{Thrushdive} Putting my defenses up

Snowynight's nagels maakten kleine groeven in de grond terwijl ze haar poten verschoof. Niet al te lang geleden had was ze de Warrior's den in gelopen en had ze Thrushdive gevraagd om haar buiten het kamp te ontmoeten. Nu was alleen de vraag, ging hij haar nog geloven ook..? De poes zuchtte eventjes wat huiverig en sloeg haar staart rond haar lichaam heen. Misschien had hij het zelfs al wel gezien, ze werd wat plomper en ronder. Maar dat hoefde nog niet te betekenen dat hij het door had.. Het was immers groenblad.. of niet? Ze spitste haar oren toen de struiken begonnen te ritselen. Starclan mocht haar bijstaan..

Thrushdive zat meer met zijn kop bij Ashdrizzle dan bij Snowynight of wie dan ook. Hij voelde zich schuldig, hij had wel om de witte poes gegeven, heel erg zelfs. Maar de verliefdheid was er alleen nooit zo geweest als dat hij het voelde voor Ashdrizzle. Hij had er alleen nooit aan durven toegeven. Snowynight had hem gevraagd haar buiten het kamp te ontmoeten. Ze was de medicine cat den weer uit en sliep weer naast hem in de warriors den. Thrushdive verliet het kamp en volgde de geurspoor van Snowynight, tot hij haar aantrof. Thrushdive drong door de struiken heen en zag al snel de witte vacht van zijn mate. "Hey, Snowynight," miauwde hij, zo warm mogelijk. Maar zijn stem haperde wat. "Wat wou je me vertellen?"

Thrushdive verscheen gauw genoeg in haar blikveld en ze glimlachte wat zwakjes toen de kater verscheen. Haar oren trokken eventjes licht, heel licht naar achteren toen ze de hapering in zijn stem hoorde. Wist hij het al? Nee toch? Of was er iets anders? Maar nee, ze moest niet teveel gaan nadenken. Als ze nu teveel ging nadenken, ging ze fouten maken en dat kon ze zich niet permitteren. "Hey," groette ze de kater op een snorrende toon, waarna ze haar staart wat nerveus om haar voorpoten heenkrulde. "Uhm.. Nou ja, laat ik dan maar meteen met de prooi in het kamp vallen.. Je wordt weer vader," sprak de poes zachtjes, waarna ze een zo'n natuurlijk mogelijke glimlach op haar lippen forceerde. Niet te nerveus worden.. Hopelijk kon ze zich hieruit praten als hij twijfels had.

Thrushdive vermande zichzelf. Hij moest even normaal doen. Dit was toch wel zijn mate, al had hij zijn liefde voor Ashdrizzle al aan hem verklaard. "Hey," begroette ze de kater op snorrende toon. Thrushdive werd misselijk, maar probeerde het te verstoppen. Oké, hij moest in de rol als partner blijven, dus kwam hij dichterbij en streek hij zijn kop zachtjes langs die van haar. "Uhm.. Nou ja, laat ik dan maar meteen met de prooi in het kamp vallen.. Je wordt weer vader," waren haar woorden. Thrushdive kreeg het gevoel als of hij duizelig werd. "Wa..? Hoe? We... we..." hij wou zeggen dat het zo lang geleden was dat ze nog iets in die trant gedaan hadden. Hoe was dit mogelijk. "Maar, wat leuk," snorde hij trillend. Nee, nee, nee, dit kon niet. Niet nu. Nooit niet.

Thrushdive leek geschrokken en verward. Hij begon zelfs te trillen. Snowy legde haar oren wat naar achteren en hield haar hoofdje lichtjes scheef, bezorgd naar haar partner kijkend. Kom op Snowy.. Je kan dit. Bluffen.. "Nou ja, weet je nog die nacht..? Je leek inderdaad nogal wazig.." Sorry Thrushdive, dit was beter voor zowel haar als voor hem. Ze kon zijn hart niet breken. "Gaat het?" Kwam er nog wat twijfelachtigere toon uit, terwijl de poes haar ogen wat open sperde en haar oren plat legde. Hij was toch wel blij om vader te worden? Of geloofde hij het niet? Als hij het niet geloofde had ze immers een best wel groot probleem.

Hij werd vader. Hoe veel kittens moest hij wel niet op deze aardbol brengen waar hij niet eens echt blij mee was; behalve zijn eerste nestje dan. Dat waren wel gewenste kittens. Maar dit nestje, hij wist er helemaal niks vanaf. En hij naam aan dat je toch wel wist wat je uitspook in je leven. Oké, op die ene duistere dag na dan. Kattenkruid. "Nou ja, weet je nog die nacht..? Je leek inderdaad nogal wazig.." Nee, dat was toch niet mogelijk. "Euhm.." murmelde hij schuldbewust. "Gaat het?" Thrushdive keek op en zuchtte. "Oh Starclan, het spijt me zo. Die avond, die middag, de kattenkruid, sorry," ratelde hij verward. Toch zat Ashdrizzle hem meer in de kop dan deze hele gebeurtenis dat hij weer op zijn schouder kreeg.

Thrushdive leek niet blij, absoluut niet zelfs. Snowynight liet één van haar oortjes langzaam zakken, totdat deze slap langs de zijkant van haar kop hing. Hij geloofde het wel. Maar hij deed alsnog dat het heel erg was. En dat verwarde haar nog erger. Ze slikte wat nerveus en trok haar kopje wat terug, wat meer afstand nemen tot Thrushdive. Dit was de situatie waar ze juist niet op gerekend had. Ze had woede verwacht, dat ze 'm verraden had. Of juist blijdschap dat hij weer vader werd. Maar dit, deze schuldbewustheid, samen met z'n wat afwezigere houding, joeg haar juist angst aan. "Waarom.. spijt het je?" Kwam er zachtjes uit na een stilte. Ondanks dat ze het liever niet wilde weten, besloot ze het toch maar te vragen. Anders ging het toch knagen... Wie weet was ze gewoon aan het overreacten en was er niks aan de hand..

Hoe ging hij dit aan Ashdrizzle vertellen? Ashdrizzle en hij hadden nog niet eens gepraat over hoe het überhaupt verder moest en dan kwam dit er nog eens bij. Zou dit het allemaal niet nog veel zwaarder maken voor de twee katers? Thrushdive werd er geheel ongemakkelijk van en niet veel blijer. Daarnaast was er al een net geboren nestje van hem in de Shadowclan, een nestje waarvan niemand wist wie de vader was. Thrushdive voelde zich een totale idioot. "Waarom.. spijt het je?" Thrushdive keek Snowynight glimlachte. En probeerde zich blij te voelen zodat hij het kon uitstralen. "Omdat ik voor een moment dacht dat er iets niet klopte, omdat ik er niets vanaf wist en dat leek me nogal een klap voor je in het gezicht," murmelde hij. "Maar ik ben blij dat de kittens er komen. Ons eerste nestje zal het vast leuk vinden om jonge siblings er bij te hebben," vervolgde hij met een warme glimlach, toch kostte het hem veel moeite dit uit te stralen. Hij loog, hij loog zo hard. Dat er weer kittens van hem kwamen, waar hij wel vader van kon zijn, vond hij leuk, Thrushdive hield van kittens. Maar dat hij deze onschuldige poes zo hard voorloog vond hij alles behalve heel leuk.

Hij geloofde het, oh Starclan hij geloofde het. Snowynight moest een opgeluchte zucht onderdrukken en glimlachte voorzichtig. "Dat geeft niet," sprak ze zachtjes, "zolang je er maar blij mee bent.." kwam er achteruit. Van binnen jammerde ze zachtjes dat ze zo zat te liegen, maar ze bleef zichzelf maar inprenten dat het allemaal het beste was voor haar gezin. Hij was immers altijd loyaal aan haar geweest. "Ik weet zeker dat onze kinderen blij zullen zijn met hun nieuwe familie," sprak ze vervolgens, een snorrende toon opzettend, al bleef het schuldgevoel knagen. Had ze al bevestigd dat ze blij was, oh zo blij dat de kater van wie de kittens waren op Thrushdive leek? Als er ineens rode kittens zouden verschijnen, of siamesen, hoe zou ze dat moeten verantwoorden?

Thrushdive had snel weten te reageren op de vraag van Snowynight. Hij had zijn stem vast kunnen houden zonder dat hij was gaan haperen. Thrushdive zette een warme glimlach op toen hij zijn laatste woorden uitsprak. Ergens was hij wel blij met de nieuwe kittens, maar hij kreeg er zulke gemengde gevoelens bij. Hij wou niet meer verder met Snowynight, maar zou er pas een punt achter zetten als hij duidelijkheid had gekregen van Ashdrizzle. "Dat geeft niet," sprak de witte poes, "zolang je er maar blij mee bent.." eindigde ze haar zin. Thrushdive glimlachte. Met kort twijfelde hij, maar al snel gaf hij Snowynight een zacht kopje. "Ik weet zeker dat onze kinderen blij zullen zijn met hun nieuwe familie," ging ze verder. "Ja, dat denk ik ook," murmelde hij. "Ik wordt weer vader..." murmelde hij, zijn ongeloof verstoppend en in plaats daarvan vreugde in zijn stem leggend. Hij kon niet geloven dat hij de poes bedroog die altijd zo loyaal aan hem was geweest.

Thrushdive leek moeite te hebben met het geloven van het feit dat hij weer vader werd. Kon ze het hem kwalijk nemen? Hij was immers niet eens de echte vader.. Het was een wonder van de Starclan dat hij het überhaupt geloofde. Misschien dat de schietgebedjes naar de Starclan dan toch geholpen hadden, al wist ze niet goed waaraan ze het verdiend had. “Ja, je wordt weer vader,“ prevelde de poes zachtjes, “ik hoop dat je het niet wat te snel vindt, nu onze kittens nog niet eens warriors zijn geworden,“ glimlachte ze zwakjes. Haar staartpunt bewoog zachtjes heen en weer, stilletjes.