New place {First Fogpaw, then open}

Het was een zonnige dag en buiten was het net iets te warm nu, Hushpaw had besloten een beetje verkoeling te vinden in the apprentices den. Hij liep naar binnen en keek rond, er was niemand te bekenen. Hier binnen was het niet veel kouder maar het was toch wel beter dan buiten, hij zette zich op zijn bed en genoot van de stilte in de kamer. Al snel werd hij weer door een golf warmte meegenomen en had hij het weer snikheet, hij bedacht dat hij beter kon gaan zwemmen want nu dat hij nog geen mentor had moest hij zich nog niet concentreren op zijn training. Aan de andere kant kon hij zich hier ook gewoon een dutje doen, of hij kon kennis maken met de andere apprentices. Zijn besluit was dat hij zich gewoon dood verveelde...

~Ghehe, had verwacht er meer inspiratie in te krijgen... Is een beetje flut!
Owjah, de eerste post is voor Fogpaw Wink

Fogpaws staart hing laag bij de grond en haar tred was langzaam. Niets hield tegen deze hitte, iedereen was snel moe en lui. Er was nooit wat te doen, omdat iedereen toch maar op zijn luie reet lag te niksen. Fogpaw besloot dat ze de middag dan maar beter slapend kon doorbrengen. Ze miste toch niets, want op zo'n dag gebeurde nooit wat spannends.
Fogpaw struinde met een chagrijnige kop de apprentice den in. In eerste oogpunt leek hij leeg, maar al snel zagen haar amberkleurige ogen een rode vacht. Fogpaw keek de apprentice even aan toen ze naar haar nest liep. De kater was nog iets jonger dan haar en was nog niet heel lang in de apprentice den. Ze herkende hem als Hushpaw. ‘Hey,’ mompelde ze knorrig toen ze haar nest in stapte en er in plofte en zich al snel oprolde tot een bolletje.

OOC: Sorry, mij lukte het ook niet echt (':

Net toen hij zich neer wou leggen hoorde hij iemand binnen komen, hij keek nieuwsgierig op en zag een zwarte vacht met heldere gele ogen. Het was Fogpaw, wat moest zei het nu warm hebben met haar zwarte vacht. "Hey" zei ze terwijl ze haar in haar nest legde. "Hoi" zei hij. "Wat een hitte hé." Ook hij legde zich neer en rolde zich op in een bolletje.

Fogpaw hoorde dat de rode kater haar ook groette. Ze wierp hem nog een knorrige blik, waarna ze haar staart over haar neus legde en haar amberkleurige ogen sloot. Laat deze middag snel voorbij gaan, dacht ze nog. Maar helaas werd de stilte alweer snel verbroken door Hushpaw.
Fogpaws ogen schoten open en ze keek naar de jonge kater. ‘Nee, echt?’ zei ze sarcastisch tegen hem. Zag hij niet dat ze wilde slapen, ook al was Fogpaw niet moe. Ze wilde niet weer een luie middag doorbrengen waar toch niemand iets deed. En ging deze kater haar nou vervelen met een saai praatje over het weer. Dat was wel het laatste waar ze op hoopte.
Zacht vloekend stond ze weer op uit haar nest en draaide in het rond tot het weer comfortabel was en plofte weer neer met haar rug naar de jonge kater gericht en ze sloot haar ogen weer. Hopelijk was dit een duidelijk genoeg teken dat ze níét wilde praten. Ze wist dat ze bot was, maar haar humeur stond er nou even niet naar.

_{OOC: Sorry voor de late reactie!}

"Nee echt?" klonk het, hij was meteen op zijn tenen getrapd. Een vieze blik haf hij haar terug terwijl ze terug rechtsstond en zich goed legde. Meteen had hij door dat ze wilde slapen en ook al was hij dat ook van plan geweest, hij wou geen moment langer nog met Fogpaw in dezelfde kamer zitten! Nu had hij eerst tijd nodig om haar brute gedrag te kunnen verwerken, hij rende de den uit en nestelde zich net buiten de den in een plekje gras. Zachtjes sloot hij zijn ogen maar vatte geen slaap door wat er net gebeurd is.

Fogpaw voelde de ogen van Hushpaw bijna op haar fel prikken, zo'n gore blik wierp hij naar haar. Uhm, sorry? Hij was begonnen! Haar staart begon fel heen en weer te zwiepen. Niet lang daarna verliet Hushpaw de den. Fijn, had ze mooi de hele den voor zichzelf, dan kon ze deze middag vergeten.
Fogpaw vouwde haar poten onder haar lichaam en legde haar kop in het mos met haar staart over haar neus. Stomme Hushpaw. Het lukte Fogpaw echter niet om in slaap te vallen. Ze lag steeds niet comfortabel en wriemelde onrustig in haar nest. Na een tijdje besloot ze maar weer op te staan. Ze was gewoon niet moe genoeg en alsnog voelde het warm in haar nest. Ze liep in een slome tred de den uit en kneep haar ogen even kort samen toen ze het felle zonlicht in liep. Opeens zag ze Hushpaws pluizige, rode vacht weer. Haar mondhoeken trokken kort omhoog en ze liep nonchalant langs de apprentice, zogenaamd stond ze perongeluk op zijn staart toen ze voorbij hem liep. ‘Oeps, sorry,’ zei ze quasi verontschuldigend. Haar ogen schitterden uitdagend en het puntje van haar staart wiebelde heen en weer.

Hij hoorde hoe Fogpaw naar buiten liep en bleef gewoon liggen zoals hij lag, echter toen ze buiten was trapte ze op zijn staart en zei vervolgens: 'Oeps, sorry'. Uit die toon te horen werd Hushpaw helemaal gek! Ze ging gewoon expres op zijn staart staan omdat mevrouwtje rust nodig had en het niet kon vinden door hem, hij stond op en gaf haar een duw. Hierna liep hij de den terug in en sprong zijn bed op, gisteren had hij het mos nog maar net vernieuwd dus nu had hij een splinternieuw bed. Hij rolde zich op en genoot van de geur van het natte mos, al snel viel hij half in het slaap...