{Geboortetopic} Start again

Het was druk, het was vol, het was verschrikkelijk. De jonge poes had haar zintuigen de afgelopen maanden ontwikkeld, en nu was ze zich er van bewust dat het hier te druk was. Op een hoop gepropt met vier andere kittens in deze kleine ruimte. Het irriteerde haar en het was hoog tijd om eruit te gaan. De poes liet dan ook duidelijk merken dat ze er nu echt uit wilde. Ze drong zichzelf naar voren, voor zover ze dat kon. Ze wist niet dat ze haar moeder hier ontzettend veel pijn mee deed, ze wist enkel dat ze naar buiten wilde. Er moest ergens ruimte zijn voor haar, en voor haar alleen. De kattin verzette zich, en ze voelde de ruimte om haar heen zich sluiten en weer openen, en dat steeds op nieuw. Uit het niets werd ze naar buiten getrokken door een kracht die ze niet kon zien. Haar oogjes zaten nog dicht geplakt, en wat er om haar heen gebeurde, was voor haar één groot raadsel. Wel voelde ze beweging, een dynamiek die haar vervoerde, maar waarheen wist ze niet. Ineens was alles anders. Koud. Ze voelde een harde ondergrond onder zich, en begon te kruipen. Ze zocht naar een bron van warmte, en vond die in de warme, witte vacht van haar moeder. Geen enkele piep van ellende kwam uit haar keel, ze was niet bang. Alleen maar standvastig. Ze duwde zichzelf zo dicht mogelijk tegen de warmte aan, en voelde een warme, natte tong over haar heen glijden. Wat het ook was, het was goed. Ze was hier veilig. Ze leefde.

Het was snel gedaan met de warmte die haar een paar manen lang goed had doen voelen. Haar bewustzijn had natuurlijk nooit echt doorgegeven dat deze warmte fijn was, maar vergeleken met wat er buiten die warmte was.. kon ze die link wel leggen. Even had het geduurd, maar het was haar beurt nu en ook aan haar werd er opeens flink getrokken. Noch de kracht noch het verstand om zich ergens aan vast te houden, wat het ook was, was er niet en haar tere lichaampje maakte contact met de buitenwereld. Het was niet de landing die haar deed schrikken, maar de plotselinge koude die tegen haar vochtige vacht aanblies. Een piep werd er gevormd en de koude lucht werd naar binnengezogen, zo plots, dat ze er weer van schrok. Al rillend en zachtjes klagend kwam er opeens een warme tong tegen haar aan, die haar naar een warm plekje leidde dat zo zoetjes rook, dat ze even vergat in wat voor een wereld ze terecht was gekomen. De pasgeboren kitten verborg zich in de warme vacht en klemde haar mondje om een tepel om vervolgens uit instinct te beginnen met zuigen.

Hier was ze dan, verstopt in de buik van Snowynight, al wist ze nog niet wie dat was. Ze wist nog helemaal niks. De aan knop van haar bewustzijn was nog niet gevonden en aangeslagen. Het was krap in deze ruimte en ook al verdween er steeds een kitten na zoveel tijd, bleef het krap. Nu begon het voor haar alleen maar krapper te worden en werd ze langzaam weg geduwd. De krachtige zuigkracht trok haar een krappere ruimte in, eerst haar achterpootjes, dan de rest. Zo hoorde het niet, dit zou dan ook zwaar en moeizaam worden. Als eerste kwamen haar achterpootjes naar buiten en toen bleef ze even klem zitten, tot er genoeg kracht werd gezegd om haar heupjes en buikje naar buiten te werken, tot haar schouders en voorpootjes ook buiten waren. Toen het tijd werd dat haar kopje naar buiten werd gepest bleef ze strak vast zitten voor een poosje, ook dit tot er genoeg kracht werd gezet om haar kopje naar buiten te krijgen. Voor een stuitbevalling ging dit niet heel moeilijk, want ze was klein, al zou het niet verbazingwekkend zijn geweest dat dit voor pijn en veel energie had gezorgd. Maar ze was er, ze was geboren. Ze was op de wereld gekomen, haar leventje was begonnen en haar hartje klopte.

Rustig lag hij te zonnen buiten het kamp. Hij was op jacht gehad en had nu twee prooidieren gevangen, een rat en een lijster. Dat was toch al een prima vangst. Om de lijster te moeten vangen had hij wel heel wat moeite moeten doen. Hij had en boom in moeten klimmen, via die tak op wat rotsen moeten springen en zo naar beneden moeten klimmen om vervolgens in een brede spleet te springen op het vogeltje. Hij had het dier gezien op het moment dat de spleet te dun was. Overduidelijk was de lijster daar bezig geweest met een nest maken, maar die had het vogeltje nooit af kunnen maken, want hij was ten prooi gevallen van hem. Thrushdive geeuwde, stond op en liep terug naar waar hij de prooien had begraven. Hij groef ze op en nam ze mee terug naar het kamp. Eenmaal in het kamp bracht hij ze naar de prooistapel. Hij spitste zijn oren en hoorde plots geluid in de nursery. Zijn kittens. Thrushdive stond haastig op en raasde naar de nursery waar hij Snowynight aantrof met vijf bundeltjes kittens. Kort dacht hij aan Ashdrizzle, dit had nooit mogen gebeuren. Maar hij zou ze lief hebben en er zoveel mogelijk voor ze zijn. Ashdrizzle had tenslotte ook kittens van Fawnstep. "Wauw, Snowynight," Toen Thrushdive zag dat Snowynight bezig was met een net geboren, zwakke kitten werd hij meteen alert. "Ik haal Acefray op!" Miauwde hij haastig. Snel ging hij de nursery uit om Acefray te roepen. Dat gedaan kwam hij snel weer terug, hij wou bij zijn kittens zijn en toch ook bij Snowynight. De witte poes was moeder geworden van zijn kittens en dat zorgde voor een band, al waren zijn liefdes gevoelens weg en verplaatst naar Ashdrizzle."H-hij komt er aan, heeft ze al gepiept?" Vroeg hij, hij wist dat een kitten pas ging ademen als deze had gepiept.

Angstig gaf ze een aantal likken over de jongste en kleinste kitten in de hoop om zijn nog jonge hartje op gang te houden, een zeker tempo te creëren. In de hoop dat hij wat ging piepen. Maar voor nu gebeurde er niks. Ze hoorde pootstappen en hoopte dat het Acefray was, maar het was Thrushdive die eindelijk binnen kwam. Ze keek even omhoog naar de kater, wie meteen weer vertrok om Acefray te halen. “Dank je,“ prevelde ze zachtjes, terwijl ze eventjes met haar neus over de andere kittens ging. Daar geen problemen, maar die kleine grijze. Was daar de straf van de Starclan? Ze gaf een aantal vlugge likken over het bundeltje vacht terwijl Thrushdive weer terug kwam. “Nee, hij heeft nog niet gepiept,“ klonk haar stem, erg benauwd.

Voorzichtig trippelde de jonge tabby de nursery in. Het  was tamelijk donker binnen, maar daar waren haar groene oogjes al snel aan gewend. ze had de kreten gehoord, en ze wist dat haar siblings nu geboren waren. Ze was misschien tamelijk tactloos over het algemeen, maar ze was slim genoeg geweest om te wachten tot het ietwat minder druk werd in de nursery. Een klein glimlachje stond op haar gezichtje als ze zich een beetje ongemakkelijk terzijde hield. Haar vader rende langs haar heen, waarschijnlijk om Acefray te halen, en kwam meteen daarna terug gerend. Ze leken nog niet door te hebben dat ze er ook was. Ze luisterde met grote ogen naar wat er gezegd werd. Leefde de laatste kitten wel? Windpaw wist niet heel erg goed wat te doen, en hield zich daarom maar aan de kant van de nursery, tot ze haar dichterbij zouden roepen of weg zouden sturen. Ze had gewoon geen ervaring met dit soort dingen, al was er misschien een kleine kans dat ze ooit zelf kits ter wereld zou moeten brengen..

500STE POST YEY

Ze voelde likken over haar rug gaan en zo kwamen haar longetjes op gang. Nightkit had al een aantal keren gepiept en was naar de buik van haar moeder gekropen. Hier vond ze een tepel en begon daar gulzig aan te zuigen, het ging automatisch en ze dacht er verder niet bij na. Ze voelde hoe haar moeder wat verstrakte en rare kronkelingen maakte. Nightkit raakte kort wat onder het lichaam van haar moeder en er toen weer onder vandaan. Ze piepte wat klagend toen ze los raakte van haar moeders tepel, maar vond deze al snel weer en begon opnieuw te drinken. Ze botste wat tegen de andere kittens en kronkelde wat heen en weer, hier en daar trappelde ze ook met haar pootjes. Ze voelde hoe haar moeder wat sneller ademde, waarschijnlijk was haar moeder wat in de stress en daar werd Nightkit ook wat onrustig van. Ze raakte los van haar moeders tepel en piepte klagelijk.

Toen hij Acefray ophaalde botste hij al tegen de kater op. Thrushdive liet hem weten dat hij met hem mee moest komen en haastte zich direct terug naar de nursery. Thrushdive had het gevoel als of hij in een rollercoaster zat, hij wist niet was hem overkwam, als of kittens krijgen een geheel onbekend iets voor hem was. Maar dit was meer omdat hij eigenlijk gevoelens had voor Ashdrizzle, niet voor Snowynight en toch kreeg hij weer kittens van haar en werden zijn gevoelens weer over hoop gehaald. Wat moest hij hier mee? Waarom bestond er iets als gevoel? Was er geen manier om dat uit te zetten? "Nee, hij heeft nog niet gepiept," kreeg hij als antwoord toen hij had gevraagd of het katertje al had gepiept. "Oh Starclan..." murmelde hij. De kitten was te jong om kruiden te krijgen en zijn enige redding was het opgang brengen van zijn hartje zodat hij zou gaan ademen en dus piepen. Eigenlijk lag zijn leven nu in handen van Starclan. Acefray was er bij gekomen en gaf Snowynight wat kruiden. 'Eet op, het zorgt voor kracht, brengt de melk op gang en verzacht de pijn,' miauwde Acefray. Thrushdive ging toch als partner zijnde naast Snowynight zitten met zijn staart langs haar kop, ervoor zorgend dat hij niet in de weg zat. 'Mag ik?' vroeg Acefray. Thrushdive slikte en liet het antwoord bij Snowynight.

Acefray kwam gelukkig nog redelijk snel, met het bekende stapeltje kruiden. Snowynight keek hem wat angstig aan. Haar blik gleed eventjes af naar de bekende kruiden die bij haar voorpoten waren neergelegd, maar al snel genoeg gleden haar blauwe ogen weer smekend naar Acefray. Ze ging die kruiden niet eten totdat ze zeker wist dat haar kleine oké was. Ze keek naar de kleine grijze en daarna weer naar Acefray. “Help hem, alsjeblieft,“ Haar stem was afgeknepen, verstrengeld. “Alsjeblieft,” sprak ze smekend, terwijl ze haar kop wegtrok bij Greykit. Haar ogen waren groot terwijl ze naar de grijze kitten keek. “H-hij maakt geen geluid.“ Nee, scherpe opmerkingen waren nu niet aan haar besteed. En om eerlijk te zijn zou ze die ook niet meer maken tenzij hij haar kittens zou bedreigen. Maar nu was hij de enige die de zwakke kitten kon redden in haar ogen en daarom zou hij alle ruimte krijgen.

Zachtjes streelde Thrushdive de schouder van Snowynight met zijn dunne, lange staart. Het moest goed komen met zijn jongste zoon. Het was immers zijn zoon en zijn kittens waren sterk. Acefray legde uit wat er mogelijk aan de hand was met zijn jongste kitten en vertelde dus dat zijn spieren niet sterk waren of dat hij zwak was door de andere kittens. Vervolgens sprak Acefray verder en Thrushdive luisterde. Terwijl hij Snowynight kalm probeerde te houden. Vervolgens gaf Acefray kruiden aan Snowynight was moest helpen bij het melk. Thrushdive bekeek het zwakkere kittentje en ving vervolgens de blik van Snowynight, een panische blik. Thrushdive gaf de witte poes een trillende lik over haar kop en keek vervolgens naar zijn zoontje. Hij meende hem te zien ademen, lichtjes en zwakjes. "A-ademt hij," fluisterde de witte poes. "Het komt wel goed, het komt goed..." murmelde hij zachtjes en die woorden betekende zoveel in zijn kop, maar op sommige fronten kon hij deze woorden ook niet geloven. Al zou het wel goed komen met de laatste kitten. Thrushdive wende zich tot de medicine cat. "Kan er verder nog iets gedaan worden?" Vroeg hij vervolgens.