I will take them all, fools!

Zonder iemand ook maar een blik waardig te keuren sjouwde hij het Bloodclan camp uit. Hij had er even geen zin in om alle katten in de Elite te gaan controleren, die taak liet hij even aan Zira over. Als zij er ook geen zin in had, dan was dat jammer en gebeurde het gewoon niet. Hij was daar niet zo moeilijk in. Hij merkte het namelijk snel genoeg als er iets in de clan veranderd was en dan zorgde hij er wel voor dat hij er achter kwam wat dat was, desnoods met geweld. Hij gromde wat binnensmonds toen hij doorhad waar hij heen gelopen was. Hij stond voor het oude camp van de Skyclan en hij vroeg zich heel sterk af wat hij hier nou weer deed. Hij deed zijn bek open en meteen viel hem iets op, de geur van nieuw leven hing in het oude camp. Zijn haren stonden recht overeind en zijn groengele ogen begonnen kwaadaardig te fonkelen toen hij de geuren herkende van Lightleaf en Hate, de kittens waren geboren. Hij siste terwijl het tot hem doordrong dat Lightleaf geen kitten naar hem toegebracht had. Hij kneedde woest de grond terwijl er een sarcastisch grijnsje om zijn lippen verscheen. Ze wist wat de gevolgen daar van waren, dan kwam hij ze ophalen. Langzaam gingen zijn haren weer liggen en hij ging zitten. Hij zou Zira en Hellhound vragen met hem mee te gaan en hij zou er voor zorgen dat hij die stomme kittens kreeg. De voormalig Skyclan kat had geen slechter moment kunnen kiezen om zijn geur naar hem toe te laten waaien. Meteen was hij gefocust en kwam er een vervaarlijke kille grijns om zijn lippen. “Ik heb je wel door hoor sukkeltje.” Je moest heel goed luisteren wilde je hem horen, maar je kon hem misschien beter niet horen. Zijn stem klonk emotieloos en nogal gestoord.

[Alleen Charsoul]

De getijgerde kater dwaalde verward over de plek die eens zijn thuis was geweest. De laatste paar manen had hij hier rondgezworven: levend van de prooien die hier af en toe langs kwamen - meestal waren het ratten - en het water uit Starlake. Hij miste zijn thuis, hij miste Icespirit. Zijn vriend was er niet meer voor hem, en zonder zijn vriend bleek hij niets te zijn. Zijn gedachten hadden hem in de steek gelaten. De kater was altijd bijzonder intelligent geweest, maar zonder Icespirit wist hij alles niet op een rijtje te houden. Hij had zich nooit zo wanhopig gevoeld. Het was alsof hij een kitten was. Soms zag hij alles nog voor zich: het meer, het bloesembos, en op dit moment kon hij zich nog precies indenken hoe het kamp eruit had gezien. Hoe Duststar trots op de steen had gezeten. Moonclaw en Cindersoul die hun prooi bij de prooistapel gooiden na een gezamenlijke jacht. En natuurlijk Icespirit die hem uit de Den moest slepen voor hij iets voor de Clan zou gaan doen. Soms vroeg hij zich af of het zijn schuld was dat StarClan dit had laten gebeuren. Hij hoorde ineens een stem, maar was te diep in gedachten om echt te begrijpen wat er gezegd werd. Hij draaide zich om en zag al een zwarte gedaante boven alles uittorenen. "Dat zou betekenen dat ik iets van plan zou zijn," zei Charsoul toen. Dat was hij niet. Maar deze kater met zijn grote bek bracht daar verandering in.

Wat kraamde deze kater nou weer voor onzin uit? Hij bekeek de gestreepte kater waarbij hij geen enkel stukje vacht miste en nam alles in hem op. Iets van plan, wat was hij van plan? Ach wat maakte het ook uit, zijn plan was in ieder geval om deze kater een kopje kleiner te maken. Hij was in een pesthumeur gebracht en dan kreeg hij altijd een hele sterke neiging om te vechten en bloed te laten vloeien. “Wat jou plan is boeit mij helemaal niks Skyclannertje.” Zijn nagels gleden uit hun hulzen en hij kneedde de grond. Toen bracht hij zijn gewicht op zijn achterpoten en sprong op in de richting van de andere kater. “Hoe mag ik jou noemen Skyclannertje? Dat is altijd handig om te weten wanneer ik iemands strot doorbijt.” Er kwam een sarcastisch grijnsje om zijn lippen terwijl zijn groengele ogen gevaarlijk begonnen te fonkelen. Hij mepte zijn klauw naar de schouder van de voormalig Skyclanner met de bedoeling om zijn huid open te halen.

Hij oogde de zwarte kater. Zwart met groengele ogen. Groot, sterk, Bloodclanner. Hij telde alles bij elkaar op, één plus één was twee, deze kater was weinig goeds van plan. Voor zover Charsoul kon zien, was hij de typische bullebak. Veel kracht, weinig hersenen. En dat bleek maar weer uit wat hij zei. De kater lachte geamuseerd naar de verwardheid van de zwarte kater. Charsoul mocht dan niet compleet de oude zijn, zijn hersenen werkten nog prima, en mentaal kon hij dit beest wel te slim af zijn. Fysiek alleen waarschijnlijk niet, en dat wist hij ook wel. Het verstandige idee was om te vluchten, of hulp te zoeken van een groep. Maar sinds hij niet meer bij SkyClan hoorde, stond hij er helemaal alleen voor. Op dit moment leek het ook alsof de kater hem in zou kunnen halen, Charsoul was niet in zijn beste staat en de kater zag er zo groot uit dat hij stappen van tien meter tegelijk zou kunnen nemen. Hyperbolisch gezien dan. "Hoe mag ik jou noemen Skyclannertje? Dat is altijd handig om te weten wanneer ik iemands strot doorbijt," zei de kater, met zo'n standaard bad-guy grijns. "Charsoul, aangenaam," zei Charsoul, en zette zich alvast schrap voor de impact van de eerste aanval. Hij had hierdoor de uithaal van de kater weten te ontwijken, maar hij was zelf niet meer goed op de been. Zijn poging tot ontwijken had hem aan het wankelen gebracht.

Toen de kater zijn aanval ontweek gebruikte hij meteen het moment toen hij begon te wankelen. Hij sloeg zijn poot onder de poten van Charsoul door om hem onderuit te halen. Toen draaide hij zich om en wilde de andere kater vastpinnen aan de grond door zijn nagels in zijn poten te boren. “Charsoul zeg je hè?” Siste hij zacht in het oor van de voormalig Skyclanner. “Heb je ook nog familie, vrienden? Iemand die je gaat missen als je er niet meer bent?” Grijnsde hij terwijl zijn blik zich strak in die van de andere kater richtte. Hij vroeg daar altijd na, dat maakte het spelletje zo interessant. Hij vond het altijd heerlijk om iemand te horen smeken en als ze dat niet deden dan ging hij ze heel langzaam pijnigen. Hij zorgde er altijd wel voor dat het interessant werd.

Charsoul voelde zijn poten onder zijn lichaam vandaan glijden, en vervolgens werden nagels als spijkers in zijn poten geduwd. Charsoul gromde binnensmonds, maar er kwam ook een grijnsje op zijn gezicht. Hij had zich in tijden niet zo levend gevoeld. De kater siste wat in zijn oor, op zo'n manier dat het eigenlijk een beetje ongemakkelijk werd. Hij vroeg of hij familie of vrienden had. In zijn hoofd had hij er berouw om, zijn familie had hij de rug toegekeerd, en zijn vriend had hem achtergelaten. Hij had niets meer over, en het was zijn eigen schuld. Hij keek de kater recht in de ogen aan. "Zou dat het leuker voor je maken?" vroeg hij toen. Blijkbaar was de kater zo ziekelijk dat hij ervan zou genieten om een kat met relaties af te maken. Hij wist niet hoeveel er dan mis met je moest zijn. Charsoul trok zijn achterpoten naar zijn buik toe, en wist de Bloodclanner een flinke trap in zijn buik te geven. Dit gaf hem genoeg momentum om onder het beest weg te kruipen en hem in zijn zij te tackelen. De kater gaf zich niet snel gewonnen. Met alle kracht probeerde hij de kater tegen de grond te duwen, nagels in zijn huid gedrukt.

Zijn blik boorde zich in die van Charsoul toen de kater hem aankeek en zijn vraag beantwoorde. “Ik weet niet of het het leuker zou maken, dat hangt er van af wat je mij te vertellen hebt. Dus zeg een Charsoul hoe heten ze?” Hij gromde toen hij een trap in zijn buik kreeg en daardoor de andere kater weer los moest laten. Het deed flink zeer maar dat was hij wel gewend, dus zette hij zijn kaken op elkaar en zette zijn poten wat uit elkaar zodat hij stevig stond. Op deze manier kon Charsoul hem niet tegen de grond krijgen, maar hij kon zelf ook niets doen. Dus moest hij de nagels die de voormalig Skyclanner in zijn huid duwde ondergaan. De geur van bloed werd steeds sterker, het bloed van Charsoul maar ook van hem. Zijn groengele ogen kregen een hongerige gloed terwijl hij zich in moest houden niet door te draven. Hij hield van de geur van bloed en de adrenaline die een gevecht los maakte. Opeen bracht hij zijn gewicht op rechts en beukte zijn schouder hard tegen Charsoul aan. Hij draaide een kwartslag en sloeg zijn grote rechterklauw naar de andere kater toe.

De zwarte kater was behoorlijk zwaar, vooral nu Charsoul een lange tijd niet meer had getraind. Hij voelde zijn spieren beginnen met trillen onder het gewicht, hij zou het verzet niet lang meer volhouden. De kater vroeg nogmaals hoe 'ze' heetten, en Charsoul wist - hoe arrogant hij ook was - dat hij dit niet zou kunnen winnen. En er was maar één iemand aan wie hij zijn herinnering wilde nalaten. Hij moest zijn koppigheid voor één laatste keer opzij zetten. "Icespirit," antwoordde Charsoul toen. De kater stond vast als een berg en was niet omver te krijgen, althans niet door Charsoul's verzwakte lichaam. Zijn klauwen hadden enigszins iets uitgehaald, maar toch leek het al met al een verloren zaak. Hij wankelde op zijn eigen benen door de nagels die zojuist in zijn poten waren gedrukt. Er droop bloed vanaf zijn poten op de grond. Door deze afleiding zag hij de beuk van de zwarte kater ook niet aankomen. Deze bracht hem nog meer in wankeling, hoewel hij weinig schade veroorzaakte. De klauw die naar hem toe gezwaaid werd, deed dat echter wel. Hij voelde de huid op zijn gezicht open scheuren. Voor zijn linkeroog werd het meteen rood en hij voelde een stekende pijn in zijn kaak. Wie wist lag zijn halve gezicht nu wel open. Charsoul wilde opnieuw uithalen naar de zwarte kat, maar niets werkte nu nog mee. Zijn poten deden pijn en zijn gezichtsveld was nog maar beperkt. Hij nam een verdedigende positie aan, het laatste wat hij nog kon doen. Een aanval zou nu resulteren in een tegenaanval van de kater, die nadelig was voor Charsoul zelf. Als hij op zou letten, en zijn zwakke plekken veiligstelde, was er misschien nog één kleine kans dat hij hier levend weg kwam. Hij zette zich schrap en wachtte op de kater voor hem.

Hij gaf geen antwoord toen de andere kater een naam zei. Er kwam alleen maar een zelfvoldaan grijnsje om zijn lippen. De honger in zijn groengele ogen werd nog groter terwijl hij het gezicht van Charsoul openhaalde. “Dan zal ik die Icespirit ook eens op gaan zoeken.” Hij grinnikte zachtjes, wat meer tussen een hik en een lach inzat. Hij wist dat hij gewonnen had zo snel de andere kater een verdedigende houding aannam, het teken dat het niet lang meer zou duren voordat hij het op zou geven. Blijkbaar was het duidelijk voor Charsoul dat hij toch het onderspit zou delven, maar zo maakte hij het voor Claw veel te makkelijk. Grauwend sprong hij naar de kater toe met uitgeslagen nagels om hem opnieuw tegen de grond te werken. Hij wilde zijn nagels onder beide schouderbladen van de andere kater duwen, dat zou een hevige pijn veroorzaken als hij goed door kon duwen maar hij ging er niet dood aan. Het spel was nog niet afgelopen, daar zorgde hij wel voor. Een snelle dood was niet leuk, dan was de adrenaline zo rap weer verdwenen. Hij genoot van het kloppende gevoel in zijn aderen. “Dus zeg eens Charsoul hou jij van die Icespirit?” Hij bracht zijn kop tot vlak bij die van de voormalig Skyclanner. Zijn ogen fonkelden geamuseerd en er lag een kwaadaardig grijnsje om zijn lippen.

De kater leek voldoening te krijgen toen hij Icespirit's naam sprak, maar bij Charsoul bracht het alleen een leeg gevoel naar boven. Een leeg, misselijkmakend gevoel. Alsof iets diep binnen in hem werd gebroken. Hij had de kater moeten opzoeken, zijn beste vriend. Zijn enige vriend, vertrokken zonder een woord. En nu was het voorbij. De zwarte kater zei dat hij Icespirit ook wel op zou gaan zoeken, maar Icespirit zou hij niet krijgen. Die zat veilig bij een andere Clan, beschermd. Een compleet andere situatie dan die van Charsoul. Ironisch hoe ze eerst hetzelfde lot leken te delen, en nu allebei compleet anders zouden eindigen. Charsoul probeerde de aanval nog te ontwijken, maar zijn poten leken het onder hem te bewegen, en de zwarte kater kwam als een rots op hem neer. Hij viel met een ferme klap op de grond en zijn kop begon te draaien. Zijn kop deed zoveel pijn dat hij de nagels van de kater niet eens meer voelde. "Dus zeg eens Charsoul hou jij van die Icespirit?" sprak de kater. Charsoul sloot zijn ogen. Meer dan hij ooit zou weten. Geen enkel samenhangende zin wilde nog uit zijn bek komen. "Ice..." ademde hij nogmaals. Hij had zoveel willen geven om de kater nog eenmaal te kunnen zien.

Hij hield Charsoul plat tegen de grond gedrukt. Zijn nagels boorden zich nog dieper in de schouderbladen van de andere kater. Hij maakte een zacht mistroost klakgeluid vol sarcasme. “Jammer, dat je mijn vragen niet wilt beantwoorden. Echt zo jammer, dan moet ik het maar afronden is het niet? Daarna zal ik die Ice van jou eens gaan opzoeken. Het was leuk geweest als je hem eerst had kunnen zien sterven, maar andersom kan natuurlijk ook.” Misschien had hij Charsoul al te ver gepijnigd en was het zijn eigen schuld dat hij niet meer uit de voormalig Skyclanner kreeg. Het was in ieder geval niet meer zo leuk en hij voelde de adrenaline al wat dalen, dus moest hij er maar een eind aan maken. Dan kon hij in ieder geval een nieuwe boost adrenaline in zijn bloed voelen stromen, daarna moest hij maar opzoek naar een ander slachtoffer. Hij grinnikte zachtjes en zijn ijskoude blik gleed in die van de andere kater. “Dat je mag verdwijnen in vergetelheid.” De grimas die om zijn lippen ontstond was vervaarlijk gestoord. Niet veel later zonken zijn tanden in de keel van Charsoul en hij hoopte dat hij even zijn ogen weer open zou doen, maar zo kon het ook. Meteen kwam het heerlijke gevoel van adrenaline terug in zijn lijf.

Charsoul duwde zijn tanden op elkaar en dat resulteerde in een sissend geluid. Hij probeerde op deze manier de pijn te verwerken, maar het was nu te veel. Met het laatste beetje kracht dat hij in zich kon vinden, probeerde hij de zwarte kater van zich af te drukken, zonder enig resultaat. Charsoul kneep zijn ogen dicht toen de kater weer over Icespirit begon. Nee, Icespirit was veilig. Dat wist hij zeker. Hem zou niets overkomen, vooral niet als Charsoul weg was. Zijn laatste gedachten gunde hij zijn enige vriend. Hoe ze toch nog bij elkaar in de Clan hadden mogen zitten, elkaar hadden mogen kennen. Hoe hij de enige was geweest die de last die Charsoul met zich meebracht, had willen dragen. Alle goede dingen in zijn leven had hij aan Ice te danken, en hij was er meer dan dankbaar voor. "Dat je mag verdwijnen in vergetelheid," sprak de kater, en Charsoul liet een klein lachje om zijn lippen verschijnen. "Insgelijks..." sprak hij moeizaam en rasperig uit. Hij voelde twee vlijmscherpe tanden in zijn keel. Het werd koud, heel koud, maar samen met alle warmte leek de pijn langzaam weg te trekken. Het duurde maar even voordat er niets meer was.

[ Charsoul is overleden. ]

Onderwerp: Re: I will take them all, fools!