A new light in the same day {Daylight}

Het was een donkere dag, de wolken hingen hoog in de lucht en zaggen donkerblauw. Al snel zou het gaan regenen, dus haastte Hushpaw zich terug naar het kamp. Toen hij bij de Steppingstones aankwam, kwam er een zonnenstraal vanachter de wolken. Hij scheen net op de rots naast Hushpaw, hij sprong behendig de rots op en genoot van de warmte op een regenachtige dag.

First post for Daylight, then you are free to join.

De steppingstones was de grens tussen Thunderclan en Riverclan. In principe was het neutraal gebied, de enige oversteekplaats voor katten die niet konden zwemmen. Natuurlijk kon je ook door ondiep water waden, maar dat was niet zo aangenaam. De meesten hielden er niet zo van om hun poten nat te maken. Zo ook Daylight niet. Ze was een nieuwe, kersverse warrior en eigenlijk best wel trots op haar naam. Daylight, dat klonk toch leuk? Het licht van de dag, want zoals iedereen inmiddels wel wist was ze tamelijk bang van het donker. Je wist immers nooit wat zich in het donker verschool. Wat.. of wie. Ze sprong behendig maar ook voorzichtig op de eerste steen vanaf haar oever. Het water stroomde onder haar door en maakte dat ze liever zo snel mogelijk terug op de kant stond, maar ze moest haar angst voor water toch wel ietwat overwinnen, niet waar? Niet dat ze banger was van water dan de meeste andere katten, maar toch. De rosse poes keek even om zich heen, en zag een paar stenen verder een rosse kater liggen in een plekje zon. Hij leek nog jong, misschien net apprentice, en rook zeer hevig naar vis, al was dat moeilijk uit te maken zo dicht bij het water.

Hij was bijna aan in slaap gevallen als hij plots het bewegende water niet gehoord had, voorzichtig deed hij zijn oogjes open en zag daar een rosse katin op een rots tussen het water zitten. Hij stond op en sprintte naar de oever. Vluchtig snuffelde hij in de lucht en rook de overtreffende geur van vis maar ook de geur van het bos en de zonnestralen. Hij lachte vriendelijk in haar richting, wie zou ze zijn?

Ze keek toe hoe de kater leek te schrikken en snel Riverclan's oever terug op sprong. Dus toch een Riverclanner. Daylight had het niet zo op hen, ze waren te.. Vissig. Ja, vissig. dat was een prachtig woord om hen te beschrijven. Jammer dat ze het nooit zou kunnen delen. Voorzichtig hopte de licht rosse poes nog een steen verder. Deze was gladder, en bijna had ze haar evenwicht verloren, maar nog net kon ze blijven staan. Nog vier stenen lagen voor haar tot ze de andere oever van de rivier had bereikt, maar dat was niet haar plan. Wie weet was de apprentice gewelddadig, en zou hij haar zó terug de rivier in kappen als ze ook maar een poot op de oever zou zetten. Zijn vriendelijke glimlach veranderde niets aan die gedachten. Misschien keek hij er wel naar uit om haar een nat pak te bezorgen.

Hij zag hoe ze nog een steen verder hoopte en hoopte dat ze naar de oever zou komen, hij wist dat het eigenlijk niet mocht maar en dat hij haar terug zou moeten duwen maar hij was niet zo iemand. De kattin keek op en zag zijn lach, ze keek twijfelend. "Ik doe je niks hoor" zei hij snel zodat ze niet zou wegrennen. Hij sprong de eerste rots op dat hij zag zodat ze niet naar de oever moest, dan werden er tenminste geen regels overtreed...

De kater mocht dan wel zeggen dat hij haar niets zou doen, maar de rosse poes vertrouwde het toch niet hoor. Hij kon dat allemaal wel zeggen, maar dat betekende niet dat hij het meende. Daylight keek toe hoe hij ook op een rots sprong. even aarzelde de poes. Zou ze terug springen? Maar de jonge warrior besloot gewoon te blijven staan. Om terug te springen zou ze zich moeten omdraaien op deze gladde steen, dan kon ze beter naar de volgende springen en zich daar omdraaien. De volgende zag er toch groter uit, daar had ze vast genoeg plaats om zich om te draaien. Alleen had ze nu geen zin om dichter bij de vreemde rosse kater te komen.

Hushpaw wachte op een antwoord en zette zijn kopje scheef, waarom antwoord ze niet. Hij rook hoe ze angstig was om het water in te vallen en dihcter bij hem te komen, och komaan hij zag er nu toch niet geeen uit! Hij sprong een grote steen op en zette zich neer, dichterbij ging hij ook niet misschien moest ze komen spioneren voor Thunderclan als dat zo was dan moest ze eerst langs hem.

De kater ging zitten net op de steen die ze wou gebruiken om zich om te draaien. De poes zuchtte even geluidloos, keek nog even naar het woelige wateroppervlak onder haar en ging toen ook maar zitten. Alsof het een soort staarwedstrijd was keek ze de rosse kater aan. Hij had groene ogen en een pluizige -typisch Riverclan- vacht. Achter hem zag Daylight hoe de lucht weer betrok. Het zou niet lang duren voor het zou gaan regenen, en dan zouden de stenen vast nog glibberiger worden. Dan zat ze hier waarschijnlijk vast tot ze opgedroogd waren. Waarom kon die idiote kater nu niet gewoon vertrekken?

De poes bleef hem aanstaren en je zag hoe ze diep in gedachten verdronken was, enkel werd hij er gek van. Waarom kijk je me toch zo aan dacht hij, zeg toch gewoon iets! Na nog een tijdje te wachten zag hij hoe ze weer bij zinnen kwam en hem gemeen aankeek, hij keek verbaasd op en zei "Ik ben Hushpaw, aangenaam!" hij keek vriendelijk en verzette zich.

Ze knikte even toen hij zich voorstelde, maar gaf vanzelfsprekend geen antwoord. Aan haar had niemand ooit hoeven uit te leggen dat ze niet met vreemde katten mocht praten, dat deed ze toch niet. De jonge warrior hield haar uitdrukking neutraal en keek weer even achterom, naar haar eigen territorium. Dat moest ze echter zeer voorzichtig doen, want voor ze het wist zou ze haar evenwicht verliezen en zo de rivier in tuimelen, en dat wou Daylight niet. Sowieso niet omdat de rosse poes nu niet bepaald om hulp kon roepen. Ze richtte haar amberen blik weer op de kater, wachtend op de onvermijdelijke irritatie omdat ze nooit antwoordde. Dat had de Thunderclanner met elke kat van een andere clan -of rogue, of kittypet- die ze 'sprak'.

Hij keek de lucht in en zag dat de grijze wolken steeds dichterbij kwamen, de rosse katin deed hetzelfde en keek vervolgens naar de stenen. Ze had schrik van de gladheid besefte Hushpaw, we zullen weg moeten gaan anders zal je vast zitten op deze stenen door de regen. Hij keerde zich om en sprong in de richting van Riverclan, hij belande op de oever en keek terug in de richting van de poes.

Ze fronste even toen de kater zonder iets te zeggen zich omdraaide en wegsprong. Ze wist dat hij kon praten, hij had zichzelf immers voorgesteld, dus was het dan niet een klein beetje onbeleefd om gewoon weg te lopen? Op de oever stopte hij echter en keek hij weer naar haar om. Daylight keek nog even naar de lucht en hopte toen op de volgende, grotere steen. Daar draaide ze zich om en sprong over de drie stenen terug naar de oever, waar ze zich terug omdraaide naar de vreemde kater.

De kattin keerde ook terug naar haar oever, zonder ook nog maar één ding gezegd te hebben. Hij brak zijn kop over waarom ze maar niet praatte of haar zelf nog maar voorgesteld had. Het was een vreemde kattin dat is zeker, maar iets zei hij dat hij haar moest leren kennen."Ik ga er vandoor wegens de regen maar ik hoop dat we elkaar nog eens zien" zei hij grijnzend. Hij hoopte dat de poes nu eindelijk een antwoord zou geven en keek met een schuin kopje in haar richting.

Ze fronste. Waarom zou hij dat in godsnaam willen? Niemand was ooit geïnteresseerd in haar, de meesten vonden haar maar vreemd. Daylight haalde haar schouders op en draaide zich om, om terug te lopen naar het camp voor het begon te regenen. De lucht zag er al aardig donker uit, en ze wou niet nat worden of risico lopen tijdens een onweer. Toch kon de jonge warrior het niet laten om eens achteruit te kijken, naar Hushpaw. Slechts één keer keken haar amberen oogjes naar zijn rosse gestalte, die zich steeds verder van haar verwijderde, alvorens ze zich terug omdraaide en het bos inrende.

Topic uit.