It feels like an eternity. [&AUSTIN]

Drie maanden. Nog maar drie maanden. Het was nog maar drie maanden geleden sinds ze de ShadowClan verraden had. Sinds ze die vervelende Apprentice vermoord had. Ze kon zichzelf haar beweegredenen niet eens meer herinneren. Ja, ze werd gepest in haar Clan. En hard ook. En nog het meest door die Apprentice, maar was dat meteen een reden geweest om hem te vermoorden? Het was opeens gebeurd. Er was een gevecht uitgebroken tussen haar en de Apprentice. Ze werden bijgewoond door een paar andere opgewonden Apprentice. Hij had de overhand gekregen en had haar proberen te raken, maar zij had hun weten om te draaien en had hem geraakt met haar klauw in zijn hals. Dat begon hevig te bloeden en terwijl de anderen naar de Medicine Den gingen om hulp te halen, had zij zich voorover gebogen, iets in zijn oor gefluisterd en hem daarna doodgebeten. Ze waren geschokt geweest en ze was onmiddellijk verbannen geweest. Haar naam, Roseclaw, was niet meer wat het was en de poes had zichzelf de naam Alexis gegeven. Toch bleven de herinneringen aan de ShadowClan haar vers. Ze wist niet veel meer van de Clan. Ze wist niet waar haar broers en zusters waren en haar ouders waren ook spoorloos verdwenen. Haar ouders die vast diep teleurgesteld in haar zouden zijn. Alexis probeerde haar gedachten ergens anders op te richten en merkte dat ze bij Fourtrees uitkwam, de eerste plek die ze had gezien toen ze een Apprentice werd en haar mentor haar op de hoogte had gebracht van de andere territoria om haar heen. Ze ging zitten, keek om zich heen en genoot even van de rust. Die al snel weer verstoord werd. ‘Wie is daar?’ vroeg ze kil.

Rustig liep ik rond op mijn gemak en snoof de heerlijke geur op van de grond die doorweekt was met regenwater. Sommigen vonden het een rotgeur, ik vond het in tegen deel heerlijk ruiken. In een rustig draftempo draafde ik door de territoria van alle clankatten heen, iets wat ze alles behalve fijn vonden, maar dat interesseerde hem niets. Een diepe zucht verliet zijn longen toen hij ineens de vier grote bomen in zijn zicht zag komen en daar een gedaante bij zag. Het zal toch niet zo'n clankat zijn die ongelooflijk snel op zijn of haar teentjes getrapt is? ‘Wie is daar?’ vroeg diegene en al snel kwam de stem mij vaag bekend voor, al wist ik niet precies bij wie deze toebehoorde. "Austin," antwoordde ik dan maar kort terug terwijl ik mij door de struikgewassen heen wurmde.

O O C ;; sorry als het soms wat flut is, ik heb niet echt bepaald inspiratie voor Austin maar ik probeer hem wel actief te houden, vandaar ;3

Nog voordat de kat die zich daar bevond antwoord gaf, rook Alexis een vage geur van BloodClan. Het was dus een kat uit haar eigen Clan. Dat het eentje uit haar eigen Clan was, wilde nog niet zeggen dat ze daar extra aardig tegen ging doen. Katten moesten bij haar het respect en het vertrouwen verdienen. Tot die tijd zou ze een bitch blijven. Ze moest zorgen dat ze dat schuldgevoel en haar lieve karakter voor eens en altijd kwijtraakte, want ze was niet lief. Ze was een moordenaar. En ze was een bitch. Ze boorde haar klauwen in de rots onder haar en keek op toen ze hoorde hoe de kater zichzelf noemde. Austin. Nog nooit van gehoord. ‘Alexis,’ zei ze dus maar kortaf tegen hem. Het was niet dat ze zin had om sociaal te doen of zo. Ze trok haar klauwen terug in. De crèmekleurige poes ging nu op de rots liggen en keek Austin aan. Ze had geen idee wat ze tegen hem moest zeggen. Het was niet dat ze in de ShadowClan wel een aardige kattin was geweest. Oké, misschien in een ver verleden, maar in socialiseren met andere katten was ze nooit echt goed geweest. En dat zou ze nu ook niet kunnen. Koud en afstandelijk doen zouden er maar voor moeten zorgen dat hij geërgerd raakte en weg zou gaan. ‘En wat doe je hier?’ vroeg ze kil. ‘Zie je niet dat ik geen zin heb in gezelschap?’

"Alexis" kreeg ik terug op een kille toon waardoor er een frons tusse mijn wenkbruawen begon te spelen, was het er zo een? De irritatie was van der houding af te lezen waardoor een diepe zucht mijn longen verliet, ik moest ook altijd de verkeerde tegenkomen. Er was ook geen enkele kat in de BloodClan die ook maar een beetje aardig kon zijn, tenminste, die had ik nog niet ontmoet. ‘En wat doe je hier?’ vroeg ze kil. ‘Zie je niet dat ik geen zin heb in gezelschap?' zei ze vervolgens waardoor ik nogmaals diep zuchtte, een einzelganger dus. "Nee dat zag ik niet nee," sprak ik bijdehand, nu ook licht geïrriteerd door der gedrag richting mij.