I wanna be the best, the very best, like no one ever was

Al dagen was Moonpaw aan het trainen. In haar eentje, in jagen. Want ze moest en zou het goed onder de knie krijgen. Het voelde alsof ze persoonlijk faalde iedere keer als ze iets niet goed deed in haar houding en de vogel of muis weg sprintte. Het was ook allemaal zo veel; staart omhoog, niet op geluidmakende dingen stappen en bij voorkeur op mos, goed en stevig je poten neerzetten, je poten in de juiste hoeken buigen... Het liefst jaagde ze 's nachts, onder het toezicht van de maan en sterren. Maar dan sliepen natuurlijk al de prooi en er was bovendien te weinig licht om goed te kunnen zien waar die beestjes zaten. Dus dat betekende dat ze een paar nachtelijke afspraken had gemist, doordat ze in een ''normaal'' slaappatroon aan had genomen, zodat ze genoeg energie had om te jagen.
De witte poes stond een paar staartlengtes van een dikke muis af. Voorzichtig haar poten optillend, sloop ze er naartoe. Deze ging lukken, ze voelde het gewoon. Toen ze nog maar een paar passen van het mollige diertje af was, zakte ze door haar poten om te springen. Ja, alles ging goed komen nu.

{+ Eerste post voor Swallowkit}

Een klein zwart mormel kroop tussen de struiken door. Ze wist dat ze absoluut niet het camp uit mocht, maar het was daar zo saai, en haar broertje en zusje waren irritant, en die andere kittens waren ook niet veel beter. Dus ging Swallowkit het camp uit, om alles even te ontlopen. Algauw rook ze een geur van een Apprentice. De kleine kitten volgde die geur, nieuwsgierig hoe ver deze het territory in ging. Ook rook de kitten, die al zo ver gekomen was dat ze nu ook een wit staart puntje zag, een muis. Snel dacht Swallowkit na. Deze Apprentice was aan het jagen, waarschijnlijk. Laat ik haar helpen! Snel ging Swallowkit linksaf, waar een nietsvermoedend krakend takje lag. Krak! Verschrikt keek de zwarte kitten op. Zou die muis het gehoord hebben?
{{Flutpostjee c:

Krak. Een takje brak, maar niet onder Moonpaws poten. Toen ze opkeek, zag ze dat de muis weg was. Nee! Dit zou perfectie zijn, maar toen kwam die verstoorder. De apprentice keek rond, om te zien wie dit moment had verstoord. En ja hoor, een eindje verderop zag ze een zwart vachtje. Ze liep er naartoe, met de intentie om boos te zijn. Maar toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het Swallowkit was en de woede was meteen weg. 'Hey, Swallow!' begroette ze de kitten. 'Wat brengt jou hier, zo ver buiten het kamp?' Hoewel het niet echt zo ver was, maar voor kittens was de wereld redeloos groot. Voor leerlingen ook, trouwens. Ze vond het ThunderClan gebied immens. Nog steeds raakte ze er regelmatig in verdwaald. 'Weten ze dat je hier bent?' Natuurlijk niet, anders hadden ze haar nooit laten gaan. Een beetje een domme vraag, maar hij was al gesteld. Niets aan te doen, die kitten moest hem maar gewoon beantwoorden. Of niet, dat kon ook.