Once upon a midnight dreary....

Het was een donkere avond, een koele avond gezien het weer de laatste tijd. Spurgefur legde zijn hoofd zachtjes neer terwijl hij vanaf de kant naar het water staarde. Zijn ogen gericht op het water dat stroomde, diezelfde blik in zijn ogen die hij bijna altijd droeg, eentje die keek naar het water alsof hij veel beter kon stromen. Alsof hij het water in kon springen en mee dobberen alsof het in zijn wezen lag. Spurgefur bewoog zijn oren kalmpjes, even leek hij iets gehoord te hebben, maar dat bleek maar zijn verbeelding. Hij was veel liever hier buiten dan binnen, wat grotendeels kwam door de kalmte die hij hier ervoer. Zijn ogen gleden weg van het water richting de lucht zonder dat hij zijn hoofd probeerde op te tillen. De lucht was gevuld met sterren en Spurgefur kon niets anders dan met lichte kritiek naar boven kijken. Hoe kon alles zijn zoals het was. Waardoor was het leven zo maar des te belangrijker... waarom had hij niet meer gegeten afgelopen middag. Hij had zich dan wel niet zo fijn gevoeld maar nu had hij er spijt van, te gefocust om te jagen en te lui om de honger te ervan stond hij op en liep zachtjes richting het water. Zijn ogen keken naar zijn eigen reflectie voordat hij zijn kop weer neer liet dalen om wat van het water te likken en zijn bek te bevochtigen. De stilte was fijn, de rust was fijn en het koele water was erg fijn. Het heden was fijn, de toekomst niet en het verleden zou dat nooit zijn.

(be gentle, i am really getting used to all of this D; )

Met een kleine glimlach liep ze op de rivier af, het was avond maar wat had ze een honger! Ze had veel op de prooistapel gelegd deze middag, haarzelf een stuk vers vis gunnen kon op dit moment geen kwaad. Haar oortjes wiebelde echter toen ze een kat zag drinken, ze was licht verbaasd dat er op dit tijdstip nog een kat zou zijn, maar ergens ook blij dat ze misschien een maatje had. Zo van achter kon ze niet een twee drie zien wie het was, maar het was zeker weten een Riverclanner dus liep ze er gerust op af. Ze plofte neer en keek naast zich, glimlachte naar de kater. "Hallo, Spurgefur." Sprak ze kalmpjes.

Alles steeg haar naar de kop, de laatste dagen waren voor Day een chaos. Iedereen wou plotseling van haar iets. Ze moest zich bezig houden met Skypaw en elke keer dat overleg met Leather. 'Haal diep adem.' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf, haar stappen waren snel en haar staart bewoog onrustig heen en weer. Ze was helemaal uit haar element van kalmte. En nu met al die dassen, en de regel nog wel dat je niet meer alleen op pad mocht door die ene Ripa! Maar goed, misschien was het een idee om even te gaan jagen. Ze had de dag doorgebracht met Leather en Skypaw en wou nu gewoon rust. Day haalde diep adem, het voelde goed om eindelijk wat koele lucht door haar longen te voelen. De groenachtige blik van de kattin bekeek de waterval waar ze bij was uitgekomen, grappig de laatste tijd kwam ze hier nogal vaak om rust te zoeken, zou dat wat te maken hebben met het geluid van vallend water? Day's ogen bleven rusten op twee katten, moest ze er op af stappen? Of kon ze nu nog zachtjes weg sluipen zonder gezien te worden? Nee ze moest zich waardig vertonen, of niet? De wind stond haar kant op wat betekend dat ze haar niet zouden ruiken. De kattin zakte door haar poten in een sluip houding en sloop richting de katten. Net voor dat nam ze een klein sprongetje en lande echt net achter hun terwijl ze vrolijk 'Boeh.' miauwde.

Een poes plofte neer naast hem en keek hem daarna glimlachend aan. "Hallo, Spurgefur." Sprak Futuresong kalmpjes. Hij had de deputy tamelijk snel herkent, hij had er niet op gerekend dat er anderen zouden zijn tijdens zijn kalme momentje, blijkbaar wel. Het was de deputy wat het dan wel iets minder erg zou maken, hij kon geen preek krijgen dat hij zonder wat te zeggen of doen was weggegaan uit het kamp. Al zou dat niet passen bij de leeftijd waarschijnlijk, "Hallo, deputy,"antwoordde Spurgefur met zijn ogen nog steeds gefocust op het water al had hij tussen het water en zijn kop al een afstand gemaakt. Hij draaide zijn kop na een paar seconden te wachten naar de deputy en wou iets aan haar vragen. Net op dat moment sprong er iemand tevoorschijn achter hun en zonder te kijken reageerde hij op de 'boeh' die de poes had gezegd. "Ik zweer het Day... ik schrik pas van je als ik je direct aan kijk," was zijn antwoord, met een lichte grijns. Hij keek nog even naar de deputy, zijn vraag zou later komen. Hij focuste zich tot Daymist zonder oogcontact te maken en grijnsde weer eventjes om te laten zien dat zijn opmerking niet geheel vijandig was bedoeld. De lichte kritieke blik in zijn ogen proberend weg te schuiven voor het moment.

Ze zag ergens aan het gezicht van de kater dat hij wat wou zeggen maar werd onderbroken door een andere warrior, Daymist. Kalmpjes draaide Future zich om en glimlachte. Ze kon het niet laten om licht te grinniken om Spurgefurs reactie en richtte haar blik weer op Day. "Of je maakt het gewoon vele malen enger." Sprak ze met een verborgen glimlachje. Ze trippelde even met haar voorpoten om er klaar voor te gaan staan, slikte en sloot haar ogen en liet toen een grote grauw horen, haar grote hoektanden ontblotend. Vervolgens grinnikte ze en was haar eigen, kalme blik terug. "Zo iets."

De twee katten die ze wou laten "schrikken" waren Futuresong en Spurgefur, "Ik zweer het Day... ik schrik pas van je als ik je direct aan kijk," Day zag zijn grijns waardoor ook zij moest grijnzen, ze kende Spurge al van af haar kitten tijd. Day porde met haar poot zijn schouder voor ze naar Future keek die begon met praten. "Of je maakt het gewoon vele malen enger." Day ging op haar plek zitten en keek met vrolijke ogen toe hoe de deputy een grauw liet horen met haar hoektanden ontbloot. "Zo iets." Day deed net als of ze haar poten bewonderde voor ze naar Future keek 'Zelfs de vogels schrokken er niet van.' Haar blik stond plagend terwijl haar stem zo goed als beheerst was, of nouja Day probeerde het te beheersen. Een glimlach sierde weer haar lippen en ze keek naar Spurge 'Maar Spurgefur, als je schrikt van je eigen weerspiegeling in mijn ogen moet je misschien niet dicht bij het water zitten.' ze glimlachte plagend. Daymist probeerde weer te herpakken 'Hoe is het met jullie deze koele avond?'

De woordenwisseling verliep vlot en na een tijdje keek spurgefur twijfelend naar het water. Hij was een beetje diep in gedachten verzonken na wat woorden, "Het gaat, het is gewoon fijn hier," sprak hij kalmpjes terwijl hij licht kritisch naar Daymist keek en zijn kop zachtjes knikte. Hij kende de poes beter dan de meeste anderen, althans dat vond hij zelf, maar hoe goed kende je iemand nou eigenlijk echt. Hij wende zich tot Futuresong voor een seconde en bedacht dat dit misschien toch geen goed moment zou zijn. Hij stond op en plaatste zijn poten voorzichtig dichterbij het water en stapte een stukje opzij voordat hij met zijn zij richting het water ging zitten en de andere katten aankeek. "Ik kwam hier om te rusten, welke reden bracht jullie?" vroeg hij beheerst.

Ze schudde met haar hoofd en grinnikte, tuurlijk schrokken de vogels er niet van, het was midden in de avond! Future besloot er maar niet op te reageren sloot even haar ogen en ademde diep in. Het was heerlijk om buiten te zijn. Toch keek ze Daymist weer aan toen ze jullie zei, het betekende dat ze het ook tegen haar had. Voor ze kon antwoorden deed Spurgefur dit, en dat herinnerde haar aan de vreselijke honger die ze had. "Man, ik heb honger. En ik vind het toch fijner mijn eigen prooi te vangen."

"Ik kwam hier om te rusten, welke reden bracht jullie?" Day keek Spurge aan met haar rustige ogen. Hoewel ze van een aantal manen verschillen lijken ze soms op elkaar. Soms heel soms. "Man, ik heb honger. En ik vind het toch fijner mijn eigen prooi te vangen." Day keek weer naar Future, ergens begreep ze de deputy wel. Day keek naar het water 'Als je geluk hebt kun je nog aan vis komen, ik heb zelf nooit geluk 's avonds laat.' Day keek omhoog naar de donkere lucht, 'Ik kwam hier om rust te zoeken.' Niet meer en niet minder, ze kon niet echt gaan vertellen hoe zwaar alles op haar schouders drukte, al die patrouilles, al die verantwoordelijkheden. Misschien kwam het wel door de warme weer? Haar ogen werden groot toen ze naar het water keek 'Is dat een slang?!' iets langs kronkelde door het water, haar vacht ging iets overeind staan. Waterslangen waren soms agressiever dan normale slangen...

Onderwerp: Re: Once upon a midnight dreary....