I can't avoid pain anymore

Ze sprong boven op de grote rots en blies de adem uit die ze ingehouden had. Het steen was warm geworden door de zon, die haar volle warmte op de rots kon stralen. Het was bijna te heet om erop te staan, bijna maar niet helemaal. Ze liet zich door haar poten zakken en ging liggen, haar poten over de rand van de rots bungelend. Zo bleef ze liggen en afwezige blik in haar goudgele ogen. Haar gedachten waren bij haar kittens die steeds meer vragen aan haar begonnen te stellen en steeds actiever werden. Er lag een stukje pijn en verdriet in haar hart om het feit dat ze ze soms afsnauwde, simpelweg omdat ze de vragen niet aankon. Ze kon ze niet beantwoorden en vooral Puddlekit had haar laatst pijn gedaan. Nou was ze er achter dat zelfs haar kittens haar pijn konden doen, misschien wel het meeste van allemaal. Ze was bang voor pijn, bang voor de emoties die daar bij hoorden. Daarom liep er een koude rilling over haar rug terwijl er een starende blik in haar ogen kwam. Ze was bang voor zowel fysieke als geestelijke pijn, omdat ze er niet mee om kon gaan. Het brak haar en liet haar zwak voelen en ze wilde zo graag sterk zijn.

[First Ravenbreeze]