Safe me!

Haar rug voelde kleddernat en haar poten deden pijn. Moeizaam kwam ze teruggelopen naar het kamp, met een vogeltje in haar bek. Ze had speciaal voor Crowfeather een vogeltje gevangen. Ze wou hem bedanken voor het geloven in haar en dat deed ze op een speciale manier. Ze snorde bij het idee van zijn verraste gezicht. Crowfeather zou het zeker nooit geloven. In de laatste dagen was ze ook wat minder onzeker geworden. Ze deed meer haar best en zette zich meer in voor het leerling zijnde. Alleen had ze nog bijna geen contact gemaakt met katten, behalve met Windflame, die haar gelukkig geholpen had bij de kater. Trouwens, over die kater, daar was ze nog niet van af. Gisteren was ze ook per ongeluk tegen hem opgebotst, maar dat was zijn fout en hij had haar een duw gegeven en was doorgelopen. Haar kopje had pijn gedaan omdat ze nogal hard tegen een steen geduwd was. Ze probeerde de kater dan ook elke keer te vermijden. Misschien moest ze Crowfeather is vertellen over de vervelende, arrogante kater, die het nodig vond om haar de stuipen op het lijf te jagen en om haar te bedreigen. Ze keek even vluchtig om zich heen en zag de kater gelukkig niet. Tevreden ging ze, met het vogeltje in haar bek, naar het midden van het kamp en wachtte Crowfeather op. Ze legde de vogel vlak voor zich neer. Haar oog viel op een schaduw. Ze trok met haar oren. Er was verder niemand in het kamp, wat best opvallend was. Misschien zat Hollystar nog in haar Den, maar het kon ook zijn dat ze ergens naartoe was. Ze was zowat de enige hier, wat best raar was. Rillend dacht ze terug aan de dode krijger die ze gevonden had. Beschaamd gaf ze een lik over haar borst en probeerde er niet meer aan te denken. Ze keek om zich heen en keek toen naar de vogel. Kritiek kwam in haar op en ze moest moeite doen om de prooi niet aan flarden te scheuren. Niet omdat ze honger had, maar omdat het misschien niet genoeg was voor Crowfeather. Als ze hem wou verrassen, moest ze het wel goed doen! Het idee was zomaar in haar opgekomen, eigenlijk best raar voor een kat als zij. Ze was ook een beetje veranderd dankzij hem. Zijn woorden hadden meer invloed op haar dan welke kat dan ook, waarschijnlijk omdat hij echt geloofde in haar.

Toch voelde ze zich soms niet genoeg voor de Clan. Dan kreeg ze weer vervelende gedachten en dacht ze dat Crowfeather haar niet wou, maar ze had zich hier met moeite een beetje over heen kunnen schuiven. Eerst dacht ze er echt elke seconde van de dag aan, nu was het om het uur zo’n beetje. De schaduw bewoog opeens en een zwarte poot werd voor haar gezet. Rainbowpaw keek naar boven en zag twee ogen die gericht op haar waren. De valse grijns was te zien en Rainbowpaw piepte. Ze wist wat er ging gebeuren. De kater leek wel een krijger. Ze wist niet zo goed wat hij was, maar hij was in elk geval wel veel groter dan haar. Ze piepte zachtjes en schudde haar kopje. De kater boog zich naar haar toe. Hij rook aan het vogeltje. Nijdig sloeg Rainbowpaw met haar poot naar voren, per ongeluk. Ze keek hem boos aan en mauwde boos. Normaal zou ze nooit zo uitvallen, maar het was een prooi die ze met moeite had gevangen en die liet ze zich niet afnemen, zelfs niet door de grote, zwarte kater. Hij leek niet op Crowfeather, ondanks zijn zwarte flank. De bloederige kras op zijn neus viel haar pas op toen hij zich oprichtte naar haar. Voor ze het wist, kreeg ze een duw. Rainbowpaw viel om, hard op de grond. Ze piepte zachtjes en stak haar pootjes in de lucht. Ze kon zich nog net op tijd bukken voor de klauw die boven haar oor zweefde. Ze piepte zachtjes. Dit kon gewoon niet waar zijn. Ze had de kater zo boos gemaakt dat hij nu wraak op haar wou nemen. Een van de klauwen kwam tegen haar aan en Rainbowpaw voelde een helse pijn door haar flank trekken. Ze krijste het uit van de pijn en hield haar pootjes als een soort beschermend middel voor haar kopje, terwijl ze de kater aankeek die genadeloos op haar neerkeek. ‘Crowfeather!,’ piepte ze, toen de klauw van de kater omhoog ging.

- Crowfeather -
- Zat een klein foutje in die ik snel gewijzigd heb -

Alweer een dag achter de rug, weer een goede jacht, ook al had hij een vinkje laten ontsnappen. Hij was een beetje teleurgesteld in zichzelf. Misschien kon hij zich maar niet meer laten afleiden, bijna de hele tijd had hij gedacht aan Rainbowpaw, ze was nig wel gebleven, maar voor hoe lang? Zou ze niet na een lange tijd weer terug krabbelen naar haar besluit? Boos schraapte hij met zijn klauwen over de harde grond, een donkere kras lag daar nu. Donkerder dan alle aarde om het heen, nou ja, in het stukje bos was de aarde zowat hetzelfde.. Wat kon hem het nou schelen? Het was maar aarde, dat aten ze toch niet? Hoe zou het eigenlijk smaken? Tja, hij had wel een keer een mond vol zand geproefd, maar dat is zand! Totaal anders dan aarde, of niet? Ooit zou hij het toch proeven dus waarom niet nu? Even keek hij voorzichtig om zich heen en legde zijn prooi achter zich. Hij boog wat naar voren en snoof de geur van de aarde op. Geen enkele geur, misschien had het dan ook geen smaak. Crowfeather opende zijn bek en greep de aarde tussen zijn kaken. Een vieze walm kwam er in zijn mond, korrelig en bitter samen gemengd met een toefje worm! Snel spuugde hij het vieze spul uit zijn mond en zag een klein wormpje wegkruipen. Waarom had hij dat gedaan? Wat bezielde hem toch? Was hij nog steeds een kind of zoiets? Hij nam een hap van zijn muis die hij had gevangen en probeerde met zijn tong wat stukjes aarde en muis weg te halen. Maar het meeste bleef gewoon eigenwijs zitten, hij keek snel om zich heen om te zien of er wat water in de buurt was. Gisteren had het nog geregend, dus moest er wel ergens een poeltje zijn..
Ja! Een klein water plasje lag een paar vossenlengtes van hem vandaan. Om het plasje heen waren al wat kleine groene topjes te zien, wat betekende dat er gras ging groeien. Hij rende er snel naartoe en likte het met grote teugen op, het was een diepe poel die niet op leek te gaan! Spoelend ging hij zo door, totdat hij alleen nog meer de frisse smaak van regen proefde. Voor de zekerheid ging hij met zijn tong langs zijn tanden om te zien of alles al weg was. Gelukkig! Hoe zouden de anderen wel reageren als hij zo terug kwam? Zuchtend keek hij omlaag en zag in plaats van zijn volwassen hem een klein katertje dat opgewonden naar hem keek. Verward schudde hij zijn kop en keek nog een keer, het spiegelbeeld was weer normaal, maar toch. Waarom zag hij dat? Was het een teken dat hij zich volwassener moest gedragen? Dat kon niet, want dat deed hij al best wel. Schouder ophalend trippelde hij naar zijn prooi en schopte het half opgegeten muisje onder een bosje. Zo hadden de kraaien ook wat en had hij de prooi niet helemaal verwaarloosd. Toch achtervolgde het spiegelbeeld hem de hele weg naar het kamp. Al snel kwamen de muren van het kamp in zicht, opgelucht haalde hij adem. Hij was weer terug en kon hij wat met Rainbowpaw afspreken om te trainen. Blij versnelde hij zijn pas en voelde de wind langs zijn vacht razen. Heerlijk vond hij dat, het was verfrissend en gaf je een koel gevoel door je hele lichaam. In het kamp was alles rustig, geen enkel geluid klonk in zijn oren, vreemd..
In zijn ooghoek zag hij een donkere kater, een Warrior, maar eentje die liever alleen was. Je zou denken dat hij op Crowfeather leek, maar die kater was altijd boos, hij zocht graag redenen om met iemand te vechten. Daarom bleef Crowfeather uit zijn buurt. Bijna struikelde hij over een klein vogeltje, de geur van een Apprentice zat eraan, hij snoof nog harder en rook de geur van zijn Apprentice. Maar waarom zou ze haar prooi hier laten liggen? Toen zag hij het verband, voor de zekerheid keek hij naar de kater en zag een zwart witte vacht onder hem. Rainbowpaw! Woede stroomde door hem heen, hoe durfde een mede Warrior haar aan te vallen?! Kwaad schoof hij zijn klauwen uit en rende op de donkere kater af. Grommend sprong hij op zijn rug, maar had zijn klauwen al in zijn sprong ingeschoven. Hij wilde niet de Warrior Code breken, dan kon hij het wel vergeten om ooit nog een Apprentice te krijgen!
"Ga bij haar weg!" Spuugde hij kwaad, al zijn spieren spanden zich en hij sprong van de kater af en kroop onder zijn poten. Met zijn achterpoten duwde hij zo hard als hij kon, de kater was zwaarder dan hij dacht. Zweet druppelde langs zijn hoofd en na een vermoeiende duw lukte het hem om de kater van de grond te krijgen. Al zijn kracht zat nu in zijn achterpoten en hij liet ze met veel kracht weer los. De kater vloog maar kort in de lucht en pleurde in de bladeren in het kamp. "Daar zijn we vanaf.." Zuchtte Crowfeather, hij richtte zijn blik op Rainbowpaw en gaf haar een klein likje over haar oor. "We moeten echt even trainen, we beginnen meteen met wat vechttechnieken. Dan kan je voortaan die kater zelf een lesje leren." Zijn stem had wat medeleven, maar toch streng. Eigenlijk had ze ook op haar intstincten kunnen ertrouwen, maar ze had zich ook weer goed en netjes gedragen. Crowfeather gaf haar een knikje en pakte zijn gevallen prooi op. Met vermoeide passen liep hij naar de prooistapel en legde zijn prooi erop. Daarna draaide hij zich om en ging zitten, hij legde zijn staart om zijn poten. "Was," Hij wees met zijn staart naar het vogeltje en keek daarna weer naar Rainbowpaw. "Dat vogeltje van jou?" Hij wist het bijna zeker, maar toch wilde hij er wat aandacht aan schenken. Ze had gekozen om te blijven én had nog prooi gevangen ook. Wat had hij toch een slimme Apprentice!

{Sorry voor late reactie, maar leren zuigt alle inspiratie uit me..}

Geschrokken keek Rainbowpaw naar de kater. Ze trok zenuwachtig met haar oortjes. Ze rook een bekende geur, maar de naam wou niet tot haar doordringen. Pas toen hij er was en hij de kater van haar had weg gekregen, herkende ze hem. Ze snorde zachtjes. Crowfeather. Ze keek naar het vogeltje en knikte toen. ‘Speciaal voor u,’ zei ze en ze liep op het vogeltje af en schoof het met haar neusje naar hem toe. Ze ging zitten en begon over haar vacht te likken, zodat deze weer plat zou gaan. Gelukkig was Crowfeather er op tijd bij geweest. Ze voelde dat iets van haar flank droop en keek naar de grond. Een beetje rood viel haar op en met platliggende oren begon ze het bloed weg te likken. Ze vond het maar niets. Het idee dat de kater nog in WindClan rondliep. Ze had hem dan wel een kras over zijn neus gegeven, maar hij had haar veel meer pijn willen doen. Ze keek naar Crowfeather. Eigenlijk was hij zowat de enige waarvoor ze de muur liet zakken. Een poes, Windflame, had haar geholpen toen de kater – dezelfde – haar ook lastigviel. Ze had een beetje verlegen in de buurt van Windflame gedaan en had niet veel gezegd. Bij Crowfeather kon ze toch wel wat meer zichzelf zijn. Ze keek naar haar mentor en knikte. Ja, ze kon wel wat vechttechnieken gebruiken, zeker in de buurt van zulke katten zoals de kater. Ze had zich op de stang laten jagen, maar toch kon ze de dreigende ogen en de woedende blik van hem niet vergeten. Ze keek naar Crowfeather en snorde zachtjes. Nogmaals schoof ze het vogeltje dichter naar hem toe. ‘Misschien moet u eerst wat eten voor het vertrek,’ sprak ze beleefd. Crowfeather had iets in haar losgekregen wat ze eigenlijk al vanaf het kit zijnde had moeten hebben. Ze was nu veel spraakzamer, maar wel alleen tegenover hem. Crowfeather leek haar gewoon beter te begrijpen dan andere katten deden. Ze keek naar haar poten. Ze wist eigenlijk wel waarom die kater nu zo razend op haar was en haar steeds moest hebben. Niet erg lang geleden hadden ze haar in de verkeerde positie naast Whiteleaf gevonden, de krijger die gedood was door een andere krijger, vermoedelijk een kater. Ze had de geur niet herkend dankzij de hondenuitwerpselen. Ze had toen haar klauw uitgestoken om te zien of Whiteleaf op prikkelingen reageerde en zo hadden ze haar gevonden.

Met haar oren plat keek Rainbowpaw beschaamd naar haar poten. Ze durfde het alleen tegen Crowfeather te zeggen wat er echt was. Ze had Whiteleaf niet vermoord, heus niet. Ze wou alleen kijken of de krijger reageerde op prikkelingen die van haar klauwen kwamen, alleen hadden ze haar gevonden met haar klauw uitgestoken boven Whiteleaf. Ze schudde haar kopje en keek zenuwachtig naar Crowfeather. ‘Ze verdenken me van moord,’ fluisterde ze zachtjes, maar ze wist zeker dat hij het gehoord had. ‘Hebt u van het overlijden van Whiteleaf gehoord?’ vroeg ze zachtjes, terwijl ze om zich heen keek of niemand keek. ‘Ze hadden mij bij haar gevonden. Ik had mijn klauw uitgestoken om te zien of ze reageerde op prikkelingen en nu denkt iedereen dat ik haar vermoord heb,’ zei de poes en haar groene kijkers keken schuldbewust naar haar borst. Ze had haar oren plat tegen haar kopje liggen en keek zenuwachtig op naar Crowfeather’s ogen. Zou hij haar niet geloven en de anderen wel? Oké, ze gaf toe dat ze er was, maar niet voor wat zij dachten. Whiteleaf’s dood zou vast wel bekend geworden zijn en ook wie ze verdachten. Ze keek naar de grond en likte over haar klauw heen, waarna ze die op de grond zette en ging zitten, terwijl ze niet het lef had om Crowfeather recht aan te kijken. Het zou haar nog het meest pijn doen als hij haar daar ook van verdacht.

Hijgend klapte Crowfeather op zijn zij, dat optillen was niet het beste idee wat hij ooit had gehad.. In zijn ooghoek zag hij dat de kater hem vals aankeek, daar trok hij zich niets van aan en richtte zijn doordringende blik weer op Rainbowpaw. Gelukkig was ze er mee eens dat ze wat training kon gebruiken, hij bestudeerde de poes. Haar spieren konden wel wat training gebruiken, maar verder was er niets mis, ze kon misschien wel erg snel zijn. Dat was soms wel handig als je niet meer kon winnen, maar ze moest niet te snel er gebruik van maken. Behalve dan bij het jagen, maar dat is een heel ander verhaal. De zwart witte poes schoof met haar neus het vogeltje naar hem toe, hij keek dankbaar zijn kant op. Eigenlijk had hij al gegeten, maar hij kon gewoon dit geschenk niet afwijzen. Ze had dit vast met veel moeite gevangen als hij het dan afwees was hij net zo'n slechte mentor als die van hem! "Dank je," Zei hij kalm, al zijn spieren waren onder tussen uitgerust, maar toch raasde het idee van dat die kater haar nog een keer zou opzoeken door zijn hoofd. Hopelijk had ze dan nog na vandaag wat technieken onder de knie, dan kon ze die kater zelf wat laten zien. "Het is erg goed van je dat je hém," HIj wees met zijn staart in de richting van de kater zonder ook maar zijn kop te draaien. "niet helemaal hebt aangevallen, anders had je een probleem gehad. Niet alleen met mij, maar ook met Hollystar. Ik ben trots op je." Met een van zijn poten trok hij een voor een de veren van het levenloze lijf en begon een beetje te knabbelen aan het vlees. Gelukkig had hij haar nog geen echte gevechts technieken laten zien, anders hadden ze allebei een probleem, maar het was nu al eenmaal gebeurd en hij wilde liever niet in het verleden blijven staan. Opeens hoorde hij het stemmetje weer van Rainbowpaw, ze fluisterde erg zacht en hij moest zijn oren erop richtten anders zou hij het missen. Rainbowpaw keek naar haar pootjes en haar oren lagen plat tegen haar kop, ze voelde zich er echt niet lekker bij. Nee, hij was er niet bepaald bij geweest, maar wel gehoord, al binnen een dag was het nieuws in het kamp gekomen. Als een loslopende muis was het tussen alle katten verspreid en hij had het nog net opgevangen door twee anderen die net iets te luid aan het praten waren. Het ging over Rainbowpaw, ze had iets van haar klauwen in het vlees gestoken en allemaal andere beschuldigingen. Crowfeather schudde zijn kop, het was ook weer niet eerlijk om meteen over iemand te oordelen, dat had hij helaas wel gedaan bij Songbird. HIj had die arme poes weg gejaagd, alleen omdat ze naar zijn steentje keek en daardoor was ze in een vlammenzee gelopen en lag ze nu in de Medicine cat's den.
"Ik heb wel een beetje nieuws opgevangen, maar was er niet bepaald bij toen het gebeurde," Begon hij zonder enige emotie te tonen, hoe konden al die katten nou een Apprentice verdenken die nog niet eens een vechts training heeft gehad? De kleine poes keek naar haar borst, hoe vreselijk konden ze wel zijn? Rainbowpaw had al zo weinig zelfvertrouwen en nu nog minder! "Rainbowpaw, je hoeft niet te geloven wat ze denken, ik vind het heel slim wat je hebt gedaan. Alleen kon je het ook met je poot doen, tja, misschien zou ze het niet voelen, maar je kon ook wat hulp fragen. Maar verder geloof ik er niets van, je hebt niet eens training gehad in vechten. En dan ook nog tegen een Warrio9r, niet gemeen bedoeld, hoor." Hij gaf haar een kleine por en stond op, de restjes van de vogel begroef hij, dit keer hapte hij niet naar het zand. Nooit meer zou hij zo'n plan uitvoeren, waar was hij net met zijn gedachten? "Kom, dan gaan we maar eens aan de slag!" Met die woorden liep hij op de ingang af en keek nog een keer achterom. Waarom zou ze dat doen? Ze had toch niets tegen Whiteleaf? Nou ja, ze konden het maar beter vergeven, en als iemand een klauw tegen haar zou uitsteken had hij ook te maken met hem! Ooit zouden ze de echte moordenaar vinden en die zou er niet zonder schrammen vanaf komen ookal was het een vos of das. Hij wilde totaal niet dat zíjn Apprentice werd verbannen, dat zou echt nooit gebeuren! Met een versnelde pas rende hij richting een klein open veldje, gras stak uit en vormde een kleine groene cirkel. Een goede plek om te beginnen met een vecht training. Crowfeather zakte neer en wachtte op Rainbowpaw, vanaf vandaag was ze een échte Apprentice, als dit maar goed ging..