Come with me my sonᴥ

Hij keek zijn moeder bedenkelijk aan, zij wist ook niet waar hij zijn aparte vachtkleur vandaan had. En als zijn moeder iets niet wist, wie zou het dan wel weten? Straks was hij niet eens echt haar zoon, wie kon het weten? Hij leek niet eens een klein beetje op haar. Al had hij weer wel wat weg van Mousekit... Ingewikkeld, dat genetische gedoe. Zijn dag was wel weer gemaakt toen zijn moeder zei dat het hem goed stond. Het katertje kreeg zo langzamerhand een redelijk ego met zich mee. Zijn moeder waarschuwde hem vervolgens voor het water, en hij had het eigenlijk nooit gezien als iets gevaarlijks. Hij knikte afwezig naar zijn moeder. Ja, ja, hij zou wel oppassen. Hij draaide zich weer om naar het meer, hopend dat hij het nog vaak zou mogen zien. Hij wilde zichzelf nog één keer bekijken in de reflectieve oppervlakte, en liet zijn kopje naar beneden zakken. Een luid gekwaak van een kikker naast hem deed hem echter opspringen. Hij schrok zich dood, en door de beweging verloor de kater zijn balans en viel in het water. Wild trappelde hij om zich heen, maar hij leek weg te zinken. Hij wist echter niet dat het water aan de rand van het meer nog geen kattenlengte diep was.   

Quiet merkte al snel dat hij zichzelf simpelweg kon laten zinken, en zich vervolgens weer kon afzetten tegen de ondiepe bodem van het rivier om zichzelf omhoog te duwen. Het duurde echter ook niet lang voordat hij bij zijn nekvel gegrepen werd en uit het water werd geslingerd. Hij was wel een beetje geschrokken, maar alles gebeurde zo snel dat het nog niet echt te zien was aan zijn houding. Voor Brindleleaf stond nu een klein hoopje nat wit, rood en zwart haar. Hij proestte een aantal keer om het water uit zijn longen te duwen. Dat had raar aangevoeld. Nou had hij toch een keer gezwommen, nou ja, soort van. Hij was echter niet echt dol op hoe zompig zijn vacht op dit moment was. Hij keek even naar zijn pootjes, die er behoorlijk raar uitzagen op dit moment. Beklad met nat haar, leken het niet meer dan twee dunne stokjes. Hij schrok door het luide gesnauw van zijn moeder, die hem haastig begon te likken. Ze klonk boos, maar waarschijnlijk meer omdat ze zo erg geschrokken was. Quiet dook even in elkaar, maar begreep haar wel. "Sorry, mam," zei hij zachtjes. Hij wilde haar niet bang maken, hij was gewoon iets te nieuwsgierig.   

Hij was een beetje in de war toen zijn moeder haar excuses aanbood, hij had nou eenmaal iets fout gedaan, daar hoefde zij geen 'sorry' voor te zeggen, toch? Ze had misschien wat nors gereageerd, maar hij had het wel begrepen. Hij was zelf dan ook behoorlijk geschrokken, maar geen seconde had hij gedacht het niet te gaan overleven. Zijn moeder waarschijnlijk wel. Het katertje knikte in stilte, en liet zijn moeder hem rustig schoonlikken. Het zou echter nog wel even duren voor hij volledig droog was, en het leek hem nu al niks om rond te lopen met deze zompige vacht. Hij voelde zich tien keer zo zwaar als normaal, en hij begon het een beetje koud te krijgen. Zijn moeder wenkte hem om terug te gaan naar het kamp, en deze keer was hij het wel met haar eens. Het geurenspel wilde hij nog wel graag spelen! Enthousiast liep hij een eindje vooruit op zijn moeder, alvast richting het kamp. De weg had hij gelukkig wel correct herinnerd, en de jonge kater liep de juiste kant uit. IJverig stak hij zijn neusje in de lucht, en hij stelde zichzelf zo open aan een volledig nieuw spectrum van geuren. De meest overheersende was echter die van hemzelf, natte kat rook nou eenmaal niet bepaald lekker.  

Het katertje werd weer gebombardeerd door onbekende geuren van allerlei dieren, planten en omgevingsfactoren. Hij probeerde zijn eigen geur en die van zijn moeder te negeren, maar toch waren die het meest overheersend. Het was moeilijk voor hem om zich op een andere geur te concentreren, en al helemaal om die te identificeren. Deze keer wist hij wel een geur op te pikken, iets van een dier dat leefde, maar wat voor dier wist hij ook niet. Vragend hield hij zijn neusje in de lucht, maar meer informatie kon hij niet verzamelen. Ineens hoorde ze een luide 'stop' van zijn moeder, en hij durfde zich haast niet te bewegen. Was er een das? Stond er iets achter hem? Zijn hartje begon te bonken, maar zijn moeder zei dat hij stil moest zijn en moest kijken. Hij volgde de blik van zijn moeder naar een boom, en even begreep hij niet wat ze nou bedoelde. Toen zag hij enkele kleine diertjes tussen de bladeren verscholen. Quiet wist niet wat het waren. Het leken op ratten, maar dan hadden ze grote stekels op hun rug. Het leken op de stekels in de bossen die het kamp omringden, om hen te beschermen van buitenstaanders die binnen wilden dringen. Hij bracht zachtjes een 'wow' uit, en keek naar zijn moeder. "Wat zijn dat, mama?" vroeg hij nieuwsgierig. Ze zagen er zo cool uit!

'Egeltjes' noemde zijn moeder het. Met die grote stekels op hun rug, leken ze behoorlijk gevaarlijk. Maar Quiet zag de kleine, zwarte kraaloogjes van de jonge diertjes en al met al kon hij ze niet bepaald eng noemen. Toch waren ze wel heel stoer, en Quiet bleef er nog even in stilte naar kijken. Hij luisterde aandachtig toen zijn moeder het nut van de stekels uitlegde, en het leek hem uiterst nuttig om ze te hebben. Waarom hadden katten die niet? Zo konden ze zich veel beter beschermen tegen honden, en tja, andere katten. Nou wist hij tenminste dat hij nooit een egel aan zou vallen. Quiet bleef nog even rustig kijken tot de familie van egels rustig de bosjes in verdween en daarmee ook uit het zich. De geur van de diertjes probeerde hij in zijn geheugen op te slaan. Hij draaide zich weer naar zijn moeder toe. Hij was dan avontuurlijk, hij was nog steeds maar een kitten. Een grote geeuw forceerde zich op zijn gelaat, en het katertje knipperde lui met zijn ogen. Het was niet echt makkelijk om zijn vermoeidheid nu te verbergen, maar hij wilde zo graag blijven. Alleen deden zijn pootjes nu al pijn van het lopen.  

Blijkbaar had zijn moeder wel weer in de gaten dat hij stond te shaken op zijn korte pootjes, want na een lik over zijn kop voelde hij dat hij in zijn nekvel werd gegrepen. Terwijl zijn moeder hem in stilte naar het kamp bracht, vocht het kleine katertje tegen de slaap die hem bijna versloeg. Zijn ogen vielen bijna dicht, maar zolang hij nog buiten het kamp kon zijn, wilde hij alles kunnen zien wat er te zien viel. Tegen beter weten in hield hij dus koppig zijn ogen open, en keek gulzig om zich heen. Het duurde echter niet lang voor ze bij de Nursery arriveerden, en ergens deed de bekende geur hem wel weer goed. Hij rolde zich lekker op in de warmte van het nest en voelde al snel de aanwezigheid van zijn moeder. Hij drukte zich stevig tegen haar aan. "Ga maar lekker slapen," fluisterde ze en Quiet glimlachte naar haar. Voordat de slaap zijn tol eiste, zei hij nog één ding tegen zijn moeder. "Ik hou van je, mam."