Alone in the dark

Zoals gebruikelijk kon de pluizige kat de slaap weer niet vatten, en het had haar weer op één van haar vele nachtelijke zwerftochten door het kamp gezet. Ze liet zich leiden door haar eigen poten, die haar kris kras door het territorium heen leidden. Vaak was er weinig onrust, en was het zo stil in het kamp dat ze de auto's op het Thunderpath voorbij kon horen razen vanuit het kamp. Ze hoorde enkele krekels nog geluid maken, maar de vogels waren doodstil. Iets té stil. Normaal was er geritsel te horen vanuit verschillende bosjes, maar vannacht was het geruisloos. Er was iets mis, en Nightwish zou uitvinden wat. Haar oren stonden rechtop, en haar neusje stak ze in de lucht, alert op iedere prikkel die haar een aanwijzing kon geven. Op de grond zag ze kersverse sporen, het spoor van een kitten. Ze rook eraan, en de geur van Coalkit kwam naar boven. Haar ogen werden groter, één van hun kittens zou in gevaar kunnen zijn! Haastig volgde ze het spoor, die uiteindelijk leidde naar Coalkit... en een BloodClangeur. "Hup meekomen jij," hoorde ze een onvriendelijke stem zeggen. Nightwish stapte op de zwarte kat af. Haar felgroene ogen waren duidelijk te zien in het donker. "Valt de Bloodclan tegenwoordig kleine kittens lastig?" miauwde de poes op een kleinerende toon. Die rotkat zou met zijn poten van hun kittens afblijven. 

Nightwish bleef haar lakse houding volhouden, maar hield vanuit haar ooghoeken de zwarte kitten in de gaten. Kittens waren het meest kostbare dat de Clan bezat, en ze zou hem met haar leven verdedigen, als dat nodig was. Coalkit leek ook niets van de grote, zwarte kater te moeten hebben. Hij voegde zich echter ook niet bij Nightwish, wat haar lichtelijk verwarde. Ze liet zich niet van de wijs brengen door dit voorval, en hield de kater scherp in de gaten. Ze was wel geamuseerd door de uitspraken van Coalkit. Voor zijn leeftijd toonde hij al veel lef, en hij zou waarschijnlijk een groot Warrior worden. Hij had een grote bouw, en was zeker niet bang voor een gevecht. Ze zou wel willen zien wat er van hem zou worden. "Onze kittens zijn jouw zorgen niet," opperde Nightwish, even rustig als de kater had gedaan. Ze stapte dichterbij Coalkit, en daarmee dichterbij de kater. De zwarte kat vertelde Coalkit wat onzin, en Nightwish hoopte dat het jonge katje slim genoeg was om niet voor die lege beloften te vallen. "Luister niet naar hem Coalkit, er is een reden waarom de Bloodclan nog geen enkele Clan ten val heeft gebracht," zei ze toen. Die hele Clan was één pot nat, met allerlei interne conflicten waar ze niets van wilde weten. Het zou nooit wat worden met die beesten. 

Met haar neus tegen de grond gedrukt en haar oortjes rechtop volgde ze het spoor van haar kleine spruit. Ze was wakker geworden van de koele avondlucht en de gemiste warmte van een lichaampje tegen haar aan. Direct had ze gemerkt dat Coalkit wakker was geworden. Met een laatste likje liet ze haar twee dochtertjes achter in de Nursery, waarvan ze dacht dat het wel de veiligste plaats was van heel het kamp. En ook de saaiste, dat zal wel haar zoon naar buiten hebben gelokt. In het begin dacht ze dat ze hem wel snel terug zou vinden, er was wel genoeg in het kamp te ontdekken, toch? En normaal waren er katten die de wacht hielden. Er was een beklemmend gevoel in buik opgetreden. Haar kinderen, haar verantwoordelijkheid. Het was gezwollen tot een kloppend beest toen ze het spoor vond van haar kleintje. Het was recht het kamp uitgegaan. Lightleaf begon te versnellen. Nachtlucht wentelde om haar heen. Het was een typische nacht van greenleaf, zeg maar. De poes had wat vervormde woorden gehoord en dreef haar tempo op. De geur van een Thunderclan genootje was bij die van Coal gemengd dus ze vermoedde dat het daarvan was. Hopelijk gaf die poes hem flink op z'n donder. Ze was nog maar een paar vossenlengtes verwijderd toen ze de Bloodclanner rook. De -nu afgrijselijke- geur kroop ongewild haar neusgaten binnen. Het gevoel ontplofte en alles viel aan duigen. Haar gedachten, die veilig ineen hoekje waren gestopt,vielen zo voor haar. Lightleaf's hart klopte driedubbel terwijl ze zichzelf liet twijfelen. Het probleem was  dat alles duidelijk was. Haar zoon was zomaar in haar nachtmerrie gelopen. Haar moederinstinct nam het van haar over, wat maar goed was ook, want Lightleaf was niet meer in staat om iets te doen. Ze herbeleefde elke seconde van heet gesprek dat ze met Hate, haar liefde, ,en de leider van de Bloodclan met zijn vriendjes had gevoerd. Ze begon te rennen tot ze het tafereel zag.  Nightwish stond daar, Coal stond daar -hij leek wel kleiner dan hij eigenlijk was- en Claw. Die starclanverdomde Claw. Ze wou er alles voor geven het ongedaan te maken. De starclan deed nog geen verhoor aan haar smeekbede dus sprong ze noodgedwongen het toneel op. 'Coalkit!' riep ze uit zoals een moeder dat kon doen. Gevonden, en hoe. 'Kijk nu, dat is een Bloodclanner.' ze keek Claw aan. Haat overspoelde haar met grote golven. Iets wat ze nog nooit had gevoeld op zo'n sterke manier. Het was een best prettig gevoel, los van de omstandigheden. Het leek wel of het haar meer mogelijkheden gaf.

Zwarte katten zoeken in het donker was geen goed plan. De zelfde kleur als de schaduw, in een gebied met bomen dus veel schaduwen. De rosse kater sjokte achter de vage geur van zijn leider aan. Voor hij het fatsoenlijk door had gehad was Claw het kamp al uit gelopen richting Thunderclan gebied. Voor hem was het dus nu een kwestie van zijn neus volgen. Hellhound had echter ook weer de pech dat zijn neus waarschijnlijk nog wel zijn minste zintuig was. Veel meer dan een vage richting kon de kater dan ook niet uit het geurspoor halen. 'Coalkit!' Riep een bekende kattinnen stem. Aangezien zijn oren wel goed waren kreeg hij al een beter idee van de richting. Na enkele stappen klonk er ook gepraat van meerdere stemmen. De eerste vachten verschenen in de verte. Het zag er echter niet naar uit dat het enkel Claw, Zira en een kitten waren. Sterker nog, Zira was er nog niet eens. Ergens verbaasde het hem wel dat de kattin er niet eerder was dan hij. Hellhound was dichtbij genoeg om twee Thunderclan kattinnen van warrior leeftijd te zien staan, Claw en drie kittens. "Zo zo komt de hele Thunderclan afscheid nemen van de kittens?" Zei de grote kater sarcastisch terwijl hij uit de bossen gestapt kwam. Een van de kattinnen was Lightleaf, de ander herkende hij niet. Twee van de kittens waren zwart, een grijs. Het was overduidelijk dat die drie de kittens van de kattin en Hate waren. De kittens buiten het kamp komen ophalen, wie had gedacht dat de Thunderclan het hun zo makkelijk zou maken.

Nightwish merkte wel dat Coalkit lichtelijk in dubio bleek te zijn over welke kant hij moest kiezen, maar ze was weer opgelucht toen hij eindelijk voor de Thunderclan bleek te zijn. Ze reageerde niet op de woorden van de gitzwarte kater: het had geen zin om tegen hem te praten. Hij probeerde haar alleen maar te irriteren, en ze viel niet voor dat soort trucjes. Coalkit moest uiteindelijk zelf uitzoeken waar zijn loyaliteit lag, en daar had zij geen verdere invloed op. De zwarte kater deed wel alsof hij zoveel begrip had voor Coalkit's neigingen naar vrijheid en avontuur, maar uiteindelijk was hij net zo'n dictator als iedere andere Clanleider. Niet veel later kwam Lightleaf aanrennen, gevolgd door de rest van haar kittens. Nightwish keek met een vragende blik naar Lightleaf, waarom had ze haar kittens meegenomen? Het was nu allesbehalve tijd voor een familiereünie. Toen begonnen ze onderling ook nog te discussiëren over wie dan wel hun vader was. Alsof het niet erger kon, kwam er een grote rode kat bij het gezelschap. Nog een Bloodclanner. Twee tegen twee, maar de kittens zorgden voor een groot struikelblok als het tot een gevecht zou komen. Ze keek naar Lightleaf, zich afvragend wat de poes van plan was.  

Rustig trok ze met haar oortjes toen ze de geluiden rondom zich probeerde op te vangen. Zira's rode ogen scanden de donkere omgeving en ze snoof de geuren van het bos op. Echter kwam er één bekende geur bovenuit; Claw. Even later rook ze ook Hellhound. Een grijns sierde haar gezicht toen ze geluiden van stemmen opving. Het was de bedoeling dat ze hierbij was, als commander en omdat Claw haar verteld had dat hij op weg ging. Als ze er niks mee te maken zou hebben zou haar ook niks gezegd zijn. Rustig stapte ze naar voren. Hier zag ze de kattin die er met Hate vandoor gegaan was. Haar tanden blonken in het maanlicht doordat ze nog steeds dezelfde grijns op haar gezicht droeg zoals daarnet. Ze zag één van de kittens staan en grinnikte. "Wat een schatje," Miauwde ze laag, zoet maar dreigend. Haar ogen fonkelden toen deze naar de andere gleden. Een warrior en nog twee andere kittens. Toch was het de felle houding van het zwarte katertje die haar aantrok. Het leek haar bijna vanzelfsprekend dat ze voor deze zouden gaan.

“Natuurlijk kent ze mij.” Antwoordde Claw op een vraag die gesteld was voor hij er bij was gekomen. "Wat een schatje," klonk een bekende stem vervolgens. Zira was nu ook bij het gezelschap aangekomen. Drie Elite katten, twee Thunderclanners en drie kittens die een te grote mond hadden. "Blijf van mijn broertje af!" Riep een van de zwarte kittens terwijl die naar voren stormde. "Jullie zijn erg stomme katten, en jullie blijven van Coalkit af!" Vervolgde de kitten waarna ze zich tot Claw keerde. "En jij ook!" Een kleine, geamuseerde grijns verscheen op Hellhound's kop toen de grijze kitten ook naar voren kwam. "Kijk mijn zus bedoeld het niet verkeerd maar we hebben niet zo graag dat je aan mijn generaties zit dus zou je graag willen vertrekken of je krijgt een hele kwade Clan op je af, of er kunnen meerdere ongelukken gebeuren en we willen je niet graag hinkelend terug zien gaan naar je Clan." Ratelde het kleintje aan een stuk snel door waardoor het lastig te verstaan was. Wat schattig, ze kwamen allemaal voor elkaar op. Wat ze niet door leken te hebben was echter hoe dom ze bezig waren. Het zwarte katertje waar het allemaal om ging besloot te gaan zitten. "Ik wil niet met je mee," zei hij tegen Claw waarna Zira en Hellhound ook nog een blik toegeworpen kregen. "Wel bedankt voor het aanbod." Vervolgde de Thunderclan kitten. Wat heerlijk brutaal was die. "Helaas is dat alleen niet aan jou om te beslissen." Zei de rosse kater met een rustige maar duidelijke stem terwijl hij licht door zijn poten zakte om wat meer op de hoogte van de kitten te komen.

Wat walgde ze van die kat. Wat een intelligente opmerking Lightleaf. Heb je niet iets beters te zeggen liefje?' sneerde hij. Ze zond een koude glimlach naar hem toe. Hij bulderde van het lachen en ze legde zachtjes haar staart rond de schouders van Blurkit. Hoe konden ze zo dom zijn om haar achterna te gaan. Ze deed haar mond al open toen Claw er tussen kwam. 'Nou Lightleaf zeg het maar recht in hun gezicht. Zeg recht in hun gezicht dat hun vader een Bloodclanner is.' Nu was het haar beurt om te lachen. 'Dat weten ze al Claw,' zei ze fijntjes. Hij stapte dichter naar haar toe en gaf haar een lik. Zijn walgelijke adem plakte aan haar vacht. Ze siste naar hem. Haar tanden flikkerden wit op in het avondlicht. 'Een mooi koppel kleintjes heb je hier.' zei hij. 'Dankje, dat vind de vader ook.' ze kon het niet laten de kleine hint te geven dat het zou kunnen dat Hate ze al gezien had. Hij kon wel zeggen dat ze beter op hun kittens moesten pakken, maar zijn eigen Clanleden kon hij niet in het gareel houden. Ze keek snel naar Nightwish. Ze zou alles moeten uitleggen, maar dat was nog haar minste zorg. Ze hoopte dat ze inschikkelijk ging zijn. De queen was zelf ook moeder, dus rekende ze op haar begrip. Haar kittens ging voor. Hellhound, de grote roste kater, was er ook weer bij. Als kers op de taart kwam de Bloodclan kattin er ook nog bij. 'Je vriendjes zijn daar ook, zie ik.' ze wou zoveel mogelijk tijd rekken totdat ze de kittens de opdracht kon geven om weg te lopen. Ze was bang dat ze de terugweg niet meer zouden vinden, en ze nu een uitbrander geven was ook niet de beste optie. Swallowkit schoot langs haar heen en ging voor haar broer staan ze riep heel wat verwensingen naar de Bloodclanners. Lightleaf kon er niets aan doen: ze was trots op haar moed. Blurkit ging ook in de aanval en een waterval van woorden vloeide nar buiten. Het was amper te verstaan, maar aan haar intonatie en lichaamshouding te zien was het wel duidelijk wat ze bedoelde. De grote opluchting kwam pas toen Coalkit begon te praten. 'Ik wil niet met je me,' zei hij. 'Wel bedankt voor het aanbod.' een kleine, weemoedige glimlach verscheen op haar gezicht. Ze negeerde de kater. 'Hun vader wou dat ze in de Thunderclan zaten.' zei ze stug. Dit moesten ze snel afhandelen. Ze wou echt niet haar kittens vrijwillig afgeven.