My road to the danger.

Coldrain keek omstebeurten hun aan. "Waar denk je aan? Je hebt zeker zin om iets te doen". "Ow, Niks bijzonders." Zei hij gauw kortaf wakkergeschut uit zijn gedachten. "Ja, We moeten niet op pad gaan met een lege maag. " Zei hij tevreden met een kleine lach. Hij stond op en liep naar de prooi stapel en zocht een vogel. Hij pakte hem op en liep terug naar zijn twee vriendinnen. Met hun samen ging hij zijn prooi opeten. Hij moest even lachen toen Snowlight opzij sprong. " Geen zorgen, Dat is maar onweer." Zei hij vol vertrouwen en gaf een lik over Snow's vacht. Hij keek naar boven. De onweer en donder kleurden de hele lucht wit. Het gedonder weerkaatsten enorm in het bos en vlakbij de heide. Het leek harder dan normaal, Of het kwam doordat het weerkaatsten of dat het dichterbij was, Tja daar kon hij eeuwig aan denken maar daar had hij geen tijd voor. Toen hij zijn deel op had stond hij op. " Zullen we gaan? " Hij keek naar zijn twee vriendinnen waar hij altijd steun aan had.

"Ja, We moeten niet op pad gaan met een lege maag. " zei Coldrain, hij was het met hun eens. Snow lag nog steeds over haar hele lijf te trillen. Toen ze de bliksem zag keek ze even op, maar toen ze de donder hoorde. Miawde ze weer van strik en trilde nog harder, ze vond het echt eng! Ze had dit nog nooit gezien of gehoord. " Geen zorgen, Dat is maar onweer." Zei hij vol vertrouwen en gaf een lik over Snow's vacht. Snow keek op, ik de ogen van Cold. "Dat zal, maar ik heb het nog nooit gezien." zei ze waarna de donder weer rommelde en Snow nog steeds trilde. Er werd een dood beest voor haar neus gelegd, maar dat hoefde ze eigenlijk niet meer. Maar om geen bezorgd heid bij de twee katten te wekken at ze het toch maar op. " Zullen we gaan? "vroeg Cold. Snow stond op en keek naar de lucht. "Moet dit?" stond op haar ogen te lezen.

"Je hoeft echt niet bang te zijn snow". Zei goldenmoon toen ze klaar was met haar deel. "Wij zijn toch bij je, maak je geen zorgen." Ze haf net zoals coldrain had gedaan haar een lik. "Ja het is beeter dat we nu gaan voor dat het donker word." Zee gaf coldrain ook een kopje en liep toen naar de uitgang van het rijgers hol? Daar ging ze neer zitten en wachte op haar beste vrienden. Wat was ze blij met die twee. Ze kon geen beetere vrienden wensen? Zonder hun was het gewoon niet meer leuk. Toen ze klein waren hadden ze ook al zoveel mee gemaakt en gedaan. Soms had golden het gevoel dat ze elkaars gedachten konden lezen. Wat een sterke band hadden ze toch. Weer een bliksem flits in de lucht. Het was prachtig op een enge manier. Maar echt bang was ze niet. Wat zou er kunnen gebeuren. Opeens had ze ook door dat het zo dicht bij was. Slecht weer bliksem en de rivier dat overstroomt. Wat hield ze toch van spaning en avontuur.

"Je hoeft echt niet bang te zijn snow". Zei goldenmoon toen ze klaar was met haar deel. "Wij zijn toch bij je, maak je geen zorgen." Ze haf net zoals coldrain had gedaan haar een lik. "Ja het is beeter dat we nu gaan voor dat het donker word." Snow luisterde naar de woorden van Golden, maar ze geloofde het niet. Ze was gewoon bang. Cold en Golden liepen naar de uitgang van het krijgers hol. Snow ging zitten terweil ze de twee katten bekeek, zuchte en na een tijdje toch meeliep. Ze bleef vlak bij haar vrienden en hoopte vurig dat ze inderdaad neit bang hoefde te zijn.

Coldrain voelde de regen langs zijn vacht glijden, De onweer flitste fel in de lucht, Het gedonder kwam steeds dichterbij. Dit was zeker een teken van de starclan, Hadden ze iets verkeerds gedaan? Hij ontving het kopje van Goldenmoon en gaf ereen terug. Samen gingen ze op weg, Spanning en avontuur in een verschikkelijke storm. Daar hield hij zo erg van, De regen spoelden alle zonden weg, En het spreekwoord liegt nooit. Als dit achterderug is zal de zon hemels schijnen. Alles komt weer goed. Na regen komt zonneschijn. Dat kon nog zoveel meer betekenen dan het letterlijk op te vatten. Bijvoorbeeld na een gevecht komt er vrede. "Ik beloof dat je niks gebeurd, En het is altijd waargemaakt. Er is nog steeds niks met je gebeurd."Zei hij vol vertrouwen in haar. Opeens herinnerde hij zich dat ze soms vreemde dromen had, Misschien kan dat... Hij keek weer naar Snowlight. "Ik weet dat het heel moeilijk voor je is, Maar wat had je precies gedroomd? Had het temaken met vandaag of morgen ofzo?" Hij zei het op een kalme en rustige maar toch ook vertrouwelijke manier.

Het regende nog steeds hard. Maar dat kon haar helemaal niets schelen. Ze hield van avontuur met haar vrienden. Ze knikte naar snowlight en coldrain en rende naar de kamp uit gang. Even keek ze of ze fireheart nog zag, maar ze vond hem niet. Toen ze met een beetje moeite het ravein uit was geklommen. Wachte ze even op haar vrienden. Onder tussen keek ze naar het bos. De gedachten kwamen in haar op: " Wat als het water tot hier kwam? Waar moesten ze dan heen. Of als het water hier niet kwam, Maar de helft van het bos onder water lach. Dan hadden ze zeker te weinig prooi." De gedachten bleven komen. Ze schudde haar hoofd, maar dat hielp maar weinig. De regen die zo hard was voelde ze nouwlijks nog. Haar vacht was wel door weekt. Zonder dat ze het besefde, ging ze heel langzaam in de richtig van de plas. Goldenmoon wist niet eens of haar vrienen bij haar waren. Ze moest het nog eens zien, dat kwam door al die gedachten. Ook dacht ze of coldrain of snowlight. Ook zulke gedachten hadden, ze was ook niet meer bang. Het was alsof door die gedachten. Er iets opgewekt was, vastberadenheid!. Ze stopte meteen met slenteren. Toen ze weer in de echte weereld kwam. Ze ging zitten en keek of haar vrienden er al waren. Daarna wachte ze op hun.

Onderwerp: Re: My road to the danger. zo 3 jul 2011 - 18:16

Meteen toen ze buiten het hol was, voelde ze de koude regen op haar pels. Brr, daar moest ze weer even doorheen. "Ik beloof dat je niks gebeurd, En het is altijd waargemaakt. Er is nog steeds niks met je gebeurd." zei Coldrain tegen haar. Het onweer flitste vel door de lucht, en het gedonder werd steeds harder. Kon het nog erger?! "Ik weet dat het heel moeilijk voor je is, Maar wat had je precies gedroomd? Had het temaken met vandaag of morgen ofzo?" Hij zei het op een kalme en rustige maar toch ook vertrouwelijke manier. Snow zuchte en besloot het toch maar te zeggen. "Ik heb een broer, zoals je weet. Ik droomde dat die voor me stond, hier in Warrior Cats. Hij wilde me vermoorden." mompelde ze. Precies na haar zin kwam er een felle flits en een oorverdovende klap. Snowlight stond stil met haar staart in de lucht. Meteen daarna zette ze het op een rennen, ze Sprong over de twee heen en rende, waarheen dat wist ze ook niet. Het enige wat ze wist is dat ze weg wilde van het Onweer.

Onderwerp: Re: My road to the danger. zo 4 sep 2011 - 20:06

Coldrain voelde de regen nauwelijks meer op zijn vacht, Het was veel te koud om nog iets te voelen ookal was de regen zo hard als baksteen. De onweer bleef maar komen en er leek bijna geen eind meer aan te komen. Hij zag het verdriet en de angst op Snowlight's gezicht, Hij voelde met haar mee en zag dat ze zuchte. 'Ik heb een broer, zoals je weet. Ik droomde dat die voor me stond, hier in warrior cats. Hij wilde me vermoorden.' Mompelde Snowlight. Coldrain zette grootte ogen op toen ze hoorde dat hij haar wouw vermoorden. Precies daarna kwam er zo'n felle flits waar je bijna van blind kon worden, Gelijk daarna volgde een oorverdovende klap waar je bijna doof van kon worden. Coldrain zuchtte en wou haar een kopje geven en zag hoe Goldenmoon alweer verdwenen was. Maar Snowlight was nu ook weg, "SNOW, WACHT." Schreeuwde Coldrain wanhopig. Niet nu, Nu is Snowlight verdwenen en Goldenmoon is al in het bos, Hij moest flink haast maken anders maakte hij geen kans meer. Coldrain zette het op een rennen en volgde het moeilijke, bijna weggespoelde door de regen geurspoor van Goldenmoon. Toen hij haar zag riep hij "GOLDENMOON, SNOWLIGHT IS WEGGEREND" Toen hij bij Goldenmoon aan kwam stopte hij hijgend. "Ze schrok van de onweer en rende toen weg, We moeten snel zijn want de regen wist bijna alle sporen uit. " Coldrain had bijna geen adem meer, Zijn lichaam voelde ijskoud. Hij wist dat hij enorm moest opschieten anders zouden ze stuk voor stuk onderkoeld raken. Coldrain zuchte nogal uitgeput en rende toen weer weg waarnaar welke kant Snowlight op rende, Het geurspoor was nu gemaskeerd door de regen maar de geur van zijn vriendin zou hij nooit vergeten dus was het opzich wel goed te volgen, Net zoals dat hij makkelijk Goldenmoon kon vinden. Hij keek achterzich of Goldenmoon zich bij hem voegde. Samen zouden ze Snowlight wel kunnen vinden en troosten.

Ze volgde coldrain door de storm. De plas moest maar even wachten. Haar vriendin was veel belangrijker. Snow haar heur was aan het wegebben. Maar doordat ze zo lang samen waren kon ze die in weer in wind volgen. Maar nu vertrouwde ze meer op coldrain. Die zou haar wel leiden. "Coldrain waar denk je dat ze naar toe is?" Vroeg ze door de stord regen door. Alsof ze dat niet kon raden. Ze moest ergens zijn waar ze zich kon verstoppen voor de storm. Zelf snapte ze niet waar snow zo bang voor was. zelf vond ze de bliksem en de regen betoverend. het was een geheel andere wereld dan vooréén. Ze zuchte en ging naast coldrain lopen. Hij leekuitgeput te zijn. Dat mocht ook wel zeker in zo een weer. Ze vreesde voor Snow wat als ze onderkoelt rakte. Dan was ze beter af geraakt te worden door een bliksemlicht. Ze wist hoe onderkoeling aan voelde. ALs ktten had ze dat veel mee gemaakt. Gelukkig had ze het allemaal overleeft. Door de goeie zorg van de medicein kat. Met die gedachten versnelde ze haar pas. "Wat als ze onderkoelt, we moeten vlug zijn." Riep ze naar coldrain. Maar ze was niet zeker of hij haar wel had gehoord. De geur van snow werd sterker dus ze kwamen in de beurt. Snow kon nog niet zo ver weg zijn. Coldrain was waarschijnlijk zo snel mogelijk gekomen naar haar. Ze kon zich zelf wel vermoorden. Waarom rakte ze altijd zo verdiept in haar gedachten. Kon ze zich nu echt nergens op consentreren? 'Astubliefd sterrenclan, waak over snow laat haar niets overkomen.' Zei ze fluisterend.

Snowlight rende onder vallende bomen door, precies zo dat ze er onder door kon. Konijnen en herten maakte dat ze weg kwamen, maar de poes schonk er geen aandacht aan. Toen ze struikelde bleef ze even verbaast liggen, maar schrok alweer op toen de volgende donder door het gebied schalde. Met een bange miau stond ze op en rende verder, tot ze even stil stond en ineens haar twee vrienden rook. Ze bleef bang staan, en duwde zichzelf tegen de grond. Nu moest ze wachten, meer kon ze niet doen

Onderwerp: Re: My road to the danger.