Gentleman (+Rina)

Ja ja, het Twoleg gebied. Eigenlijk kwam hij hier niet vaak. Er liep haast geen leuke poes rond. Niet het soort wat hij zocht. Ravi keek altijd naar de wat sterkere poezen. Een beetje van die uitdagingen, dat vond hij nou leuk. Maar soms ging hij naar The Twoleg Place om even wat te dollen met de zachte eitjes onder de poezen. Die poezen hier dachten al vrij snel dat hij hun echt leuk vond. Iets wat hij natuurlijk helemaal geweldig vond, als die poezen hier gelijk als een blok voor hem vielen. Tja, iedereen aanbad hem. Tenminste, velen wel. Al vond hij zichzelf misschien nog wel het geweldigst. Niet dat dat uitmaakt, er was niks mis met van jezelf houden.

De kater liep langs een rij huizen en schuttingen, struiken en bosjes. Uiteindelijk stopte hij. Zijn neus had een geur opgevangen. Een kittypet, een poes. Altijd goed. Deze poes leek hem wel wat. Nu maar hopen dat de poes zelf ook viel voor zijn charmes.

Rina keek om zich heen. Ze zag een kater, hij zag er niets slecht uit. Rina voelde met haar voorpoot aan haar oor. Die was nog niet genezen. Laatst werd ze weer geslagen door haar tweebenen en ze was op het randje om er een eind aan te maken. Ze is geen speelgoed! De kater liep op haar af. Rina keek een beetje bangom zich heen, maar besloot om wat zelfverzekerd te voorkomen. Ze hoopte dat ze niet krols was. Want anders zou het een probleem worden. Ze schudde haar vacht en likte water op van een plas.

De poes voor hem had ook een rode vacht. Alleen was het een tint lichter dan dat van hem. Daarbij had ze ook groene ogen, al waren die van haar wat meer richting het gifgroene. Ze was ook best knap. Maar dat had je wel vaker met kittypets, die zagen er naar zijn mening altijd goed verzorgt en knap uit.
Op het eerste gezicht leek ze wat onzeker, maar zodra Ravi dichterbij kwam zag hij dat ze een zelfverzekerde blik in haar ogen had. Vervolgens lette ze even niet op hem en likte ze wat water op uit een plasje. Ravi kwam grijnzend dichterbij en stond vlak voor haar stil. 'Well, hello,' Ravi had een erg lage stem die ook een beetje ruw klonk. Hij praatte altijd zo, dat was gewoon zijn stem. Vaak dachten poezen dat hij alleen zo praatten als hij in de buurt van ze was, maar dat was niet zo. Hij kon er ook niks aan doen dat hij zo'n lage stem had.

'Well, hello,' miauwde de kater. Zijn klonk best wel zwaar. Wat Rina wat meer gewild voelde. Kende ze die kater? "Eh, ook hoi?" miauwde ze. "Wat doet een kater zomver van zijn territorium?" Ze keek hem aan, zijn ogen waren lichter dan dat van hare. Maar zijn vacht was juist donkerder. Hij leek echt op die katers die iedere poes wel zou willen. Rina keek naar haar poot en likte het even schoon.

''Eh, ook hoi?" mauwde de poes terug. "Wat doet een kater zover van zijn territorium?" vroeg ze toen terwijl ze hem aankeek. 'De boel een beetje verkennen,' antwoordde Ravi. En op knappe poezen jagen dacht hij er zelf nog achteraan. Natuurlijk bleven de woorden hangen in zijn hoofd en sprak hij ze niet uit. Of eigenlijk deed hij dat wel altijd, maar nu was hij even niet in staat om de woorden uit te spreken. Hij onderzocht te poes voor hem nog eens. Ze kwam hem bekend voor. 'Ken ik jouw soms?' vroeg de rode kater en het was eruit voor hij er erg in had. Hij kende zoveel poezen en sommige leken enorm op elkaar. Hij had er tenslotte ook zoveel gehad. Die vraag was gewoonweg stom geweest om te stellen.

'De boel een beetje verkennen,' reageerde de kater. Rina knikte langzaam. Het was wat stil geworden toen de kater haar grondig onderzocht. 'Ken ik jouw soms?' Rina keek op. Oké, weird."Nou, ik heb jou ook nooit gezien, ik ken je naam niet enzo. Maar er woonde ooit een kater in mijn huis. Die was ouder dan ik. Zal ik je laten zien waar ik woon?" Ze vertrouwde de kater niet, maar als hij iets verkeerds deed, dan kon ze meteen wegrennen.

Misschien had hij de poes iets te grondig onderzocht. Ach, wat maakte het hem ook uit. Dat deed hij eigenlijk altijd bij poezen. Dan kregen ze het door dat hij niet subtiel was in hun bekijken en dan werden ze verlegen en onzeker onder zijn blik. Daar hield hij juist van. Nu was het staren juist een beetje ongemakkelijk. "Nou, ik heb jou ook nooit gezien, ik ken je naam niet enzo. Maar er woonde ooit een kater in mijn huis. Die was ouder dan ik. Zal ik je laten zien waar ik woon?" legde ze uit en Ravi knikte langzaam. Hij was bang dat ze hem naar zijn oude huis zou leiden. Het was een verschrikkelijke plek waar hij nooit meer herinnerd aan wilde worden en daarom had hij zijn verleden altijd diep weggestopt. Waar hij daadwerkelijk vandaan kwam. 'Eh, ja is goed.' antwoordde Ravi met een ietwat aarzelende stem. Hij aarzelde bijna nooit. Het was niks voor hem om onzeker te zijn over wat hem te wachten stond. Waarom was hij ook alweer naar de Twoleg place gegaan?

'Eh, ja is goed.' Ze knikte en zwipete met haar staart dat ze hem moest volgen, ze ging door smalle straten door en kwam eindelijk bij haar huis met een kale voortuin en dichte gordijnen. Ze miauwde voor de deur en een twoleg ging open. Die meteen happend naar adem op de kater afkwam. Waarom was die zo enthousiast?

- zal ik twoleg spelen?

De poes knikte en gaf een seintje met haar staart, als teken dat hij haar moest volgen. Ze liepen een paar smalle straten heen voor ze bij een huis stonden. Een koud gevoel kwam naar boven en een korte huivering trok over zijn huid bij het zien van zijn oude huis. Het huis zag er nog net zo uit als vroeger. Kale voortuin, dichte gordijnen, net als vroeger. Alsof ze zich verstopt hielden voor de buitenwereld. De poes mauwde richting de deur en een twoleg deed de deur open. Echter had het wezen geen oog voor de poes, maar voor hem. Ravi's ogen vernauwde en hij wilde hier weg, onmiddellijk. De twoleg kwam op hem af en de rode kater voelde zich in het nauw gedreven. Dat wezen moest echt geen gekkigheid uithalen nu. Gelijk had hij ook medelijden met de poes. 'En waarom heb jij deze waardeloze plek nog niet verlaten?' vroeg hij kill.

Rina keek naar haar poten, ze was best mager geworden, afgezien ze niet zo goed gevoed word "Ik...ik kan nergens heen." miauwde ze, ze voelde haar ogen vochtig worden. Maar ze kende zijn naam nog niet "Ik ben Rina, jij?"

"Ik...ik kan nergens heen." antwoordde ze. Waarschijnlijk had ze zijn killheid persoonlijk opgevat. Als hij trouwens eerlijk was, zou hij nog niet dood gevonden worden op deze plek. Dan stierf hij liever ergens daarbuiten.
De twoleg had niet besloten hem op te pakken, gelukkig. Waarschijnlijk omdat hij neigingen had om te blazen naar het wezen. Als het ook maar dichterbij kwam had hij gerust zijn nagels en tanden in de handen gezet. Nog steeds de twoleg in de gaten houdend liep hij richting de poes. "Ik ben Rina, jij?" vroeg ze. 'Ravi is de naam,' stelde hij zichzelf kort voor. Meestal stelde hij zich heel anders voor, maar dat ging hij niet zo doen bij Rina. Dat voelde niet goed, het voelde dan anders.
'Ik denk dat het beter is voor mij om weg te gaan. Of je moet ergens anders met me willen praten?' 'Ravi keek Rina aan, hij wilde hier geen moment langer blijven. En hij zou niet weten waarom ze hier zelf wel wilde blijven als dat zo was.

Rina wiebelde vragend met haar oren. 'Ravi is de naam,' antwoordde de kater. Rina keek verrast op, 'R-Ravi?' vroeg ze zacht. Ze had hem gevonden! Haar enige broer, enig familielid die ze had. 'Ken je me niet meer?' haar groene kijkers keken hem een beetje bezorgd aan, wist hij niet meer wie ze was? 'Ik denk dat het beter is voor mij om weg te gaan. Of je moet ergens anders met me willen praten?' Rina knikte kort, ze wist hoe hij die mensen haatte, maar ze wist dat ze vroeg of laat een ander tehuis ging zoeken en owee als de mensen haar weer vonden. 'Maar, waar was je al die tijd?' vroeg ze, je duh, in het bos als rogue. Maar wat deed hij daar, vechten, vrienden maken, spioneren. Dat zou echt cool zijn, spioneren. Dan klim je op een boom en kijk je of luister je de kat af. Dan kom je alles te weten. Rina likte rustgevend haar borst, Niet te enthousiast, Rina sprak ze zichzelf in stilte toe.

'R-Ravi?' vroeg ze zacht. 'Ken je me niet meer?' Ravi dacht na terwijl hij haar naam een paar keer door zijn hoofd herhaalden en ondertussen dacht aan zijn vroegere leven. Er was een nestje gekomen, vlak voordat hij wegging. Hij had alles van dat leven uit zijn geheugen verbannen, maar na dat diepe graven wist hij het weer. 'Rina...' mompelde hij. 'Je was zo klein nog, toen ik vertrok,' glimlachte hij naar zijn halfzus. 'Maar, waar was je al die tijd?' vroeg ze hem. 'Eh, ver van de Twolegs, mijn eigen leventje leiden en nieuwe katten ontmoeten,' antwoordde hij. Vervolgens keek hij haar bezorgd aan. 'Hebben de mensen je veel pijn gedaan?' vroeg hij en ondertussen nam hij al een paar stappen, aanstalten makend om hier weg te gaan.

[

Rina keek naar haar poten 'Ja, best wel.' ze dacht aan de vork en hoe vaak ze geen eten kreeg, aan de pan of haar kop en aan al dat geschreeuw. Rina deed haar best om zo normaal mogelijk te elven en de slechte pgedachtes te vermijden, maar het werd steeds slechter en slechter. Ze zuchtte 'Ze...ze zijn niet meer zoals ze vroeger waren.' mompelde ze zacht en kortaf.
Het was een nare tijd geweest bij haar mensen, het was een gevecht tussen negeren en herbeleven. En nu had ze eindelijk iemandvan haar familie. Haar nestgenoten waren vermoord, haar ouders weggejaagd. Nu had ze eindelijk iemand van bloed gevonden.

'Ze zijn niet meer wat ze vroeger waren.' mompelde de poes zachtjes. Maar Ravi wist precies waar ze het over had. Ze waren nog altijd dezelfde. 'Weet je wel waarom ik ben weggegaan? Ze zijn verschrikkelijk,' zei Ravi terwijl hij haar aankeek. 'Alsjeblieft, ga hier weg,' De rode kater keek haar haast smekend aan. 'Waar is trouwens de rest van de familie?' vroeg hij toen bezorgd, geen idee hebbend van wat er met ze gebeurd was.