{ Than will I keep fighting to

De rosse kitten zat nog rustig in het kamp, te kijken naar de katten die voorbij kwamen en weggingen. Het was een vrij rustige tijd, nog vroeg zodat de meeste apprentice’s aan het trainen waren met hun mentor en veel warriors gingen jagen of op patrouille gingen. En dan zat hij hier, verveeld, in zijn eentje. Alle katten die hij leuk vond waren weg en hij was al bedreigd door enkele katten dat ze hem niet meer in de grotere dens wouden hebben. Ze gooide het op zijn eigen veiligheid, maar waarschijnlijk wouden ze gewoon hun schoonheidsslaapje houden. In de Nursery was ook weinig te beleven. De meeste Queens waren nu hun kittens aan het voeden als ze wakker waren, maar de meeste sliepen door. Normaal sliep hij ook nog, maar hij was vroeg wakker geworden door een hard geluid, een of andere vogel die naast de den had gezeten. Verveeld zuchtte hij ook en sloeg zijn staart om zich heen. Klimmen of met een bal spelen was gewoon saai in je eentje, wat kon hij dan wel doen? Plots kwam er een plan te binnen, al wist hij heel goed dat het niet mocht. Maar wie zou het merken? Hij kon toch best een rondje lopen buiten het kamp? Het was licht dus er waren vast geen stomme vossen of roofvogels. Daarbij, een klein rondje zou niemand merken. Hij was terug voor de zon hoog stond. Een lichte steek van zowel zenuwen als enthousiasme schoot door hem heen terwijl hij richting de kamp uitgang liep. De enkele katten die er waren hadden andere dingen te doen dan hem in de gaten te houden. Daarbij ging hij wel eens vaker naar de rand om bepaalde planten te plukken en die aan andere ta laten zien. Toch keek hij nog even over zijn schouder waarna hij de opening doorschoot. Met snelle kittenpasjes rende hij vooruit naar het verharde pad, deze was platgestampt door de vele katten die naar binnen en buiten liepen. De gevlekte kitten verminderde zijn pas toen de begroeiing over nam. Hier moest hij oppassen, hij mocht dan wel groot voor een kitten zijn, hij bleef klein. Zo sprong hij door varens heen en keek zijn ogen uit. Het was mooi hier, en helemaal niet gevaarlijk. Met zijn snuitje snuffelde hij aan bomen en planten, hopend zijn snufferd te kunnen gebruiken zoals het hoorde. Echter vond hij geen vreemde geuren, en was de beste reactie een harde nies geweest. Teleurgesteld sloop hij verder, niet door hebbend dat hij zo in de omgeving opging dat hij niet meer in de buurt van het kamp zat. Het duurde ook even voor hij dat realiseerde, want zijn pootjes begonnen te prikken door de vreemde en wilde ondergrond. Hij plantte zijn achterwerk op de grond en zuchtte uit. Damn, waar was hij?

{ Eerste post Ripa~

Leopardkit zuchtte en keek even om zich heen. Hoe kwam hij nu thuis? Misschien kwamen er wat katten langs die hem terug konden brengen. Dan kon hij net zo goed hier blijven zitten tot hij gevonden werd, voor hij nog verder wegdwaalde. Met zijn oortjes in zijn nek besloot hij toch op te staan. Want als ze merkte dat hij weg was zouden ze gaan zoeken en werden ze ongerust. Hij moest terug komen voor hij gemist werd. Twijfelend keek hij dus om zich heen en koos een richting uit. Zou daar het kamp zijn? Al snel schudde hij de twijfel van zich af en besloot gewoon te lopen. Hij kwam er wel, Shadowclan was groot en hij kwam heus wel iemand tegen. Plots rook hij de ijzeren geur van bloed, want zelfs al was zijn snuit niet de beste, iedereen herkende bloed. Het zorgde ervoor dat zijn maag omdraaide, nu hij het zo enkel rook zonder de geur van prooi. Wat was hier dan? Hij draaide zich om, net op tijd een vreemde op hem af te zien komen. Geen Shadowclanner en geen goede bedoelingen, meer hoefde hij niet te weten. Snel probeerde hij nog weg te sprinten maar zijn vermoeide pootjes waren niet vlug genoeg. Hij voelde met een klap zijn lichaam de grond raken en keek met zijn helder blauwe ogen op. Zijn hart was overuren aan het draaien en als hij zei dat hij niet bang was loog hij. Maar hij was al slim genoeg om te weten dat angst hem nu niet ging helpen en begon met zijn pootjes te trappen. ‘Je hoort hier niet, dit is Shadowclan gebied en ga van me af’ sprak hij zo dapper en angstaanjagend mogelijk. Jammer genoeg was zijn zin wat zielig begonnen, maar het einde was hard genoeg om een dichtbijzijnde vogel op te laten vliegen in schrik. Vastberaden keek hij omhoog naar de ander, de drang om naar zijn leeftijd te handelen en te gaan huilen weerstaand.

Leopardkit vond dit dus helemaal niks. Waar waren die verdomde Queens wanneer je ze nodig had? Hij had hulp nodig, een helehoop hulp. Stomme buitenclanner met stomme strepen en stomme rare ogen. Toen hij een harde beet kreeg in zijn nekvel klemde hij zijn kaken op elkaar. Hij wou zichzelf groot houden, maar het deed pijn. Nog voor hij aangepast was aan de stekende pijn werd hij weggegooid. Met een harde klap belandde hij op de grond en moest hij naar adem happen. Met moeite kwam hij weer op zijn pootjes terecht, maar nog voor hij goed en wel recht stond kwam de kater weer. Weer een hap en hij werd weggeworpen. Ditmaal kreeg hij het niet voor elkaar op te staan, zijn nek was opengescheurd. Het was dan wel niet dodelijk, maar hij verloor veel bloed. Met iedere druppel bloed die hij verloor verging ook zijn bewustzijn verder weg. Hij was nog maar jong en de schok had een grote klap op hem. Hij voelde de klauwen in zijn flank prikken, zijn tere huidje open klauwend. Plots begon de kat te praten, maar de woorden waren maar half verstaanbaar door het geruis in zijn oren. ‘Ga- We-eg’ siste hij tussen zijn kaken door. Hij wou naar huis, naar zijn nest, naar zijn moeder. Hij wou wakker worden en niet meer pijn hebben. De gevlekte kat sloot zijn ogen. Kom aan Starclan, grote dieren tussen de sterren, als er ooit een tijd was dat hij ze nodig was was het nu.

{ Poor Leo x3 De volgende post raakt hij knock~

Leopardkit zuchtte uit, zijn lichaam trilde van shock. Hij wou terug naar het kamp, hij kon het niet aan. De woorden die de Bloodclanner zijden klonken hem vreemd. Hadden die ook een leider? Welke leider liet een ander nu kittens aanvallen? Maar ja, hoewel de kater dan weinig keuze had werd het nog niet gewaardeerd. Het bloedverlies maakte hem duizelig, de open wond in zijn nek lag tegen het dodelijke aan. Misschien hadden de Queens gelijk gehad dat hij problemen aantrok. Weer sprak de tabby, nu zijn naam. Ripa. De gevlekte kitten probeerde zich op te rollen en keerde zo de ander de rug toe. Loop naar Dark Forest met je Ripa, hij wou geen naam onthouden, hij wou in een warm nest liggen waar hij veilig was. Plots hoorde hij ophef, maar de mentale of lichamelijke kracht zijn kop te heffen vond hij niet. Hij hoorde een poes, vaag bekend, waarschijnlijk iemand die hij eens tegen het lijf gelopen was in het kamp. Hij probeerde wakker te blijven en rolde zich om, nu de grijze poes ziend. Brokenwing, schoot hem te binnen. Deze leek in staat Ripa ieder moment de keel door te bijten, en waardeerde het zeker. Leopardkit wou opstaan, helpen, dit was immers zijn schuld. Maar zijn pootje negeerde zijn commando en hij bleef daar als een lappenpop liggen. ‘Broken..wing’ sprak hij, waarschijnlijk te zacht om te horen. ‘Ik voel… me.. duizelig’ Hij sloot zijn ogen, luisterde naar de vurige woorden van de kattin die hem kwam redden. Het geruis van zijn bloed in zijn oren zorgde ervoor dat hij er weinig van kon verstaan, het sloot hem af van de drukte, en hij verloor het bewustzijn.

{ Hij leeft nog, alleen een beetje knock :'3 Leo heeft wel snel verzorging nodig want hij verliest veel bloed~ Voel de druk :')

Leopardkit had zijn ogen gesloten en ademde onregelmatig en snel. Er zaten enkele ondiepe krassen op zijn rug, van het geklauw, waar kleine puntjes bloed in lag. Dit was echter niet eens erg, het was de wond in zijn nek die hem het leven kon ontnemen. Hij was schuin en diep, gescheurd door het gewicht en de kracht van het gooien met een strakke rand. Hij was nog jong, nog op de leeftijd dat bijna iedere wond kon verdwijnen als je het maar redde. Daar lag echter het probleem. Hij was klein en verloor nu veel bloed. Zijn lichaam lag slap maar onder zijn gesloten ogen zag je zijn ogen bewegen, alsof hij een nachtmerrie had. Leopardkit had nog veel fantasie en zijn lichaam en geest probeerde de situatie op een rijtje te zetten door middel van dromen. Hij droomde over een kat die veranderde in een vos, en op hem af kwam. De vos grijnsde en duwde hem van een rand af, waardoor hij viel en hard de grond raakte. Maar er was een grijze kat die hem redde en de vos aanviel. Plots hoorde hij de stem van zijn moeder, waardoor hij kreunde, jammer genoeg was zijn droom te sterk te stoppen. Hij trilde even, iets wat door heel zijn lichaam schoot en bleef toen weer stil. Het was weer even zwart, zonder dromen, maar het was duidelijk dat hij direct hulp nodig had. Door zijn bewegingen werd het bloeden niet minder.