Bloody friendship (Nevergirl)

De jonge poes sloop behoedzaam over het harde Donderpad. De harde ondergrond deed pijn aan haar pootkussentjes, en het pad stonk enorm en leek gevaarlijk, hoewel Leatherpaw wist dat er maar zelden een monster passeerde rond dit uur. Alert en met al haar nekhaartjes overeind, stapte de bruine poes helemaal op de zijkant van het pad. Een flits van een andere kat zijn geur deed Leatherpaw meteen omkijken. Bloodclan!
Een gesis verliet Leatherpaws bek, en voor ze het wist begon het pad te donderen. Een monster raasde bij hoge snelheid voorbij, en Leatherpaw kon nog maar net opzij springen om het te ontwijken.
Een walm van dampen en gassen blies in de poes haar gezicht en deed haar niezen en haar ogen tranen. Haar beeld werd vaag en wazig en ze moest hard knipperen om een poes te onderscheiden tussen de giftige damp. Ze hoestte, niesde en hoestte opnieuw.
'Wie bent u?' fluisterde ze schor, nog steeds half-blind door de vieze dampen van het monster.

Wandelen door de twoleg place. Het enige wat de jonge kattin de laatste tijd deed. Naast eten en slapen, natuurlijk. Never liep kalm langs de thunderpath. Ondanks dat er geen monsters reden, stonk het er nog steeds verschrikkelijk. Toen ze vooruit keek zag ze een monster naderen, waarbij ze snel in de struiken verdween, zodat de giftige dampen haar niet zouden verblindden. Want tja, wat moet je zeggen tegen Claw als je bent verblind door een monster. Haar gedachten verdwenen toen de geur van een bosclan haar neus binnendrong. RiverClan, om precies te zijn. Nevergirl kreunde zachtjes. Ze haatte die clan, nog meer dan dat ze ThunderClan haatte. Of die andere twee, WindClan en ShadowClan. RiverClan was gewoon de clan waarin ze was opgegroeid. Maar dat was het probleem niet. Het was de dag van haar eerste moord die haar deze clan deed haten. Grommend liep ze verder, tot ze een jonge poes zag. Even herkende ze de poes niet. Wat wel zo was, was dat deze poes al leefde voordat zij was vertrokken en zichzelf Nevergirl had genoemd. Een grom ontsnapte uit haar bek toen ze de poes herkende. "Leatherpaw," mompelde ze zacht. "Leatherpaw, wat doe jij hier?" vroeg de kattin kil. Zou Leather haar herkennen?

ooc: Never komt uit een mix tussen BloodClan en RiverClan en heeft totdat ze 12 moons was bij RiverClan gezeten. Als Leather haar herkent zal ze niet weten dat ze NeverGirl heet, want ze is opgegroeid als Leaf... Dus als Leather haar zal herkennen van 2/3 moons geleden, zal ze haar herkennen als Leafpaw Wink

De prikkende gassen deden pijn in Leatherpaws ogen, maar die hielden nu uiteindeljk op met tranen. Ze hoestte schurend voor hetlaatste maal en keek knipperend in het gezicht van een cyperse poes. Leatherpaw,' mompelde ze kil. De poes verstijfde. Hoe kende een bloodclanner haar naam? 'Leatherpaw, wat doe jij hier?' Leatherpaw voelde hoe haar hele lichaam wou hoestten, maar op dit moment was ze te ademloos om nog maar iets te kunnen doen; alleen een klein kuchje verliet haar bek.
Hoe ken je mijn naam? wou Leatherpaw uitschreeuwen van verbazing, maar een overbekende geur was vermengt met de afschuwelijke geur van bloed -een vleugje maar, maar o zo bekend-... Riverclan. Niet te geloven!
De bruine poes kneep haar ogen tot spleetjes. Als ze goed keek, de schrale vacht van de poes gezond verzon, de spieren onder haar vacht ietsje liet weg gaan, en alle littekens op haar vacht wegdacht, zag ze daar... Leafpaw?
Haar hard stond een tel stil. 'Leafpaw?' mauwde ze met een schorre stem. 'Ik zou aan jou moeten vragen wat jij hier doet.' Haar stem klonk schor van verbazing.
'Ik dacht dat je dood was,' fluisterde Leatherpaw Leafpaw toe. Haar vacht rees instinctief op.

duidelijk was de geur van RiverClan nog niet uit haar vacht. "Leafpaw?" miauwde Leather. Never bleef haar uitdrukkingsloos aan, zodat de rode poes niet zou zien dat ze blij was Leatherpaw weer te zien. "Ik zou aan jou moeten vragen wat jij hier doet," vervolgde Leather. "Ik woon hier in de buurt," mompelde de tabby poes zacht. "Ik dacht dat je dood was," fluisterde Leather. Ze wou deze poes aanvallen en verscheuren, net zoals ze met Stonefoot had gedaan. Maar iets hield haar tegen. Ze gaf teveel om haar oude vriendinnen uit Riverclan om ze te vermoorden. "Leatherpaw, ik heet geen Leafpaw meer. Die naam stamt uit het vervelendste deel van mijn leven, toen iedereen me haatte. Ik moet het bekennen: ik ben altijd al halfclan gewees, dat wist iedereen. Maar ik ben niet 100% bosclan. Mijn vader kwam niet uit WindClan, ShadowClan of ThunderClan... Hij was ook geen rogue of kittypet... Hij was... Hij was BloodClan. Mijn moeder ontkende het steeds, maar de meeste dachten het al.. Maar mijn moeder ontkende het steeds. Alsjeblieft, zeg het niet tegen Butterb-star... Ze zullen me waarschijnlijk komen opzoeken, de andere RiverClanners, en me hoogstpersoonlijk vermoorden. Ik smeek het je, Leather, zeg niks tegen iedereen uit RiverClan dat ik nog leef en nu bij BloodClan hoor." vnaf het moment dat ze begon over haar vaders afkomst, begon ze zachter te praten. Dit was een onderwerp waar ze het alleen met haar moeder over had gehad. Iets wat haar moeder toendertijd vertelde. "En ik ben nu Nevergirl," vervolgde ze, waarna ze achteruit liep en haar paarse kittypethalsband met hondentanden die in de struiken was blijven haken omdeed.

De poes begon haar levensverhaal te vertellen. Over dat ze half-clan was, haar vader Bloodclan was, en de smeekbede dat ze niets tegen Butterstar moest zeggen. Ookal wist de bruine poes dat Leafpaw nu Bloodclan was, door de ijzerachtige, bloedachtige geur rondom haar, schokte haar hele lijf toen ze bekende dat ze Bloodclan was. 'En ik ben nu Nevergirl,' eindigde de tabby uiteindelijk. Ze raapte een paars halsband op en deed hem om.
Eerst staarde Leatherpaw Nevergirl ongelovig aan. Was ze kittypet geworden? Zo dik en verwend zag ze er helemaal niet uit, nee, eerder mager en gespierd.
Maar toen ze de band wat draaide, zag ze enkele hondentanden flitsen in het vage licht. Echte Bloodclan? Ze slikte even.
'Ik beloof dat ik het niet zal vertellen, Nevergirl,' mauwde ze en neeg haar kop. 'Alleen is het jammer dat je niet bent gebleven...'
Ze herinnerde zich de assessment met Creamyfrost. 'Als je iets langer was gebleven, was je misschien warrior geworden,' mompelde Leatherpaw

"Als je iets langer was gebleven, was je misschien warrior geworden," mompelde Leatherpaw. "Nee... Dat zou nooit gebeurd zijn.. Zelfs al was ik rogue geworden.. RiverClan wilt me niet meer.." Een verdrietige glans werd zichtbaar in haar ogen die net nog zo kil glansden. "Ik heb dingen gedaan waarvoor niemand me wilt vergeven.. Ik heb twee clankatten vermoord.... Tijdens mijn ceremonie... Weet je het niet meer? ik heb (NPC) vermoord. Daarna heb ik de kater vermoord waarmee ik gelukkig had kunnen eindigen. Ik kon onmogelijk blijven," zei ze zacht. Ze keek om en dacht dat ze een flits vacht zag. Ze snoof de lucht op en rook een andere BloodClanner. "Wacht hier," zei ze en ze rende achter (NPC) aan. "Nog een laatste woord voor je sterft?" vroeg ze kil. "Tegen Claw, ja," antwoordde de kater. In plaats van hem naar Claw te brengen doodde ze de kater en sleurde hem mee terug naar het thunderpath, waar ze het lichaam in een struik schopte. "Dit moet geheim blijven. Als er iemand achter komt van BloodClan die krachtiger is dan mij kan ik hem niet doden," mompelde ze tegen Leather, waarna ze weer ging zitten en kalm haar poot waste. Ze had helemaal geen problemen meer met moorden, zelfs al waren het katten van de clan waar zij in zat.

Na de droevige woorden van haar vriendin sprong de poes zichtbaar geschokt op. 'Je kon wel blijven! Je zou warrior kunnen worden, zoals ik!' De bruine poes schudde haar kop.
'Wacht hier!' klonk de plots kille stem van Nevergirl. Leatherpaw verstijfde toen ze achter een grote kater aanging. Hij zag er angstaanjagend uit, met zijn gespierde, breedgeschouderde lijf, glanzende witte, zwart-wit gestreepte vacht en vele littekens op zijn schouders en linker-gezichtshelft. Bovendien kon je zijn felgroene halsband met vele hondentanden niet vergeten!
Maar de poes stapte koel op de zwart-witte kater af en sprak hem koud aan. 'Nog een laatste woord voor je sterft?' snauwde Nevergirl ijskoud. De kater mompelde en gromde iets terug wat Leatherpaw niet verstond, maar toen maakte Nevergirl er al een eind aan. Het ging zo snel dat Leatherpaw niet eens kon zien wat er percies gebeurde, alleen dat de tabby poes het plots bloedende lijf van een kater over het Thunderpath sleurde en het in de struiken gooide.
'Wat? Nee!' gilde Leatherpaw overstuur. Ze rende naar het bloedende lijf, waar de kater opkeek en haar aanstaarde. Hij gorgelde iets in met bloed in zijn keel. 'Help me dan!' piepte Leatherpaw nauwelijks hoorbaar naar Nevergirl en zocht haastig wat bladeren bij elkaar om die tegen de wond te drukken op zijn keel, maar het bloed welde ernaast opnieuw op.
Er glansde iets van dankbaarheid in de ogen van de kater, en de bruine poes hoopte vurig dat haar geïmproviseerde spinrag zou helpen stellen. Maar nog geen halve tel nadat er dankbaarheid in fonkelde, werden de ogen van de kater glazig, leeg en grijs. Ze staarden blind naar de hemel, waar hij naar opweg was.
Ondertussen zat Neverhirl rustig haar poot te likken, alsof ze het normaal vond een kat van het leven te beroven. Vol ongeloof staarde Leatherpaw haar aan. Vond ze dit... Normaal?
Ze schudde haar kop en draaide haar kop weg van het bebloede gras. 'Dood je regelmatig katten?' slikte ze.

Leatherpaw was duidelijk overstuur. NeverGirl antwoordde kalm: "Ja." Ze staarde Leather ijskoud aan. "Onze leider heeft laatst onze deputy, wat bij ons commander heet, vermoord." Ze glimlachte. "Onze commander was commander al voordat onze leider leider werd," lachte ze. "Dus ja, het is bij ons doodnormaal om katten uit je eigen clan te doden," rondde ze het verhaal af. Haar leven was zo veel beter geworden sinds ze bij BloodClan hoorde.

'Ja.' Het klonk kalm, het rolde er doodgewoon uit. Ja? Katten doden, vrienden, hun bloed zien vloeien? Ja?
Ook al kende Leatherpaw de kater op de grond niet, draaide ze zich slikkend naar hem toe. Zijn blinde witte ogen waren open, zijn laatste zucht was hem al ontsnapt, tientallen tellen geleden. Leatherpaw slikte opnieuw, maar drukte toen zijn neus in zijn vacht, het enige rouwritueel wat ze kon veroorloven. Ze ontdeed met haar klauwen de felgroene halsband van zijn lichaam, nu bevlekt met zijn eigen bloed, en bekeek de tanden met afschuw. Hondentanden?
'Mag de Starclan je pad verlichten,' mompelde ze nauwelijks hoorbaar en draaide zich toen naar Nevergirl, die uitlegde dat het doodnormaal was om katten van haar bloedeigen Clan te doden.
'Hier.' Nu was het haar beurt om haar stem koud te laten klinken. Leatherpaw wierp de halsband met een kille blik naar Nevergirl, de hondentanden rinkelend. 'Pak deze hondentanden maar. Kun je ze nog gebruiken voor je halsband.' Het laatste zei ze extra koud. Ze kon er gewoon niet tegen dat Bloodclanners tanden aan een halsband reigden.
Met een zucht draaide Leatherpaw zich om, haar ogen stonden bezorgd. Waar was Leafpaw naartoe?

'Ja.' Het klonk kalm, het rolde er doodgewoon uit. Ja? Katten doden, vrienden, hun bloed zien vloeien? Ja?
Ook al kende Leatherpaw de kater op de grond niet, draaide ze zich slikkend naar hem toe. Zijn blinde witte ogen waren open, zijn laatste zucht was hem al ontsnapt, tientallen tellen geleden. Leatherpaw slikte opnieuw, maar drukte toen zijn neus in zijn vacht, het enige rouwritueel wat ze kon veroorloven. Ze ontdeed met haar klauwen de felgroene halsband van zijn lichaam, nu bevlekt met zijn eigen bloed, en bekeek de tanden met afschuw. Hondentanden?
'Mag de Starclan je pad verlichten,' mompelde ze nauwelijks hoorbaar en draaide zich toen naar Nevergirl, die uitlegde dat het doodnormaal was om katten van haar bloedeigen Clan te doden.
'Hier.' Nu was het haar beurt om haar stem koud te laten klinken. Leatherpaw wierp de halsband met een kille blik naar Nevergirl, de hondentanden rinkelend. 'Pak deze hondentanden maar. Kun je ze nog gebruiken voor je halsband.' Het laatste zei ze extra koud. Ze kon er gewoon niet tegen dat Bloodclanners tanden aan een halsband reigden.
Met een zucht draaide Leatherpaw zich om, haar ogen stonden bezorgd. Waar was Leafpaw naartoe?

"Mag de Starclan je pad verlichten," hoorde Nevergirl. Ze had een scherp gehoor ontwikkeld in haar korte tijd als young one in de BloodClan. Ze gromde. "StarClan is onzin," zei ze. "Hier. Pak deze hondentanden maar. Kun je ze nog gebruiken voor je halsband," zei Leatherpaw kil. Never kon het niet geloven. Leather... Ze was voor zover Never haar kende veel vrolijk en nooit gemeen. Ze gromde zacht. Zelfs haar vrienden wilden haar niet meer. Ja, ze was veranderd in een moordmachine. Maar dan wel een die zijn of haar vrienden liet leven. "Leatherpaw, wat is er? Ik... Ik snap het niet... Niet meer," zei ze zacht. "Leatherpaw, waarom doe je zo?" vroeg ze. Ze was wanhopig, maar haar uitdrukkingsloosheid wou niet ophouden. Ze staarde haar vriendin nog steeds kalm en uitdrukkingsloos aan.

'Leatherpaw, waarom doe je zo?' De stem van Nevergirl was zo zacht en wanhopig dat Leatherpaw zich omdraaide. Een eenzame traan rolde over haar wang. Waarom was ze zo verwonderd? Misschien vond zij het dan normaal vrienden te doden, maar... Zo was Leatherpaw niet.
'Omdat wij anders zijn!' Het was zo moeilijk om het er uit te persen. 'Jij dood honden en katten. Ze gebruikt hun tanden als trofee en maakt ze vast een... Een halsband. Ik hou mij aan de warrior code, ik train om een goed leven te beëindigen en daarna te sterven, naar de Starclan te gaan.' Haar stem was fel, maar verzachtte naarmate ze verder sprak. 'Jij gelooft niet in de Starclan en ik niet... En ik kan geloven waaromje weg gegaan bent, Nevergirl. Maar als je zo doorgaat...' -ze slikte even- '-denk ik dat jou leven zal eindigen in Dark Forest.'
Ze staarde de poes even aan,met ogen vol verdriet, pijn en medeleven. Leatherpaw pakte de halsband tussen haar tanden, groef zwijgzaam een kuil met haar poten naast het witte, zwartgestreepte lijk en wenkte triest met haar staart naar Nevergirl en sprak haar zacht aan.
'Ik heb gehoord dat Bloodclankatten met hun halsband worden begraven. Help me een handje,' gebood ze toen de kuil een halve staartlengte diep was. Met haar poten groef ze razendsnel een kuil in de zachte berm, haar poten kleverig van de aarde, en zorgde ervoor dat de kuil een twee staartlengtes diep was, zodat het lijk er in pastte, hopelijk met de hulp van Nevergirl.
Toen ze het nekvel van de dode kater triest vastpakte, keek ze even naar Nevergirl, en legde zijn nekvel terug neer op de grond.
'Ken jij de woorden nog om een kat naar de Starclan te zenden?' vroeg ze onzeker. Meestal sprak Butterstar die uit, maar ze wou absoluut niet dat de zwartgestreepte kater naar de Dark Forest zonk. Voorzichtig, op haar antwoord wachtend, pakte ze het nekvel vast en legde de zwart-witte kater in de put. 'Ik wil niet dat hij naar Dark Forest gaat.'

"Omdat wij anders zijn! Jij dood honden en katten. Ze gebruikt hun tanden als trofee en maakt ze vast een... Een halsband. Ik hou mij aan de warrior code, ik train om een goed leven te beëindigen en daarna te sterven, naar de Starclan te gaan. Jij gelooft niet in de Starclan en ik niet... En ik kan geloven waarom je weg gegaan bent, Nevergirl. Maar als je zo doorgaat... Denk ik dat jou leven zal eindigen in Dark Forest," sprak Leatherpaw. "BloodClanners gaan ergens heen. Ik weet niet waar. Het is onmogelijk voor BloodClanners om te eindigen in Dark Forest, Leatherpaw. Als je er niet in gelooft zie je het niet," vertelde Never. Leatherpaw miauwde: "Ik heb gehoord dat Bloodclankatten met hun halsband worden begraven. Help me een handje." Never gromde. "De enige BloodClanmembers die worden begraven zijn de goede, sterke members. Geen slappelingen zoals hij," sprak ze. "Ken jij de woorden nog om een kat naar de Starclan te zenden? Ik wil niet dat hij naar Dark Forest gaat," zei Leatherpaw onzeker terwijl ze de kater in de kuil sleepte die ze net had gemaakt. "Heeft je mentor je niet geleerd dat iedereen die niet gelooft niet naar de Dark Forest of StarClan kan?" zuchtte de poes. Ze keek Leatherpaw gevaarlijk kil aan.

'De enige Members die worden begraven zijn goede, sterke Members. Geen slappelingen zoals hij,' sprak Nevergirl spottend. Onzet staarde Leatherpaw haar aan. Wat was er toch mis met deze poes? Drong het haar dan niet door, dat katten doden fout was? Dat wanneer je een bloedende gewonde kat aan de kant van de weg zag liggen, je hem moest helpen? Dat een lijk van een kat dat je tegenkomt, moest begraven worden?
Ze schudde haar bruine kop langzaam en stapte aan de rand van de kuil. 'Heeft je mentor je niet geleerd dat iedereen die niet gelooft niet naar Dark Forest of Starclan kan?' Leatherpaw nergeerde de verveelde ondertoon, maar ze kon niet nergeren dat er een woeste blik op haar schouders brandde. Ze keek op, kneep haar ogen even half-dicht, maar toen glansden ze hoopvol.
'We kunnen het op z'n minste proberen,'' probeerde Leatherpaw optimistisch. 'Volgens mij had deze kat wel spijt van de katten die hij had gedood.' Haar staart wees naar de felgroene halsband. 'Misschien, heel misschien, kunnen we hem naar de Starclan brengen...'
Ze zag plots de woorden van het heilige ritueel in haar hoofd flitsen. Een teken, van de Starclan? Of slechts een herinnering?
'Ik vraag mijn krijgsvoorouderen deze onschuldige kat, vanwie we de naam niet kennen, in jullie poten te brengen,' murmelde ze fel. 'Leid hem naar de Starpelt, waar zijn geest eeuwig kan fonkelen.' Op dat moment leek het alsof er duizenden pelsen langs de hare streken. Ze slikte. Leatherpaw kende maar een klein stukje van het ritueel, maar de Starclan was heel dicht bij.
Zoals in elk ritueel drukte Leatherpaw haar neus in de zwart-gestreepte vacht van de kater. Verbeeldde ze zich dat nu, of lichtten de ogen van de dode kat nu even op? Zorgvuldig legde ze de halsband op de flank van de kater, en begon toen zwijgzaam aarde over zijn lijk te schrapen. Vaarwel, dacht ze nog zwak, maar stapte toen achteruit.

"Ik vraag mijn krijgsvoorouderen deze onschuldige kat, vanwie we de naam niet kennen, in jullie poten te brengen. Leid hem naar de Starpelt, waar zijn geest eeuwig kan fonkelen," murmelde Leatherpaw fel. Nevergirl keek grommend toe hoe Leatherpaw de woorden sprak. Niet alleen Leatherpaw voelde de pelzen langs de hare strijken, ook Never had het gevoel dat iedereen in StarClan om hun heen renden. Grommend dook ze opzij. Ineens verlangde ze naar iets. Ze dacht nog maar aan één ding: dood Leatherpaw. Ze probeerde de gedachte opzij te zetten -ze wou haar vriendin immers geen pijn doen-, maar toen Leather haar neus in de vacht van de kater had gedrukt en naar achter stapte, vocht Never er niet meer tegen. Een bloeddorstige glans was zichtbaar in haar ogen en ze stormde op Leatherpaw af. Ik ga in elk geval met haar vechten... Als ze het waard is zal ik proberen haar over te halen om mij als "tweede mentor" te nemen, dacht ze grijnzend terwijl ze de oranje poes een klap verkocht. Een luide grom ontsnapte uit haar bek en ze beet de poes in haar nek. Bloed stroomde tussen haar tanden door terwijl ze de apprentice omver duwde. Ze zette een poot op de poes zodat ze niet kon ontsnappen. De tabby poes keek grijnzend naar Leatherpaw. "Als je je afvraagt waar Leafpaw is gebleven, dit is het antwoord: die ziel is samen met alle andere clankatten die ik heb vermoord verdwenen. Of als jullie sukkels zouden zeggen: ze is naar StarClan gegaan," sprak ze krankzinnig.

Onderwerp: Re: Bloody friendship (Nevergirl)