You'll always find what you're looking for.

Een of andere kater had tegen haar staan gillen dat ze geen prooi van de prooistapel mocht halen tenzij haar moeder het was of ze apprentice was geworden. Lionkit moest daar niets van weten. Als ze honger had moest ze toch eten? Ze was dan ook pissig door de ingang van het kamp gegaan en was opzoek gegaan naar prooien. Maar het enige wat ze nu kon vinden was blaadjes en bessen die ze niet wou eten uit angst dat ze giftig waren. Ze wist niet welke wel en niet gegeten konden worden. Lionkit keek rond, het rook hier naar vanalles en geuren onderscheiden ging niet echt als je niet wist wat wat was. Geritsel. "Wie is daar!" grauwde naar haar besluiper.

Ze had even in het kamp zitten zonnen, genietend van de warmte die de zon met zich meebracht. Haar korte vacht was gemaakt voor Newleaf; ze hield het een stuk langer uit dan de meeste katten. Maar haar moment van rust werd snel verstoord toen ze een rode kitten het kamp uit zag sluipen. Ze wist dat kittens niet het kamp uit mochten, dat was haar als kitten ook maar al te duidelijk gemaakt. Ze wachtte even, niet zeker wetend of iemand deze poes had zien weggaan en erachteraan zou gaan. Dit gebeurde echter niet en zuchtend stond ze op.
Het duurde even voordat ze bij de kitten was, die al bijna de leeftijd van een apprentice gehaald bleek te hebben. "Wie is daar!"werd niet al te vriendelijk naar haar gegrauwd. Airpaw stapte rustig uit de bosjes, en keek de kitten aan. "Iemand die zich afvraagt wat jij hier buiten het kamp doet."Miauwde ze vriendelijk, niet afkeurend of streng.

Lightningpaw trippelde rustig door het bos. Hij was aan het jagen en dat ging best goed. Hij had namelijk al een muis gevangen en hij zat nu achter een konijn aan. Het konijn zigzagde tussen de bomen door en rende vervolgens dwars door een bosje heen. Zo makkelijk kom je niet van me af, dacht Lightningpaw en hij sprong over het bosje heen. Hij landde vervolgens boven op het konijn en beet het dood. Hij keek blij naar zijn prooi en besloot dat hij wel genoeg gejaagd had voor vandaag. Nu moest hij alleen zijn muis nog even op gaan halen en dan kon hij naar het kamp gaan. Hij wilde net naar de plek lopen waar zijn muis lag, toen hij een poesje hoorde grauwen, een kitten. Lightningpaw spitste zijn oortjes en probeerde te horen wat er gezegd werd, hij ving een paar woorden op, maar kon er niet echt een zin uit opmaken. Toen hij vervolgens een andere stem hoorde besloot hij dat hij maar eens moest gaan kijken wat er aan de hand was. Hij snoof snel de lucht op en vond al snel het geurspoor van de kitten, ook rook hij dat de kitten niet alleen was. Maar ze was niet in gevaar want degene die bij haar was, was ook een Shadowclanner. Het duurde niet lang voordat hij de twee gevonden had, hij herkende Airpaw, een apprentice en als hij het goed had was de naam van de kitten Lionkit. "Hallo dames." zei hij terwijl hij uit de bosjes stapte. Helaas had hij niet door dat hij nog in de schaduw stond, en door zijn vachtkleur waren nu alleen zijn ijzige blauwe ogen zichtbaar. En dat kon nogal eng zijn voor de kitten helemaal met het dode konijn in zijn mond.

Een poes kwam bij haar staan en Lionkit keek eventjes verbaasd. Ze moest goed haar best doen om op haar naam te komen, maar het was wat lastig, aangezien ze van de apprentices niet iedereen kende. Ze was ook nog niet echt bekend in de clan. "Iemand die zich afvraagt wat jij hier buiten het kamp doet." Buiten het kamp. Zo ver was ze niet eens. "Ik ben niet eens zo ver buiten het kamp," reageerde ze op Airpaw. Het duurde ook niet lang voordat nog twee blauwe ogen naar haar tuurde. Lionkit keek naar de kater en trok haar wenkbrauwen wat op. Het zag er vaag uit. "Hallo dames." klonk er. "Het wordt hier steeds gezelliger." merkte ze droog op. Ze zag dat de apprentice een konijn had gevangen en even twijfelde ze of hij het wel zelf had gedaan, of dat hij een dood konijn had gevonden. Haar een zorg. Ze wou haar eigen eten vangen, dat kon ze best!

De kitten keek haar ietwat verbaasd aan. "Ik ben niet eens zo ver buiten het kamp,"Kaatste ze terug. Airpaw glimlachte humorloos, ja, misschien niet ver, maar het was hoe dan ook uit het kamp.
En daar mochten kittens niet komen.
Het werd al snel duidelijk dat de twee niet alleen waren. Er klonk wat geruis in de bosjes en op haar hoede draaide Airpaw zich om. Toen het echter een andere Shadowclan apprentice bleek te zijn liet ze die houding varen. "Hallo dames."miauwde de kater, waarvan Airpaw dacht dat 'ie Lightningpaw heette, terwijl hij uit de bosjes stapte. Hij stond half in de schaduw, waardoor je hem, afgezien van zijn blauwe ogen, slecht zag. Al kon Airpaw ruiken dat hij een goede jacht had gehad. "Het wordt hier steeds gezelliger"miauwde de kitten droogjes, Airpaw negeerde het. "Hallo Lightningpaw"miauwde ze vriendelijk, waarna ze zich weer tot de rossige kitten draaide, waarvan ze de naam maar niet kon herinneren. "Ga je mee terug naar het kamp? Als we nu gaan heeft niemand het waarschijnlijk doorgehad dat je weg was, en kom je er zonder problemen van af."

"Het wordt hier steeds gezelliger." zei Lionkit droogjes toen ze Lightningpaw had ontdekt. Lightningpaw grinnikte bij haar reactie. Hij wilde net een opmerking maken, over het feit dat met hem erbij alles gezelliger werd, maar Airpaw was hem voor met een vriendelijke begroeting. Hij besloot dus om de opmerking maar te laten gaan. "Hoi, Airpaw." zei hij vervolgens vriendelijk, alleen door het konijn in zijn mond ging het praten niet zo makkelijk en klonk het nogal raar. Daarna zag hij dat Airpaw haarzelf weer naar Lionkit draaide. "Ga je mee terug naar het kamp? Als we nu gaan heeft niemand het waarschijnlijk doorgehad dat je weg was, en kom je er zonder problemen van af." zei ze tegen de kitten. Lightningpaw knikte instemmend, maar hij wist bijna wel zeker dat Lionkit het er niet mee eens zou zijn. En hij wilde eigenlijk eerst weten waarom Lionkit het kamp was uitgegaan. De kitten had er misschien wel een hele goede reden voor. Hij wilde het net aan haar gaan vragen toen kwam hij erachter dat hij nog steeds in de schaduw stond en dus bijna niet zichtbaar was voor de kitten en Airpaw. Hij stond dus maar snel op en ging naast Airpaw zitten en legde zijn konijn voor zich. "Nu je me eindelijk een beetje fatsoenlijk kan zien en horen." zei hij terwijl hij grinnikte. "Kan ik je vragen waarom je eigenlijk het kamp uit bent gegaan want ik weet eigenlijk wel zeker dat je weet dat, dat niet mag." vervolgde hij. Daarna wendde hij zich naar Airpaw. "Misschien heeft ze wel een goede reden, we kunnen tenminste de moeite nemen om er na te luisteren." fluisterde hij zachtjes in de poes haar oor, zo zacht dat Lionkit het niet kon horen.

"Ga je mee terug naar het kamp? Als we nu gaan heeft niemand het waarschijnlijk doorgehad dat je weg was, en kom je er zonder problemen van af." Lionkit rolde met haar ogen. Natuurlijk wouden ze haar meteen terug meenemen naar het kamp. Want wat wou je anders met kittens die buiten het kamp kwamen? "Ik kwam niet hier buiten om gevonden te worden en weer terug geëscorteerd te worden naar het kamp." antwoordde ze bitchy terug. Ze liet zich niet zomaar terug brengen. "Kan ik je vragen waarom je eigenlijk het kamp uit bent gegaan want ik weet eigenlijk wel zeker dat je weet dat, dat niet mag." Haar blik ging naar Lightningpaw, die uit de schaduw was gestapt. "Duhhh, tuurlijk weet ik dat het niet mag. Ik heb Innerghost als moeder, weet je nog? Ik weet zo ongeveer alles wat kittens wel en niet mogen doen, want dat heb ik er best wel ingedreund gekregen." vertelde ze. Lightningpaw ging verder over hoe ze misschien een reden had voor haar ontsnapping. Die had ze wel. "Een of andere kater had tegen me staan gillen toen ik van de prooistapel eten wou halen. Dat ik respectloos was en dat ik m'n eigen eten maar moest gaan vangen. En tadaa, daar ben ik dan."

Haar voorstel viel niet echt in de smaak bij de kitten. Ergens had Airpaw dat wel verwacht, al had ze gehoopt dat dit zonder problemen zou gaan. "Ik kwam niet hier buiten om gevonden te worden en weer terug geëscorteerd te worden naar het kamp." Was het alles behalve vriendelijke antwoord van de poes. Geërgerd en ietwat beledigd wiebelde Airpaw met haar oortjes. Ze wilde wat zeggen, maar Lightningpaw stapte uit de schaduwen en ging naast haar zitten. Het konijn legde hij neer. "Nu je me eindelijk een beetje fatsoenlijk kan zien en horen." miauwde hij grinnikend. "Kan ik je vragen waarom je eigenlijk het kamp uit bent gegaan want ik weet eigenlijk wel zeker dat je weet dat, dat niet mag." prevelde de kater. "Duhhh, tuurlijk weet ik dat het niet mag. Ik heb Innerghost als moeder, weet je nog? Ik weet zo ongeveer alles wat kittens wel en niet mogen doen, want dat heb ik er best wel ingedreund gekregen." legde de kitten uit. De grote mond van de rossige poes stond Airpaw alles behalve aan. Dan was er nog het feit dat Innerghost haar mentor was, wat alles nog even wat minder fijn maakte.
Haar mede apprentice bracht zijn kop naar haar oor. "Misschien heeft ze wel een goede reden, we kunnen tenminste de moeite nemen om er na te luisteren."fluisterde hij zachtjes. Airpaw knikte, natuurlijk had deze kitten een reden, maar dan alsnog mocht het niet.
Hoewel Lightningpaw's worden gefluisterd waren, leek de kitten ze toch te hebben gehoord. "Een of andere kater had tegen me staan gillen toen ik van de prooistapel eten wou halen. Dat ik respectloos was en dat ik m'n eigen eten maar moest gaan vangen. En tadaa, daar ben ik dan." Ze zuchtte. "Een deal dan? Je gaat samen met ons jagen, en daarna ga je meteen terug naar het kamp." stelde ze wat weifelend voor, niet zeker wetend of dit tegen de Warriorcode was.

"Ik kwam niet hier buiten om gevonden te worden en weer terug geëscorteerd te worden naar het kamp." antwoordde Lionkit bitchy op Airpaw's vraag. Pittig ding, dacht Lightningpaw. Hij probeerde te herinneren wie nou ookal weer haar ouders waren, maar hij kon er niet opkomen. Zijn gedachtes werden onderbroken door Lionkit die uitlegde dat Innerghost haar moeder was en dat ze dus bijna alles al wist wat kittens wel en niet mochten doen. Lightningpaw bekeek Lionkit even, ze had inderdaad wel een beetje het karakter van Innerghost, iniedergeval dat dacht hij. Hij kende Innerghost namelijk niet echt persoonlijk. "Een of andere kater had tegen me staan gillen toen ik van de prooistapel eten wou halen. Dat ik respectloos was en dat ik m'n eigen eten maar moest gaan vangen. En tadaa, daar ben ik dan." vervolgde Lionkit. Lightningpaw vroeg zich af wie die kater was want hij moest eigenlijk wel weten dat kittens dingen nogal letterlijk nemen. Maar ja het was nu al gebeurt, Lionkit had het kamp al verlaten en hij begreep nu ook wel waarom. Alleen nu zaten hij en Airpaw wel met een probleem, hoe moesten ze Lionkit terug naar het kamp krijgen? Airpaw bleek een oplossing voor dat probleem te hebben. Ze stelde Lionkit namelijk een deal voor: "Je gaat samen met ons jagen, en daarna ga je meteen terug naar het kamp." stelde ze weifelend voor. “Goed idee, het mag eigenlijk niet maar omdat je toch bijna oud genoeg bent om apprentice te worden, kan het vast geen kwaad.” zei Lightningpaw. “En je moeder zou het vast niet erg vinden als je al wat eerder zou kunnen jagen dan de andere van je generatie.” vervolgde hij en hij knipoogde naar Lionkit. Daarna stond hij op en pakte zijn konijn op, om het beestje vervolgens te begraven, zodat hij hem later op kon halen. Daarna zwiepte hij een keer met zijn staart als teken dat ze hem moesten volgen. Hij wist namelijk wel een plekje waar veel muizen zaten en daar had Lionkit de meeste kans om haar eerste prooi te vangen. Na eventjes wandelen hadden ze het plekje bereikt. “Ow, nobele warrior Airdance zou u aan deze dappere apprentice Lionpaw willen laten zien hoe ze een muis moet vangen?” vroeg Lightningpaw aan Airpaw en nadat hij dat gevraagd had stak hij zijn tong naar haar uit en knipoogde. Ze konden toch wel een beetje lol hebben.

Note: Kon niks anders bedenken dan Airdance ;P

Lionkit haar ogen gingen van Airpaw naar Lightningpaw. Ze stelde voor om te gaan jagen en daarna terug te gaan naar het kamp. Ze dacht even na. Dat was misschien wel iets wat ze konden doen. Dan kon zij toch wel jagen! Een grijns verscheen op de kitten haar gezicht. "Dat is goed! Dat klinkt leuk." Enthousiast was ze wel. Lightningpaw begroef zijn konijn onder de grond. Waarom hij dat deed was haar een raadsel, maar nu wist ze in elk geval waarom sommige prooi zo onder het zand zat. “Ow, nobele warrior Airdance zou u aan deze dappere apprentice Lionpaw willen laten zien hoe ze een muis moet vangen?” Lionkit, nu even Lionpaw, keek naar Airpaw. "Waar gaan we beginnen? Waar wonen de muizen?" vroeg ze meteen vrolijk.

Dit keer viel haar voorstel wél in de smaak, zowel Lightningpaw als Lionkit stemde hier mee in. Dat deed Airpaw goed, en een klein glimlachje sierde haar lippen. De twijfel over of dit wel een goed idee was, had ze weggeschoven. Wat kon er nu gebeuren? Ze zouden maar even weg zijn, bovendien had ze al wat vechttechnieken van Innerghost geleerd, samen met Lightningpaw zouden ze zich heus wel redden.
De grijze kater begroef zijn konijn, zodat hij het later op kon halen. Hierna begon hij te lopen en wenkte de twee poezen te volgen. Airpaw deed dat braaf en kwam samen met Lightningpaw tot stilstand. “Ow, nobele warrior Airdance zou u aan deze dappere apprentice Lionpaw willen laten zien hoe ze een muis moet vangen?” miauwde Lightningpaw, waarna hij haar een knipoog en zijn tong uit stak. Airpaw giechelde zachtjes en maakte een halve buiging. "Maar natuurlijk, dappere Lightningstrike." Ze knipoogde terug, waarna ze weer naar Lionki-, pardon, Lionpaw keek. "Waar gaan we beginnen? Waar wonen de muizen?" vroeg de kitten haar vrolijk. Airpaw gebaarde haar stil te zijn, zodat de muizen niet zouden schrikken en weg gaan. "Als je heel stil bent, kan je ze horen. Als je ze hebt gehoord, moet je er geluidloos op afsluipen." Fluisterde ze waarna ze in een sluiphouding zakte en heel stil op een blaadje sloop, om er daarna bovenop te springen en het in haar bek te nemen. "Dan spring je erboven op en bijt je heel hard." Eindigde ze haar uitleg en keek naar de kitten, afwachtend op het deze zou lukken.

Innerghost gromde gefrustreerd toen er weer een kitten miste. Dit keer was de kitten gelukkig wat ouder, maar nog steeds een kitten. Háár kitten. Met vlugge stappen verliet Innerghost het kamp en ging opzoek naar Lionkit. Als ze vond waar ze zat, kon ze wel vergeten dat ze met haar zes moons apprentice zou worden en nog lekker een moontje langer in de nursery mocht rond slenteren. Tenminste, daar mee kon ze Lionkit vast goed mee te pakken krijgen, want dat zou toch niet gebeuren. Innerghost zocht door, tot ze stemmen hoorde van Airpaw, Lightningpaw en ja hoor, Lionkit. De twee apprentices bleken echter niet te doen wat ze moesten doen. Daar gingen ze voor boeten. Innerghost verstopte zich geruisloos in de struiken en bleef daar zitten. Dus, Airpaw, háár apprentice en Lightningpaw wouden haar dochter trainen? Innerghost vernauwde haar ogen. Beide apprentices waren jong en dus een makkie voor de ervaren, sterke deputy. Toen Airpaw de techniek voordeed en zo dichter bij Innerghost in de beurt kwam schoot Innerghost soepeltjes en razendsnel uit de struiken waarbij ze haar massieve poot vel op het kopje van Airpaw sloeg en haar zo tegen de grond wierp, tenminste, dat was haar doel. "Goed, en waar denken jullie mee bezig te zijn, stelletje mousebrains?" Vroeg ze eisend op een antwoord.

Met rustige passen verliet de rogue poes haar eigen gebied waarna ze haar poten maar in een richting stuurde, een die voor haar behoorlijk duidelijk geworden was. Ze wist het niet precies maar volgens haar had ze inmiddens toch wel zeker een stuk of 5, 6 katten van het gebied gedood . Dat bewees maar weer hoeveel shadowclan nou om zijn clanmates gaf. Helemaal niets. Dat maakte het jagen voor haar op de katten alleen maar makkelijker. Het duurde niet lang voor haar poten over de grens stapte die ze wilde passeren. Meteen verstrakte haar spieren een beetje en spitste haar ogen zien. Haar bekje hing een beetje open terwijl haar passen vertraagde en ze door het gebied stapte, zo stil mogelijk. De warriors en apprentices waren aan het jagen op prooi, onwetend dat zij hier was om op hun te jagen. Maar ze rook iets veel interresanters, een kitten. Nee, ze zou niet nog een kitten van ze afnemen, dat had ze al eens gedaan, maar een ontvoering kon geen kwaad. Rustig sloop ze in de richting en zag twee apprentices staan met een kitten ertussen. Waarom die de rode kitten nou aan het trainen. Geweldig dit, heerlijk tegen de regels. Maar natuurlijk moest een kat het weer verpesten. Maar die kat kende ze, Innerghost. Een brede grijns ontstond op haar kop terwijl ze naar de rest keek en stond langzaam op waarna ze het struikgewas uit stapte. 'Oh come on Inner, let them train the little one' grijnsde ze.

Lionkit wist niks van ruiken en horen en deed maar wat. Ze hoorde wel dingen, ruisen in de bosjes, wind, vogels. Die ze ook allemaal tegelijk rook. Het was zoveel tegelijk dat ze geen onderscheid kon maken. "Goed, en waar denken jullie mee bezig te zijn, stelletje mousebrains?" hoorde ze opeens. Haar moeder stond voor haar en had Airpaw op haar kop gemept. En zij zou de volgende zijn! Lionkit zag maar één uitweg nu; rennen. Ze rende langs Innerghost heen en botste tegen iets aan. Een boom? Steen? Nee... het had vacht. En pas toen ze omhoog keek zag ze dat het een ander kat was. Ze rook helemaal niet zoals Innerghost en alle andere katten uit Shadowclan. 'Oh come on Inner, let them train the little one' werd er gesproken. Lionkit deed twee stappen achteruit. "Wat moet jij hier dan?" Lionkit was niet op haar mondje gevallen, en dat kon haar nog wel is de kop kosten.

Opeens gebeurde er veel verschillende dingen te gelijk en Lightningpaw wist niet wat hem overkwam. Op het ene moment waren Airpaw, Lionkit en hij gewoon gezellig aan het jagen en op het andere moment kwam Innerghost uit de bosjes gerend, sloeg Airpaw op haar kop en drukte haar vervolgens tegen de grond. Daarna stelde Innerghost een vraag, maar nog voordat Lightningpaw daar antwoord op kon geven rende Lionkit ervandoor en botste ze tegen een rogue poes aan. Alsof de situatie al niet erg genoeg was… De rogue zei wat tegen Innerghost, maar Lightningpaw luisterde er niet naar. Hij schoof Lionkit snel naar achteren en ging beschermend voor haar staan. “Ga weg van Shadowclan territory.” zei hij tegen de rogue poes. Zijn nagels schoten al uit hun hulzen, een gevecht met de poes zou hij met geen mogelijkheid winnen, maar hij zou er alles aan doen om Lionkit te beschermen. Er waren namelijk al genoeg kittens van Shadowclan vermoord of verwond.

Note: wow, druk topic. ik heb niet alles door kunnen lezen vanwegens veel hoofdpijn, maar ik heb mijn best gedaan Wink

. Ook sorry als er spelfouten instaan.

De poes keek met twinkelende oogjes naar Lionkit, zich afvragend of deze erin zou slagen een muis te vangen. Ze lette totaal niet op haar omgeving, en dat kwam haar nogal duur te staan.
Een zwarte schim vloog uit de bosjes en een massieve poot drukte haar op de grond. Een gilletje van schrik verliet haar bek, voordat de adem uit haar longen werd gedrukt door de val. "Goed, en waar denken jullie mee bezig te zijn, stelletje mousebrains?" Shit, dat was Innerghost. De poes kroop ietwat schuld bewust in elkaar. "Eh..." Ze stond op het punt het uit te leggen toen er opeens van alles gebeurde. Lionkit besloot dat het slim was om de benen te nemen, maar ze botste frontaal tegen een rogue aan, deze leek uit het niets te zijn gekomen. Airpaw wurmde zich geschrokken onder Innerghost uit. 'Oh come on Inner, let them train the little one' De poes grijnsde en Airpaw keek wat angstig naar de vreemdeling, niet goed wetend wat te moeten doen. Lionkit was echter alles behalve angstig. "Wat moet jij hier dan?"vroeg de kitten brutaal. Lightningpaw vertelde de rogue poes om weg te gaan. Airpaw was enkel in elkaar gekrompen, niet wetend wat te moeten doen. Wat ze wél wist, was dat ze in de problemen zat.

-flut sorry

Zware pootstappen deden de grond lichtjes trillen. De ademhaling van de rode kater was duidelijk te horen, al was het niet van uitputting. Zijn lange vacht bewoog ritmisch heen en weer door de spieren die eronder zaten en bij elke pas werden aangespannen. Twee sinistere, goudgele ogen hadden hun focus strak voor zich gevonden, al een aardig tijdje nu. Om de zoveel stappen bleef de kater staan zodat hij kon checken of hij nog altijd op het goede geurspoor zat, namelijk die van Sushi. Het spoor ging tot diep in het ShadowClan territorium, een clan wiens grenzen hij zonder angst overstapte. Hij voelde geen angst, want hij had niks te verliezen. Behalve zijn eigen leven, maar er was ook niemand die hem zou missen. Het maakte geen haarbal uit. Gravepath rook nu meerdere geuren, waarvan ShadowClan en Sushi. Ook de zoetsappige geur van kittens en melk. Hmn. Interessant weer. Hij luisterde naar de stemmen, maar zin om te wachten had hij niet. Daarom stapte de intens grote kater - hij was immers ruim twee keer zo groot als de gemiddelde kater - uit de struiken tevoorschijn. De grond trilde lichtjes na toen hij naast Sushi stil bleef staan en zijn blik op het rode poesje voor hun neus richtte. "Hello, darling," sprak de kater met zijn lage, rauwe stem, eentje die het meest weghad van een grommend roofdier. Zijn goude ogen gleden het gezelschap rond en bleef hangen op Innerghost. Een triomfantelijke grijns speelde nu rond zijn lippen terwijl zijn ogen terug gingen naar het rode wezentje. Ah. Haar dochtertje. Wat schattig nou toch weer.

De rogue poes keek even langs het gezelschap en hun reacties. De rode kitten begon te rennen op het moment dat die Innerghost in de gaten kreeg. Kort rolde ze met haar ogen, Innerghost was alles behalve eng. En het kleine poesje maakte alleen maar een grotere fout door tegen haar poten aan te rennen. Grommend keek ze neer op het kleine ding. Het was een klein brutaal poesje. Kort grijnsde ze, dat lag haar dan weer wel een beetje pit in zo'n klein wezentje. 'Well, I was looking for some old friends, like Inner indeed or maybe Tall or someone else' grijnsde ze en keek weer op naar Innerghost. Tot de apprentice de kitten van haar weg trok en er beschermend voor ging staan. Oh kom op, ze had pas een enkele keer een kitten van shadowclan gedood en dat was de kitten van Crimsoncry vlak nadat ze Crimson zelf had gedood. Ze had die kit alleen maar een plezier gedaan. Dat betekende niet meteen dat ze elke kit de keel door zou bijten. Ze keek op toen de apprentice ook dreigde dat ze weg moest. De ander was teminste wel slim en kroop gewoon bang in elkaar. Dat moest zo, ze moest bang zijn voor rogue's en al helemaal voor haar. Maar een nieuwe stem liet haar wat verbaast fronzen. Gravepath, was hij terug. Snel keek ze om naar de rode kater en draaide iets met haar oren voor ze naar hem knikte ter begroeting en zich weer naar de clankatten wendde. Innerghost kende Gravepath en haar maar al te goed. Een grijns sierde haar kop terwijl ze afwachtte, misschien werd dit nog een keer interresant.

Innerghost stapte van Airpaw af en wachtte een antwoord af. Ze kreeg enkel wat gestamel te horen en toen verscheen er al een andere kat op het toneel. Een rogue om precies te zijn. "Wat moet jij hier dan?" Vroeg Lionkit vervolgens aan de rogue die ze ook wel kende als Sushi. "Stil zijn, Lionkit," beval ze haar dochter. Lightningpaw zei dat ze weg moest gaan van Shadowclan territorium en zijn nagels schoten al uit zijn hulzen. Innerghost zwaaide met haar staart dat de jonge apprentice zich in moest houden. Als of het nog niet genoeg was, kwam er een tweede rogue op het toneel. "Hello, darling," dat was Gravepath. Innerghost stapte naar voren en liet Lionkit en de twee apprentices achter haar staan. Beide apprentices waren nog jong en nog geen tien moons, dus nog maar net apprentice. "Airpaw en Lightningpaw, ga terug naar het kamp en haal versterking, neem Lionkit met jullie mee," beval ze de twee apprentices terwijl ze de twee net gekomen rogues aan keek. "Ik zal maar weg gaan, voor het minder leuk voor jullie afloopt," sprak ze tegen de twee oude bekenden terwijl ze beide om de beurt aan keek.

Onderwerp: Re: You'll always find what you're looking for.