In every heart there is a room, a sanctuary safe and strong

Hij voelde het altijd aankomen, het kwam nooit onverwachts. Allereerst begon zijn hart sneller te kloppen, dat hoefde maar heel ietsje te zijn maar genoeg voor hem om het op te merken. Vervolgens versnelde zijn ademhaling, wat als hij het niet onder controle kreeg overging in hyperventileren en dan begon het trillen. Het begon in zijn poten en trok daarna helemaal door zijn lijf. Ook dit keer was er geen reden voor. Hij stond midden in Riverclan territorium op weg naar de rivier om te vissen toen de herinnering op zijn netvlies gebrand werd. De jonge crèmekleurige kitten snikte ongecontroleerd terwijl hij tegen zijn dode moeder aankroop. De rogue die haar aangevallen had lag dood naast haar, maar het had ook haar eigen leven gekost om haar zoontje te redden. Het was zijn schuld, hij had het kamp niet uit moeten gaan. Langzaam drong de geur van zijn tante zijn neusgaten binnen, maar hij was te veel van streek om het op te merken. In een klap stond hij stil, zijn lichtblauwe ogen groot van schrik. Nee, niet weer. Hij kneedde de grond terwijl hij geen controle meer had over zijn ademhaling. Hij hing met zijn kop bijna op de grond terwijl hij hijgend bleef staan. Zijn lijf begon te trillen en hij zakte door zijn poten heen. Toen begon hij sterretjes te zien steeds meer, waardoor het niet lang meer zou duren voordat het helemaal zwart voor zijn ogen werd.

[Open]

Met een muis in haar bek liep ze door het territorium. Het lichaampje was zijn warmte nog niet verloren, de geur van angst dampte nog altijd uit zijn poriën. Gesloten ogen, hangende pootjes, een leven voor zijn trouw aan de Riverclan. Ze ging er graag op uit om te jagen. De stilte deed haar goed, en ze zou ook niet ontkennen dat ze niet genoot van de jacht. Tevens gaf het haar het idee dat ze toch nog enigszins nuttig was voor haar clan. Verder voelde ze zich tussen de anderen weinig thuis, was snel geprikkeld en voelde zich bedreigd als iemand zich te veel in haar persoonlijke ruimte begaf.

Een geur dreef haar neus binnen. Een kater, Riverclan, maar vermengd met een vreemde geur die ze niet vaak rook bij andere katten. Angst, paniek. De geur was voor haar verbonden met kleine prooidieren, niet met katten. Een onbehagen nestelde zich in haar geest. Eigenlijk had ze weinig zin in interactie met een ander, maar wat als er iets gebeurd was? Ze snelde op de geur toe, schoot tussen de planten door en zag een crèmekleurige kater, Creamyfrost als ze zich niet vergiste. Ze zag nog net hoe hij trillend door zijn poten zakte, en bezorgd kwam ze naast hem tot stilstand. 'Creamyfrost?' vroeg ze ongerust, niet wetend wat er aan de hand was of wat ze aan zou treffen.

Het drong niet tot hem door, want hij was op het moment zover dat hij bijna helemaal van de wereld was. Dus hij had Bitterfray niet horen aankomen en hij had niet door dat ze bezorgd naast hem stond. Zijn kop lag op de grond en zijn lichtblauwe ogen stonden glazig terwijl zijn lijf veel te snel heen en weer schokte. Het leek bijna alsof hij vergiftigt was, maar dat was niet waar. Niet lichamelijk in ieder geval. Ze sprak zijn naam uit en dat bereikte zijn gehoorgang wel, maar kwam amper door de partij wolken heen die zijn kop gevuld hadden. Toch raakte het licht zijn onderbewustzijn en zag je een teken van herkenning toen hij met zijn oren trok, maar het was niet genoeg om hem terug te brengen. Ze moest tegen hem gaan praten, hem geruststellen alleen dat zou hem weer bij zijn positieven brengen. Zijn ogen draaiden weg vlak voordat hij helemaal wegzakte. Toen werd zijn ademhaling weer normaal en ging zijn vacht liggen.

Creamyfrost leek zorgwekkend ver heen. Had haar blijkbaar niet eens aan horen komen. Zijn kop lag opzij, zijn ogen in een vreemde staar, blind voor de buitenwereld. Zijn lichaam schokte en trilde in gewelddadige stuipen. Toen ze zijn naam uitsprak, was de enige reactie een trekken met zijn oren. Toen leek de rust in zijn lichaam te keren, en verloor de kater het bewustzijn. Angstig raasden haar gedachten, in enkele tellen analyseerde ze de situatie. Het leek alsof hij ziek was, vergiftigd wellicht. Maar waarmee? Geen schuim op de lippen die konden aantonen dat hij iets verkeerds gegeten had. En bovendien, de angstgeur die ze rook, die verraadde dat Creamyfrost had geweten wat er stond te gebeuren. Enkel fysiek kon het bijna niet zijn. En die blik, waar was die op gericht? Wat had de kater zo vergiftigd, dat het hem lichamelijk ziek maakte? Ze duwde haar neus tegen zijn bewegingsloze lichaam. Als het mentaal was, zou hij haar misschien kunnen horen. 'Creamyfrost,' mompelde ze, lichte paniek in de grondtonen van haar stem. Misschien had ze wel totaal ongelijk, had hij gewoon iets verkeerds gegeten en moest hij zo snel mogelijk naar het kamp voordat het gif zijn hele lichaam had opgeëist. Ze slikte. Het één sloot het ander niet noodzakelijk uit. Ze zou hem naar het kamp proberen te brengen, en ondertussen tegen hem praten. 'Creamyfrost,' herhaalde ze, luider nu. Ze greep hem in zijn nekvel en begon hem richting het kamp te slepen. 'Het komt goed, ik breng je naar het kamp,' mompelde ze. 'Het komt goed,' herhaalde ze steeds opnieuw, wist niet wat anders te zeggen en was weinig overtuigd want de schrik had haar gevangen. Wat als het niet meer goed kwam? En het was haar schuld?

Hij werd gesleept, dat was het eerste wat hij opmerkte. Hij voelde de tanden van de kattin in zijn nekvel en zijn ogen flitsten open. Ze sprak tegen hem en de woorden begonnen tot hem door te dringen, ondanks dat hij zich licht in zijn kop voelde. “Bitterfray.” Zijn stem klonk onvast en trilde ietsje. Hij begon te klappertanden, want hij had het opeens ontzettend koud. Hij wist dat hij rustig moest blijven om niet in shock te raken, dat had hij twee keer gehad en dat was het ergst. Op die momenten had hij complete blackouts. Nou wist hij een deel niet meer maar dan wist hij even helemaal niets meer. Nou was hij het stukje kwijt vanaf dat hij het kamp uit was gelopen. Hij had daarom ook even tijd nodig om zich te realiseren dat hij buiten het kamp was. “Ik…ik ben het kwijt.” Zijn stem trilde nog steeds . “Ik weet het niet meer.” Zijn ademhaling begon weer te versnellen terwijl hij de lege plekken uit zijn kop probeerde te verdrijven. Dat was zo angstaanjagend, delen van zijn leven kwijt raken. Hij was bang dat hij op een gegeven moment ook beelden van katten die hij lief had gehad kwijt zou raken, zijn moeder en Bravesoul bijvoorbeeld. Het maakte hem bang.

Het duurde niet lang of er kwam reactie. Met trillende stem sprak de crèmekleurige kater haar naam, en ze liet zijn nekvel los. Creamyfrost begon te rillen en klappertanden. Koorts? Ze wist het werkelijk niet meer, begreep niet wat er met hem aan de hand was. Maar dat was niet het belangrijkste nu. Nu moest ze zorgen dat het beter ging, óf dat hij vlug in het kamp terecht kwam. In ieder geval was hij weer bij bewustzijn. Ze had geen idee of het door haar spreken kwam, of door het slepen over de grond maar ze voelde de bezorgdheid groeien in haar buik. Het was een emotie die ze niet goed kende, en ze wist niet zeker of het kwam omdat ze zich echt zorgen maakte over Creamyfrost, of dat ze gewoon bang was de schuld te krijgen als het misging. Ze hoopte op het eerste, maar had weinig vertrouwen in haar eigen goedheid. “Ik…ik ben het kwijt.” Zijn stem bewogen door trillingen van angst. “Ik weet het niet meer.” Ze hoorde dat zijn ademhaling weer versnelde. 'Rustig, Creamyfrost.' Op de één of andere manier had ze het idee dat zijn naam uitspreken hielp. Hij moest nu niet in paniek raken. 'Let op je ademhaling. Rustig aan, het komt goed. Focus op het ademen, alleen op het ademen,' bleef ze tegen hem spreken om hem kalm te krijgen.

Ze liet zijn nekvel los en ze begon weer tegen hem te praten en opeens besefte hij waar hij mee bezig was. Ze zou hem nou vast een sukkeltje vinden, een zwakkeling. Die gedachten maakten het er niet beter om, maar hij luisterde wel naar haar. Dus sloot hij zijn ogen en richtte zich helemaal op zijn ademhaling. Langzaam stopte het getril in zijn lijf en leken zijn spieren te ontspannen. Zijn verkrampte lijf leek weer glad te strijken terwijl zijn ademhaling rustig werd. Toen hij zichzelf ervan verzekerd had dat hij niet meer in shock zou raken maar hij echt kalm geworden was deed hij zijn ogen weer open. Hij keek even Bitterfray aan, maar daarna keek hij beschaamd van haar weg. Hij krabbelde overeind en sloeg zijn staart strak om hem heen alsof hij zichzelf probeerde te beschermen voor wat komen ging. “Het…Het spijt me.” Stammelde hij terwijl hij nog steeds zorgvuldig haar blik ontweek. “Het spijt me dat je dit hebt moeten zien Bitterfray.” Hij slikte de brok in zijn keel weg en staarde naar een boom die een eindje van hun afstond. Wat moest ze nou wel niet van hem denken. Een warrior die niet eens zichzelf onder controle had.

Langzaam leken haar woorden tot hem door te dringen. Hun weg te vinden naar zijn onderbewustzijn om daar gehoor aan te treffen. Het onbeheersbare trillen van zijn lichaam, werd beheersbaar en verdween. Zijn stramme poten leken langzaam te ontspannen en zijn ademhaling werd kalmer. Opluchting stroomde in de vorm van een zucht uit haar lichaam. Een te lang ingehouden ademteug, vond zijn weg naar buiten. Na een paar tellen opende Creamyfrost zijn ogen. Keek haar even aan en sloeg ze toen meteen beschaamd weer neer. Hij krabbelde overeind, van haar weg en leek haar niet aan te durven kijken. Met een onhoorbare zucht sloeg ze het tafereel gade. Zo moeilijk was het toch niet, als iemand in gevaar was, hielp je diegene. Een ongeschreven regel die geen ruimte over zou moeten laten voor schaamte of gedoe. Alhoewel, corrigeerde ze, zelf zou ze het ook verschrikkelijk vinden om door een ander geholpen te moeten worden. “Het…Het spijt me.” Het kwam er gehakkeld uit, ogen nog steeds neergeslagen. “Het spijt me dat je dit hebt moeten zien Bitterfray.” Even wist ze zich geen houding meer te geven. Het leek wel of alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd erop uit waren om haar uit haar veilige, gesloten houding te trekken. Alsof ze ontdooid moest worden, week gemaakt. 'Geeft niet,' mompelde ze bruusk maar wel gemeend. Vriendelijkheid was iets waar ze niet veel oefening in gehad had, ze had niet gedacht het ooit nodig te hebben.

Hij zuchtte even zacht, voordat hij haar weer aankeek. “Jawel, het geeft wel. Het is niet normaal. Ik ben het niet waard mijzelf een warrior te noemen.” Als het zo doorging zou hij nog door labiliteit in de elders den belanden. Doordat hij zichzelf niet onder controle had en dat zou nog eens zijn dood worden. “Hoe gaat het met je?” Vroeg hij maar om het gesprek weer een beetje op de normale tour te brengen. Aan zijn gezeur had Bitterfray toch niets en aan zijn zelfmedelijden ook niet. Vooral na een black-out vlogen zijn emoties alle kanten op en wist hij niet meer wat hij met zichzelf aan moest. Dan werd hij gespannen en rusteloos, waardoor hij zichzelf weer helemaal opjutte. Het was echt een probleem bij hem al wilde hij dat zelf niet inzien, hij wilde het gewoon niet weten. Hij voelde zich daardoor zwak en een blok aan zijn tantes poot. Daardoor werd het er allemaal niet beter op. Hij maakte zichzelf helemaal gek.