Bad decisions

» Met kleine pasjes en zijn borst vooruit trippelde de jonge leerling richting de Sunningrocks. Hij had vele verhalen gehoord over hoe dit ooit van ThunderClan was. Er was nogal een groot probleem van gemaakt. Voor zijn part konden ze het net zo goed delen, dan was alles toch opgelost?
Plots rook hij een vreemde geur. Hij had nog geen trainingen gehad, dus herkende hij de geur niet. Hij zou bij StarClan niet weten hoe hij uiteindelijk alle geuren zou moeten leren herkennen. Het waren er zoveel.
Na een tijdje de geur te hebben gevolgd kwam hij al snel oog in oog te staan met een vuurrode leerling. ''Hallo!'' Begroette hij haar vrolijk. Leerlingen waren meestal niet zo vijandig naar elkaar, toch? ''Van welke Clan kom jij?'' Vroeg hij vervolgens nieuwsgierig.

» Wauw, dat was een aardige begroeting. Lion rolde even met zijn ogen en zuchtte. ''Het spijt me, ik heb nog geen trainingen gehad en haal nog vrijwel alle geuren en territoria door elkaar.'' Hij keek de poes met blik die vroeg om vergiffenis aan. Hij had een hekel aan ruzie. Het liefst wilde hij gewoon vrienden maken. Vrienden waar hij lekker mee kon dollen en misschien zelfs wat roddelen. Het boeide hem niet zo erg uit welke Clan ze kwamen, als ze maar aardig en betrouwbaar waren. ''Ik wilde je niet beledigen, echt niet,'' miauwde hij verontschuldigend.

» Wat bedoelde ze nu? Wie is 'we'? Hij had niks te maken met het 'stelen' van de rotsen. Waarom scheerde sommige katten een hele Clan over een kamp? "Dat spijt me ook, al zou dat nooit in mijn eigen hoofd op zijn gekomen. Voor mijn part delen we het," miauwde hij zo overtuigend mogelijk. Het zou hem weinig interesseren. Er was toch genoeg ander territoria waar zijn Clan op kon jagen als ze zonodig alleen wilde jagen.

» Ergens snapte hij de poes wel, al bleef hij bij zijn standpunt dat hij als persoon er niks aan kon doen. Hij was toen misschien net een paar manen oud. Hij ging zitten om het gesprek iets comfortabeler te maken. ''Dat denk ik ook, helaas,'' gaf hij knikkend toe. Hij keek even om zich heen. Er was verder geen spoor van RiverClan noch ThunderClan te bekennen. ''Je kan hier nu wel rondhangen? Er is niemand in de buurt, en ik beloof dat ik je niet zal verraden.'' Misschien hield hij er zelfs een nieuwe vriend aan over, maar dat betwijfelde hij. De poes leek het niet zo te hebben op RiverClan. Ach, dat was alsnog geen reden om meteen onaardig en onbeleefd te gaan doen. De poes had immers best een goede reden.

» Hij was een beetje beledigd door haar verbaasde blik. Vertrouwde ze hem soms niet? Oké, misschien was dat ergens wel logisch. Hij was waarschijnlijk een van de weinige die katten blindelings vertrouwde. Niet slim natuurlijk, maar tot nu toe hadden ze hem nog nooit teleurgesteld. ''Nou, steek je neus eens in de lucht,'' zei hij terwijl hij even met zijn ogen rolde. ''Er is niemand in de buurt, en het kamp is best een eindje sprinten. Tegen die tijd zou je hier al lang vandaan zijn.'' Hij begreep niet waarom ze hier niet even rond mocht hangen. Ze zou vast niet meteen het hele territorium leeg roven, toch?

» Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen de rode leerling met een soepele beweging de rivier over sprong en naast hem terecht kwam. Blijkbaar vertrouwde ze hem toch een beetje. De kater nam een kleine aanloop, zette zich af met zijn achterpoten en sprong met een sierlijke boog één van de sunningrocks op. Het oppervlak was heerlijk verwarmd door het lentezonnetje dat zich de afgelopen dagen veel had laten zien. Hij knikte met zijn hoofd richting een van de andere rotsen en nodigde haar uit zijn voorbeeld te volgen.

Geamuseerd keek hij toe hoe de ThunderClan leerling de rotsen verkende. Ondertussen bleef hij opletten of er niet toch toevallig een patrouille langs zou komen. Dan zou hij zich wel erg lullig voelen. Hij zou zichzelf en de ThunderClanner in de problemen brengen. Nee, dat was geen slim plan. ''En, hoe vind je het?'' miauwde hij terwijl hij glimlachend van de ene rots naar de andere sprong. ''Was het een beetje zoals verwacht?'' Hij vond het best sneu dat ThunderClan van de zonnerotsen beroofd was. Het was voor veel katten een van hun favoriete plekjes. Je kon er jagen, maar vooral ontspannen. Het zachte ruizen van de rivier terwijl je lekker lag te niksen op de door de zon verwarmde rotsen, dat zou hij voor geen goud willen missen.

Met een brede glimlach keek hij naar de rosse leerling die straalde van enthousiasme. Hij was blij dat hij iemand een plezier kon doen, en al helemaal nu hij zag hoe vrolijk hij de ander daarmee had kunnen maken. Hij trok echter een aarzelend gezicht toen hij haar iets hoorde mompelen over het terugnemen van de zonnerotsen. Hij snapte het wel, maar hij wilde niet nog een gevecht. ''Ik snap niet waarom beide Clans zo moeilijk doen,'' zuchtte hij geïrriteerd. ''Als we de zonnerotsen zouden delen zou iedereen tevreden zijn.'' RiverClan kon heus wel een paar vierkante meters delen met de Clan waar dit gebied eigenlijk tot toebehoorde.

Ergens wist hij wel dat ze gelijk had. De Clans hadden al te lang een hekel aan elkaar om vrolijk iets te gaan delen. Jammer genoeg was dat de enige oplossing die hij kon bedenken om iedereen tevreden te stellen. ''Dat is waar,'' gaf hij toe. ''Maar jij kan hier wel blijven komen als je wilt? Ik zorg wel dat er geen andere RiverClanners in de buurt zijn. Dan kan je eventueel nog iemand meenemen als je er zeker van bent dat die ons niet zou verraden.'' Net toen hij klaar was met zijn laatste zin rook hij een nieuwe geur. Ongeveer dezelfde geur als die van de apprentice. Dat zal ook wel een ThunderClanner zijn. Hij wenkte haar om zich te verstoppen achter de rotsen, maar de krijger had hen al gezien. Aarzelend staarde hij naar de grond toen de kater Firepaw aansprak. ''S-sorry meneer, ik had haar hier uitgenodigd om de zonnerotsen te kunnen bekijken.'' Hij boog snel zijn hoofd om te laten zien dat hij geen bedreiging vormde en respect toonde voor de krijger.