Time for a story

Hate voelde weer de onverklaarbare drang om naar de Wastelands te gaan. De vijfde Clan. Lightleafs Clan. Hij had ze altijd minder gehaten dan de ThunderClan. Het zou ook veel gemakkelijker zijn geweest om met die Clan te wisselen. Om samen te zijn. Maar nu waren er alleen nog maar ruïnes.
Hate stapte tussen de bomen vandaan. En daar, voor hem, stond Lightleaf. Zijn Lightleaf. De Lightleaf voor wie hij alles zou geven. De Lightleaf die hem alles had gegeven. Hij liep naar haar toe en begroette haar met een lik over haar kop. 'It's been too long,' fluisterde hij.

Ze geniete van de warmte van Hate. Ze knikte bij zijn woorden, stiekem wachtend op een vraag over hun kittens. Hun, hun, hún kittens. Ze hielt haar kopje zo dat ze neus aan neus stonden. Zijn groene ogen lieten haar verdrinken. 'Hate,' fluisterde ze. Haar stem klonk een beetje schor. Ze durfde niet over de bloodclan te beginnen, dus liet ze het maar bij zijn naam. Ze moest weten hoe het er nu aan toe ging. Lightleaf beet even op haar lip. 'Hoe zit het nu?' miauwde ze met een kleine, weemoedige glimlach. Hij zou wel weten waarover ze het hadden. In haar hoofd speelde ze met het beeld van de kleine katjes die nu ergens veilig in de Nursery lagen. Het was te warm voor zo'n zwaar onderwerp aan te snijden. Het zou moeten vriezen, hagelen of stenen regenen die alles kapot maakten. Niet met zo'n koor van onvermoeibare vogels op de achtergrond.

'Hate,' hoorde hij haar fluisteren. De zwarte kater kreeg een brok in zijn keel. De keuze was om een zielig klinkende 'ja' uit te stoten of te knikken, dus koos hij voor het laatste. 'Hoe zit het nu?' Ja, dat zou hij ook wel graag willen weten. Hoe zat het nu? Hoe was het met haar en de kits? Hij slikte de brok door. 'Eh, hoe zit het nu?' reageerde hij. Zou het allemaal wel goed gaan? Was er iets ergs gebeurd? Dit gevoel was nieuw. Het was... Hij was bang. Maar niet voor zichzelf, voor anderen. Bang dat ze iets was overkomen. Iets wat hij had kunnen voorkomen.

hij antwoordde met dezelfde vraag eens te herhalen. Ze blies wat lucht uit haar neus. Tja. Dit ging niet goed.  'Ik bedoel...heb je iets gehoord van Claw? Ik zag een Bloodclanner eens poos geleden...De kittens maken het goed,' vertelde ze aarzelend. De krassen die Claw met zijn bende had gemaakt waren nog niet verdwenen, letterlijk én figuurlijk.  Ze moest constant met de stress leren, al had ze er een gewoonte van gemaakt er niet aan te denken. Ze konden het weten,toch? Ze waren veel te vaak betrapt, het was een wonder dat het pas nu 'bekend' was. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer. Het was fijn te weten dat hij in orde was. Zouden de Bloodclan het al weten? Of hielt Claw zich aan zijn woord? Ze trok met oren, wat irritant dat ze zo weinig informatie had.

'Ik bedoel... heb je iets gehoord van Claw? Ik zag een BloodClanner eens poos geleden... De kittens maken het goed,' zei Lightleaf. Hate hoorde een lichte aarzeling in haar stem. Er viel een enorme last van zijn schouders af toen hij hoorde dat het goed ging met de kittens. Hij schudde zijn kop. 'Claw vertelt me over het algemeen niet zo veel,' reageerde hij. Toen fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Hoe bedoel je, dat je een BloodClanner zag?' Misschien had die haar iets aangedaan. Hij bekeek haar eens goed, op zoek naar enige tekenen van een verwonding. Maar er was niet zo veel te zien. Met zijn staart raakte hij de hare aan. Ze was zo geweldig, Lightleaf. Ze was zo sterk en zorgzaam, zo lief en tegelijkertijd stond ze stevig op haar poten. Hij hield nog steeds even veel van haar als op hun eerste ontmoeting, die vele manen geleden.

Ze wist niet of ze nu tevreden moest zijn met het feit dat Claw geen informatie gaf. Ze voelde zich nog steeds niet op haar gemak, als zat de knapste en beste kater van het hele bos en omstreken naast haar. 'Hoe bedoel je, dat je een BloodClanner zag?' vroeg hij. Ze verzette haar pootjes een beetje. Lightleaf hoopte dat ze nu niets verkeerds had gedaan. Het was tenslotte een clangenoot van hem. Ze wou dat ze er niet over begonnen was. 'Wel...Er was iemand, een poes, die...tja, Silverstar kende? Dat zei ze toch' dat had ze hun toch net kunnen wijsmaken. Er waren wel twijfels geweest, maar wat deed je eraan? Ze was toch zo weer weg gegaan.

Lightleaf kwam wat onzeker over op de zwarte kater. 'Wel... Er was iemand, een poes, die... Tja, Silverstar kende? Dat zei ze toch,' zei ze. Hij fronste, niet begrijpend waar ze het over had. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij. 'Heeft iemand je pijn gedaan?' Er klonk duidelijke bezorgdheid in zijn stem door, maar hij gaf haar een geruststellende lik. 'Nee, je kan het gerust zeggen, hoor. Ik weet wel wat ik doe.' Okay, dat was niet helemaal waar. In feite wist hij bijna nooit wat hij deed. Maar ja, dat hoefde Light niet te weten. Als zij en de kits maar veilig waren.