{ Than will I keep fighting to

De rosse kitten zat nog rustig in het kamp, te kijken naar de katten die voorbij kwamen en weggingen. Het was een vrij rustige tijd, nog vroeg zodat de meeste apprentice’s aan het trainen waren met hun mentor en veel warriors gingen jagen of op patrouille gingen. En dan zat hij hier, verveeld, in zijn eentje. Alle katten die hij leuk vond waren weg en hij was al bedreigd door enkele katten dat ze hem niet meer in de grotere dens wouden hebben. Ze gooide het op zijn eigen veiligheid, maar waarschijnlijk wouden ze gewoon hun schoonheidsslaapje houden. In de Nursery was ook weinig te beleven. De meeste Queens waren nu hun kittens aan het voeden als ze wakker waren, maar de meeste sliepen door. Normaal sliep hij ook nog, maar hij was vroeg wakker geworden door een hard geluid, een of andere vogel die naast de den had gezeten. Verveeld zuchtte hij ook en sloeg zijn staart om zich heen. Klimmen of met een bal spelen was gewoon saai in je eentje, wat kon hij dan wel doen? Plots kwam er een plan te binnen, al wist hij heel goed dat het niet mocht. Maar wie zou het merken? Hij kon toch best een rondje lopen buiten het kamp? Het was licht dus er waren vast geen stomme vossen of roofvogels. Daarbij, een klein rondje zou niemand merken. Hij was terug voor de zon hoog stond. Een lichte steek van zowel zenuwen als enthousiasme schoot door hem heen terwijl hij richting de kamp uitgang liep. De enkele katten die er waren hadden andere dingen te doen dan hem in de gaten te houden. Daarbij ging hij wel eens vaker naar de rand om bepaalde planten te plukken en die aan andere ta laten zien. Toch keek hij nog even over zijn schouder waarna hij de opening doorschoot. Met snelle kittenpasjes rende hij vooruit naar het verharde pad, deze was platgestampt door de vele katten die naar binnen en buiten liepen. De gevlekte kitten verminderde zijn pas toen de begroeiing over nam. Hier moest hij oppassen, hij mocht dan wel groot voor een kitten zijn, hij bleef klein. Zo sprong hij door varens heen en keek zijn ogen uit. Het was mooi hier, en helemaal niet gevaarlijk. Met zijn snuitje snuffelde hij aan bomen en planten, hopend zijn snufferd te kunnen gebruiken zoals het hoorde. Echter vond hij geen vreemde geuren, en was de beste reactie een harde nies geweest. Teleurgesteld sloop hij verder, niet door hebbend dat hij zo in de omgeving opging dat hij niet meer in de buurt van het kamp zat. Het duurde ook even voor hij dat realiseerde, want zijn pootjes begonnen te prikken door de vreemde en wilde ondergrond. Hij plantte zijn achterwerk op de grond en zuchtte uit. Damn, waar was hij?

{ Eerste post Ripa~

Ripa sloop over het Shadowclan territory heen, zijn ogen versmalden. Hij was opzoek naar het volgende wat hij moest doen, zijn taken waren zoals altijd hetzelfde. Soms wilde hij nog Claw volgen op alles wat zijn leider wilde, alleen soms voelde het niet goed. Niet normaal hoe het moest voelen, zijn rode ogen tuurde rond zijn gebied. Het gebied leek kaal, soms stonden Snake-hearted en daar bomen. Uiteindelijk leek dit gebied steeds dichter bebost te worden, hij snoof de geur. Verse Shadowclanner, precies goed voor zijn Clan terug te brengen. Hij ging van sluip pas naar snelle loop pas, zijn vacht waaide mee met de wind. Bloed sleepte hij achter zich aan, zijn lichaam bloede nog door gevechten. Riverclanners waren de ergste soort Clanners die je had, hij sisten even en merkte een gestalte in de bosjes. Zijn ogen versmalden, het was een donkere vacht. De blauwen ogen waren zichtbaar in het donker, het was nog niet nacht maar door de bomen. Zijn staart zwaaide in het rond, hij sloop naar de gestalte toe. Wat een kitten bleek te zijn, dat zou makkelijk worden om zijn nek om te draaien maar hij had beloften met zichzelf gesloten dat hij voortaan katten zwaar verwond en niet vermoord. Alleen als hij trek had kon hij met liefde iemand vermoorden, hij rende op de kitten af. Hij maakte een sierlijke sprong om bovenop de kitten te landde, hier mee zou hij het mormel zijn gezicht verbouwen.

Leopardkit zuchtte en keek even om zich heen. Hoe kwam hij nu thuis? Misschien kwamen er wat katten langs die hem terug konden brengen. Dan kon hij net zo goed hier blijven zitten tot hij gevonden werd, voor hij nog verder wegdwaalde. Met zijn oortjes in zijn nek besloot hij toch op te staan. Want als ze merkte dat hij weg was zouden ze gaan zoeken en werden ze ongerust. Hij moest terug komen voor hij gemist werd. Twijfelend keek hij dus om zich heen en koos een richting uit. Zou daar het kamp zijn? Al snel schudde hij de twijfel van zich af en besloot gewoon te lopen. Hij kwam er wel, Shadowclan was groot en hij kwam heus wel iemand tegen. Plots rook hij de ijzeren geur van bloed, want zelfs al was zijn snuit niet de beste, iedereen herkende bloed. Het zorgde ervoor dat zijn maag omdraaide, nu hij het zo enkel rook zonder de geur van prooi. Wat was hier dan? Hij draaide zich om, net op tijd een vreemde op hem af te zien komen. Geen Shadowclanner en geen goede bedoelingen, meer hoefde hij niet te weten. Snel probeerde hij nog weg te sprinten maar zijn vermoeide pootjes waren niet vlug genoeg. Hij voelde met een klap zijn lichaam de grond raken en keek met zijn helder blauwe ogen op. Zijn hart was overuren aan het draaien en als hij zei dat hij niet bang was loog hij. Maar hij was al slim genoeg om te weten dat angst hem nu niet ging helpen en begon met zijn pootjes te trappen. ‘Je hoort hier niet, dit is Shadowclan gebied en ga van me af’ sprak hij zo dapper en angstaanjagend mogelijk. Jammer genoeg was zijn zin wat zielig begonnen, maar het einde was hard genoeg om een dichtbijzijnde vogel op te laten vliegen in schrik. Vastberaden keek hij omhoog naar de ander, de drang om naar zijn leeftijd te handelen en te gaan huilen weerstaand.

Ripa had de kitten tot de grond gedwongen, hij vond het wel leuk om met kittens te spelen. Hij zag hoe de kitten met zijn pootjes begon te trappelen maar dat maakte niet veel uit, raken gebeurde maar zelden. ‘Je hoort hier niet, dit is Shadowclan gebied en ga van me af’ sprak de kitten, het leek jammer genoeg op smeken in zijn oren. Hij greep de kitten bij de nekvel en beet er hard in, hij wiep de kitten een stuk verderop waarna hij naar de kitten weer rustig toe liep. Het was wel een handig gebied om met kittens te gaan gooien, er waren veel bomen en bramen struiken goed genoeg om pijnlijke wonden te creëren. Hij hapte weer naar de nek van de kitten, hij wilde het bloed proeven. Weer wierp hij de kitten weg, hier door zou er veel bloed vallen. Hij trippelde over het gras weer naar de jonge Shadowclanner toe, een grimas sierde zijn lippen. Hij ontbloten zijn tanden, er schoot hem iets te binnen. Een moment die hij eerder had mee gemaakt maar dan met een apprentices en kitten, zijn ogen vernauwde. Hij legde zijn poot op de kitten neer en begon langzaam te krassen over het lichaampje heen, hij grijnsde Claw zal trots op hem zijn of hem vernederen. Zijn leider had het er steeds over dat Bloodclanner lui waren, te lui voor in zijn ogen. Uit woeden zetten hij zijn klauwen dieper in de kitten, hij zetten zijn hoofd schuin en siste: "Ik ben hier niet om je te vermoorde, vertel jouw Clan genoten en een of andere Clan vriendjes dat Bloodclan terug is of anders!" Siste hij. Hij had al tegen zichzelf beloofd om niemand te vermoorden maar hij zou natuurlijk wel met de kitten weer verder kunnen SPELEN.

OCC: Nieuw spel werpen met Kitties!

Leopardkit vond dit dus helemaal niks. Waar waren die verdomde Queens wanneer je ze nodig had? Hij had hulp nodig, een helehoop hulp. Stomme buitenclanner met stomme strepen en stomme rare ogen. Toen hij een harde beet kreeg in zijn nekvel klemde hij zijn kaken op elkaar. Hij wou zichzelf groot houden, maar het deed pijn. Nog voor hij aangepast was aan de stekende pijn werd hij weggegooid. Met een harde klap belandde hij op de grond en moest hij naar adem happen. Met moeite kwam hij weer op zijn pootjes terecht, maar nog voor hij goed en wel recht stond kwam de kater weer. Weer een hap en hij werd weggeworpen. Ditmaal kreeg hij het niet voor elkaar op te staan, zijn nek was opengescheurd. Het was dan wel niet dodelijk, maar hij verloor veel bloed. Met iedere druppel bloed die hij verloor verging ook zijn bewustzijn verder weg. Hij was nog maar jong en de schok had een grote klap op hem. Hij voelde de klauwen in zijn flank prikken, zijn tere huidje open klauwend. Plots begon de kat te praten, maar de woorden waren maar half verstaanbaar door het geruis in zijn oren. ‘Ga- We-eg’ siste hij tussen zijn kaken door. Hij wou naar huis, naar zijn nest, naar zijn moeder. Hij wou wakker worden en niet meer pijn hebben. De gevlekte kat sloot zijn ogen. Kom aan Starclan, grote dieren tussen de sterren, als er ooit een tijd was dat hij ze nodig was was het nu.

{ Poor Leo x3 De volgende post raakt hij knock~

Ripa lachten toen de kitten er hopeloos op de grond lag, ach wat zielig. Alleen zou hij hem geen echte pijn doen of ja geen moord, de nek van de kitten bloeden verschrikkelijk. zijn ogen vernauwde, er ontstond een grijns rond zijn lippen hij wilde net de lichaam gaan bewerken toen de kitten begon: ‘Ga- We-eg’ siste de arme jong. Iets in die kracht mocht hij wel, ook had het iets te maken over zijn verleden. Hij zetten kwaad zijn klauw diep in het lichaampje, hij wende zijn gezicht langzaam naar het oortje en begon zacht te praten. "Het spijt me dat ik je iets moet aan doen, alleen doe ik alles om mijn leider blij te maken en niet wat ik zelf wil." Gooide hij er maar uit, deze kitten zou straks toch overleiden of niet. Het liefst wilde zijn leider dat hij deze kitten vermoorden, alleen deed hij dat niet. Hij drukte harder in de huid, hij wilde gewoon zijn eigen leven leiden. Alleen en achter halen wat zijn verleden was, Claw hielt iets verborgen. Alleen wat kon hij er tegen doen, waarom was dit de laatste tijd zo verwarrend. Hij schudden zijn kop, geen zwakte tonen. Hij gromde even en haalde zijn klauw van de kitten af, zijn ogen versmalden maar hij ging er bij zitten. Voor de dood bloedende kitten, hij was een groot beest. Ieder geval hij gedroeg zich zo, beesten zeiden weinig en gromde. Hij bleef bijna de hele tijd grommen, alleen dat was hem. Hij was een soort van geheim wapen, alleen was hij daar niet zeker van want Demon was er al mee bezig. Hij kneden met zijn poot in de grond, misschien moest hij maar dan nu een daad tonen. Hij zetten zijn klauw op de kop van het jong en kon nu zijn nek dieper open reten waardoor hij dood zou gaan, alleen in plaats van liet hij de kitten liggen. Ik kan het niet, Klonk er in zijn hoofd. Waarom maakte alles hem zo moeilijk, "vergeet mijn naam niet, Ripa." Sprak hij waarna hij zich omdraaide en weg liep. Nee, er was iets bij hem aan gelegd. Ook liet deze kitten hem aan iets denken, hij keek even en bleef staan kijken naar de jonge kitten.

Het geluid van een gevecht was te horen, en de geur van Shadowclan vermengd met Bloodclan. Snel sprintte de poes richting de geluiden en geuren, haar poten bewogen snel en soepel over de moerassige grond terwijl ze behendig haar weg maakte naar de vechtende katten, of naar de vechtende kat, een kitten werd door de lucht gegooid en kwam met een smak op de grond. Hij was klaar om het arme katertje te vermoorden. Brokenwings moederinstinct kwam omhoog, ze was misschien niet in staat geweest haar eigen kittens te beschermen in bijna dezelfde situatie, maar nu was ze wel in staat deze te redden. "Blijf met je poten van die kitten af! Vuile bloodclanner!" Gromde de kattin, waarna ze haar zwakke lichaam op de kater stortte. De ogen van de grijze, langharige poes waren angstaanjagend. Het enige wat je zag als je erin keek was leegte en dood, dezelfde ogen als een dode kat had. "Ik zal zorgen dat je hem niet vermoord, Al is het het laatste wat ik doe, kittenmoordenaar! Zie je zelf niet hoe ziek je bent?" Siste ze, haar tanden waren ontbloot. "Zie je niet hoe ziek het is, om een jonge, onschuldige kat die zichzelf niet eens kan verdedigen te doden? Is dat wat jullie Bloodclanners zijn?" Ze haalde uit naar het gezicht van de kater voor zich en blies, hard. "En nu oprotten!"

Je mag haar evt. verwonden!

Leopardkit zuchtte uit, zijn lichaam trilde van shock. Hij wou terug naar het kamp, hij kon het niet aan. De woorden die de Bloodclanner zijden klonken hem vreemd. Hadden die ook een leider? Welke leider liet een ander nu kittens aanvallen? Maar ja, hoewel de kater dan weinig keuze had werd het nog niet gewaardeerd. Het bloedverlies maakte hem duizelig, de open wond in zijn nek lag tegen het dodelijke aan. Misschien hadden de Queens gelijk gehad dat hij problemen aantrok. Weer sprak de tabby, nu zijn naam. Ripa. De gevlekte kitten probeerde zich op te rollen en keerde zo de ander de rug toe. Loop naar Dark Forest met je Ripa, hij wou geen naam onthouden, hij wou in een warm nest liggen waar hij veilig was. Plots hoorde hij ophef, maar de mentale of lichamelijke kracht zijn kop te heffen vond hij niet. Hij hoorde een poes, vaag bekend, waarschijnlijk iemand die hij eens tegen het lijf gelopen was in het kamp. Hij probeerde wakker te blijven en rolde zich om, nu de grijze poes ziend. Brokenwing, schoot hem te binnen. Deze leek in staat Ripa ieder moment de keel door te bijten, en waardeerde het zeker. Leopardkit wou opstaan, helpen, dit was immers zijn schuld. Maar zijn pootje negeerde zijn commando en hij bleef daar als een lappenpop liggen. ‘Broken..wing’ sprak hij, waarschijnlijk te zacht om te horen. ‘Ik voel… me.. duizelig’ Hij sloot zijn ogen, luisterde naar de vurige woorden van de kattin die hem kwam redden. Het geruis van zijn bloed in zijn oren zorgde ervoor dat hij er weinig van kon verstaan, het sloot hem af van de drukte, en hij verloor het bewustzijn.

{ Hij leeft nog, alleen een beetje knock :'3 Leo heeft wel snel verzorging nodig want hij verliest veel bloed~ Voel de druk :')

Ripa stond voor de kitten, er kwam al snel een krijger aan. "Blijf met je poten van die kitten af! Vuile bloodclanner!" Gromde de krijger, het boeide hem niet. Ze sprong op zijn rug, hij ging op tweepoten staan en probeerde haar van zijn rug af te werpen, met zijn twee scherpe klauwen schoot hij deze uit en probeerde haar nek te raken waarna hij naar achteren ging. "Ik zal zorgen dat je hem niet vermoord, Al is het, het laatste wat ik doe, kittenmoordenaar! Zie je zelf niet hoe ziek je bent?" Siste de kattin, haar tanden waren ontbloot. Hij schudden zijn kop, een grijns ontstond. Nope hij was niet gestoord hij deed gewoon wat zij leider zei, ook zelfs zou hij deze kitten niet eens vermoorde. Hij was anders weg gelopen, hij was geen moordenaar of volgens hem niet. "Zie je niet hoe ziek het is, om een jonge, onschuldige kat die zichzelf niet eens kan verdedigen te doden? Is dat wat jullie Bloodclanners zijn?" Sprak de kattin ter wel ze de klauw uithaalde naar hem, hij greep haar poot vast en had zijn klauwen uitgeklapt tegen haar poot. "En nu oprotten!" Sprak ze met groot geblaas. Hij negeerde haar gepraat, hij wilde haar duwen. Hij zwiepte met zijn staart, hij sprong naar achteren. Hij haalde zijn kin op, zijn tanden kwamen te voorschijn. Hij rende naar haar toe, zoals de meeste katten verwachten dat hij naar haar toe zou springen en op haar rug zou komen nee dat deed hij niet. Hij probeerde naar haar keel te happen, hij zou zijn wraak hebben. Wraak tegen Thunderclan en zal Claw dienen op alles wat Claw wilde, hoe durfde de katten toch steeds in de beurt te zijn.

‘Broken..wing’ Zei het kleine katertje terwijl de poes op de rug van de kater zat, ‘Ik voel… me.. duizelig’ Voegde de kitten er nog aan toe voordat hij het bewustzijn verloor. De grijze kattin werd ruw van de rug af gegooid maar niet zonder een grote kras over zijn rug achter te laten. Haar poot probeerde de kater te vangen, maar die trok ze terug terwijl ze op het zelfde moment haar andere klauw over zijn neus haalde. De kat sprong naar achteren, zij ook. Vervolgens stormde hij op haar af, zij wist wat hij zou doen, dat zag ze in zijn ogen. Op het laatste moment, vlak voordat de kat bij haar was, maakte ze een vloeiende beweging waardoor haar achterste zijn kant op stond, en met al haar kracht liet ze haar beide achterpoten tegen zijn kop aan vliegen, zo hard dat je er wel even flink duizelig van zou worden. Meteen draaide ze haarzelf om en haar klauw vloog naar het rechter oor van de kater, waarna ze onder de kater dook en zijn linker voorpoot greep en hard aan trok zodat hij zijn evenwicht zou verliezen.

"Waar is Leopardkit?!" Riep Innerghost terwijl ze het kamp door zocht. De Queens hielpen haar, maar niemand kon de jonge kitten vinden. "Innerghost, ik vermoed dat hij het kamp uit geslopen is," dit hoefde de Queen maar één keer te zeggen, of Innerghost zelf verliet het kamp al. Buiten het kamp nam Innerghost de geuren om zich heen in haar op, opzoek naar de geur van Leopardkit. Ze snoof aan de struiken, de grond en aan boomstammen, tot ze zijn geur gevonden had. Ze versnelde haar pas terwijl ze de geur van haar jonge kitten volgde. Bloed. Plots drong de geur van bloed en Bloodclan haar neusgaten binnen. Ze rende sneller en sneller tot ze bij het tafereel terecht kwam. "Leopardkit!" Riep ze geschrokken terwijl ze er naar toe rende. Haar jonge kitten lag slapjes op de grond en voor een moment was ze bang dat hij dood was, maar nee, hij leefde nog, zijn buikje ging op en neer. Hij bloedde. Innerghost ging bij haar kitten staan terwijl ze naar de twee vechtende katten keek. Brokenwing en Ripa. Innerghost hief haar kop op. "Stop, nu!" Grauwde ze luid. "Brokenwing neem Leopardkit nu mee terug naar kamp, ik handel deze uk wel af," beval ze tegen de warrior, zeker tien moons ouder dan de het Bloodclan katertje. "Ripa, ik geef jou de kans nú Shadowclan territorium te verlaten, anders mag je het tegen mij opnemen en ik verzeker je dat je daar niet goed vanaf zal komen, uk," miauwde ze. Innerghost wist van zichzelf dat ze goed kon vechten en dat Bloodclan katertje was kleiner dan zei was en veel jonger. Hij had net de leeftijd van een young warrior.

Leopardkit had zijn ogen gesloten en ademde onregelmatig en snel. Er zaten enkele ondiepe krassen op zijn rug, van het geklauw, waar kleine puntjes bloed in lag. Dit was echter niet eens erg, het was de wond in zijn nek die hem het leven kon ontnemen. Hij was schuin en diep, gescheurd door het gewicht en de kracht van het gooien met een strakke rand. Hij was nog jong, nog op de leeftijd dat bijna iedere wond kon verdwijnen als je het maar redde. Daar lag echter het probleem. Hij was klein en verloor nu veel bloed. Zijn lichaam lag slap maar onder zijn gesloten ogen zag je zijn ogen bewegen, alsof hij een nachtmerrie had. Leopardkit had nog veel fantasie en zijn lichaam en geest probeerde de situatie op een rijtje te zetten door middel van dromen. Hij droomde over een kat die veranderde in een vos, en op hem af kwam. De vos grijnsde en duwde hem van een rand af, waardoor hij viel en hard de grond raakte. Maar er was een grijze kat die hem redde en de vos aanviel. Plots hoorde hij de stem van zijn moeder, waardoor hij kreunde, jammer genoeg was zijn droom te sterk te stoppen. Hij trilde even, iets wat door heel zijn lichaam schoot en bleef toen weer stil. Het was weer even zwart, zonder dromen, maar het was duidelijk dat hij direct hulp nodig had. Door zijn bewegingen werd het bloeden niet minder.

Ripa stond tegenover de grijze kattin, zijn rug zat een schram op. Geen echte kras, hij had haar namelijk wel goed van zijn rug afgegooid. De kattin had namelijk ook een kras over zijn neus heen gekrabd, bloed kwam er uit. Ook zijn aanvallen probeerde hij te laten lukken alleen leek zij alles te ontwijken, alleen ze probeerde hem te landde met haar twee voor poten. Hier door dook hij omlaag, zodat het niet op zijn kop kwam maar tussen zijn schouder bladen. Hij wurmde zich onder haar uit, hij gromde. Hij zou haar kunnen verslaan, Clan katten waren namelijk niet zo moeilijk. Alleen daarna ontweek hij elke aanval van haar, een grijns ontstond en hij sprong achteruit. Een grauw ontstond uit zijn mond, hij zou haar kunnen af maken door op haar af te rennen en haar nek fel beet te pakken. Alleen zou hij geen katten meer vermoorde, de jonge kitten lag nog bewusteloos op de grond. Hij liep wat meer naar de kitten toe, een kattin kwam aangerend. Deze was Furball zwart net zo als Claw, even schrok hij en vergeleek hij haar met hem. Hij was net van plan om te gaan buigen voor de kat tot hij haar stem hoorden en het Claw niet bleek te zijn, "Stop, nu!" Grauwde de krijger luid. Toen dat gebeurde pakte hij de jonge kitten vast bij het nekvel, het was nog bewusteloos of dat dacht hij dan. "Brokenwing neem Leopardkit nu mee terug naar kamp, ik handel deze uk wel af," Sprak de zwarte kattin later, alleen had hij nu al de kitten. Hij gromde luid, dit was altijd zo oneerlijk alleen had hij de kitten gepakt omdat hij antwoorde wilde. Hij wist niet alles, "Ripa, ik geef jou de kans nú Shadowclan territorium te verlaten, anders mag je het tegen mij opnemen en ik verzeker je dat je daar niet goed vanaf zal komen, uk," Sprak de kattin luid. Hij liep wat naar achteren, hij had zijn ogen strak op de zwarte kattin gelegd. "Ik wil wat weten of dit jong gaat eraan." Snauwde hij, hij stond nog steeds in aanvalshouding maar wist niet meer wat hij moest doen. Twee tegen een, allebei krijgers. Ze waren ouder dan hem, ook zou hij deze kitten nooit willen vermoorden. Hij durfde sinds dat hij in de Bloodclan was niet te moorden, iets in zijn hersenen zat daarmee. Dus de kitten zal nooit echt dood gaan, misschien meegenomen alleen zou hij hem na een paar dagen of gelijk los laten om daarna weg te gaan. Hij trilde een beetje, dit was erg oneerlijk. Plus het voelde net als of hij tegenover zijn eigen leider stond, alleen had deze kattin blauwen ogen of was ze nu Claw. Sinds wanneer hoorde hij bij een Clan of was hij een ze. Verward en verwilderd staarde hij in het rond, hij leek even alles vergeten te zijn.

OCC: HEHEHEHEHE Ripa en angst xD

Helaas had Ripa haar kitten al vast gepakt. Innerghost slikte. Ze mocht Ripa dan gemakkelijk aan kunnen, als ze nu een verkeerde beweging maakte, was Leopardkit er geweest. Starclanverdomme. "Ik wil wat weten of dit jong gaat eraan." Innerghost snoof vol afgunst en keek Ripa met koude, kwade ogen aan. "Wat wil je weten, Ripa," vroeg ze op kille toon, een stap naar voren doend. Ze wierp een korte zijdelingse blik op Brokenwing, waarna ze weer naar Ripa keek. Als haar kittens dood ging... nee, dit zou niet gebeuren, daar zou ze voor zorgen. "Wil je het écht op je geweten hebben dat je een weerloze kitten hebt gedood? Een kitten die nooit iets heeft kunnen doen?" Innerghost snoof. "Laat Leopardkit gaan, hij is mijn zoon en heeft nog maar weinig overlevingskans als hij nog veel langer weg blijft van hulp," miauwde ze, er droop zelfs wat angst van haar stem af, hoe hoog en groot de machtige deputy zich ook probeerde te houden.

Ripa stond voor de twee Shadowclan krijgers, zijn ogen keken naar beiden. Hij had de kitten nog vast, bloed droop van hem af. Het waren andere gevechten die hem wonden gaven maar dit gevecht was vreemd en het maakten hem angstig van binnen, "Wat wil je weten, Ripa," vroeg de krijger op kille toon, hij staarde haar aan en zag hoe ze een stap naar voren deed. Hij kon nog vluchten, hij deed een paar stappen naar achteren. Zijn ogen vernauwde, misschien wilde Claw wat informatie weten. Alleen wat voor informatie, hij wilde zelf ook wat weten en hier zo snel mogelijk weg. Helemaal als ze hem zo omsingeld hadden. "Wil je het écht op je geweten hebben dat je een weerloze kitten hebt gedood? Een kitten die nooit iets heeft kunnen doen?" Vervolgde de kattin, hij keek har strak aan. Alleen vuur was te herkennen in zijn ogen, ze waren ook gloed rood. "Laat Leopardkit gaan, hij is mijn zoon en heeft nog maar weinig overlevingskans als hij nog veel langer weg blijft van hulp," Sprak de kattin met angst erin. Dus dit was haar zoon, dit zou hij wel eens kunne gebruiken. Hij wilde eigenlijk dingen weten, ook wilde hij meer dingen weten. "wat is Starclan?" Vroeg hij nieuwsgierig en deed zijn kopje een beetje schuin. Zijn staart zwiepte in het rond, iets schoot terug van zijn herinneringen. Hij was toen nog een Thunderclanner die zonder gedachten tegen alle bijna vocht, alleen daarbij had hij ook een kitten vermoord... Riverclanner. Hij schudden zijn kop maar had de kitten nog steeds beet vast, vroeger was toen en nu is nu. Alleen vroeg hij zich ook iets af, waarom vonden de Clanners de Bloodclan slecht. Hij weet dat Bloodclan katten vermoorden alleen hij deed er niks aan, hij vermoorde geen katten zelfs als hij daar de kans voor had. Hij deed er niet aan, vroeger wel nu niet. Hij herinnerde weinig ervan en wat hij herinnerde was vaak van bloed, moord en bedroeg. "En waarom is Bloodclan volgens jullie slecht!" Riep hij er strak uit, iets in zijn gevoel liet hem dat roepen. Alleen leek dat bijna niet te horen door die kitten in zijn mond, hij deed nog een paar stappen naar achteren. Hij wilde ook geen gestreste moeder achter laten, dat hoorde niet. Hij voelde zich net als een dier in een hoekje gedrukt waar geen uitweg was, zijn ogen focuste even op de grond. Wat verward, hij wiebelde wat met zijn oor. Hij wist het eigenlijk niet, moorden of niet. Hij was verward, was Claw nou goed of slecht of was zij Claw. Ze had de zwarte vacht, ze had de kille blik. Nee, ze kon nooit een kater zijn anders had ze geen kits.

OCC: Hier na ga ik wachten op Brokenwing