Adventure, I am here! (Holly)

O nee! Daar was hij weer. White Heaven keek om. Het was de grote Twoleg van gisteren. Hij was nog niet volgroeid, maar ook niet jong, zoals de kitten van zijn Housefolk.
White Heavens haar kwam overeind van angst toen de Twoleg boven hem uittorende en zijn poot waar hij op stond met een harde klap tegen zijn zij kwam. Een piep verliet zijn bek, maar de jongen was nog niet klaar. Een rood omhulsel waar hij had uit gedronken en stonk zoals zijn adem bond hij vast aan een lang, sliertig touw.
Een tel kreeg White Heaven geen adem doordat de Twoleg hem bij zijn nekvel beetpakte en hem omhoog trok. Alsjeblieft! smeekte White Heaven in gedachten. Laat me los!
En dat gebeurde ook. Met een harde klap belandde het witte katertje terug op de grond met een 'bonk' die zijn poten vervulden met pijn, angst en een vleugje woede. Hij ontblootte zijn kleine nageltjes, maar voor White Heaven het besefte, zag hij dat de touw -met het rammelende omhulsel- aan zijn staart was gebonden.
Paniekerig springend en het bulderend gelach van de Twoleg gonzend in zijn oren, racete het kleine katertje door een gat van een hek in een tuin naarbinnen, het gerammel van het rode omhulsel hem het stuipen op het lijf gejaagd.
Hij piepte luid, maar voor hij het wist, botste hij tegen een lichaam van een andere kat aan. 'Help!' piepte White Heaven, alsof hij de andere kat, een poes, niet had gezien. In blinde paniek sprong de kater rondom de poes, piepend van angst.

[Holly!]

Er was één ding dat Holly wel waardeerde aan haar mensenhuis, en dat was de mooie boom die in de achtertuin stond. Hij was niet al te groot, maar de bladeren hadden een prachtige groengele kleur en in de zomer boden de vertakkingen een uitstekende schaduwplek om even uit te rusten. Daarbij konden de mensen haar niet pakken wanneer ze in de boom genesteld lag. Het kleine lichaampje van de jonge kat lag wederom weer tevreden op een tak, zonder enige zorgen aan haar kop. De zomerzon scheen weer volop op de achtertuin, en de poes had de hele middag van de warmte kunnen genieten. Af en toe kwam het mensenkind naar buiten om een beetje naar haar te roepen, hij wilde dat ze uit de boom kwam, maar daar had ze absoluut geen zin in. Ze was half in slaap toen ze werd gewekt door een luid gerammel en veel gepiep. Ze sprong met gemak de boom uit, liep door het tuinhekje naar buiten en voor ze de situatie kon bekijken, botste een witte kater tegen haar aan. Ze krabbelde haastig overeind, maar de kater stond alweer druk om haar heen te springen. "Rustig!" riep ze, lichtelijk geïrriteerd. Wat was er mis met deze kat?

'Rustig!' hijgde de gevlekte poes, maar White Heaven bleef in paniek. De pijn in zijn staart van het strak aangetrokken koord bleef hem in het rond doen springen. En het oorverdovend gerammel van het rode, stinkende omhulsel, jaagde hem ook evenveel schrik aan.
'Nee! Nee!' jammerde White Heaven in paniek en zag dat de vacht rondom het koord dat om zijn staart was getrokken, weggeschuurd was. De roze huid was zichtbaar en dat maakte het witte katertje nog banger. 'Het doet pijn!' jankte hij toen hij een sprong maakte, weg van het rammelende geluid, maar het touw tegen zijn huid schuurde.
Uiteindelijk zag hij hoe een ondiep sneetje werd gemaakt en de huid die daarnet nog roze was, rood was en een beetje bloedde. White Heaven snakte in paniek naar adem en zocht piepend naar een uitweg. Hij viel op de grond, voelde de pijn en zijn staart en sprong op.
'Doe het stoppen!' jammerde het witte katertje luid en struikelde opnieuw.

Holly fronste en volgde de kater met haar ogen terwijl hij van hot naar her sprong. Het beest bleef maar piepen en janken, terwijl het van links naar rechts rende. Holly was geen Medicine Cat, maar ze wist ook wel dat al dat bewegen niet veel goeds zou doen. Ze bekeek de situatie even, een koord zat vastgemaakt aan de staart van de kater. Het touwtje begon zo langzamerhand in de huid van de kater te snijden, waarschijnlijk omdat hij ook zoveel bewoog. Het zag er allemaal behoorlijk sneu uit. Op een gegeven moment pleurde de kater gewoon op de grond, en ging daar door met jammeren en wiebelen. Met een zucht liep Holly naar hem toe. "Holly dit, Holly dat... Waarom moet ik altijd alles doen?" sprak ze, meer tegen zichzelf dan tegen de kater die op de grond lag. Met haar vlijmscherpe hoektand wist ze het touwtje los te halen, en het viel geluidloos op de grond. Met haar achterpoten trapte ze het omhulsel weg. Klaar.

'Holly dit, Holly dat... Waarom moet ik altijd alles doen?' zuchtte de poes verveeld en voor White Heaven het wist, ontdeed ze zijn pluizige staart van het snijdende touwtje. White Heaven slaakte een opgelucht zucht, ging zitten en bestudeerde het wondje aandachtig. Hij slikte van het zien van een beetje bloed dat uit de snee opwelde. Zijn hoofd duizelde een beetje.
Aarzelend likte hij eens over de wonde, de vieze smaak verbijtend. Bah. Daarna keek hij met grote, groenige ogen de poes aan.
'Je hebt me gered!' hijgde het katertje zachtjes en keek haar met wat bewondering in zijn ogen aan. 'B-Bedankt!' Meteen drukte hij zijn kopje tegen haar borst aan, stapte achteruit en keek haar met een lachje aan. Van de angstige uitdrukking van daarnet was niks meer te merken.
'Ik ben White Heaven,' stelde de witte kater zich voor. Hij schudde zijn vachtje even en wierp een nogal angstige blik op de grote Twoleg die in de tuin naast hen lachend en bulderend met een stinkende adem zat met zijn kleine Clan, met een Twolegs van dezelfde leeftijd.

Holly staarde even naar het hulpeloze beestje dat het kleine wondje begon te likken. Arm beest. Meteen kwam het uiterst uitgebreide bedankje dat ze daarna ontving. Ze deinsde even achteruit toen de kater uit het niets tegen haar borst aan begon te duwen. Hij was opeens heel vrolijk, maar Holly was niet echt in the mood voor zijn blijheid. Hij had hier zojuist staan schreeuwen van de pijn en nu dit? Hij stelde zich toen voor als White Heaven. Aparte naam, zelfs voor een huiskat. "Ik ben Holly," zei ze toen maar, om de beleefdheid te delen. Wat nu? Moest ze op hem gaan passen? Ze kon hem niet terug laten gaan naar de mensen die dit bij hem gedaan hadden. Ze volgde zijn ogen naar een stel twolegs, waarschijnlijk het stel dat dit bij het katertje gedaan had. Kansloze beesten waren het.

’Ik ben Holly, ’ stelde de poes zich op haar beurt voor, en White Heaven knikte. Hij probeerde haar naam zo goed mogelijk op te slaan. Het katertje zag hoe ze zijn blik volgden de luide Twoleg die hem had pijn gedaan met het afschuwelijke ding dat nu in het gras lag.
’Het was heel aardig dat je me hielp,’ gaf White Heaven toen antwoord. ’De meeste katten kijken gewoon toe als die grote Twolegs mij schoppen, of dat ding aan mijn staart binden.’ Hij slikte even.
Met een zucht liet hij zich op zijn buik vallen en hield de halfvolwassen Twolegs in de gaten. Jammer dat ze deel uitmaakten van zijn Housfolk.
’Maar ik kan ze niet pijn doen als ze mij pijn doen. Ze zijn mijn Housefolk,’ murmelde het witte katje toen luidop. Hij wou weg van zijn mensen,maar tegelijk wou hij een veilig thuis met warm eten en een zacht nest. Dat had hij allemaal, maar...
’Ik wil niet bij mijn Housefolk blijven, Holly!' gooide hij eruit. Het katertje had de poes nog misschien maar een paar minuten ontmoet, toch voelde het als of hij haarden vertrouwen. Ze was tenslotte een paar maan ouder dan hem, en straalde daardoor wat meer veiligheid uit.

Holly was eigenlijk best blij dat ze een keer erkenning kreeg voor haar gegeven hulp. Ze was altijd best behulpzaam, ook al had ze er geen zin in, maar kreeg zelden een bedankje voor haar coöperatieve gedrag. Er kon bij haar nu wel een klein glimlachje en een vriendelijke knik van af. Ergens vond ze de kater ook wel zielig. Op één of andere manier waren er best veel kittypets die werden mishandeld door hun eigenaren, en Holly had wel met ze te doen. Ze konden niet weg, want een kittypet zou niet zomaar in het wild kunnen leven, maar blijven was ook verschrikkelijk. Met de andere opmerking van de kater was ze het echter niet eens. "Je moet voor jezelf opkomen," opperde Holly toen. En voor ze het wist gooide de kater er een confessie uit. "Ik wil niet bij mijn Housefolk blijven, Holly!" riep hij, en Holly zuchtte. "Vertrek dan gewoon. Ik help je wel," zei ze toen. Ze zou zo nu en dan wat voor hem kunnen jagen. Misschien kon hij een tijd bij haar overnachten. Haar mensen zouden het vast niet erg vinden.

'Je moet voor jezelf opkomen! opperde het poesje en White Heaven keek haar even aan. Hij keek haar met oogjes met wat opwinding, maar ook let angst in aan. 'Dat probeer ik ook!' mompelde het katertje protesterend. 'Maar ik kan ze toch geen pijn doen? Ze zijn Housefolk van mij! Mijn moeder heeft me geleerd dat je altijd heel aardig moet zijn tegen jouw Housefolk.' Hij sprak de laatste zin heel plechtig en netjes uit, hoewel hij een lichte paniekerigheid in zijn stem niet kon onderdrukken.
'Vertrek dan gewoon. Ik help je wel,' vervolgde Holly rustig. Die zin gaf White Heaven al wat meer hoop. Hij slikte even, keek eens achter zich en keek weer in de donkere ogen van de poes.
'Ik kan toch niet 'gewoon' vertrekken? Ik kan niet eens jagen!' mauwde het katertje zachtjes. 'En ander Housefolk ken ik helemaal niet...' Hij ging moedeloos zitten, zijn kleine oogjes ietwat angstig op de rond gericht.

Het bleek waarschijnlijk ook wel uit hun gesprek, maar Holly voelde geen medelijden voor mensen. Ze dachten altijd maar dat ze de baas waren over alles. Die manier waarop ze Holly en haar broertje gewoon uit het wild hadden geplukt en in hun huis hadden gehouden, had haar nooit aangestaan. "Je bent je Housefolk niets verschuldigd," antwoordde Holly hem op een strenge toon. Het was nooit haar keuze geweest om bij hen te wonen. Ze had hen niet gevraagd om onderdak, voedsel en een mand. Ze was hen niets verschuldigd, niet eens haar vriendelijkheid. En dat gold ook voor deze kater. White Heaven bleef echter maar excuses maken. Holly begon zich af te vragen of hij wel echt weg wilde. Misschien was hij gewoon bang voor het onbekende? "Ik leer je wel jagen," bood ze hem toen aan.

'Je bent je Housefolk niets verschuldigd!' sprak Holly streng en White Heaven slikte eventjes. Noet van angst, maar van ongerustheid. Wat moest hij doen? Vluchten, of blijven? Als hij bleef, had hij eten, onderdak en vers water, maar een stel Twolegs die hem pestten. Maar als hij vluchtte, zou hij moeten rondkomen met kraaienvoer... Maar was hij wel verlost van de vervelende Twolegs.
'Ik leer je wel jagen,' bood Holly toen vriendelijk aan.
Opgewonden sprong recht, en keek haar al met wat meer hoop aan. 'Oh! Dat zou fantastisch zijn!' riep hij uit, zijn groenige oogjes fonkelend van opwinding. 'Nu hoef ik alleen nog een slaapplek te vinden,' dacht hij luidop.

Het katertje leek nog steeds behoorlijk nerveus, bang zelfs. Misschien was het leven in het wild toch niet voor hem. Hij kon het toch altijd leren? Het was niet alsof kittypets vanzelfsprekend zwak of hulpeloos waren, ze hadden dezelfde lichaamsbouw en instincten als gewone Clankatten, ze waren gewoon net iets minder gewend. Maar als een Apprentice kon leren jagen en vechten, kon Holly dat ook wel. En White Heaven ook. De kater werd weer een stuk vrolijker toen ze haar hulp aanbood, en ze lachte deze keer om hem. Misschien had ze wel wat van dat enthousiasme nodig in haar leven. Hij opperde dat hij nu alleen nog maar een slaapplek zou moeten vinden. "Wat mij betreft mag je in mijn mand slapen," spotte ze toen. Ze was zelf eigenlijk nooit echt thuis, dus hij kon zo in haar bed springen. Zelf lach ze altijd het liefst onder de sterrenhemel. Ook al zat ze niet bij een Clan, de connectie met StarClan voelde ze wel.

Wat mij betreft mag je in mijn mand slapen,' mauwde Holly geamuseerd. Het klonk grappend, maar White Heaven nam het nogal serieus. Hij lachte eerst, maar fronste toen eventjes nadenktend. Het kleine katertje zijn blik gleed langzaam naar de ogen van de poes voor zich.
'Wacht... Meen je dat?' hijgde hij opgewonden. Zijn staart werd dikker van opwinding. 'Mag ik bij jou komen wonen? Ja? Alsjeblieft!' Zijn oogjes stonden vol hoopvol en begon te fonkelen. Opgewonden maakte White Heaven een sprongetje in de lucht. Ze had het toch op een of andere manier gezegd dat hij bij mocht komen... Toch?
'Alsjeblieft!' smeekte hij nogmaals, maar dit keer stond er een blije uitdrukking in zijn ogen en zijn stem klonk opgewekt. Hij drukte de zijkant van zijn smalle kopje tegen Holly's borst aan.
Holly als huisgenootje zou een droom zijn, dacht het witte katje blij. Ze konden samen spelen, en Holly kon hem leren jagen! Een droom!
'Oh, ik kan niet wachten je thuis vanbinnen te zien! Is je Housefolk vriendlijk? Hebben ze jonkies? Kan ik ze ontmoeten?' Het kleine katje ratelde maar door, en toen hij zichzelf erop betrapte, sprak hij steeds sneller.

Het beestje voor haar was behoorlijk opgewonden, en dat was duidelijk te merken. Ze wist eigenlijk niet zeker of haar mensen een nieuwe kat zouden accepteren, ze dacht van wel, maar anders was haar tuin ook geen verkeerde plek. De boom in de achtertuin was een heerlijke plek, en White Heaven kon zo naar binnen glippen, mocht hij wat willen eten. StarClan wist dat Holly die vieze brokken niet hoefde. De kater reageerde heel enthousiast op haar voorstel, en Holly was er ergens wel blij om. Met een zucht draaide zich om en wenkte naar de kater. "Kom maar mee," zei ze toen, en begon richting haar huis te lopen. De kater begon al druk te fantaseren over hoe het zou zijn en stelde allemaal vragen. Hij zou het wel voor zichzelf ontdekken.

'Kom maar mee,' zei Holly toen zacht en White Heaven werd meteen stuk stiller. Hij bleef even staan toen de poes naar het richting van het Twoleg Nest begon te lopen, maar haalde met een sprintje de afstand in tot dat hij naast de gevlekte poes liep. Zijn witte, pluizige flank week geen seconde af van die van de gevlekte van Holly.
Toen ze het huis met een paar kattenstaartlengtes naderden, begon het kleine katertje nerveuzer en wat opgewonden te lopen. Hij slikte even, keek Holly even onzeker aan, maar wandelde toen voort. Helemaal bij het nest aangekomen, dat hoog boven de twee katjes uittorende, keek White Heaven zijn -misschien toekomstige huis- maatje aan. Stilletjes druk hij zijn kleinere flank tegen de hare.
'Z-zullen ze het wel goed vinden dat ik bij jou kom?' fluisterde White Heaven zachtjes. 'Ze gaan me toch niet schoppen, toch, zoals die grote Twolegs?' Hij slikte even; zijn witte vacht in zijn nek kwam overeind.

De witte kater liep braaf achter haar aan, zoals ze al verwacht had. Ze ging ervan uit dat haar Housefolk wel gesteld op hem zou zijn. Hij was nog maar een kitten, dus schattig genoeg, en behoorlijk aanhankelijk. In ieder geval aanhankelijker dan Holly altijd was, misschien zouden ze hem wel leuker vinden dan haar. Ergens hoopte ze dat wel, misschien zouden ze haar dan een keer met rust laten. Holly keek even opzij, om White Heaven te kunnen peilen. Op dit moment leek hij behoorlijk nerveus, en dat begreep ze ook wel. Een nieuwe plek, nieuwe mensen, en hij was van plan zijn eigen Housefolk te verlaten voor een kitten die hij nog maar net had ontmoet. Holly stopte met lopen vlak voor het tuinhekje dat naar haar huis zou leiden, en voelde een klein tikje tegen haar flank. Ze keek opzij, White Heaven leek haast bang te zijn. "Z-zullen ze het wel goed vinden dat ik bij jou kom?" vroeg hij zachtjes, en vervolgens uitte hij zijn angst dat ze hem zouden schoppen. Holly keerde zich om met een zucht. "Je bent hier veilig. Mijn Housefolk hebben me nooit pijn gedaan, en dat zullen ze ook niet bij jou doen," suste ze het jongere katertje. "Ik woon bij twee grote Twolegs, en één kleine. Hij zal je veel willen aaien, maar daar blijft het bij," ging ze verder, terwijl ze door het tuinhekje kroop.

'Je bent hier veilig. Mijn Housefolk hebben me nog nooit pijn gedaan,' stelde Holly hem gerust. White Heaven liet een opgeluchte zucht ontsnappen. 'Ik woon bij twee grote Twoleg, en een kleine. Hij zal je veel willen aaien, maar daar blijft het bij,' vervolgde Holly kalm. Het rustige toon kalmeerde het witte katertje innig.
De gespikkelde poes wrong zich door een tuinhekje en White Heaven volgde haar voorbeeld. Ook hij kroop door het tuinhekje en volgde haar op de poot.
Een mooi Nest rees voor het kleine katje op. Hij slikte eventjes en week geen halve tel van de zijde van de poes. White Heaven snuffelde nauwkeurig alle geuren op;voer, gras, en andere Twolegs. Allemaal heel, heel spannend. Ietwat nerveus trippelde hij naast de zijde van de poes.
'Daar zijn ze,' fluisterde White Heaven ademloos en het puntje van zij staart wipte nerveus toen twee grote gestalten oprezen voor zich, met een kleinere. Hij slikte.

[Jij bespeelt de mensen : O ]

Haar korte speech had geholpen, want ze zag de angst in de ogen van het katertje als sneeuw voor de zon verdwijnen, en uit zijn mond kwam een opgelucht zuchtje. Gelukkig maar, ze had geen zin in een bibberend mormeltje dat de hele dag achter haar aan wandelde als een kip zonder kop. Ze zou het niet erg vinden als hij bij haar kwam wonen, wat gezelschap kon nou eenmaal nooit kwaad, maar ze wilde zo ook wel eens haar alone time hebben. Het huis waarin Holly woonde was behoorlijk groot, en White Heaven leek zijn ogen ook uit te kijken. Haar mensen zaten buiten te genieten van de zon, en zoals verwacht reageerden de twee grootsten eigenlijk niet op haar. Ze keken even op toen ze het bekende geluid van haar belletje hoorden, en gingen toen weer verder met wat ze aan het doen waren. Het jongetje kwam echter alweer enthousiast naar haar toegerend, en zijn gekerm werd nog luider toen hij zag wat ze meegebracht had. Zonder pardon begon hij White Heaven te aaien, al klaar om hem op te tillen en om aan zijn ouders te vragen of hij hem alsjeblieft mocht houden.

Een vrolijke twinkeling stond in haar ogen toen ze het mensengebied betrad. Om heel eerlijk te zijn vond ze het maar wat spannend - ze wilde namelijk alles verkennen hier. Misschien besloot ze hier wel te wonen, misschien ook niet, dat zou afhangen van deze verkenningstocht. Als Omen dit leuk vond, dan zou ze hier blijven, maar zo niet dan zou ze teruggaan naar het rogue territorium. Ze glimlachte naar enkele huiskatten - ze herkende de geur - en de meeste namen de moeite om vriendelijk terug te glimlachen wat haar al meteen een beetje op haar gemak stelde. Toen ze echter een soort gekraai hoorde, werd ze nieuwsgierig en trippelde naar een tuinhekje toe. Ze gluurde erdoorheen en zag daar een jongetje, heel vrolijk omdat hij een kat zag. Onwillekeurig besloot ze om ook daarheen te gaan. Wie weet waren die twee katten wel heel aardig en wilden ze wel roommates worden. De pers stapte door het hek door en glimlachte naar de twee andere katten. "Hoi," miauwde ze zachtjes, en ietwat verlegen. Haar geur was natuurlijk heel anders dan die van de andere twee en ze hoopte maar dat ze niet verstoten werd. Nieuwsgierig trippelde ze op het jongetje af, benieuwd naar zijn reactie.

Het jonkie van de Twolegs begon meteen opgewonden te kermen en liep op de twee katjes af. White Heaven wachtte af wat het jongetje zou doen, maar voor het katertje het wist, begon hij hem al uitbundig te aaien; het kleinere handje gleed over zijn kop, rug en staart. White Heaven was een beetje overdonderd van zoveel aandacht tegelijk, maar boos of angstig worden deed hij niet. Hij bleef staan, zich latend aaiend door de kleine Twoleg.
Plots tilde het jongetje hem op, en een zachte, onhoorbare piep van verbaasdheid ontsnapte het witte katje, maar voor de rest liet hij zich uitbundig aaien door het jongetje. Een zacht, genietend gesnor van enkele tellen ontsnapte zijn mond.
Een plotselinge geur drong in zijn neusgaten en het katertje werd meteen allert. Hij keek om, en een pers verscheen. Ze was mooi, nog pluiziger dan White Heaven, en rook niet als hem. Was dat niet zo'n kat die niet bij kattengroepen woonde, maar alleen leefde? Ze begroette de twee kort, maar White Heaven kon er niks uitbrengen. Het overheerlijk gekriebel onder zijn kin deed hem luid spinnen.

Onderwerp: Re: Adventure, I am here! (Holly)