It's a new world

Haar ooglidjes zaten nog strak op elkaar gedrukt, ze openen kon ze niet. Wel was ze begonnen met horen en kruipen. Ze vond het geweldig. Ze had anderen al gehoord over bomen, gras en vlinders. Ze dacht er veel over na en vond het geweldig. Ze kon niet wachten tot ze het allemaal zelf kon zien. Maar dan had ze nog andere dingen gehoord; het donkere bos, de naalden en het moeras. Het klonk allemaal heel spannend. Zachtjes piepte ze tevreden terwijl ze in haar moeders nest lach te dromen, al was ze wel wakker.

OOC: Open.

De poes lag netjes opgerold in een bolletje, haar vacht compleet gladgestreken door haar moeder. Bitterkit had wel door dat ze het fijn vond om er netjes uit te zien. Ze hield ervan wanneer haar moeder haar schoon likte, haar vacht zou er namelijk weer piekfijn uitzien. Wanneer iemand dit weer verpestte, kon ze behoorlijk verbitterd worden. Ze was dan misschien ook wel een beetje hooghartig. Plotseling hoorde ze een zacht piepje van naast haar komen. Haar oogjes openden zich langzaam, en ze keek neer op haar jongere zusje, Nightkit. Haar zusje had haar zojuist wakker gemaakt. Met een frons op haar gezicht keek Bitter naar het zwarte katje. Met haar poot gaf ze haar zusje een duw. "Ssst!" siste ze naar haar zusje, alvorens ze haar ogen weer dicht deed.

Ze fantaseerde allemaal gekleurde muizen, blauwe, groene, roze, witte, regenboog muizen. Al had ze natuurlijk nog geen voorstelling van de kleuren, maar voor wat ze kon dagdromen zag er leuk uit. Ze zou vanzelf wel zien of het klopte. Zodra ze haar oogjes had geopend zou ze de kleurtjes vanzelf wel leren kennen. Nu nog niet, nu waren haar oogjes nog dicht. Vermakelijk maakte ze zachte piep geluidjes. "Ssst!" Hoorde ze toen. Nightkit trok met haar oortjes en negeerde het. Ze kon nog niet kijken, ze kon wel horen en kruipen, maar zien van wie het afkomstig was kon ze nog niet. Ze had haar oogjes namelijk nog niet geopend. Ze was nog maar net op deze aardbol. Opnieuw piepte ze vermakelijk toen de wezentjes die ze 'muis' noemde in haar dagdroom zag rond krioelen. Ze had geluisterd naar de beschrijvingen die ze had gekregen en gebruikte deze voor haar dagdroom.

Bitterkit fronste toen Nightkit alleen met haar oortjes trok. Ze had wel meer verwacht qua reactie dan dat. Bitterkit snoof even, en draaide zich van haar zusje af, tegen de warme buik van haar moeder. Snowynight, heette ze. En Snowynight had haar Bitterkit genoemd. Waarom wist ze eigenlijk nog niet precies, maar ze wist ook niet waarom haar moeder Snowynight heette. Dat was iets dat ze later zou begrijpen. Heel veel dingen zouden later komen, had Bitter gehoord. Later zou ze alles begrijpen, als ze uit moest gaan van wat haar verteld werd. Ze draaide zich weer om, ze kon de slaap niet vatten. Het enige wat ze deed was slapen. Voorzichtig legde ze een pootje op het kopje van haar kleine zusje. "Night," zei ze, ze liet de naam voor het eerst van haar tong rollen. Het voelde wel apart.

Alle gekleurde wezentjes trippelden over haar lichaampje, in haar dagdroom. Ze vond het leuk en giechelde zacht. Ze spartelde zachtjes met haar achterpootjes. Het was overduidelijk dat ze niet in het hier en nu was met haar gedachten. Dit kwam pas toen ze een pootje op haar kopje voelde. "Night," hoorde ze een poezen stemmetje zeggen. Was dit het stemmetje van Bitterkit? Of van Greykit? Of van Reedkit? Ze kon het nog niet goed plaatsen. "Wie da..?" vroeg ze daarom ook met haar zachte kitten stemmetje. Ze kon nog niet zien, dus moest ze het met woordjes, geluidjes, geurtjes en voelen doen.

Bitterkit keek even roerloos naar haar zusje die nog even raar lag te giechelen. Soms vroeg ze zich af of Nightkit wel volkomen normaal was. Ze leek een beetje gek, en soms irriteerde het Bitter. Uit het niets kwamen die gekke geluidjes, en Bitter vond het maar vervelend omdat ze niet wist wat er nou zo grappig of leuk was. "Wie da..?" vroeg haar zusje toen. Bitter duwde met haar grijze pootje tegen de kop van Nightkit aan. Ze was niet zo heel slim, of wel? "Het is Bitter, sukkel," snauwde ze terug. Ze begreep Nightkit niet zo goed, en dat irriteerde haar.

Ineens voelde Nightkit een poot tegen haar kop en dat deed pijn. Ze trok haar kopje weg en keek met een zielige uitdrukking op haar gezicht naar de gene die dat had gedaan. "Het is Bitter, sukkel," snauwde Bitterkit, blijkbaar. Maar dat haar zus zo snauwde kwetste haar. "Sowwy, Biwwerkit!" Klaagde ze zielig terwijl ze tegen de witte vacht van haar moeder aan kroop. "Niet zo gemeen..." Vervolgde ze zacht terwijl ze met naar achter gevouwen oortjes naar Bitterkit 'keek', maar dan waren haar oogjes nog gesloten.

Bitter stak even haar tong uit bij het zien van Nightkit's sneue gezichtsexpressie. Kon ze nou echt zo weinig hebben? Ze bood haar excuses aan, ook al kwamen de woorden allemaal misvormd haar bek uit, en ze kroop nog dichter tegen hun moeder aan. Was dit nou een Shadowclankat? "Niet zo gemeen," vervolgde haar zusje zachtjes, en Bitterkit rolde haar ogen. Ze moest eens weten hoeveel gemene katten er konden zijn. Ze had wat verhalen over de andere Clans gehoord, maar dat waren vijanden. Die zouden ook niet aardig zijn tegen Nightkit, dus het was aan Bitter om haar hierop voor te bereiden. "Je moet sterk zijn, Night," fluisterde Bitter haar zusje toe.

Haar zus leek al zoveel ouder in verhouding met Nightkit. Dit was puur omdat Nightkit haar ogen nog niet geopend had en ze dus ook nog minder gedaan had, behalve rond kruipen, tegen dingen aanbotsen, daarvan schrikken en slapen. Ze had wel wat contact gehad, maar niet veel, als of je ogen dichthouden je automatisch vermoeider maakte. Als ze dan in de rust was, fantaseerde ze over haar kleuren creaties, oftewel de kleuren muizen. Nu zat ze echter strak tegen haar moeder aangekropen, want haar zus Bitterkit was niet aardig tegen haar en dat maakte haar bang en verdrietig. "Je moet sterk zijn, Night," fluisterde Bitterkit haar toe. "W-waalom?" Vroeg ze toen terug, zachtjes met bevende stem.

In ieder aspect voelde Bitter zich ouder dan haar siblings. Ze was sterker dan Greykit, maar hij was dan ook zwak vanwege zijn botten. Ze vond zichzelf slimmer dan Nightkit, maar Night was dan ook jonger en haar oogjes waren nog dicht, waardoor ze minder gezien en gedaan had. Ze was maar twee weken oud, maar voelde zich nu al verantwoordelijk voor haar siblings. Nightkit moest naar haar weten pittiger worden, emotioneel sterker. Ze moest voor zichzelf opkomen. Greykit moest sterker worden, beter met pijn om kunnen gaan. Er waren zoveel lessen om te leren, en het leek of het allemaal op haar aan zou komen. Nightkit vroeg waarom, en Bitter zuchtte. "Je gaat niet altijd bij mama in het nest liggen," vertelde Bitter haar zusje. "Straks moet je naar buiten. En buiten is het gevaarlijk." Het was niet zozeer dat ze haar zusje bang wilde maken, maar ze wilde haar voorbereiden. Voorbereiden op de gruwelen buiten het warme, veilige nest. Ze had gehoord over dassen die katten open haalden alsof het niets was. En die liepen hier nog steeds rond.

Nightkit vond haar zusje vreemd worden. Ze deed zo raar, ze deed zelfs wat bot en gemeen, vond Nightkit, dat maakte haar bang en verdrietig. Ze kon niets zien en dat gaf haar waarschijnlijk een weerloos gevoel. "Je gaat niet altijd bij mama in het nest liggen," vertelde Bitterkit. "Straks moet je naar buiten. En buiten is het gevaarlijk," ging Bitterkit verder. Nightkit liet de woorden bezinken en schudde vervolgens met haar blinde kopje. "N-nee! Ikke mama sjapen ikke genoef wijd!" Piepte Nightkit terwijl ze zich dieper verstopte in de vacht van haar moeder.

Bitter legde haar kopje op haar voorpootjes en keek vanuit haar ooghoeken naar haar zwart gekleurde zusje. Ze bleef maar protesteren, en Bitter zuchtte nogmaals. Zou ze ooit klaar zijn voor het leven van een warrior? Of überhaupt dat van een apprentice? Ze was zo bang voor alles, en verstopte zich meteen tussen de lange, witte haren van hun moeder. Bitter kroop dichter naar haar zusje toe. Hoe zou ze haar dapperder moeten maken? Hoe kon ze haar angst wegnemen? Haar amberkleurige ogen keken diep in de groene van Night, en ze maakte een belofte. "Dan bescherm ik je wel, tot je het zelf ook kunt," beloofde Bitter toen aan haar kleine zusje. Een belofte die ze nog lang vol ging houden.

Zoals Bitterkit nu deed, vond Nightkit haar niet aardig. Ze was zo... raar? Ze deed net als alle andere volwassen katten en haar zus was niet volwassen. Toen Bitterkit dichterbij kwam, wou Nightkit eigenlijk nog dieper in de witte vacht van haar moeder verstoppen, maar dat kon niet, dus bleef ze waar ze was. "Dan bescherm ik je wel, tot je het zelf ook kunt," miauwde Bitterkit. "O-oké," stotter Nightkit, waarna ze geeuwde en haar kopje op haar pootjes legde en haar pluizige staartje om haar lichaam heen sloeg. "Da's wief," mompelde ze moe. Langzaam begon de jonge kitten wat weg te tuimelen.