorden uitsprak, of nou ja, uit stotterde. "Natuurlijk weet je wel hóé het komt dat je zwanger bent, daar is maar één bepaalde daad voor nodig, Sassyrose," miauwde Brightspots. "Ben je er blij mee?" vroeg ze toen. Daarover moest ze wel even nadenken. Ze was er heel blij mee, aan de ene kant. Maar aan de andere kant had ze toch liever even willen wachten. Het was nou eenmaal gebeurd en ze zou maar weinig steun krijgen, dat mocht duidelijk zijn. Het was echt een chaos in haar hoofd, maar ze wist niet of dat kwam door de zwangerschap of dat het gewoon een chaos was. Waarschijnlijk had de zwangerschap er wel mee te maken, aangezien ze eerst een enorme rust had daarboven. "Ik ben er blij mee," sprak ze toen uit, met een glimlach. "Toch had ik liever gehad dat ze een vader zouden hebben." Dat was de waarheid. De kittens zouden geen vader hebben, helaas. Ze zou het allemaal alleen moeten doen, de vader en moeder tegelijk zijn. Maar ze wist dat ze het kon, ze zou er alles aan doen om haar kittens alles te geven dat hun hartje begeerde. "Ik zal er alles aan doen om ze het beste leven te geven," zei ze daarna nog.