Queen of anything {Reedkit}

Het was alsof er aan de lopende band kittens werden aangevoerd. Niet dat Snowy dit erg vond, aangezien ze zo alleen maar meer speelkameraadjes zou krijgen! Haar felblauwe oogjes speurden vrolijk door de Nursery. Ze was dan erg klein van stuk, toch waren er nog veel kleinere kittens te vinden. Maar ook grotere kittens. Ze waren er in alle soorten en maten te vinden in de Nursery. Witte kittens, zwarte kittens, tabby kittens.. Blauwe ogen, gele ogen, groene ogen.. De diversiteit vond ze prachtig. Toch was er één kitten die haar aandacht trok, tussen al die verschillende kittens. Een witte kitten, met een paar enkele zwarte vlekken. Het was een enorme kleine kitten, kleiner nog dan zij was. Ze stapte dapper op haar af en keek haar vriendelijk aan. "Hallo, wil je met me spelen?" vroeg ze toen met pretlichtjes in haar ogen.

OOC: Sorry, beetje flut

+ Reedkit

Ze had haar kleine pootjes om een mosballetje gekregen en speelde er mee, voor zover ze dat kon. Want lopen ging nog niet echt geweldig en dat liet ze dan ook liever niet zien. Die oudere kittens zouden wel denken dat ze zwak was en poef.. dan had ze er opeens gepest bij ook. Nee, ze bleef dus ook op haar plek en speelde rustig met het balletje, dat al een paar keer wat schade opgelopen had door haar nageltjes die onregelmatig in en uit klapten. Toch was er wel de angst, telkens als er iemand langsliep, dat haar balletje weg zou rollen, dus nam Reedkit het maar voor zich dat ze met een kittengrommetje het mosballetje tussen haar voorpoten propte en de langslopende aan bleef staren tot hij of zij weer verdwenen was.
Dit keer had ze haar aandacht wat meer laten afglijden naar haar gloednieuwe speeltje en had ze de kitten niet zien of horen aankomen lopen. "Hallo, wil je met me spelen?" Geschrokken keek ze op en staarde de vreemdeling voor een lange tijd in stilte aan. Ze bewoog geen spier en spande haar voorpootjes lichtjes aan. Een tijd bleef ze zo zitten, haar oortjes in haar nek en de kat voor geen moment niet in de gaten houdende. "Nee." Piepte ze uiteindelijk droog.

De kleine kitten leek nogal geschrokken te zijn van haar. Haar blik was op haar gericht en verdween niet. Het leek alsof ze probeerde dwars door haar heen te kijken. Had ze iets verkeerd gezegd, dacht ze bij zichzelf met een verwarde uitdrukking op haar gezicht. Misschien was de kitten hier tegenover haar net zoals zij was, verlegen. Het poesje bewoog niet, maar had inmiddels haar oortjes plat in haar nekje gelegd. Het leek alsof ze zich wilde veranderen in een standbeeld, zo stil lag ze. Toch hield ze Snowy elk moment in de gaten. Elke beweging die ze maakte, werd gevolgd door de ogen van het kleine pluizebolletje. Ineens hoorde ze een piepje. "Nee," klonk het piepstemmetje van de kleine kitten. Snowy keek wat teleurgesteld, ze had graag willen spelen. Nu zou ze een nieuw speelkameraadje moeten zoeken en daar hield ze niet zo van. Ze nam de kitten nogmaals in zich op. Waarschijnlijk was de kitten pas net geboren, zo klein was ze nog. Misschien was ze zelfs wel de kitten van Snowynight, een Queen die hier niet lang geleden was komen te liggen. Ze had verhalen over die poes gehoord, maar had verder geen idee. Haar ogen gleden nogmaals over de kleine kitten. "Wat jammer dat je niet met me wilt spelen," sprak ze, een teleurgestelde toon hoorbaar.

Toen dat woordje over haar lippen was gegleden, en ze was ook best wel trots geweest dat ze het had gezegd tegen een duidelijk oudere kitten, zag ze meteen een blik van .. wat was het woord daarvoor? Het was een soort verdriet, maar niet om van te huilen. Hm, vreemd. "Wat jammer dat je niet met me wilt spelen," Het deed Reedkit niet veel, alleen dat ze de vreemde kitten van haar blik verloste en zich weer op haar mosballetje richtte. Alsof de kitten er helemaal niet was, speelde ze weer verder met het groene balletje, totdat het tussen haar voorpootjes vandaan glipte en uit het nest rolde en nog iets verder. Een geschrokken piepje kwam nogmaals uit haar mondje en bijna was ze overeind geschoten, had de kitten hier niet gestaan. Wantrouwend keek ze de grijze kitten aan en bleef op haar plek. Toch hield ze dit niet lang vol, want haar groene kijkertjes gingen weer naar het balletje dat daar verderop lag. Moest ze de gok wagen? Dat haar pootjes haar dit keer wel zouden kunnen houden of maar opgeven en snel terugkeren naar haar moeder, zodat ze deze kitten haar niet zou horen uitlachen?