Auch

Kittyheart slikte en kneep haar ogen wat samen. Ze moest naar het kamp, maar dit deed serieus zeer. Op de één of andere vage manier was het haar gelukt tijdens het jagen haar poot te verzwikken of iets dergelijks. Ze was gewoon aan het rennen geweest, langs het Kleine Meer, toen in één keer een kuiltje in de grond bleek te zitten op de plaats waar ze haar poot neerplantte. Leuk. Heel leuk. Ze beet even op haar lip en hinkte weer een stap vooruit. Haar poot was dubbelgeklapt en nu.. Auch. Kittyheart ademde uit en bleef stil zitten om op adem te komen. Dit deed echt pijn. Opnieuw probeerde ze een paar stappen vooruit te komen. Zo zwak was ze toch niet? Maar haar kleine lichaampje had al genoeg gehad. Al dat geren, nu dat gesleep.. Met een scherp geluid haalde ze adem. Auch. Haar poot was weer ergens tegenaan gekomen. Ze ging wat opzij en begon opnieuw met hinken. Telkens schoot er een pijnscheut door haar poot, wat ze zo goed en zo kwaad als het ging probeerde te negeren. Dit ging echt te langzaam. Nu had ze geen prooi en was ze ook nog eens laat terug in het kamp! Kittyheart's zonnige humeur begon een beetje te betrekken. Ze wilde geen nietsnut lijken, ze moest zich al bewijzen omdat ze zo klein was.. Ze wilde laten zien dat ze evenveel kon als de rest, dat ze even goed was als de grotere Warriors. En dan moest ze niet aan komen zetten met een gewonde poot! Maar ja, daar was het nu al te laat voor. Misschien moest ze naar de Medicine Cat Den? Kittyheart slaakte opnieuw een zucht. Ze was nu echt te moe. Even pauze..

Een blije zucht ging door de langharige poes heen, ze had het gehaald, gisteren, nu was ze een echte Warrior. Het weer was slecht, ze had nu een zachte verkoudheid opgelopen, Speedstorm had meer. Als het te erg werd voor Jumpfoot, zal ze ook even naar Leopardstrike gaan, maar nu even jagen. Jumpfoot spitse haar puntoren naar voren, haar ogen keken oplettend rond. Was er iets, ze rook alle geuren die er waren. Soms vervolgen ze weer in de wind, maar als Jumpfoot haar best deed, dan pikte ze die geuren weer op. De wind blies haar vacht in de war, maar het gaf niet. Zij was geen ijdele Poesipoes, van 'Oh, zit mijn vacht nog goed' Zij was gewoon stoer, liep krassen op, wonden en was niet voor een kleintje vervaard. Een geur kwam met de wind haar kant op, ze herkende de geur meteen. Kittyheart! Maar ze moest in de buurt zijn, dat wist Jumpfoot zeker, maar waarom zag ze dan niks? Wat was er aan de hand? Jumpfoot ging op de geur af, haar vlugge looppas ging over in rennen. Waar was Kittyheart toch? Ze sprong over een struik, waarbij ze even een kras in haar buik kreeg, het was een rozenstruik. Het bloed was niet veel, maar door haar snelheid, liep het er toch zachtjes uit. Ze voelde een kleine nattigheid en een zwakke pijn. Ze was er. Kittyheart! Daar was ze. Maar wat was er aan de hand? Waarom rustte ze zo uit? Jumpfoot verminderde vaart en liep op een vlotte pas naar Kittyheart en schrok. Wat lag haar poot er gek bij, wat had ze gedaan? ''Kittyheart? Wat is er gebeurt?'' vroeg ze aan de kleine lichtgrijze poes, die haar mentor was geweest en nu met een vreemde poot hier was. Jumpfoot raakte Kittyheart aan, met haar neusje. Wat nu? Kittyheart was gewond, maar wat had ze dan? Er was geen bloed, maar haar poot lag er gek bij. Jumpfoot keek met bezorgde ogen naar Kittyheart. Het bloed op haar buik gleed langs haar achterpoot naar beneden, maar ze merkte het niet.

Kittyheart hield haar poot een beetje opgetrokken, zodat ze er niet op hoefde te steunen. Het deed al genoeg pijn, een soort bonzende pijn. Met iedere hartslag leek het bloed dat door haar pootje stroomde pijn te brengen, brandende pijn.. Kittyheart fronste een beetje en probeerde haar poot te likken. Bij de eerste lik stopte ze echter al; het deed teveel pijn. De wind ruiste om haar heen, op normale sterkte voor WindClan. Kittyheart liet de wind door haar vacht woelen en haar omgeven met allerlei geuren en zo ook beelden. Heerlijk. Het leidde haar af en verzachtte voor een moment de pijn, al kon het element jammer genoeg niet helen. Ze was ook weer lekker bezig geweest, hé! Kittyheart begon een beetje boos op zichzelf te worden. Ze was dom, heel dom. Ze moest beter uitkijken! Kittyheart wilde net weer een poging wagen om te gaan lopen toen een bekende stem haar naam riep. Jumpfoot? Kittyheart keek op, om haar vroegere Apprentice te zien. Meteen kreeg ze een lach op haar gezicht; ze was trots op de poes die eerst Jumppaw geweest was, trots omdat ze Warrior was nu en omdat ze haar Apprentice was geweest. 'Jumpfoot,' groette Kittyheart, die normaal wilde gaan staan om geen vage indruk te wekken maar direct haar poot weer optrok. De linkervoorpoot bezeren was zeer onhandig. 'Ik.. ik sprong verkeerd en ja, toen kon ik niet echt meer op m'n poot lopen,' verzuchtte Kittyheart. Met een zwakke glimlach keek ze op. 'Ik zie er nu vast heel zielig uit, hé?' Haar Apprentice moest haar zo vinden.. De geur van bloed liet haar blik naar Jumpfoot's buik glijden. 'Maar wat heb jij gedaan! Je bloedt,' riep Kittyheart verschrikt uit. Het zag er niet zo erg uit, maar bloed betekende nooit iets goeds. Bij haar was er helemaal geen bloed, alleen pijn. 'Maar hoe was het waken gisteren?' vroeg Kittyheart, om niet zo bezorgd te zijn. Ze wilde wel weten hoe Jumpfoot die nacht had ervaren. Het was heel wat om Warrior te worden!

Kittyheart groette Jumpfoot en legde uit wat er gebeurt was,. 'Ik.. ik sprong verkeerd en ja, toen kon ik niet echt meer op m'n poot lopen,' Jumpfoot keek haar wat angstig aan, wat nu? 'Ik zie er nu vast heel zielig uit, hé?' Zei Kittyheart zwak glimlachend, Jumpfoot knikte en keek naar de poot, daarna keek ze in het gezicht van Kittyheart, die weer naar haar buik keek. Zo te merken schrok ze toen, Maar wat heb jij gedaan! Je bloedt,' riep ze verschrikt uit, Jumpfoot vond dat Kittyheart zich een beetje aanstelde, het was maar een klein wondje, zij had iets veel erger,s. Kittyheart wou blijkbaar of iets anders praten [/i] ''Ze moet eigenlijk terug naar het kamp, maar waarom gaat ze nu praten?'' dacht Jumpfoot bij zich zelf, terwijl ze naar Kittyheart,s vraag luisterde. [i] 'Maar hoe was het waken gisteren?' Jumpfoot,s gezicht betrok, toen ze aan de kille nacht van gisteren dacht. Speedstorm moest daarna hoesten. Jumpfoot had ook een klein koutje opgelopen, maar dat was niet heel erg. Daar had ze niet heel veel last van. '''Nat, het regende. De hele nacht,'' zei Jumpfoot met een treurig gezicht. De wind waaide door haar lange vacht, terwijl ze nadacht. ''Hee, mag ik laten zien, hoe ver ik al op schiet met springen''vroeg ze opeens, ze het zich bedacht, het was handige om even te wachten, tot er nog iemand was, zij kon Kittyheart niet alleen helpen. Jumpfoot wachtte het antwoord niet af en keek zoekend om zich heen, was er iets? Het meer was er, misschien kon ze daar een niet al te groot stuk vinden, om over te springen. Jumpfoot zag al wat, een zandbank. Daar kon ze wel naar toe springen, hoewel het wel moeilijk werd. Jumpfoot ging er naar toe, bekeek alles even. Ging toen naar achteren, rende en zette af.... Het schilde niet veel, maar het was haar gelukt, ze lande op rand van de zandbank. Opgetogen keek ze naar Kittyheart. En nu? Een steen. Jumpfoot zette zich af en lande op die steen. Daarna wou ze weer terug naar de zandbank en de oever bij Kittyheart. Ze zette zich net af, toen het het stuk steen bij haar voorpoten afbrak. Haar voorpoten zakten in het water en haar achterpoten konden zich niet meer houden, dus viel Jumpfoot in het water. Ze ging kopje onder en kwam geschrokken omhoog. Ze spartelde met haar poten, terwijl het koude water haar vacht deed plakken. Jumpfoot keek met angstige ogen naar Kittyheart. Ze probeerde op de steen te komen, maar dat lukte niet. Daarna zwom ze vlug naar de zandbank toe, maar het zand brokkelde af. Gelukkig was er wel een stuk hout, dat ooit met de wind in het meer was gewaaid. Jumpfoot klom er op en dreef toen over het meer. Alle kanten op, behalve de goede. Ze mauwde hard op hulp. ''Help'' Kittyheart kon niet helpen, zij had haar poot al. Jumpfoot kon niet springen, omdat het stuk hout erg bewoog en ze had al moeite om er op te blijven. Wat nu?

Jumpfoot leek even verward over haar plotse subjectchange, maar maakte er niet echt een probleem van. Gelukkig maar! Dat kon ze nu echt even niet gebruiken.. Jumpfoot keek na haar vraag een beetje verdrietig, bezwaard. Veel regen enzo.. Kittyheart knikte. 'Gelukkig heb je er niets aan over gehouden,' zei ze eerlijk, de kloppende pijn in haar poot negerend. Ze was trots op Jumpfoot, eerst Jumppaw. Dat behoorde je toch wel te zijn als mentor! Plots vroeg ze of ze haar springtechniek mocht laten zien. Kittyheart knikte iets te enthousiast, wat haar poot weer pijn bezorgde. 'Leuk!' Jumpfoot was altijd goed geweest in springen, ze wilde graag zien hoe ver haar leerling was. Ze liep naar het meer en keek naar een zandbank, waarschijnlijk. In het water springen leek haar niet zo'n goed idee. Zo warm was het nu ook weer niet.. Kittyheart hield haar adem in toen Jumpfoot net de overkant haalde. Daarna sprong ze naar een steen. Kittyhearts ogen glommen, ze was trots dat Jumpfoot al zover kon springen. Wacht! Ze viel in het water! Paniek greep om haar hart. Kittyheart probeerde op te staan, legde haar oren achteruit van de pijn maar wilde zich vooruit slepen. 'Jumpfoot!' Het hout waar de poes zich aan vast klampte leek niet erg stabiel.. 'Kun je je aan die tak daar vastgrijpen?' riep Kittyheart, die probeerde rustig te blijven. De tak hing laag en zag er stevig genoeg uit om een kattengewicht te houden. Het kon lukken..

Jumpfoot schopte wild met haar achterpoten, om in evenwicht te blijven. Opeens hoorde ze Kittyheart,s stem, 'Jumpfoot!' Even was het stilte enkel het golven en ruisen van het water was nog te horen, maar toen riep Kittyheart weer iets. 'Kun je je aan die tak daar vastgrijpen?' riep ze duidelijk. Jumpfoot keek om zich heen, waar was die tak? Ze zag hem al, ze probeerde er naar toe te peddelde met haar achterpoten. Het lukte, ze was nu bij de laaghangende tak. Ze ging wankelend op het stuk hout staan en sprong vlug op de tak. Even zwiepte het even, maar ze zette haar nagels vlug in de tak. Tot het zwiepen voorbij was, toen sprong ze naar beneden, op de grond. Een blije glimlach kwam om haar lippen, ze had het gered, ze leefde nog. Maar nu? Zij was kleddernat en Kittyheart had haar poot bezeert. Dat ze nat was, was niet eens het grootse probleem meteen. Maar hoe ze naar het kamp konden? Jumpfoot kon Kittyheart nooit alleen ondersteunen, dat was te zwaar en het ging dan te langzaam. Ze liep naar Kittyheart toe, haar natte haren plakte tegen haar lijf en het voelde vreemd aan toen ze liep. Nu kon je pas goed zien hoe mager ze eigenlijk was, net zo mager als de meesten van de clan. Ze was aangekomen bij Kittyheart.

Kittyheart hield haar pootje hulpeloos omhoog, niet in staat om echt te helpen. Dat stak haar; ze moest er zijn voor Jumpfoot, zelfs als ex-mentor. Kom op, wat was ze nu weer voor verzwakt schepsel! Kittyheart hinkte een beetje naar voren en probeerde te zien waar Jumpfoot door het koude water naartoe gesleurd werd. Ze hield haar adem gespannen in toen de poes even leek weg te glijden, maar uiteindelijk toch de tak te pakken kreeg. Gelukkig.. De tak zwiepte, bedreigde de positie van Jumpfoot. Gelukkig bleef ze veilig op de tak zitten! Kittyheart spande onbewust haar spieren aan, alsof zij het was die sprong en viel in plaats van Jumpfoot. Kittyheart hield haar blik strak op Jumpfoot gericht, die toen uiteindelijk op de grond terecht kwam met een glimlach. Opgelucht blies ze haar adem uit. 'Gaat het?' vroeg ze aan de doorweekte poes, aangezien het niet goed kon zijn om zo door en door nat te zijn. Naar het kamp gaan leek nu helemaal moeilijk.. Kittyheart slikte het idee dat ze alleen maar een obstakel was weg. 'Ik zal wel proberen te lopen,' zei ze, om daarna moeizaam op te staan en zich omhoog te hijsen. Na een paar stappen kwam ze echter niet meer goed vooruit. 'Kun je anders niet naar het kamp gaan en iemand halen?' stelde Kittyheart voor. Dan was ze wel even alleen, maar voor Jumpfoot kon dit ook niet goed zijn..