∆{Clanevent TC x BC}∆ Things will never be the same again my friends

x
Clanevent ThunderClan x BloodClan

Ooh hij was geduldig, hij was altijd al geduldig geweest. Er lag een rustige en kille blik in zijn groengele ogen, maar je kon zien dat er iets in sluimerde. Hij wist dat het bijna tijd was, bijna werd zijn geduld beloond. Overhaaste beslissingen gingen mis dat had hij in het verleden meerdere malen gemerkt, maar hij was nou ouder en wijzer. Daarnaast had hij de verantwoordelijkheid over de Elite en overhaast was hij al lang niet meer, dan had hij nooit leider kunnen worden. Hij was gehaaid en zeer gevaarlijk, de gitzwarte kater was er eentje om rekening mee te houden. Hij hield de leider van de ThunderClan al een hele tijd in de gaten en het was hem nog steeds gelukt om dat onopgemerkt te doen, maar nou was het tijd om Silverstar uit zijn nest te lokken. Het idee vormde zich al een hele tijd in zijn kop en het was niet moeilijk om zichzelf daar toe aan te zetten, als hij ergens een pest hekel aan had dan waren het ThunderClanners. Eindelijk kon hij het de katten betaald zetten die zijn moeder vermoord hadden en dat zou hij met flair gaan doen. Hij zou er wel voor zorgen dat niemand het zou vergeten want het werd tijd om hun gebied in te pikken. Maar ook nu moest hij geduldig zijn, eerst moest hij Silverstar te pakken krijgen. Er zou chaos uitbreken als hun leider verdwenen was en die choas hadden zij nodig. In de schaduw onder een boom bleef hij uit het heldere licht van de maan terwijl hij het kamp van de ThunderClan in de gaten hield. Zijn vacht rook niet meer naar kat, maar naar aarde en gras zodat hij niet geroken zou worden. Zo bekeek hij al meerdere avonden het kamp en hij wist haarfijn wanneer wie wat ging doen. Clans waren zo heerlijk voorspelbaar, zo doorzichtig en daar ging hij gebruik van maken. Zo wist hij ook dat het nu het moment was om te doen wat hij uitgedacht had. Er zouden geen katten meer langs de den van Silverstar lopen, enkel de kater zelf. Het was tijd om hem het bos in te lokken en hem bij zijn nekvel te grijpen, maar eerst moest hij Zira ophalen. Hij stond op en bewoog geruisloos het territorium van de ThunderClan uit naar het kamp van de BloodClan.

Hij sjouwde direct naar de schuur van Zira en stapte met grote passen naar haar nest. “Meekomen het is tijd.” Hij ging er van uit dat Zira wel wist waar hij het over had en zo niet dan zou ze daar snel genoeg achter komen. Hij ging ook niet afwachten totdat ze achter hem aan zou komen, maar liep meteen het kamp weer uit.  “En rol eerst even in de modder.” Riep hij nog net achterom terwijl de bomen hem weer omsloten. Hij liep precies dezelfde weg terug, maar dit keer wachtte hij niet op de plek waar hij eerst gezeten had maar kriskraste hij stilletjes tussen de bosjes door naar de den van de ThunderClan leider. Er ontstond een brede grijns om zijn lippen terwijl hij één van zijn hondentanden van zijn halsband trok en pal voor de den van Silverstar neerlegde. Hij ging er vanuit dat de kater zelf het initiatief nam om hen te gaan zoeken. Hij had de patrouille weg zien gaan en hij wist dat het veel tijd zou kosten om wat warriors te verzamelen die lagen te slapen, dus hij hoopte dat Silverstar in zijn eentje achter hen aan zou komen. Elk plan had zijn risico’s en zwakke punten, maar het zou ook in één keer goed kunnen gaan. Hij ging er van uit dat het in één keer goed zou gaan. Hij ging expres op een takje staan, waardoor het geluid de den van de ThunderClan leider in galmde. Daarna draaide hij zich om en verdween weer in de bosjes.

Er lag nog steeds een grijns om zijn lippen terwijl zijn blik die van Zira zocht. “Ooh heerlijk dit. Ik kan hier zo blij van worden, heb jij dat ook?” Zijn groengele ogen begonnen geamuseerd te fonkelen terwijl hij rustig afwachtte wat er ging gebeuren. Zira kende het territorium en hij inmiddels ook, dus het kon niet mis gaan. Nee, het was veel te perfect. Ze zouden voor opschudding gaan zorgen dat werd nodig weer eens tijd.

[Eerst alleen Silverstar, Claw & Zira. Het wordt gemeld als het topic open gaat voor anderen!]

Gespannen zat Zira en haar barn te wachten. Het was weer zover; Claw was weer uit het kamp geglipt en had kort haar de leiding gegeven. Waar haar leider naar toe ging wist ze wel, de ThunderClan. Dit was de clan waar ze hun slag zouden slaan, de clan die ze gingen aanvallen en overnemen. Geen één was het gebeurd dat ze mee geroepen werd door Claw om te helpen, maar vanavond ging hij kijken of ze hun plan uit konden voeren. Toen ze zijn pootstappen hoorde - die herkende ze namelijk wel - schoot ze overeind. “Meekomen het is tijd.” Een grijns verscheen op haar gezicht en ze trippelde achter hem aan. Je kon haar nagels over de barn heen horen schrapen bij iedere stap die ze zetten en haar hondentanden maakten een rammelend geluid. Al met al een erg angstaanjagend geluid: het geluid van de 'BloodClan' of ook wel de Elite. “En rol eerst even in de modder.” Haar grijns was meteen van haar gezicht af. Geïrriteerd keek de commander naar Claw, maar zuchtte toen en liet zichzelf een paar keer over de grond rollen. Ze trok haar neus op toen ze aan haar eigen vacht rook, maar schudde dit van zich af. Ze moest wel even stinken zodat haar Elitegeur niet opviel.
Claw was al een eindje verderop maar Zira kende dit gebied op haar duimpje. Ze had hem dus zó gevonden en trippelde naast hem. Aan zijn zwarte vacht kon ze niet zien of hij ook in de modder gerold had. Als hij dit niet gedaan had dan zou ze boos worden op hem - dat wil zeggen, zodra hun plan gelukt was. En het zou lukken, want wat kon er mis gaan met zo'n geweldig plan?
De tabby kattin keek toe hoe Claw één van zijn tanden van zijn halsband losrukte. Vragend keek ze hem aan maar zei er niks over. Ze moesten nu muisstil zijn; anders zouden ze ontdekt worden vóórdat dit de bedoeling was. Toen de leider van de Elite op een takje stond, snelde Zira de bosjes in. Dit hadden ze afgesproken. Silverstar, de ThunderClan leider, zou naar buiten komen en dan zouden ze hem pakken. Ze zouden hem kidnappen, en vervolgens martelen. Misschien wel doden. Maar ze zouden ervoor zorgen dat de ThunderClan van hen werd. Er verscheen een hongerige blik naar macht in haar ogen. Ze grijnsde - hierdoor leek ze wel psychisch gestoord, maar was ze dat ook niet? - maar werd uit haar gedachtes gehaald door Claw. “Ooh heerlijk dit. Ik kan hier zo blij van worden, heb jij dat ook?” Haar bloedrode ogen keken in zijn groene, waarna ze over haar lippen likte. "Hm-hm." Antwoordde ze en knikte, waarbij haar ogen ietjes verwijdden. Ze had een geluid gehoord. "Stil nu," miauwde ze zachtjes en keek gespannen door de bosjes heen, op zoek naar een witte vacht van de ThunderClan leider.

De nacht was koel en helder, met enkel het geluid van de krekels de hun melodieuze lied zongen. Bijna elke kat lag al heerlijk te slapen in zijn nest, zich niet bewust van de indringers in het woud. Zoals altijd had Silverstar de beschutting van een boom verkozen boven een muffe den. Hij lag languit op de ruwe stam van een grote tak. Met zijn gescheurde oor luisterde hij naar de rustgevende stilte, zijn lange staart zachtjes zwaaiend in het niets.

Toen plots het onverwachte geluid van een krakende tak klonk, keek de kater met een ruk op. Zijn bleekgroene ogen draaiden snel naar zijn den, en hij kon nog net zien hoe een schaduw terug in het struikgewas schoot. Een vos?! Silverstar stond meteen op alert. In het schijnsel van het maanlicht fonkelde iets wits op de grond en hij sprong soepel naar de grond, om te zien wat de indringer had achtergelaten. Toen hij bij zijn den aankwam rezen zijn pelsharen omhoog. De hondentand was bewust op de grond gelegd. Elke clankat wist wat dat te betekenen had. Bloodclan.

De boodschap was stil, maar duidelijk. Silverstar wist dat het een val was, maar voelde geen angst voor de dreiging. Als Bloodclan dacht dat hij zich liet intimideren door een hondentand, dan hadden ze het goed mis. Hij pakte het ding tussen zijn kaken en sloop toen het kamp uit, zijn blik bijna net zo fel als zijn zilvere vacht die glinsterde onder het sterrenlicht. De stank van Bloodclan was moeilijk te missen en ontwaakte een diepe grom in zijn borstkas. Toen de geur sterker werd, verschool Silverstar zich tussen de struiken en tuurde hij met vernauwde ogen door het gebladerte om een blik op de katten te werpen. Ze hadden zich als schaduwen in het gebied verscholen, maar omdat het er maar twee waren gaf dat Silverstar niet meteen reden alarm te slaan. Hij wilde eerst zien of hij kon peilen wat ze hier te zoeken hadden. Het was roekeloos om zich meteen in het gevecht te storten, ook al tintelde zijn poten om de katten voorgoed uit het territorium te verjagen.

Silverstar was zo gefocust op de twee katten in de verte, dat hij niet had gehoord dat iemand hem gevolgd was. Pas toen hij de jonge stemde hoorde, keek hij verrast op, zijn ogen groot van herkenning. "Rune," siste hij geschrokken. "Wat doe je hier?" Silverstar wierp snel weer een blik naar achter, om te zien of de indringers hen gehoord hadden. Toen hij merkte dat de tabby poes met gespitste oren hun kant op keek, vloekte hij even binnensmonds. Shit. "Ga terug naar het kamp, nu," fluisterde hij streng naar zijn zoontje, op een toon die geen tegenspraak dulde. "En zorg dat ze je niet zien!" De kater dacht snel na. Hij moest zien te voorkomen dat ze hier naartoe kwamen. Het was plotseling niet zijn doel meer om de indringers te observeren, maar om ze zo snel mogelijk ver van Rune vandaan te krijgen. Silverstar pakte de tand weer tussen zijn kaken en liet zijn bleekgroene ogen nog even waarschuwend op zijn zoontje vallen, waarna hij weer geruisloos de struiken uit gleed. Zijn klauwen haakte zich in de stam van een boom en hij klom soepel omhoog. Zoals alleen een kat uit Skyclan dat kon, snelde hij tussen de takken door als een windzucht. Hij stopte toen hij in een boom vlak bij de indringers stond, ver weg van Runepaw en klaar om zich op hen te storten mocht dit nodig zijn. De kater zette zich op één van grote takken en liet de tand uit zijn bek vallen, waardoor deze met een plofje in het zand achter ze viel. "Zijn we iets verloren?" vroeg hij honend over de stilte van de nacht. Hij verwachtte dat hij hiermee zeker hun aandacht zou trekken. Ze hadden ten slotte duidelijk gemaakt dat ze de leider van Thunderclan wilde hebben. Zijn staart zwiepte dreigend en vanuit de boom wierp hij een felle blik op de twee Bloodclan katten, om een verklaring af te dwingen.

Gespannen zwiepte haar staart heen en weer, ook al gebeurde dit zonder geluid. Haar hart klopte in haar keel. Eindelijk was het zo ver, hun plan was in beweging gezet en ze zou haar wraak krijgen. Ze volgde Claw's blik en zag wat hij ook gezien had. Een flits van wit met zwart, wat ervoor zorgde dat ze allebei hun spieren aanspanden. Zira vernauwde haar bloedrode ogen terwijl ze opgewonden door de bomen heen staarde. Ze hoorde twee zachte, gedempte stemmen, maar kon niet verstaan wat er gezegd werd. Wat ze wel hoorde was dat er één een stuk jonger klonk dan de ander. Dus het was Silverstar met nog een jonger iemand, een apprentice of kitten. Nu schatte Zira de leider van de ThunderClan niet zo laag in om een kitten op te offeren aan de Elite, dus gokte ze maar dat het een apprentice was. Ze had zich zo op de stemmen geconcentreerd, dat ze verstrakte toen de hondentand naast hen op de grond viel. "Zijn we iets verloren?" Klonk de treiterende stem van wat Zira vermoedde Silverstar. “Nee, we waren naar iets opzoek of beter gezegd naar iemand. Laat diegene nou net boven ons in een boom hangen.” Beantwoordde Claw en Zira spinde zachtjes. Alles ging volgens plan. “Met wie praatte je net?” Hierbij grinnikte Zira zachtjes, waarbij ze haar vermoedens uitsprak. "Een apprentice, niet?" Miauwde ze zachtjes naar boven, zodat Silverstar haar kon horen maar de ander die bij hem geweest was niet - tenzij die zich nog heel dichtbij bevond. “Kom naar beneden Silverstar.” Er ging een kleine rilling door het lichaam van Zira door zijn toon, maar niet door angst. Meer door respect; misschien zelfs door dat kleine beetje van wat er aan liefde voor hem was overgebleven. Maar dat laatste schudde ze van zich af; vond ze Jinx niet leuk? Afijn, het was nu niet de tijd om over liefde na te denken. "We zullen je niks doen," miauwde Zira op een zoete manier die heel duidelijk maakte dat dit niet waar was.

Silverstar vernauwde zijn ogen toen de kat die de leiding leek te hebben een grijns op zijn zwarte gelaat liet verschijnen. Hij maakte de opmerking dat ze precies hadden gevonden waar ze naar op zoek waren. De leider was niet onder de indruk van de dreiging. Hij voelde geen angst, het was enkel de stank van Bloodclan die zijn pelsharen omhoog deden rijzen. Maar, toen ze begonnen over Rune, veranderde die zorgeloze houding toch wel lichtjes, en was hij even bang dat ze door hadden waar Rune zat. Hij deed zijn best om zijn bleekgroene ogen niet naar de struik te laten schieten en schoot een klein schietgebedje naar Starclan dat hij de benen had genomen. Om de act op te houden, liet Silverstar niets merken en trok hij een uitdagende grijns over zijn gezicht. "Je denkt toch niet dat ik alleen gekomen ben?" reageerde hij dreigend, alsof hij een hele patrouille had laten komen en de twee omsingeld waren in hun midden. Het was allemaal bluf, natuurlijk, maar de overtuiging miste niet in zijn stem. Hij deed er alles aan om de aandacht van Rune af te leiden. De kater stapte wat verder naar voren en keek neerbuigend op ze neer. "Jullie krijgen één waarschuwing. Verdwijn, of ik geef het signaal dat ze mogen aanvallen. En denk maar niet dat ik zachtjes ga doen omdat jullie in de minderheid zijn." Hij wachtte zwijgend af of ze het zouden geloven, terwijl hij zijn spieren aanspande om ieder moment naar beneden te springen.

"Je denkt toch niet dat ik alleen gekomen ben?" klonk het vanaf de oh zo wijze ThunderClan leider. Zira schudde enkel haar kop. Er was hier helemaal niemand en ze wisten het alledrie. “Ik denk inderdaad dat jij zo dom bent om alleen te komen en anders kunnen wij ons prima verweren hoor Silverstar.” een grijns werd van Zira naar Claw gestuurd. Ze snoof als effect nog even de lucht en schudde toen zachtjes haar kop. Er was echt niemand anders. “En kom verdorie uit die boom anders grijp ik dat jonge ding die zich in de bosjes heeft verstopt.” een grijns kwam op de commanders snuit. "Jullie krijgen één waarschuwing. Verdwijn, of ik geef het signaal dat ze mogen aanvallen. En denk maar niet dat ik zachtjes ga doen omdat jullie in de minderheid zijn." Nu snoof Zira. "Denk je dat we dom zijn?" miauwde ze honend met haar rauwe, lage stem. "We hebben een neus net zoals jou." voegde ze er nog aan toe. “Laten wij dit op een volwassen manier afhandelen.” miauwde Claw en Zira maakte een instemmend geluid.

- Sorry, k dacht dat Waz nog moest reageren ^^'

Ze geloofde er geen woord van. Natuurlijk niet. Zelfs al zou hun neus niet werken, dan was hun ego toch te groot om angst te voelen voor zijn woorden. Silverstar kon katten als deze niet uitstaan en het was te zien aan elke haar in zijn pels. Hij wist dat hij hun ook niet kon geloven. Ze gingen dit niet afhandelen als volwassen. Zodra hij zijn poten op de grond zette, zouden ze in de aanval gaan. Maar, hij had geen keus. Hij zette zich schrap en sprong met een krachtige sprong naar beneden. Toen hij op de grond was zette hij zijn lichaam beschermend voor de struik waar Rune in had gezeten. Hij bad tot Starclan dat zijn zoon had geluisterd en terug was gerend naar het kamp. Zijn bleekgroene ogen gleden fonkelend naar de indringers. "Wat het ook is dat jullie willen," sprak hij dreigend naar de zwarte kater, die duidelijk de leider was. "Jullie gaan het niet krijgen." Het territorium. Het kamp. Silverstar had geen flauw idee waar Bloodclan op uit was, maar hij zou er persoonlijk op toe zien dat ze met hun staart tussen hun benen terug naar hun eigen gebied renden. En als dat niet werkte zou hij ze een hardere les moeten leren. Hij had al eerder een rogue gedood, en hij deinsde niet terug om het nog een keer te doen.

De Clanleider had geen keuze, hij moest wel uit de boom komen. En misschien waren zij geen ex-SkyClan katten, maar Zira kon als ex-ThunderClanner ook klimmen. Dus als het nodig zou zijn, zou ze hem gewoon achterna klimmen en hem van de tak af beuken. Toch zou dit ook gevaarlijk zijn en ze had dus ook veel liever dat de zilveren kater uit zichzelf naar beneden kwam. En dit deed hij gelukkig ook. Toen hij op de grond belandde grijnsde Zira naar hem."Wat het ook is dat jullie willen," het irriteerde Zira dat hij eigenlijk alleen maar naar Claw keek. Zij was er niet voor niets ook. "Jullie gaan het niet krijgen." vervolgde hij en hierbij grinnikte Zira. Ze neuriede zachtjes, kwam steeds iets dichterbij. Ze nam hem op en keek vervolgens naar Claw, die naar haar keek, en haar blik schoot weer terug naar de Clanleider. Ze moest hem eerst zien te verzwakken, maar ze hadden geen tijd voor een al te lang gevecht; gevechtsgeluiden konden altijd wel wat katten wakker maken en dan waren ze nog lang niet jarig. Dus schoot de commander naar voren en haar lange nagels haalde uit naar zijn voorpoten, waarna ze met haar andere klauw richting zijn kop - om preciezer te zijn, slaap - gezonden werd. Ze zag dat Claw hem in de staart beet, en ze knikte haast onzichtbaar naar hem. Ze ramde haar lichaam tegen de zijne aan, in de hoop dat ze hem zo van zijn poten af zou duwen.

De zwarte kater zei dat ze al precies hadden wat ze wilden. Silverstar vernauwde zijn ogen wantrouwend. Hij wist dat ze op hem uit waren, daar was de boodschap duidelijk genoeg voor geweest. Maar hij begreep niet wat ze er aan hadden om een leider uit te dagen. Hij was vele manen ouder en had negen levens. Ook al waren ze met zijn tweeën, echt een eerlijk gevecht zou het niet worden.
Er was een korte blikuitwisseling en Silverstar wist dat dat het teken was. Hij gooide zijn pelsharen weer omhoog en sloeg toen met een zwaai naar de kater zijn kaak toen diens tanden dicht bij zijn schouder klapte. Zijn tegenstander dook weer weg en dat was het moment dat de kattin op hem af vloog om zijn nagels langs zijn kop te halen. Silverstar wist de aanval te ontwijken, maar er schoot een grimas over zijn gezicht toen hij plotseling een aantal tanden in zijn staart voelde. Hij draaide zich razendsnel om om opnieuw een uithaal zijn kant op te werpen. Hij wist waar ze op uit waren. Ze wilde hem neer krijgen zodat hij niks meer kon doen. Maar zo makkelijk gingen ze dat niet voor elkaar krijgen. De bruine kattin vloog opnieuw op hem af en beukte op zijn zij in, maar Silverstar greep haar met beide voorpoten beet, zette zijn tanden in haar pels en trok haar ruw mee. Er ontstond al snel een chaos van zwaaiende klauwen, klappende kaken en rondvliegend vacht. Hij rolde over de grond en wist zichzelf weer vrij te krijgen door de kattin met sterke poten van hem af te schoppen. Silverstar sprong omhoog, rende naar één van de bomen en zette zich toen met alle kracht van de stam af om hoog boven hen terecht te komen. Hij stortte zich op de zwarte kater, zijn nagels ontbloot en sissend van razernij.

Haar klauw werd ontweken, maar het was een mooie afleiding zodat Claw zijn tanden in de staart kon zetten van Silverstar. Meteen wist Zira wat ze doen moest en beukte hard tegen de ThunderClan leider aan, zodat deze wel omviel, maar helaas trok hij haar mee. Echter maakte Zira als een getrainde Elite hier gebruik van, ondanks de scherpe pijn die door haar pels trok. Ze liet zichzelf hard op hem vallen, waarna ze haar klauwen in zijn schouder probeerde te duwen om hem zo op de grond te houden. Silverstar kwam vrij door over de grond te rollen, waardoor zij onder hem belandde. Hierdoor moest ze haar klauwen wel uit zijn schouder halen wilde ze geen gebroken poot hebben. Haar gezicht vertrok ter irritatie toen hij weer in de boom klom. Het was slim van hem om daarboven te gaan zitten, zich te verstoppen. Maar hij was toch niet zo slim als ze dacht, want hij sprong er zó weer uit. Een gemene grijns kwam op haar gezicht, hij richtte op Claw en deze sprong gewoon opzij. Hierdoor lette Silverstar nu niet op haar, tenminste, dat hoopte ze. Ze rende naar hen toe, haar nagels boorden zich met iedere stap in de grond en lieten zo klauwafdrukken achter in het zand. Toen ze bij hem was, richtte ze haar klauw hoog op en haalde hem toen met alle kracht die ze had naar beneden, waarbij ze de klauw hard in de nek van Silverstar stak.

Opnieuw rolde hij over de grond en voelde hij hoe twee paar klauwen zich in zijn vacht haakten. De woorden van de zwarte kater drongen nauwelijks tot hem door, en hij trok zijn bek open om zijn tanden in de nek van zijn tegenstander te zetten. Silverstar rende nooit zomaar weg voor een gevecht. Zijn trots en loyaliteit naar zijn clan zorgde ervoor dat hij altijd zou vechten tot het bittere eind. Het was stom, misschien, dat hij alleen was gekomen en dacht dat hij een gevecht van twee tegen één kon winnen zonder verder iemand in gevaar te brengen. Hij had een goede kans gehad, zou het eerlijk zijn gegaan. Maar deze katten waren allesbehalve dat. Toen Rune uit de struiken sprong en hem de opening gaf om Claw van zich af te schoppen, schoot er paniek door Silverstar's lichaam. "Rune!" schreeuwde hij, terwijl hij naar voren wilde springen om hem uit de klauwen van de kattin te halen. Zijn zoon had allang al zijn weg terug naar het kamp moeten maken. Hij had hier niet mogen zijn. De jonge apprentice was zich er totaal niet van bewust wat een grote fout hij maakte.

Opeens kwam er een kitten uit de struiken gesprongen, en die gooide zich tegen haar aan. Geïrriteerd keek ze naar het katje, maar verloor de leider niet uit het oog. Haar klauw stak diep in zijn nekvel en een grijns kwam op haar gezicht, waarbij ze haar andere klauw gebruikte om de kleine 'Rune' tegen de grond te pinnen. “Houdt hem bij je en neem hem mee. Ik regel dat wel.” klonk de stem van Claw en hierna bedreigde hij Silverstar. Een mooie zet, en een grijns kwam op het gemene gezicht van Zira. Ze trok haar mondhoek op en haalde haar klauw tergend langzaam uit de nek van de leider, maar bleef dichtbij hem staan zodat hij geen onverwachte beweging kon maken. Ze zou hem eerst een eindje uit het ThunderClan territorium begeleiden, als hij niet meewerkte zou ze hem wel buiten westen slaan of gewoon de strot doorbijten. Maar dat kostte haar extra sleepwerk en ze had liever dan de kater gewoon mee zou lopen, dan dat ze hem zou moeten trekken.