How it used to be.

Ze zag het voor zich. Het rode vuur, de hitte die er vanaf kwam en zelfs de bange katten eromheen. Haar ogen gingen over het zwarte territorium, maar ze zag niks zwart. Eerst had ze alles gezien in al zijn pracht en praal. De groene blaadjes en de warme wind die de Skyclan had gehad, daarna zag ze alles branden. Nu voelde ze die wind ook, het was net zo warm, maar toch anders. Kort schudde ze met haar kopje en sloot haar ogen. Toen zag ze weer hoe het er echt uitzag. Haar blauwe ogen stonden nu ineens veel droeviger dan eerst. Red was gevlucht uit de den, bang voor de andere katten, zoals ze altijd had gehad. Ze had geen training vandaag, wat voor verveling zorgde, om diezelfde rede was ze nu hier. Met haar poot ging ze over een zwarte boom en haar witte pootje werd gelijk zwart. Ze was zo in haar eigen gedachtes dat ze niet zag hoe een andere kat in de buurt kwam

{ 1st Solarberry daarna open.

_{Met haar staart tussen haar achterpoten geklemd bewoog Solar zich met harde stappen voort. Op haar gelaat was een chagrijnige uitdrukking te vinden. Waarom waren apprentices toch zo eigenwijs? Waarom hadden ze nooit door dat ze nog te klein waren om alleen het gebied te verlaten? De lange kattin probeerde zo min mogelijk om zich heen te kijken. De zwart geblakerde bomen zorgde voor een naar gevoel. Al vanaf een afstandje zag ze de apprentice duidelijk zitten en terwijl ze deze naderde schraapte ze haar keel. "En wat dacht jij hier te doen, Redpaw?" Sprak ze streng met haar zoals altijd lage stem geluid. Wat dacht die apprentice wel niet? Even een gezellig uitje naar het oude Skyclan gebied?}

_{Verbaasd keek de lange kattin naar Redpaw. Wow. Je zou toch verwachten dat als een apprentice alleen het gebied durfde te verlaten hij of zij zich ook durfde te verzetten of iets tegen een warrior durfde te zeggen. "Je weet dat je hier beter niet in je eentje kan komen, right?" vroeg Solar, wat rustiger deze keer, aangezien de apprentice aardig in paniek leek te zijn.}

<sub>Zien hoe het eruit zag? Nou wat leuk, werden het tegenwoordig gewoon gezellige uitjes naar het skyclan gebied? Ze keek om zich heen, maar probeerde de gedachten die bij dit zicht omhoog kwamen te onderdrukken. Ondertussen was Redpaw naar haar toegelopen. Ja, weg, ze moeste hier weg. Met haar grote staart wenkte ze de apprentice en met grote stappen bewoog ze zich voor, je kon het nog net geen rennen noemen. "Kende jij Skyclanners?" In eerste instantie keek Solarberry verbaasd. Waarom bemoeide die apprentice zich met haar leven? Maar de nieuwsgierigheid was natuurlijk ook wel te begrijpen.

"Help, mammiee help!" Met mijn kleine pootjes porde ik zo hard mogelijk in de volle vacht van mijn moeder. Over mijn neusje gleden tranen en mijn vacht was grauw. Ik voelde het steeds warmer worden. "Mam, je moet opstaan nu!" Wanhopig keek ik haar aan, maar haar ogen bleven gesloten. Toen werd ik bij mijn nekvel gegrepen.

Solar hield halt. Haar ogen werden vochtig, maar ze knipperde de tranen snel weg. Een tijdje lang staarde ze naar de grond. Ze had deze herinnering al zolang weg geduwd. De lange poes klemde haar staart tussen haar achterpoten en verstijfde. Vervolgens deed ze een wanhopige poging zich te herstellen, ze schudde met haar kopje. Wat zou die apprentice wel niet denken? Langzaam nam haar lichaam weer haar normale statige houding aan. "Nee." Beet ze Redpaw toe en vervolgde hun weg naar het kamp. Ze had haar onschendbare masker weer opgezet.</sub>