Stop haunting me [Open]

Onderwerp: Stop haunting me [Open] za 25 jul 2015 - 15:11

MEt een diepe zucht liet de grijze kater zich zakken op de stoffe bodem van het kamp. Hij kon nauwelijks jagen, nauwelijks vechten en het frustreede hem. Misschien moest hij een nieuwe mentor aanvragen. Was het nu niet allemaal nutteloos? Waar hij wel goed in was? Leren. Dingen in je kop stampen, theorieën. Intelligentie was duidelijk zijn sterkste punt. Daarom bracht hij zijn dagen door met de namen van vogels en kruiden leren. Smoke sloot zijn ogen, en fluisterde zachtjes. "Merel, mus, spreeuw, vink, houtduif, koolmees winterkoning..." Zuchtend opende hij zijn groene ogen weer. Het had toch geen nut. Desondanks ging hij door, maar dit keer in zijn hoofd. Hij wou niet dat iedereen hem als een halvegare zag, al wist hij vrijwel zeker dat dat al te laat was. Watermint, tijm, smeerwortel, speenkruid, kamille. Kamille was zeker zijn favoriet. Een prachtige bloem, met een nog betere werking. Rusteloos liet Smokepaw zijn kop op zijn poten zakken. Ugh hier had hij niks aan! Een plotse overschaduwing voor de zon trok zijn aandacht. Hij knipperde, en hief zijn kop. "J-Ja?"

Ze rekte zich uit in haar nest en likte haar gestreepte lichtbruine vacht recht. Daarna draaide ze een rondje en trok ze even met haar oren en snorharen, voordat ze haar nest uitstapte. Het was haar standaard ochtendritueel. Even gleed er een warme glimlach om haar lippen terwijl ze naar haar kittens keek en ook haar goudgele ogen werden warmer. Toen deed ze wat stappen achteruit en verliet de nursery. Ze had trek en ze wilde graag zelf een goed konijn uitzoeken, in plaats van dat iemand het haar kwam brengen. Soms voelde het net alsof ze niets meer kon, maar ze kon prima voor zichzelf zorgen. Haar kittens waren oud genoeg om zichzelf te vermaken en ze hoefde ze niet meer 24 uur in de gaten te houden, al werd dat eigenlijk wel van haar verwacht. Maar het kwam nog wel eens voor dat de verwachtingen van de clan anders waren dan die van haar. Het botste nog wel eens en dat maakte het lastig om je er aan te houden. Zo snel ze de nursery uitliep keek ze om haar heen. Haar blik viel op Smokepaw die voor zich uit zat te mompelen. Ze stapte naar hem toe met een iets wat vragende blik in haar ogen. “Wat doe je?” Vroeg ze terwijl ze bij hem stil stond. Ze ging zitten en was helemaal vergeten dat ze eigenlijk een prooi had willen pakken.

Smoke's ogen verwijdde zich in schrik. “Wat doe je?” Een warrior, nee, een queen. Brindleleaf. Geweldig, nu dacht ze vast dat hij gek was. De poes ging voor hem zitten. De apprentice kon er geen nuttig woord uit krijgen, "E-eh, i-ik, eh..." Hakkelde hij. Hij ontweek haar vragende blik en keek uiteindelijk maar naar de grond, ook al wist hij dat het onbeleefd was. Anders kon hij gewoon niet antwoorden. "V-vogels en kruiden onthouden..." Dat klonk debiel, of niet dan? Snel keek hij weer op, maar zijn ogen schoten elke kant op behalve de hare. Hij wou dit niet ongemakkelijk maken voor haar, dus besloot hij snel het onderwerp te veranderen. "U-u bent de moeder van Mousekit, niet?" Het poesje dat hem eerst als een slechterik zag, maar daarna zich verontschuldigde. Oh starclan, wat als ze het gesprek helemaal niet wilde voortzetten? Wat als ze gewoon nieuwsgierig was, maar eigenlijk bezig? Hield hij haar nu niet op? Oh starclan, hij was een last. Angst was duidelijk te lezen in zijn ogen, maar Smokepaw wist zich geen houding aan te nemen. Wat deden katten in situatie's zoals deze?

Er ontstond wat verwarring in haar blik toen hij maar wat begon te hakkelen. Het was toch niet iets om je voor te schamen? Ze praatte zelf ook altijd in zichzelf en dat was meestal de beste manier om haar gedachten te ordenen. Het interesseerde haar niet wat anderen daar van dachten als ze er zelf maar gelukkig van werd, het leek erop dat het Smokepaw wel degelijk interesseerde. “Smokepaw.” Ze dwong zichzelf een glimlach om haar lippen te toveren. “Je hoeft je echt niet te schamen voor iets wat jou helpt. Ik praat altijd in mijzelf en het kan mij echt niet schelen wat anderen daar van denken.” Ze trok even kort met haar snorharen voordat ze verder ging. “Maar jij vind vogels en kruiden dus interessant. De rest van de natuur ook?” Zijzelf vond het heel leuk om haar kittens dingen uit te leggen over de natuur. Ze had er nooit zo heel veel interesse in gehad, maar ze merkte dat haar kittens dat wel hadden dus probeerde ze er meer over te leren. “Misschien kun jij mij daar zelfs wel mee helpen.” Lachte ze vriendelijk naar hem. “Ik ben de moeder van Mousekit inderdaad en van Quietkit, Polarkit en Puddlekit. Waarom wil je dat graag weten?” Ze had wel door dat Smokepaw zich niet op zijn gemak voelde, maar ze kon niet zo goed plaatsen waarom.

“Smokepaw.” Hij stopte even om haar aan te kijken. “Je hoeft je echt niet te schamen voor iets wat jou helpt. Ik praat altijd in mijzelf en het kan mij echt niet schelen wat anderen daar van denken.” Uiteindelijk lukte het hem om ook een glimlachje op zijn snuit te plakken. Dit was echt een moeder moeder. Een warme kattin die het beste uit katten haalde. Geweldig. “Maar jij vind vogels en kruiden dus interessant. De rest van de natuur ook?” Na enige aarzeling knikte de kater. “Misschien kun jij mij daar zelfs wel mee helpen.” Ze? De poes doelde waarschijnlijk op haar kits. Hij lachte kort. "Ja, misschien wel.." Zei hij zacht. “Ik ben de moeder van Mousekit inderdaad en van Quietkit, Polarkit en Puddlekit. Waarom wil je dat graag weten?” Hij probeerde wat meer te ontspannen om niet een paranoïde indruk te maken, maar dat was waarschijnlijk al te laat. "O-Oh, eh, ik had Mousekit een keer ontmoet. Aardig kattinetje." Ook had hij gehoord dat er een nieuwe kits waren, en ja, hij had even gekeken.

“Het lijk mij leuk als je een keer met mij mee wilt gaan. Wil je dat?” Toen het gesprek naar haar kittens ging ontstond er een warme gloed in haar goudgele ogen, waardoor haar ogen nog warmer leken. Ze kon heel aardig zijn, zeker als ze niet het gevoel had dat ze zich moest bewijzen. Bij jongere katten had ze dat gevoel niet en kon ze daar dus veel beter mee omgaan. Bij oudere katten voelde ze al snel concurrentie of gingen ze opeens tegen haar in, iets waar ze dus echt niet tegen kon. Dan kreeg je een hele andere Brindleleaf te zien, de kattin die niet over haar heen liet lopen maar misschien zelfs een beetje arrogant was. Ze was veel aardiger onder jongere katten en dat was ook duidelijk aan haar te merken. “Mousekit is een schat van een kattin.” Ze was haar moeder, natuurlijk kon ze niets verkeerd over haar zeggen. Al had ze ook niet het idee dat er katten waren die dat wel konden, want ze was gewoon heel lief. Soms maakte ze zich zorgen om haar, omdat ze zo vaak ziek was. Maar over haar karakter was niets verkeerds op te merken.

“Het lijk mij leuk als je een keer met mij mee wilt gaan. Wil je dat?” Ze leek heel trots op haar kits. "Ja, lijkt me fijn." Hij was al wat meer op zijn gemak, en daardoor lukte het hem om niet te stotteren. “Mousekit is een schat van een kattin.” Hij glimlachte vluggetjes, en knikte. "Mag ik vragen wie de vader is?" Normaal zou hij zijn neus niet in andermans zaken steken, zeker omdat zijn eigen familie nou niet bepaald geweldig was. Maar hij moest een manier hebben om dit gesprek door te laten gaan, om het niet akward te maken. Als dat gebeurde wist hij zich namelijk geen houding meer aan te geven en zou hij gaan stotteren en raar kijken en... Beter van niet. Misschien zou hij zo voorstellen om de kits te gaan zien? Of te wandelen? Nee, niet wandelen, hij kende Brindeleaf niet goed genoeg, en misschien zou ze hem dan raar vinden? Ugh, hij had over het algemeen niet zo veel interactie met andere katten, hoe wist hij dan hoe hij zich moest gedragen?

Er ontstond een glimlach om haar lippen toen Smokepaw toestemde een keer mee te willen gaan. “Super, dan gaan we dan binnenkort snel een keer doen.” De glimlach stierf op haar lippen toen de kater opeens vroeg wie de vader was. Ze deed een paar keer haar bek open en dicht, maar zuchtte toen zacht. Het was niet bekend wie de vader was. Natuurlijk wist ze wel wie de vader zou kunnen zijn, maar ze had geen flauw idee welke van de vier het was. Alle vier Windclan warriors en ze waren alle vier minnaars van haar geweest. Ze had haar zinnen gezet op Windtree, simpelweg omdat dat het makkelijkst uit te leggen was. Hij was toch dood, dan kon niemand het meer aan hem vragen. “Windtree.” Zei ze veel minder uitbundig dan aan het begin van het gesprek. “Windtree was de vader.” Vervolgde ze ietsje zachter.

“Super, dan gaan we dan binnenkort snel een keer doen.” Bij zijn volgende vraag verdween haar glimlach. O nee, o nee! Hij had dat nooit mogen vragen! Nu was ze misschien wel verdrietig! Of boos! Of geïrriteerd! Wat een idiote vraag van hem! Smoke kneep zijn ogen dicht. "S-sorry dat ik dat vroeg!" Hij bleef met zijn ogen stijf dichtgeknepen. “Windtree.” vervolgde de kattin. Langzaam opende hij zijn ogen. “Windtree was de vader." Haar stem was nu zacht en ingetogen. Oh starclan, en het was allemaal zijn schuld! Wat moest hij nu doen? Zijn excuses aanbieden? Had hij dat niet al gedaan? Van onderwerp veranderen? In stilte kon hij haar alleen maar aanstaren, en vervolgens naar de grond. Zijn hoofd draaide op volle toeren. En nu.. werd het akward. Natuurlijk. Typisch iets voor hem om een goed gesprek zo te verknallen.

Ze gaf de jonge kater een zacht plagerig stootje tegen zijn zij. “Het geeft niet Smokepaw, rustig maar.” Hij had haar niet verrast of ongeloofwaardig aangekeken, iets wat het merendeel van de katten deed. Ze schudde hun kop of dramden verder, maar hij deed dat niet. Ze vond het niet erg dat hij het gevraagd had als hij er maar niet over door bleef zemelen. “Het is echt niet erg. Ik begrijp wel dat je het vroeg, maar ik kan best moeder en vader tegelijk voor mijn kittens zijn. Ik zorg er voor dat ze niets te kort komt.” Haar stem klonk vastberaden en koppig, zoals ze van haar gewend waren. Als ze iets in haar kop had dan moest dat gebeuren, punt. Haar oren draaiden weer naar voren en ze richtte haar blik op Smokepaw. “Vermaak je je wel een beetje in het camp?” Vroeg ze toen.

Onderwerp: Re: Stop haunting me [Open]