Home is where the humans are

Twee grote oogjes staarde naar een rode stip op de grond. Voorzichtig sloop Lumina naar voren, klaar voor te springen. Ze zat nu in de perfecte houding om te jagen. Het enige verschil met nu was, dat Lumina helemaal niet aan het jagen was. Jagen was iets wat ze niet kende. 'Jagen', beter gekend als spelen zag zij allemaal als een spelletje. Met een enkele sprong sprong de jonge poes op het rode bolletje en voorzichtig haalde ze haar poten van het rode ding. Haar oortjes schoven direct terug in haar nek. Weeral was het rode stipje weg. Haar oogjes schoten naar Samuel, haar klein mensje, die begon te lachen. Even hield Lumina haar kopje schuin. Lachte Samuel haar nu uit? Snel trippelde de huiskat weg van de 6-jarige en glipte door haar kattenluikje naar buiten, waar ze zich uitrekte en uitbundig begon te wassen. Lumina was snel op haar pootjes getrapt.

Open

Op het hek van zijn tuin zat de jonge kater, hier keek hij graag naar het bos. Hij kon niet wachten om er morgen naartoe te gaan en de eerste keer helemaal alleen de geheimen van het bos ontdekken. Hij smakte al naar een muisje of een kleine vogel, hij hoorde het geluid van een kattenluik dichtgaan. Onopvallend keek hij in de richting van het geluid en zag een poes die ouder was dan hem zichzelf wassen. Hij keek naar zijn huis door de grote schuifdeur en zag dat zijn mama zichzelf ook waste, hij twijfelde geen moment en rende in de richting van de poes. Behendig sprong hij in haar tuin en trippelde in haar richting. Een meter van de poes vandaan ging hij zitten, "Hallo" miauwde hij vriendelijk.

Lumina keek direct op toen ze een stem hoorde en trok zichzelf dan ook snel recht. Ze staakte het wassen van haar vacht en keek de jongere kater strak aan. De laatste paar moons waren er heel wat huiskatten bijgekomen, iets wat haar wat zenuwachtiger maakte. Allemaal nieuwe katten, betekende dat de oudere generatie zich terugtrok. Lumina wist zelf niet eens bij welke generatie ze hoorde. Ze kende iedereen van de oudere generatie, kon met iedereen een babbeltje aanslaan, maar zelf was ze wel jonger geweest. Ze wilde niet bij die nieuwe generatie horen. Ze was gewoon een generatie op zichzelf. Ja, dat was het. Lumina zette zich terug neer en richtte haar oortjes nu lichtelijk nieuwsgierig naar voren. "Hello," was haar simpel antwoord.

"Hello" zei de kattin... "Aangenaam,ik ben Dawn en ben nieuw hier in de buurt" antwoorde Dawn. Hij zette zich neer en snuffelde in de lucht, "Ik ben blij dat ik eindelijk eens een kittypet ontmoet want die vind je niet meer zoveel de laatste tijd" vervolgde hij...

. "Aangenaam,ik ben Dawn en ben nieuw hier in de buurt" Lumina trok kort met haar oortje toen de kater zichzelf voorstelde. Even haalde ze haar wenkbrauw op toen de kater verder ging. "Ik ben blij dat ik eindelijk eens een kittypet ontmoet want die vind je niet meer zoveel de laatste tijd" Ze schudde haar kopje. "De mensen verkiezen de laatste tijd meer het gezelschap van honden of ze vertrekken op reis en laten hun huiskatten achter in een pension." mauwde ze als antwoord. Ook haar mensen zouden binnen een paar dagen op reis vertrekken. Maar in plaats van haar ergens anders naar toe te brengen bleef ze hier en zou worden voorzien van voedsel. Niet alleen Skinny Love, maar ook andere katten hadden haar het één en ander aangeleerd. De niets wetende kitten was al lang uit haar verdwenen en de wijsheid in haar leek toch eindelijk naar boven te zijn gekomen.

"De mensen verkiezen de laatste tijd meer het gezelschap van honden of ze vertrekken op reis en laten hun huiskatten achter in een pension." zei de poes, "Hoe gemeen, zoiets zou bij mij niet pakken. Dan ga ik nog liever de wildernis in. Maar je hebt jezelf nog niet voorgesteld, wie ben je?"vroeg hij nieuwsgierig

Onderwerp: Re: Home is where the humans are