Stars in the sky {Open}

Wagpaw stapte tussen de bomen. Hier en daar keek ze even rond of er niemand haar volgde. De nacht was donker en fris. Ze zag de moon half tussen de takken van de bomen. Ze stapte wat door toen ze een kleine open plek had gevonden. Wagpaw legde haar neer en krulde haar poten op. Ze keek naar boven, naar de sterren. "Zouden er ook poesiepoezen tussen de sterren zitten?" Vroeg ze luidop tegen haar zelf. Wagpaw wist zelf het antwoord niet. Ze glimlachte naar de sterren alsof ze terug lachte naar haar.

Salmonpaw trippelde door het donker. In de nacht zag alles er zo veel interessanter uit dan overdag. In het maanlicht veranderden alle kleuren in grijstinten en leken de schaduwen donkerder dan overdag. Je kon je bijna voorstellen dat er iets interessants zou kunnen gebeuren. Salmonpaw volgde het spoor van een andere kat. Ze zorgde ervoor dat ze haar poten zonder enig geluid neerzette. Ze was aan het oefenen. Altijd oefenen, oefenen, oefenen. Ze wilde de beste warrior van ThunderClan worden. En het zou ook leuk zijn om een record te vestigen van jongste warrior door ervoor te zorgen dat ze heel snel klaar zou zijn met haar training. Ze wilde dat iedereen haar naam kende en dan niet in de zin van: ach, dat is die arme Salmonpaw die zo'n waardeloze vader heeft die er gewoon vandoor ging. Nee, iedereen zou haar bewonderen. Dus maakte ze geen enkel geluid terwijl ze de poes besloop. Ze zag haar zitten, zorgeloos. Ze had geluk met de wind, die waaide in haar gezicht. De poes zei iets en even dacht Salmonpaw dat ze haar toch had opgemerkt, maar ze leek het niet tegen haar te hebben. Salmonpaw ging vlak achter haar staan. "Boe!" riep ze en ze lachte. Ze ging zitten. "En natuurlijk zitten daar geen poesiepoezen. Die hebben toch niks te zoeken tussen onze voorouders?"

Wapaw voelde dat ze niet alleen was. Voor ze haar kon omdraaien stond er al een poes naast haar. Wapaw's ogen werden even groot en haar staart in de lucht. Vals alarm. Ze ging terug zitten en keek de poes aan. Zij had gelijk. 'Waarom moest je me laten schrikken? Salmon toch hé?' Wag was er niet 100% zeker of het wel Salmon was.

Toen de poes zich geschrokken omdraaide herkende Salmonpaw haar. Ze grijnsde. Katten laten schrikken was leuk. 'Waarom moest je me laten schrikken? Salmon toch hé?' vroeg Wagpaw. "Waarom niet?" kaatste Salmon terug. Als antwoord op de tweede vraag knikte ze. "En jij bent Wagpaw", zei ze. "En StarClan is alleen voor clankatten. Al die eenlingen en poesiepoezen horen daar niet thuis." En mijn vader nu ook niet meer. Hij heeft ons in de steek gelaten, nu mag zijn geest lekker verdwijnen als 'ie doodgaat. Salmonpaw wist nog steeds niet precies waarom hij weg was gegaan. Haar moeder had wel wat verteld, maar duidelijk niet het hele verhaal. Maar Strawberry had niet meer gezegd en de rest van de clan leek er niets over te weten. Misschien kon ze Silverstar nog eens proberen. Leiders zouden alles moeten weten van hun clan, toch? Ze had niet het idee dat ze haar vader erg mocht, omdat hij weggegaan was, maar ze zou hem toch wel willen vinden, al was het maar om het hele verhaal te kennen.

Wagpaw knikte naar de apprentice. "En StarClan is alleen voor clankatten. Al die eenlingen en poesiepoezen horen daar niet thuis." vertelde de poes haar. Wagpaw fronste en keek verbaasd. Haar rosse kop hief weer omhoog naar de sterren. "Waar zouden hun geesten dan naartoe gaan?" Wanneer haar zin net gedaan was, zag ze een ster naar de grond vallen. "Wow, heb je dat gezien!? Elke ster is een krijger. Wat gebeurd er met die krijger?" Wag wees met haar poot in de richting waar de ster naar de beneden viel. Haar ogen stonden wagenwijd open. Wagpaw's hoofd werd volgezet door allemaal verschillende vragen. Is er een krijger terug geboren? Is er een geest die een medicijnenkat wilt bezoeken? Of is er een krijgerkat uit de sterrenclan verbannen?