Just to be sure

Kort rekte de kater zich uit voor hij zijn vacht licht uitschudde en hij het op een rennen zette. Recht uit het kamp, en meteen over de vlakte. Hij had dan op dit moment geen mentor, waar hij de volle vertrouwen in had dat hij die binnenkort weer ging krijgen, gezien zijn vader deputy was hoopte hij op een goede, een hele goede. Maar het feit dat hij op dit moment geen mentor had ging hem niet tegen houden om te trainen. Als hij later als zijn vader wilde worden, wat hij echt graag wou, kon hij het zich niet veroorloven om stil te zitten, geen moment was de dag. Hij was altijd zichzelf aan het trainen, zat alleen zit als hij lag te slapen, en dat deed hij ook alleen als hij echt moe was. Snel rende de witte kater over de vlakte heen, zijn poten raakte amper de grond. Eerst was hij aan het trainen op snelheid en uithoudingsvermogen, later zou hij wel kijken naar kracht en jaagtechnieken.

{ L O S T P A W }

Met rustige passen liep de poes het kamp binnen. Ze vroeg zich af wat er geberut zou zijn als ze bijna op ShadowClanterritorium zat. Gelukkig rook je die stank vanaf hier en kon je makkelijk merken dat je dichtbij hun grens zat. Zwijgend bij de prooihoop legde ze een muis neer, ze was niet al te snel voor een konijn. Maar Lostpaw had lange poten en voordat je het wist kon ze als warrior juist wel snel rennen. Anders noemde ze zichzelf geen WindClankat. Haar blauwgrijze ogen keken rond het kamp toen de poes rustig zichzelf aan het schoonlikken was. Haar blik vestigde zich op een kat. Ongeveer Apprentice voormaat dus een warrior was hij vast niet. De witte kater spurtte heen en weer. Was hij niet moe? Lostpaw keek hem aan, dat was vast Lionpaw, geruchten zeiden dat hij arrogant en gemeen is. Lostpaw wou het zelf weten dus stond ze op en liep op de kater af, tenminste, als hij stil bleef.

Het duurde niet lang voor hij erachter kwam dat hij niet alleen zijn snelheid en uithoudingsvermogen aan het testen was maar ook zijn reflexen moesten ingrijpen toen een poes, hij had geen idee wie ze was, in zijn weg kwam lopen. Waarom geen idee en het zou ook niet moeten boeien maar het irriteerde hem wel. Want nu moest hij af gaan remmen, en snel, heel snel. Hij gromde waarna hij zijn poten snel liet afremmen. Bijna gleden ze onder zijn lichaam vandaan maar hij bleef toch nog staan. En hij kwam net voor haar tot stilstand. Hij ging niet beginnen met praten, zij ging eerst maar uitleggen wat ze in zijn weg deed. Toch leidde de geur van een muis hem af, ze had een muis gevangen. hij hoorde zijn maag knorren maar negeerde het, hij mocht nog niet eten, hij moest eerst trainen, veel meer trainen. Hij keek haar aan met zijn groen/blauwe ogen en wachtte op woorden van haar kant.