RC PATROL / Dassengevaar

Onderwerp: RC PATROL / Dassengevaar zo 19 jul 2015 - 20:46

Futuresong

Word: 164 || Tags: Battlecry, Daymist

Met een iets geirriteerde pas liep ze op de twee katten af die mee zouden gaan op patrouille. Oh, wat hoopte ze op haar dood dat ze geen Wolverinebite of Everstar of iets dergelijks tegen zou komen. "Battle, Day, tijd om te gaan." Sprak ze met een strenge ondertoon. Het was moeilijk streng te doen tegen haar broertje maar als ze een das tegen zouden komen zou ze dat ook moeten doen, en wat moest dat moest. Iemands leven kon er van afhangen dus streng toen tegen haar broertje was het minste waar ze zich zorgen om moest maken. Ze zette d'r een snelle pas in en begon weer te spreken. "Mocht het zo zijn dat we een das tegenkomen val alsjeblieft niet meteen aan." Oke, ze hadden vast wel een brein, maar Battle was nog altijd nieuw met het warriorschap. Hij was oud genoeg en nu al een stuk sterker maar de regels en dergelijke waren toch anders als je een warriornaam droeg.

Sheet door Cricket van Kickstart

Haar staart krulde keurig om haar voorkant op de grond terwijl ze naast Battle haar poot zat schoon te maken. Ook al moest ze zo op patrouille, het schoonmaken van zichzelf liet Day rustig worden. Van uit haar ooghoek zag ze Futur op hun af komen en Day liet haar poot zakken. "Battle, Day, tijd om te gaan." Futuresongs stem klonk streng, haar oren bewogen even maar voor ze iets kon opmerken was Future al weg. De kattin sprong op en liep gauw achter de deputy aan. "Mocht het zo zijn dat we een das tegenkomen val alsjeblieft niet meteen aan." Day bleef doorlopen en keek even naar Battle. Zou hun deputy zich om hem zorgen maken? Waarschijnlijk wel. 'Kom Futuresong, we zijn geen kittens meer.' Zei ze vriendelijk. Toen ze de kamp uitliepen spitste Day haar oren zodat ze meer geluid zou opvangen.

Sorry flut Mad

De grijze warrior gaapte even voor hij zich uitrekte. Hij was wellicht net een warrior geworden maar hij was trotser op het feit dat hij zijn oorlog had gewonnen dan dat hij warrior was. Het was misschien vreemd, maar zo dacht hij. Net zoals eerder dat hij iedereen kon vertellen dat hij zich niet bezig hield met vrienden maar meer met zijn voortgang. Nu keek hij op zodra hij de stem van zijn zus, de deputy hoorde. Hij knikte simpel en stond soepel op, zijn grijze vacht perfect langs zijn lichaam hangend. Zonder moeite volgde hij in haar passen en keek even naar Daymist, bedenkend dat hij eigenlijk ouder was dan dat zij was. Mentaal haalde hij zijn schouders op bij dat idee voor hij opkeek naar zijn zus en toch even grinnikte. ''Ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen Future, ik kijk wel uit met een das.'' Antwoordde hij met een knipoog voor hij met zijn staart zwiepte. Het was nog altijd wennen dat hij nu een hele andere verantwoordelijkheid had dan vroeger maar hij vond het heerlijk om vrij te kunnen zijn. Bovendien met zijn kleine lijfje wist hij ook wel dat zomaar op een das duiken geen goed idee zou zijn.

Ze knikte op Daymists woorden, zuchtend. Het was gewoon moeilijk, om haar broertje zijn eigen gang te laten gaan. Ze haalde het toch voor elkaar te grinniken en duwde met haar schouders tegen de zijne. "Niet? Ik dacht toch echt van wel." Een eigenwijs glimlachje vormde zich om haar lippen.

Eenmaal aangekomen bij de grens die tussen hen en Windclan lag wiebelde ze met haar oortjes, toch wel een beetje zenuwachtig over wat zal kunnen gebeuren. Ze kwam abrupt tot stilstand en wenkte dat de anderen dat ook moesten doen, de omgeving om haar heen aan het bespeuren.

Day hoorde Battle naast zich grinniken. ''Ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen Future, ik kijk wel uit met een das.'' Van uit haar ogen hoeken zag ze ook hoe Future tegen haar broer aanleunde en ze richtte haar blik strak vooruit. "Niet? Ik dacht toch echt van wel." Op dit soort momenten mistte ze haar vader die haar altijd steunde. Of haar moeder die er wel voor zorgde dat ze in contact kwam met haar leeftijdsgenoten. Nee ze mocht nu niet treuren, ze moest zich concentreren voor het geval als er gevaar in de buurt was.
Aangekomen bij de grens liet Day haar snuit iets zakken en ademde de lucht diep in terwijl ze haar ogen sloot De geur van de Windclan was sterk te ruiken wat inhield dat hun patrouille niet zo lang geleden hier langs is geweest. Day opende ogen en staarde naar de andere territoria, haar ene oor was naar voren gericht en de andere bewoog even rond. Ze hoorde iets maar wist niet zeker waar het vandaan kwam of wat het kon zijn...

Hij keek even naar zijn zus en grijnsde kort. In de korte tijd sinds zijn ceremonie was de kater opgeknapt en leek hij ook uitgaans een stuk vrolijker dan toen hij nog apprentice was. Maar dat zou vast niet al te raar zijn, hij had alle redenen ervoor. ''Shhh, dat was ons geheim weet je nog?'' Kaatste hij terug en porde haar even met zijn poot voor hij ze toch volgde.
Zodra ze had gebaard dat ze stil moesten staan deed hij het ook en meteen schoten zijn oren heen en weer. Hij opende zijn bek iets om de geuren van de omgeving op te nemen zonder een geluid te maken. Hij moest zijn best doen om de gehele Windclanstank buiten te sluiten maar zijn ogen schoten heen en weer van Futuresong naar Daymist. Ergens pikte hij wat op maar kon er niks van uitmaken, en met die indruk schoot zijn blik naar Daymist. ''Wat is er?'' Vroeg hij zacht, wetend dat hij nu niet moest gaan staan schreeuwen. Zijn ogen stonden serieus maar nog altijd alert op alles wat er plots tevoorschijn kan komen.

Zelf was ze te gefocussed om op een ander te letten, maar Battle viel blijkbaar wel wat op. Future keek Daymist haar kant op maar haar kop schoot zelf weg toen ze wat hoorde. "Ik denk dat we allebij hetzelfde horen... Maar ik ruik geen das." De geur van Windclan was te sterk om iets anders er boven uit te kunnen ruiken. Hadden ze bezoek?

Daymist opende haar mond iets zodat ze de geuren nog beter zou ruiken. Die windclan geur was gewoon té sterk, maar als je die eenmaal op hebt gepikt merk je ook dat er iets anders door heen hing. Voor Day er achter kon komen wat werd ze afgeleid door ''Wat is er?'', het was zacht en day keek naar Battle, rook en hoorde hij het niet? Er was hier iets in de buurt, maar ze kon niet bepalen waar het vandaan kwam. "Ik denk dat we allebei hetzelfde horen... Maar ik ruik geen das." Day schudde haar hoofd en draaide zich om zodat ze dicht bij haar clangenoten stond 'De geur is sterk maar er is wel iets te ruiken...' Gefladder van vogels liet haar kop weer omhoog komen en ze zag hoe een paar vogels weg vlogen en tsjirpte. Met haar ogen ging ze naar beneden naar waar de vogels zouden hebben gezeten.

(Ik heb geen idee wat daar moet zitten ^^")

De grote kater had al die tijd dat die domme clankatten bedachten wat de geur was, geruisloos verstopt gezeten. Natuurlijk had hij een vreemde geur, hij had vier maanden in een of ander raar gebouw vastgezeten. Hij wist dat hij deze patrol aankon, makkelijk zelfs. Als hij vier honden kan doden kan hij vast wel drie katten bang laten wegrennen. Hij had zin om Bloodclan weer terug te brengen, de clans bang te maken voor ze. Met een grijns op zijn gezicht geplakt ging hij kiezen wie hij aan zou vallen. Hij herkende één kat, de deputy, dus die koos hij uit. eerst gooide hij een steen die hij had meegenomen tegen een andere boom aan, waar een tak afbrak en neerkwam. Hij had het steentje gelanceerd door er met zijn poot hard tegenaan te meppen. Meteen nadat de tak op de grond was gevallen, liet hij zijn enorme lijf uit de boom komen en landde boven op de deputy. Met een grijns pinde hij haar op de grond, de scherpe tanden en het mes glommen gevaarlijk op zijn rode halsband en door zijn enorme grootte was zelfs deze poes klein onder zijn klauwen. De twolegs in het gebouw hadden gezegd dat hij groter was dan elke kat die hun ooit hadden gezien. Groter dan een 'Maine Coon', terwijl die kennelijk al heel groot waren. "Bonjour, zitten jullie neuzen dicht ofzo?" Sprak hij, zijn zware stem klonk gevaarlijk. "Het is Greenleaf, beetje onmogelijk om verkouden te worden, niet?" Hij bracht zijn kop dichterbij de poes, en ontblootte zijn tanden. Grommend sloeg hij zijn lang gegroeide klauwen diep in haar vel. "Of jullie zijn gewoon dom." Siste hij, voordat de tabby een stuk of drie snorharen uit de neus van de deputy trok. Dit was altijd een van de pijnlijkste, stekende en vervelendste dingen. Hij had het zelf wel eens gehad, toen hij op zijn eigen snorhaar stond bij het jagen. Hij bracht zijn kop naar haar oor, "Bloodclan is nog niet weg, ik al helemaal niet." Fluisterde hij diep, voordat hij zijn kop weer terugtrok en met een grijns van de poes afstapte, afwachtend wat ze gingen doen.

+May I?

Ripa was al vroeg het kamp, hij had namelijk de kater gevolgd genaamd Demon. Hij hoorde veel roddels over die kater, bijvoorbeeld dat hij vele Riverclanners aanviel en vermoorde. Hij was daarom best nieuwsgierig naar deze kater en een tikkel jaloers, hij volgde de geur van de kater. Dit leidde hem weer naar de Riverclanners, het was best wel duidelijk te ruiken. De sterke geuren, vis was de sterkste. Zijn poten had hij in het gras gezet, stap voor stap ging hij verder. Eigenlijk wilde hij katten verwonden omdat Claw het wilde en hij zelf niet, hij sloop dochter en dichter tot de plaats en zag de bruine tabby kater staan. Hij was groot en had groene ogen, hij zag 3 Riverclanners. Die zou Demon nooit aan kunnen in zijn eentje, misschien zou het handig zijn als hij kon helpen. Hij was namelijk niet de vriendelijkste in zijn Clan maar dit was misschien harder nodig dan prooi, hij was namelijk zelf weleens bestormd door Riverclanners en wist niet eens meer wat hij moest doen en helemaal niet toen die kattin zijn plannen vergalden. Als natuurlijk was zij er ook bij, hij kon het beste weg gaan maar in plaats van bleef hij laag in de bosjes. Zijn staart zwiepte speels heen en weer, alleen zijn ogen vernauwde. Zijn vacht tintelde, het zou best wel spannend zijn dat was juist het probleem. Hij wilde niet dat demon dood eindigde of hij zelf, alleen als hij zelf dood zou gaan, zou het minder erg zijn. "Bloodclan is nog niet weg, ik al helemaal niet." Ving hij op met zijn oren. Hij sprong de bosjes uit, als de twee Riverclanners Demon zouden aanvallen, hij blokkeerde de twee. "Ik denk niet dat je twee krijgers en een Deputy in je uppie aan kan, of wel soms?" Vroeg hij aan zijn mede Clan genoot. Misschien was hij op dit moment een stalker maar hij zou het serieus aan pakken, zijn klauwen klapten open en zijn staart zwiepte kwaad in het rond. Hij keek naar de twee, wist niet zeker wie als eerste zou aanvallen. De Deputy zou namelijk waarschijnlijk verder gaan met Demon, die had namelijk al veel gedaan en veel te maken met Riverclan. Hij had maar een keer een kat elder gemaakt van wat hij kon herinneren, hij vermoorde niet zomaar katten sinds dat hij een Bloodclanner was maar Demon in tegen waarschijnlijk wel.

OCC: May I too? x) Anders PM het please of negeer deze post

Hij hield beide in de gaten zonder veel te zeggen, maar zijn spanning begon te stijgen. Er was geen angst in zijn systeem, hij was allang niet meer bang voor anderen. Zijn ogen volgde de aanwijzingen van Daymist maar hij kon niks zien. Toch vertrouwde de kleine kater de situatie niet. Zijn geluk kennende kwamen ze straks in de problemen en ging er iets gigantisch fout. Zodra hij een stem hoorde schoot zijn kop die kant op en fronste de grijze kater. Oke, daar zou hij het niet zomaar tegen op nemen, zelfs met zijn betere behendigheid over de grote kater. Dat ding leek op zijn oom die ook al veel te groot was. Of net zoals hun Medicine cat, die er meer uit zag als een warrior. Maar zijn mond was toch groter dan zijn lijfje. ''Moet dit? Ik bedoel had een dag langer gewacht ofzo.'' Bromde hij voor hij met zijn staart zwiepte. Helemaal niet blij zijnd, hij had deze patrouille in vrede willen doorstaan zodat er ten minste nog iets in zijn leven goed ging en niet werd verstoord.
Maar zodra er nog een bloodclanner bij kwam barstte de bom bij de kleine grijze kater. Dit hadden ze nu net niet moeten doen bij hem. Niet hier, niet nu, niet tijdens zijn eerste patrouille als een warrior. na manenlang gestreden te hebben om warrior te kunnen worden werd hij tijdens zijn eerste patrouille weer voor een gevecht gezet en dat was het laatste wat hij kon gebruiken. De glans in zijn helder amberen ogen was een van pure woede. En voor hij het door had rees er een krachtige strijdkreet uit de keel van de kleine kater. Het kon hem niks schelen als hij problemen kreeg hierom, hij was te kwaad om dit vriendelijk aan te pakken. Zonder waarschuwing gooide de kater zich bovenop de nieuweling om zijn klauwen vast te zetten. ''Dit had je dus niet nu moeten doen.'' Grauwde hij woedend. Met het vuur brandend in zijn ogen schoot zijn kop naar de keel van de kater, hopend genoeg schade aan te kunnen richten.

-Late I know
I blame writersblock en een lack aan motivatie

Onderwerp: Re: RC PATROL / Dassengevaar